Az önce yanına çağırdı, çok mutsuzsun neyin var anlat dedi. Bir şeyim yok yorgunum dedim, ben seni tanırım bir derdin var anlat dedi. Ben anlatmayınca iyi olduğuma mecburen ikna oldu.
Yani, nankörlük etmek istemem evet çok şanslıyım bana nasıl olduğumu soran bir babam var ama yıllar önce kalbi kırılmış küçük bir çocuk yıllar sonra sorduğunuzda hiçbir şey anlatamaz. Çünkü ne yaparsanız yapın o hep geçmişte önemsenmeyen, merak edilmeyen çocuk olarak kalıyor. Şimdi iki dünya bir araya gelse ben ikna olmam önemsenip sevildiğime. Ve ne acı ki yine de bunun için hep kendimi suçlarım.
Keşke kendi yakamı bıraksam.