kendi babam aslında iyi bir insandır, ama ondan ilgi sevgi saygı ve anlayış görmedim. çok tartıştık o beni yok yere çok kırdı, benim de şurama gelince ben de kırmış olabilirim (kimse masum değil). o da bunların hiç birini görmemiş zaten o yüzdendir cezasını ben çektim. maddi manada çocuk yetiştirmek değildir her şey, keşke biraz manevisini de görebilseydim, olmadı.
diğeri ise evimden kilometrelerce uzakta bana öz babamdan daha çok babalık etmiş birisi(ydi). keşke kanser denen illet (ve oğlun olacak pisliğin nankörlüğü - gerçi sen ne olursa olsun benimle muhabbeti kesme demiştin.) olmasaydı da, ölüm girip araya bizi ayırmasaydı...
keşke elim telefona gitseydi de bir kere seni arayıp sesini duysaydım son defa. kızım diye çağırmanı çok özledim. keşkeler para etmiyor maalesef ki. çok pişmanım, umarım beni affedersin...
son olarak; beni evlatlarından ayırmadığın, sevgini ilgini ve muhabbetini hiçbir zaman esirgemediğin için çok teşekkür ederim, her zaman kalbimdesin...
kızın, serfun.
(E.K. - 13.12.19...)