asosyal itiraf

Çok yoruldum. Yemin ederim ki kendime itiraf edemediğim şeyleri içimde gizlemekten çok yoruldum.

Bazen yaptıkları ve söyledikleri için aslında suratını dağıtmak istediğim insanlarla konuşmaya devam etmeye, olayları konuşarak halletmek zorunda kalmaya katlanamıyorum. İnsani ilişkiler beni çok yoruyor. Vahşileşmek istediğim zamanlar oluyor. Ağızların değil kılıçların, baltaların konuştuğu bir zamanda yaşamak daha güzel olabilirdi belki.

çaya 4 şeker atıyorum

İnsanlara iyilik yapmaya çalıştıkça daha üstünü istemelerinden çok yoruldum yardımcı olabilmek için uğraştıkça beni daha çok sömürmelerinden yaptığım iyiliğin enayiliğe dönmesinden buna tepki gösterdiğimde kendilerini haklı görüp bana nankör gibi bakmalarından yaptığım en ufak bir şeyde iyiliklerimi görmeyip beni o olayla tanımlayıp böyle kıyaslamalarından çok yoruldum.

Bffm 5 flörtü olan bir çocuğa dönüşmüş 🥺 ama halen seviyorum onu. Bu haliyle bile

Seni sınırına kadar zorlarlar ve çatladığında yanlış kişi sen olursun.

Son bir aydır biraz uyku sıkıntısı çekiyorum neden bilmiyorum. herhalde birilerinin canını yaktık, ya da birileri bizim canımızı yaktı.

7-8 aydır kendimi inanılmaz iyi hissediyordum. Yaralarım geçmişti, uykum düzelmişti, ne bileyim iyiydim işte. Ilacı bırakmıştım, terapiye bile devam etme ihtiyacı duymamıştım. Evden atıldığımdan beri stresimi yine yonetemiyorum. Kaşıntılarım yine başladı, kafamı yine susturamıyorum. Uykum yine bok. En başa döndüm diyerek kendimi düşürmemek için çaba gösteriyorum. Ama stresim işime bile yansıdı. Çünkü düşünüyorum amk. En ucuz, en harabe yerde kiralar 4binden başlıyor. Hadi bir ev buldum gibi, şimdiki evimin yarisi kadar... Eşyalarımı satacağım, tadilat gerekecek, nakliye falan derken bir ton iş ve cebimden 10bine yakın bir para çıkacak. Önceki gün yatırım yapayım diye kendimi ayarlamistim, bütün planlarim sarsıldı. Isim pek iyi gitmiyor, yüksek lisans istiyorum, 100bin civarı ona gerekiyor. Bir yandan ne hallolmamis mi ki bu hallolmasin diye düşünüyorum. Çoğu insana göre çok şanslıyım; yalnız değilim, birçok insan yardımcı oluyor, ne bileyim kendi basimayim kimseye, aileme sorumluluğum yok, tek göz odada yaşayabilirim falan ama ay ben büyük battım.

bi yandan olgun karı istirem ama bi yandan da genç karı istirem. ikisini de aynı anda bulamirem. vücudu genç olsun ama olgun olsun velet olmasın istirem. kaç yaşıma gelirsem gelem şu 20liklerden vazgeçemirem.

Haklı olmak, Doğru olanı yapmak, doğru olduğunu bildiğin şeyin peşinden gitmek acı çekmeye engel değil. Vicdanın rahat da olsa için parçalanabiliyormuş.

üni ikide bi kıza açıldım. tabi reddetti. üçün başında istanbula gitti ben de okula gitmedim. tabi okul uzadı. normal şartlarda pandemide mezun oluyordum. neyse okullar açıldı tekrardan gittik. bi iş imkanı çıktı karşıma okul devam ederken staj yaptım. hiç bilmediğim, aklımın ucundan bile geçmeyen bir sektör. okul da bitti. işe girdim şuan işimden de hayatımdan da memnunum. 1 saat önce kıza yazdım. sana teşekkür ederim dedim. sen o gün istanbula gitmesen ben de bu işe giremeyecektim. kelebek etkisi diye buna diyorlar sanırım.

Ben çok sıkıldım

Sanirim yillardir ayni kisiye takintiliyim. Bi ara unutuyorum baskalari oluyo ya da kimse olmasa bile rahat oluyor kafam. Sonra bi yerde goruyorum pat tum hisler geri geliyor. Gecen yaz yillar sonra karsilastik. O gunden sonra 1 ay falan bilerek evine yakin yerlerden yurudum, karsilasiriz belki diye. Karsilasmadik. Sonra bi gun denk geldik oturduk, konustuk heyecandan ölmedim bi bok olmadi hatta. Gecti herhalde dedim degismis gibi. Ama simdi yine bosa ciktim yine aklimda.

Yaklaşık 1 ay sonra tekrar dayı olacağım ve çok heyecanlıyım minik tatlış bir kızımız olacağı için

Asla ve asla değer gördüğüme inanmıyorum,çok tuhaf.Sanki herkes sahteden ilgi ve değer gösteriyor,kendimce haklı sebeplerimde var aslında bunu düşünmek için.Bazende sadece kuruntu mu diyorum,kafam karışık.

mezuna kaldığım dönem dershaneye gidiyordum. sayısal sınıfındaydım ve koskoca dershanede sadece bir tane arkadaşım vardı ki o da eşit ağırlık sınıfındaydı. arkadaşım yanımda olmadığında kimseyle konuşmaz ve kendi halimde takılırdım. bir gün öğleden sonra arkadaşımla dershaneye geldik ders çalışmak için. tüm sınıflar dolu olduğu için de onun sınıfına gittik. bir tane çocuk en arka sırada ders çalışıyordu. biz de ona uzak en ön sıraya oturduk. ders çalışırken çocuk sınıftan ayrıldı. arkadaşım ise bana dönerek "bu çocuk bizim sınıfta. hiç kimseyle konuşmuyor. sadece bir arkadaşı var başka sınıftan, onunla konuşuyor." dedi. ben de merak ettim çocuğu, çünkü kendime benzettim o an için. sonra aradan bir hafta geçti ve o çocuğu gördüm. onu görünce böyle bir şaşırdım çünkü nezdimde böyle yakışıklı olmasını beklemiyordum. maşallah falan dedim işte içimden hahshshs. aradan iki hafta falan geçti, derslerden ne zaman çıksam onunla karşılaşmaya başladım. denemelere giriyorum, aynı sınıftayız. uzağı da net göremediğim için bana bakıp bakmadığını da tam anlayamıyordum belli bir mesafeden. ben böyle artık onunla karşılaşmak için can atar oldum. öğleden sonra ders çalışmak için onun sınıfına gitmeye başladım belki görürüm diye. Instagram kullanmıyordum, açtım ve onu bulmaya çalıştım ama bulamadım falan derkeeen ikinci dönem pandemi geldi, dershaneler kapandı. YKS sınavından bir ay sonra, arkadaşıma ondan bahsettim. ona ulaşmak istediğimi ama sosyal medya kullanmadığını -kullansa bile bulamadığımı- söyledim. bizim sınıf grubumuz vardı ordan telefon numarasını bulabiliriz dedi. bulduk ve ben ertesi akşam onu gizliden aradım. açmadı. bir hafta sonra saat 23.30 civarı tekrar aradım ve açtı. onun, o olduğunu teyit ettim sorular sorarak ama diyorum ki içimden, sesi böyle değildi sanki. kendimi, sesini dört beş kez duydun hatırlamamış olabilirsin, diye ikna ettim. güzelce kendimi açıkladım, o da isterse tanışmak istediğimi söyledim. bana instagram adresini verir misin dedi, şaşırdım ama tamam dedim. telefon açıkken sanırım instagramıma baktı. sonra dedi ki, şimdi sana bir şey diyeceğim ama sakın yanlış anlama beni. ben böyle diyince anladım zaten o olmadığını. "ben abisiyim, kendisi uyuyordu ve telefonunu açmayı uygun gördüm. normalde olsa o zaten açmazdı. beni yanlış anlama. sen iyi birisine benziyorsun. eğer istersen yarın ona konuşmamızı anlatırım, kabul ederse instagramdan iletişime geçer seninle." dedi. peki, dedim ve iyi geceler dileyerek kapattım. ertesi iki gün boyunca beni instagramdan takip etmesini bekledim ama etmedi. ben de pes edip hesabımı kapattım sonrasında.

üniversitede hayatımın aşkı dediğim kadın ile ayrılmıştık, severek değil aşık iken hem de. birbirimizden habersiz geçen 8 yıl sonrasında ikimiz de öğretmen olarak aynı yere atanmışız. o kadar şans eseri karşıma çıktı ki, o kadar habersiz bir halde baktık ki birbirimizin gözlerine... ilk gördüğüm andan itibaren her şey allak bullak oldu tabii. öyle bir dağıldım ki toparlayabilene aşk olsundu. oldu da. 8 yıl içimde taşıdığım kadın, geldi ve beni topladı. kokusunu bile değiştirmemiş, ahh... bir daha seni kaybedemem, dönemem o karanlığa. ne çok sevmişim seni yokluğunda bile. neler biriktirmişim, neler biriktirmişsin. ne çok da birbirimize benzemişiz o kadar zaman içinde. kader dedikleri bu mu? bilmiyorum. nerelerde aradım seni de bulamadım. ne çok burnumda tüttün, nasıl gözledim yolunu... baksana, nasıl düğüm atılmış yolumuza. hayatımın hikayesi oldun. teşekkürler beni sevmekten vazgeçmediğin için. bayram vaktidir gönlümün artık.

Evettt uzun bir aradan sonra yine buradayım. Kendimi anlatamamak bu aralar en büyük derdim. En başta da aileme anlatamıyorum. Alt katımızda psikopat bir kiracımız var onun yüzünden kendi evimde bahçeme çıkamıyorum ama babam inatla evden çıkarmıyor. Şaka gibi. Bilmiyorum evden göndermeleri için ne olması lazım. Kadın gözümüzün önünde kaynanasına, kocasına türlü iftiralar attı biz de şimdi sıramızı bekliyoruz. Eşini annemden bile kıskanan kadının bana veya abime atacağı iftirayı bekliyoruz. Ama babamın kafası bu gerçeği almıyor. Ne yapabilirmiş? Ne demek ne yapabilir ya ne demek. Atacağı bir iftirayla en yakınlarımız bile inanmayıp ateş olmayan yerden duman çıkmaz diyebilir mesela. Kimseye aksini ispat bile edemeyiz. Bir de şerefsiz kadın öyle hoca hanım takılıyor ki kafayı yiyorum. Allah belasını versin böyle pisliklerin.

şu sıralar yazın gelmesinden midir nedir aşık olasım var. kendimi aşık olduğuma ikna etme gibi bir skill sahibiyim o yüzden çok zor değil aslında ama çabuk geçiyor işte o etki. bu yüzden erkeklerden uzak duruyorum şu sıralar. zaten tiksinme evresine gelmek üzereyim. yani hem aşık olmak istiyorum hem de erkeklerden uzak duruyorum son 1 haftadır. allahım lütfen help (bkz: ikizler burcu olmak)

Bir yakın arkadaşım var, bir de çocukluk arkadaşım yani daha da yakın. Bu ikisi bir aralar iyi arkadaştı ama bir sebepten ötürü araları bozulmuştu. Yakın arkadaşım hatasının farkına vardığını ve onunla tekrar konuşmak istediğini falan söyledi. Tamam dedim, benim sayemde tekrar konuşmaya başladılar ama çok geçmeden ben unutuldum🥲. Onu arıyor, soruyor. Hep benden önce geliyor ama ortak bir şey yapılacağında bana doğru düzgün yazmıyor ikisi de. Fena koyuyor var ya, benim sayemde tekrar konuşmaya başladılar ve ben unutuldum. Neyse ya çok büyütüyorum belki de.

kendime bile söyleyemediğim şeyler var çünkü bu yaşanılan şeylere büyük bir haksızlık etmiş olacağım. bu koca bir hüsran

yaşıtlarım evlenip çocuk çoluğa karışırken ben bir oyun için pazar günü saat 8'de bilgisayar başına dikiliyorum. neyse ki oyunda benden büyükler bile var ki içim bir nebze rahatlıyor.

Ben galiba geçmişin gölgesinden kurtulmayı beceremiyorum

Neden hakedenler, kalbi temiz olanlar mutlu olamıyor, düzgünce sevilemiyor? Neden şeytana uyanlar, kalp kıranlar hiçbir şey olmamış gibi keyfini sürdürürken biz yıpranıyoruz? Haksızlık değil mi ya? Sevgili, ilişki, aşık olmak istemiyorum, kafam rahat derken neden ben böyle bi moda girdim ki şimdi? Böyle duygulara kapılınca sonunun iyi olmayacağını bilmiyor muyum sanki? Daha o şekilde sevmezken, sadece insan olarak değer verirken, arkadaş olarak severken bile(ya da ben duygularımı adlandıramıyorum) bu kadar hassassam, aşık olsam ne olacak kim bilir? Sadece koyuyor bazen bir şeyler sanırım.

Exten next olmuyormuş

Evet yok olmaktan korkuyorum. Çünkü görünebilir ya da tutulabilirken de bir nesnenin yok olabileceğini biliyorum. Benliğimi inşaa edemiyorum. Nilgün Marmara'nın dediği gibi "kendime bir yer edinemiyorum,kendimi bir yer" Çok başındayım her şeyin ama korkuyorum zamanın uçsuz deviniminden

uzun zamandır hayatım o kadar yoğundu ki eve yatmadan yatmaya girer olmuştum. bir sürü boktan sıkıntılar bir sürü telaş yapman gereken sorumluluklar vs. içim çıkana kadar ağladım bugün kimseye ne hissettiğimi anlatamıyorum diye. benim teselli edilmeye ihtiyacım yok beni anlayan biri tarafından dinlenmeye ihtiyacım var. teselliyi herkes verir herkes herkesin sözde yanında olur herkes herkese takma kafana geçer der. etrafımda beni seven insanlar var evet ama onlara da sürekli dert yanınca mız mız bı insanmış gibi görünmek istemediğim için içime ata ata bu hale geldim psikolojime sıçayım ya

küçücük bir rahatsızlık akla bile gelmeyecek bir durumun gerçek olma ihtimali her kafadan bir ses her doktordan farklı yönlendirme bir ihtimal uğruna yapılan koşuşturmalar bir ihtimal uğruna dökülen göz yaşları vs. gayet sağlıklı, doktor yüzü bile görmeyen; üniversiteyi henüz bitirmiş, ayarladığı işine ve hayallerine bir noktadan başlamak için gün sayan birisiydim. normal bir insandım yani şundan 1 hafta öncesine kadar. geldiğim noktada ise yaklaşık 12 saat sonra kanser miyim değil miyim onu öğreneceğim. çevremde kimsede yoktu. alışkın değilim. kendime pek yakıştıramadım bu hastalığı. düşünemedim kendimde. şu anda yatakta uzanırken geliyor bazı şeylerin farkındalığı. saçlarım dökülecek, kel olacağım. insanlar bana daha naif davranmak zorunda hissedecek. belki bırakmak isteyen bırakamayacak. acınası bir durumda mı olacağım? belki olmayacağım ama insanlar acıyacak. şu an daha başlangıç aşamasındayım. bir ilerisini düşünemiyorum. şanslıyım yine de. ailem var. moralimi yüksek tutmaya çalışıyorlar. ama yüzüme bakamıyorlar. arkadaşlarım var. onlara söylediğimde duraksıyorlar, ne diyecekler bilmiyorlar. çok normal. ben olsam ben de duraksardım. ben de bilemezdim herhalde ne diyeceğimi. ben şu an da bilmiyorum nasıl bir ruh halinde olmalıyım, neye ne tepki vermeliyim. herkese anlatamadığımı da buraya yazıyorum. ne yazdım onu da bilmiyorum. tek bildiğim her şey çok garip.

İtiraf ediyorum, Margot Robbie'li Barbie filmine aşırı yükseldim ve mutlaka gideceğim. Kadını pembeler içinde görünce bi' kıpır kıpır oldum. Küçük bir velet bulup onu cover'layarak of pof edip "aslında koca adam olduk da işte yeğenimiz istedi geldik mecbur yoksa ben hep belgesel :/" pozları keseceğim. Sana değer Margot'çığım, güzelliğe bak, gorsel, gorsel, gorsel

olmek istiyorum

hep bir akıl verme, hep bir her şeyi bilme... herkes kendi doğrusunu yaşar bu hayatta,öğrenemiyoruz... yoruyorsunuz. "Takılma, geride bırakman lazım" ben bilmiyorum sanki. hayır bir de birini ya da bir şeyi geride bırakma sürem maksimum 30 saniye. bana bunu söylemen anlamsız. ah bir tanısan beni... tanıyarak sunsan fikirlerini... velhasılı; sürekli karşısındakine akıl veren saygıdeğer insanlar, yapmayın bunu. herkesin doğrusu da hayatı da kendine...

tam da bir şeyler oluşmaya başladı dedim hoop geri aynı noktaya döndüm bakalım ne olacak halimiz bindik bir elamete gidiyoruz bilinmeze

Belki son 5 senedir aynı şeyi söylüyorum. Yaşadım en kötü sene bu seneydi diyorum her yıl güncelleme geliyor. En kötüsü bu seneydi.

şu son iki haftadır o kadar zor koşullarda o kadar iyi işler çıkardım ki kendimle gurur duyuyorum.

Ders çalışmamak için iki günde on dokuz sigara içtim.Neden yirmi değil,çünkü birini ablama verdim.

hayatım boyunca doğru düzgün bi tatil yaptım mı? hatırlamıyorum, bilmiyorum. 4-5 senedir de zaten bırak tatili, ne havuz ne deniz yüzü görebildim. (bkz: bize de bir gün kader güler güler inşallah)

son girdiğim 5-6 entry ve sözlüğün şu an tenha olmasının da etkisiyle kendimi pandemi öncesindeki sözlüğe ışınlanmış gibi hissettim. her şey yine çok berbat ama yazmak ve paylaşmak keyifli en azından. güzel hissediyorum şu an. umarım bu hissi bu sefer muhafaza edebilirim... bir süre böyle devam etmek bana iyi gelir.

Aynı dönemde üniversiteyi kazandığım bir arkadaşımla buluştum dün. O okul öncesi yazdı çok daha büyük şehirde -ki benim de puanım yetiyordu oraya- ben sırf Pdr okumak için iç Anadolu’da bir yeri tercih ettim. Bir gün ama tek bir gün bile bölümümden pişman olmadım. Hep kendimi o sıralarda, derslerde mutlu huzurlu kendini gerçekleştirme yolunda gördüm. Bana çok uygun bir bölümdü çünkü. Birkaç gün önce atama sayıları açıklandı. 467... mezun sayısıyla kıyaslanınca bir hiç. Ama anaokulu öğretmenliği 7000... fırsatım vardı. Tercih edebilirdim. Bütün haritaya gidebilme şansım vardı. O dönem istemedim. Hiç de pişman olmadım. Ama atama sayılarını gördükten sonra dünyam başıma yıkıldı. Gelecek kaygısı dört bir yanımda kol geziyor. Kendimi aşırı mutsuz hissediyorum. Bu ülke memur olmak kadar basit bir şey bile hayal hale geldi. Onu da geçtim mesleğimi çok seviyorum. Kazanamamak aşırı korktuğum bir ihtimal ve ben başlamadım bile. Aynı zamanda kendisi ilk üç tercihte atandığı ve atandığı yer öğretmenlik olduğu için burs da alıyor. Kredi gibi bir derdi de yok. O dönem neira sen de yapabilirsin bak derdi bana. Tercihlerimizi beraber yaptık. Sırf Pdr uğruna onu da yazmadım. Şimdi belki okulu bitirince kadar yetmiş bin lirayı görecek kredi alıyorum. Çok zorlanıyorum sözlük. Aile evi terörü, gelecek kaygısı, yeme bozukluğu, kyk kredisi. Hayat denilen şey bir kez bile gülmez mi insana? Bu kadar mi şanssız doğar biri. Oysa büyük hayallerim yoktu benim. Çok küçüktü. Onlara bile ulaşamayacaksam niye yaşıyorum ki

Elinin uzanamadığı her yoklukta bir şeyler var edememenin verdiği suçluluk duygusu, var edebileceğim ufak şeyleri var etme isteğimi yok etmeye yeminli gibiydi. 11.02.22 00:26

geçenlerde anlatmıştım, eski kız arkadaşım sekiz yıl sonra tekrar karşıma çıktı diye. sözlüğün instagram sayfasına düşmüş yazı, yolladım kendisine ve beğenmiş. zaman zaman girip bakıyorum yazıya, onun da ismi çıkıyor beğenenler arasında, yok ki tarifi bu duygunun. benim yazdığım yazıyı beğenmiş, öyle bir güzellik yayılıyor ki ruhuma, bahar bahçe bir yanımız.

Çok mutsuzum. Yemin ederim çok mutsuzum. Neredeyse ilk defa aşamıyorum bunu.

birini engellediğim için çok pişmanım ama engellemeseydim de çok pişman olacaktım. "gidersem istikbalimi kaybedecektim fakat durursam aklımı"

Yalnız değilim ama yalnız hissediyorum. Arkadaş, aile vs herkesten uzaktayım tek başımayım. Tek başıma olmak bana koymuyor, yalnız takılmayı çoğu zaman seviyorum ama aylardır yalnız hissediyorum. Kimseyle konuşmak, yazışmak, dışarı dahi çıkmak istemiyorum ve bu beni çok üzüyor.

Gece sarılıp uyuduğum yastığımla altı yılı doldurmuşuz.

Şu sıralar bu kızın erkek versiyonuyum: link

Önümde gri bir yol var. Ümit kadar beyaz değil, ümitsizlik kadar da siyah değil. Olması gerektiği gibi, gri bir yol... Ve biliyorum ki eğer o yol beyaz olursa farkındalığımı kaybedeceğim aynı zamanda siyah olursa yaşama isteğimi. Ve bir şey daha biliyorum ki her neyse bunu daha kendime itiraf edemiyorum, sözlüğe nasıl edebilirim.

Öyle güzel bir aşk yaşamak istiyorum ki anlatamam ya. Öyle biri gelsin hayatıma mükemmel bir ikili olalım ya lütfen. Baya aşık olmak istiyorum kardeşim işte. Amin

Eskiden odamdan çıkamazken bir sene içinde 2 ülke gezdim.

Aile evine gelince, ölmek istiyorum. Bu kadar mı kötüyüm ya? Herkes aynı olmak zorunda mı? Kendime güvenmiyorum iş ve toplamaktadır söz konusu olduğunda. Siz iş görürken kafam almıyor iş yapmayı. Sizin planlarınızı anlamıyorum. Gerizekalıyım...

Nefes alamıyorum