7-8 aydır kendimi inanılmaz iyi hissediyordum. Yaralarım geçmişti, uykum düzelmişti, ne bileyim iyiydim işte. Ilacı bırakmıştım, terapiye bile devam etme ihtiyacı duymamıştım.
Evden atıldığımdan beri stresimi yine yonetemiyorum. Kaşıntılarım yine başladı, kafamı yine susturamıyorum. Uykum yine bok.
En başa döndüm diyerek kendimi düşürmemek için çaba gösteriyorum. Ama stresim işime bile yansıdı.
Çünkü düşünüyorum amk. En ucuz, en harabe yerde kiralar 4binden başlıyor. Hadi bir ev buldum gibi, şimdiki evimin yarisi kadar... Eşyalarımı satacağım, tadilat gerekecek, nakliye falan derken bir ton iş ve cebimden 10bine yakın bir para çıkacak.
Önceki gün yatırım yapayım diye kendimi ayarlamistim, bütün planlarim sarsıldı. Isim pek iyi gitmiyor, yüksek lisans istiyorum, 100bin civarı ona gerekiyor.
Bir yandan ne hallolmamis mi ki bu hallolmasin diye düşünüyorum. Çoğu insana göre çok şanslıyım; yalnız değilim, birçok insan yardımcı oluyor, ne bileyim kendi basimayim kimseye, aileme sorumluluğum yok, tek göz odada yaşayabilirim falan ama ay ben büyük battım.