uzun zamandır hayatım o kadar yoğundu ki eve yatmadan yatmaya girer olmuştum. bir sürü boktan sıkıntılar bir sürü telaş yapman gereken sorumluluklar vs.
içim çıkana kadar ağladım bugün kimseye ne hissettiğimi anlatamıyorum diye. benim teselli edilmeye ihtiyacım yok beni anlayan biri tarafından dinlenmeye ihtiyacım var. teselliyi herkes verir herkes herkesin sözde yanında olur herkes herkese takma kafana geçer der.
etrafımda beni seven insanlar var evet ama onlara da sürekli dert yanınca mız mız bı insanmış gibi görünmek istemediğim için içime ata ata bu hale geldim
psikolojime sıçayım ya