asosyal itiraf

Aynı dönemde üniversiteyi kazandığım bir arkadaşımla buluştum dün. O okul öncesi yazdı çok daha büyük şehirde -ki benim de puanım yetiyordu oraya- ben sırf Pdr okumak için iç Anadolu’da bir yeri tercih ettim. Bir gün ama tek bir gün bile bölümümden pişman olmadım. Hep kendimi o sıralarda, derslerde mutlu huzurlu kendini gerçekleştirme yolunda gördüm. Bana çok uygun bir bölümdü çünkü. Birkaç gün önce atama sayıları açıklandı. 467... mezun sayısıyla kıyaslanınca bir hiç. Ama anaokulu öğretmenliği 7000... fırsatım vardı. Tercih edebilirdim. Bütün haritaya gidebilme şansım vardı. O dönem istemedim. Hiç de pişman olmadım. Ama atama sayılarını gördükten sonra dünyam başıma yıkıldı. Gelecek kaygısı dört bir yanımda kol geziyor. Kendimi aşırı mutsuz hissediyorum. Bu ülke memur olmak kadar basit bir şey bile hayal hale geldi. Onu da geçtim mesleğimi çok seviyorum. Kazanamamak aşırı korktuğum bir ihtimal ve ben başlamadım bile. Aynı zamanda kendisi ilk üç tercihte atandığı ve atandığı yer öğretmenlik olduğu için burs da alıyor. Kredi gibi bir derdi de yok. O dönem neira sen de yapabilirsin bak derdi bana. Tercihlerimizi beraber yaptık. Sırf Pdr uğruna onu da yazmadım. Şimdi belki okulu bitirince kadar yetmiş bin lirayı görecek kredi alıyorum. Çok zorlanıyorum sözlük. Aile evi terörü, gelecek kaygısı, yeme bozukluğu, kyk kredisi. Hayat denilen şey bir kez bile gülmez mi insana? Bu kadar mi şanssız doğar biri. Oysa büyük hayallerim yoktu benim. Çok küçüktü. Onlara bile ulaşamayacaksam niye yaşıyorum ki