var ama yok. onu hep arkamda bir dağ gibi hissetmek istedim ama o hep önümde duvar oldu. riskli kararlarımı "babam kızar" diyerek değil "babam üzülür" diyerek almak isterdim.
başarılı, takdir edilen, arkadaşlarımın aileleri tarafından "bizim ol sen de" diye aileye çağırılan, sahiplenilen biriyim hâlâ. ve hâlâ onun için hiçbir şeyim. 
10 yıldan fazla olmuştur sarılmayız. 1.5 yıl tedavi gördüm ve yaptığı tek şey ilaçların parasını vermekti. "neyin var?" diye bir kere sormadı mı? sormadı.
annen dese alınmazsın da baban söyleyince alınırsın ya bir de. iyice de kaçar oldum iletişim kurmaktan. öz çocuğu artık yabancısı.