asosyal itiraf

Sırf azıcık stres atayım diye halısahaya gittim. Zaten hamladık götü göbeği de saldık iyice, ciğerimi sahada bırakana kadar yırttım kendimi zor olmadı tabi hemen ciğeri düşürmek :D 4 gol attım kimsenin bacağını kırmadım kimse de benim bacağımı kırmadı. Maç kesmedi geç başladık zaten çıkışta servise binmedim ben de. dedim yürücem ben. 5 kişiyi aradım. Herkes çok meşgul kimsenin beni avutmaya vakti yok. 6. Yı aramaya da ben cesaret edemedim. LOL. Şu an hamburger yemeye gidiyor ayaklarım galiba. Sebebini siz de biliyorsunuz demi?0

hayatımın en kötü dönemini yaşıyorum. bir şeylerden kurtulmaya çalıştıkça dibe batıyorum. ve işin kötüsü bunun farkındayım ama hiçbir şey yapamıyorum.

Yıllar önce liseyi bırakmaması için dil döktüğüm, hatta bu böyle olmaz diyip ilk bulduğum uçakla yanına gittiğim, önce derdini sıkıntısını dinleyip sonra sorununa çözüm aramak istediğim, psikologlara mail atarak en anlayışlı doktoru bulmak için gecemi gündüzüme kattığım, kendi kız kardeşim olsa bu kadar sevebileceğim kız (arkadaşımın kardeşi) liseyi okudu, çok başarılı bir öğrenci oldu, müthiş enstrüman çalıyor ve üstelik harika bir sese sahip. O kadar güzel abla diyo ki bana, duymanız lazım. İçim eriyo o bana öyle seslenince. Bu gün o kız bana üniversite sınavım için yardım ediyo inanabiliyor musunuz? Arıyor, ses kayıtları atıyor, mesajları hiç bitmiyor, kaynaklar buluyor, bıdır bıdır bütün gün neşe saçıyor. Bu gün bana "sana inanıyorum biliyor musun? Çünkü bana annem inanmazken sen inandın, sen benim en zor zamanlarımda koştum geldin, gücüne hayranım ve ben sana çok inanıyorum başarıcaksın, bunu da başarıcaz!" dedi. İtiraf etmeliyim ki ilk defa gurur ve mutluluktan bu kadar çok ağladım.

Bu sefer güzel şeyler yazmak için girdim. Eski ben geri dönüyor. Bunu hissetmek çok güzel. 2021 yılını asla hatırlamak istemiyorum. Çok şey götürdüğü gibi çok şey de kazandırdı diyebilirim, ama yine de yaşadığım şeylerden dolayı hatırlamak istemeyeceğim bir yıl oldu benim için. Artık biliyorum o kişinin hayatımda olmaması Allah’tan bana yapılmış bir armağan. Bunu bana erken gösterdiği için şükrediyorum. 2022 yılını ise dört gözle bekliyorum. Bana göre yeni bir başlangıç için 22 sayısından uygunu yok. Güzel olacağından hiç şüphem yok. Kendimi ve inançlarımı bu doğrultuda yönlendiriyorum. Bu hayatta var olabilmek için buna mecburum. Yedi yasaya uygun yaşayacağım. (“Bir duayı kalpten hale getirmenin ve çekim frekansını yükseltmenin 7 yasası.”) Çünkü artık “kalbin temizse hikayen mutlu biter.” düşüncesine inanıyorum.

Ufak bı ilgide aşık oluyom

Bide bir çocuk var -adını söyleyemem- ondan çok hoşlanıyorum ama ona söylemeye korkuyorum çünkü ben yabaniyim ve o da

Düşüyorum ona biri tutsun. Dalıyorum dibe beni yutsun diye. Çabalıyorum ama çok zorsun. Onu gördüğüm zaman beynimde bu şarkı çalmaya başlıyor. Zamanı var daha, kendimi durdurmam gerek hatta belki de hiç olmaz ben içimde yaşar bitiririm. Ama olsa güzel olur, dua edin..

aga oldum olası şu sosyal mecralardaki geri takip'in kısaltması olan gt'yi her defasında göt diye okuyorum..

Dokunsan ağlıycakmışım modum açıldı, dokunana kolay gelsin (bkz: ayy dokunmayın çok fenayım)

Bugün benimkinin anne babası ile tanıştım.Dedim çok iyiler, akşama adam bombayı patlattı. Sadece oğlunu alamıyor muyum ya? Ailesi uzak kalsın mümkünse

affet babacım, yine senden gizli ve senin paranla kitap aldım.. (bankadan gelen mesajı da sildim, evet..) hayır babacım öncekiler daha bitmemişti. hayır babacım ders kitabı da değiller. sağ ol babacım (:

buraya tekrar geldim çünkü ciddi kırgınım. sonunu bildiğim bi yola ısrarla çıktım ve itiraf ediyorum yine o yolda ben kaldım. söylemek istediğim bir sürü cümle var. boğazımda düğümlendi kaldı. biraz sindirebilirsem buraya da içimi dökerim belki.

künefeyi hiç sevmiyorum ve hayatımda hiç kokoreç yemedim

Sen benim en büyük hayal kırıklığımdın. Bugün bir kere daha kırdın...

whatsApp hariç bütün sosyal medya hesaplarımın bildirimleri kapalı. ama buna rağmen arada girip mesaj gelmiş mi diye kontrol ediyorum.

Yine yazdım yazdım sildim. Yine icimdekileri tutup boğuluyorum. Yine içimdeki ateşle sadece kendimi yakıyorum ve yine sessizce ölüyorum..

Bazen bir kişi hariç bütün mesaj bildirimlerini kapatasım geliyor sonra mesajları bildirimden okuyup salladığım aklıma geliyor vazgeçiyorum

Bazen kimseye haber vermeden çookkk uzaklara gidesim geliyor. Kimsenin beni tanımayacağı bir yere. Telefon hattımı kırıp atmak istiyorum, kimse arayamasın diye. Bütün sosyal medya hesaplarımı da kapatırım. Ooohh misss. Düşününce bile bir rahatlama geldi.

yine depresif bıkkın ve kırgın hissediyorum.tam güzel gibiydi ama değilmiş.kendimi yürütecek gücüm bile yok şu an.

Az önce birden bire en güzel yaşımda büyük bir ihanetle sarsılmamı sağlayan eski dostlarım geldi aklıma. Girdim Instagram'a baktım profillerine uzun uzun, teker teker, en ince ayrıntısına kadar. Gözlerim yanmaya başladı. Hepsi ayrı ayrı güzelleşmiş, hayatlarında sanki herşey yolundaymış gibi. Şehir şehir gezmişler, sonuna kadar eğlenmişler, beraber hayal ettiğimiz ne bok varsa yapmışlar. İkisinin ciddi ilişkisi vardı hala beraberler ve mutlular. Diğeri önce enişte sonra sevgilim dediği adamla bilmem kaçıncı yılına girdi. Sonra döndüm aynaya baktım. Gözlerime baktım. Onlardan sonra birçok şey geldi başıma. Çok yaralar aldım. Kabuk dahi tutamayacak yaralar aldım hemde. Çökmüşüm onu farkettim. Önceden herşeye rağmen hayat dolu bir insandım şimdi ise resmen bitmişim. Canım acıdı ses edemedim. Zaten ağlamak haram bana. Çıktım balkona bir sigara içtim dona dona. Sonra çıktım salona geldim güldüm eğlendim. Bian duvara bakakaldım o an içimde hala bir fırtına koptuğunu anladım. İnsanoğlu çok garip. Canımın acısından ağlayamıyorum bile ama gülebiliyorum. K

Burası asosyal sözlük ama ben asosyal olduğumu düşünmüyorum onda bi anlaşalım :) Aslında bi aralar düşünüyordum ama bu tamamen çevresel faktörlerden kaynaklıymış. Bulunduğum çevre ve babamın iyi işini kaybetmesiyle başladı her şey ve hala devam ediyor. Çoğu insanın atlatamayacağı şeyler yaşadım gerek maddiyat gerek sağlık gerek de insanların çıkarcılıkları yüzünden. Yaşadık demek daha doğru olur. Ama maneviyatımız kuvvetlidir belki de bu yüzden yıkılmadık ailevi sevgimiz kuvvetli olduğu için... Her neyse bu kadar başıma gelenlere rağmen istediğim bölümü kazandım ve bitirdim. Üniversite çok şey kattı bana, asosyal olmadığımı o zaman anladım herkesle anlaşabilen konuşabilen bir yapım var elbette istisnalar dışında. Ama kimseye de kendimi sevdirmeye çalışmadım. Kendim gibi olurum genel olarak ve biraz da espritüel yanım var. İnsanları genel olarak severim ama sadece kendini düşününen ve hödük olanlar hariç. (Bu da programa falanca yerden katılıyorum taliplerimi bekliyorum gibi oldu :)) Bu zamana kadar 2 büyük hayal kırıklığı yaşadım beni değiştiren. Sonuncusundan öğrendiklerimle birlikte sadece kendimi geliştirmeye odaklandım ve deneyim elde etmem gerektiğini anladım. Sevdiğim işi yapıyorum ve yoğun çalışıyorum bu da Yaşadığım bu olayları unutmamı sağlıyor. Umarım kendimi daha fazla geliştirebilirim ve iyi insanlarla karşılaşırım hayatım boyunca. Değer bilenlerle ve zaman içinde değişmeyenlerle, çıkarcı olmayanlarla mesela :) Çok boş zamanım varmış gibi biraz buralarda takılmayı planlıyorum daha anlatacaklarım çıkar heralde. Sanırım hoş geldim :))

bugün kolumu sakatladım. kırıldı sandım iki üç saat hareket ettiremedim, çok ağladım. incinmiş ama yok böyle incinme canım inanılmaz yanıyor. en zor zamanlarında yanında olduğum, hastalandığında baktığım, rica ettiği her şeyi yerine getirdiğim, kısaca kendimce değer verdiğim bi insan hiçbir şekilde umursamadı. dedim ki ya hiç umrunda olmadı, bir nasılsın diye sormadın. öfff geber nefertiti diye güldü bana. şakadan! sildim falan numarasını da. istemiyorum hayatımda bana geber diye şaka yapanı. ama çok ağladım. kendi omzumu sevdim geberme sen nefertiti dedim. insanları böyle ortadan ikiye kırmayın be. ya bana niye böyle ağır konuşuyor bi de çevrem? babamı aradım dedim hastaneye gidiyorum kolum kırıldı galiba hareket ettiremiyorum dedim. bi yerinde duramıyon sen de ya diye bağırdı. ne diceğimi bilemedim. sonra da nasıl oldu diye sorunca, kızarak soruyor bu arada, ben geçiştirince anlatmazsan anlatma ya sizle mi uğraşcam diye tavır yaptı. benim gözlerim şişmiş ağlamaktan. ablamlar bile sormadı nasılsın diye. kendi ağrı kesicimi kendim ağlaya ağlaya gittim aldım. sistem bile görmedi lan beni eczanede, devlet bile karşılamadı, parasıyla aldım ilacımı. kendi kendime hıçkıra hıçkıra sürdüm koluma bandaj yaptım. bu kadar umursanmadığıma göre kötü bir insanım galiba.

Az önce yine Robert Downey e aşık oldum.

para birimimizin bu kadar değer düşüklüğünü görmek, her gün çılgınlar gibi herşeye zam gelmesine cidden üzülüyorum. evli falan olsam nasıl yetişicem diye psikolojimi bozarım sanırım gerçi yine normal değilim. dövizler artmıyor TL hiç oluyor, planlarımız piç oluyor. traji komik tarafı ise hükümetin bu durumu normal bir olay gibi karşılaşaması. tabi sizin tuzunuz kuru gariban ailelerin bile ara sıra yediği tavuk döner bile ebesinin amı oldu bu halk ne yesin? He pardon çözüm öneriniz vardı; "porsiyon küçültün" bu gidişle porsiyona koyacak bir şeyimiz olmayacak.

sonbahar etkisinden midir bilmiyorum ama bir süredir öyle tuhaf ruhsal buhranlardayım ki ne dışarı çıkasım var ne evde durasım ne ders çalışasım var ne oturup dizi izleyesim. dışarı çıkmak istiyorum arkadaşım yok gibi geliyor meşguldür, çıkası yoktur diye diye her biri tarafından kendi kendimi reddediyorum kendi içimde. kimseyle de bi şey konuşasım yok ama bi yandan da sosyalleşmek istiyorum. aileme ayrı uyuz oluyorum bu aralar hep evde olduğum için biraz fazla muhatap olduk iyi gelmiyor bu. en yakın arkadaşımla da birbirimizi anlayamadığımızı düşünüyorum son zamanlarda. imdat diye bağırmama çok az kaldı. ne istediğimi kendim de bilmiyorum gerçekten hayatta bu kadar zorlandığım kendimden bu böylesine şüphe ettiğim bir dönem daha olmamıştı

Kendimi terk edilmiş hissediyorum. Ama failin kim ya da kimler olduğu konusunda kararsızlıklar yaşıyorum. İlk kim tarafından terk edildiğim sorusu için içerisinde kendi adımın, tanrının, bazı putların ve birtakım fanilerin olduğu bir listem var.

istanbul içi pasif var mı

Bugün ayrılalı 15 gün oldu sözlük. 15 gündür sanki nefes alamıyorum. Unut diyorlar, boşver diyorlar. Allah aşkına 4 sene boyunca çok büyük sorunlar yaşamadığım birini ben hemen nasıl unutayım biri bana söylesin. Hâlâ inanamıyorum hâlâ konduramıyorum. Gözümden akan yaşa dayanamayan adam nasıl olur da bir kalemde siler beni. Aklım mantığım kalbim almıyor. Sindiremiyorum, yakıştıramıyorum. 15 günde tam 6 kilo verdim, saçlarımı kısacık kestirdim ve üzüntüden vücudumda koca koca sivilceler çıkmaya başladı. O ne mi yapıyor? :) Ağzı kulaklarında fotoğraf atıyor, öğrencileriyle fotoğraf atıyor, çok sevgili öğretmen arkadaşlarıyla fotoğraf atıyor. Ölüyorum sözlük biliyorum değmiyor ama ölüyorum. Sanki kalbimin üstünde kocaman bir kaya var. O kaya ordan nasıl kalkacak bilmiyorum sözlük bilmiyorum. Umarım kayanın altında ezilmem...

uzun süre işsiz kaldıktan sonra maaşımı alıp anneme gizliden harçlık bıraktım mutfağa, görünce mutlu tepki verir sandım. odaya Polat alemder gibi girip temas nerden geldi bu para demesiyle bi an kendimi illegal işlere bulaşmış hayırsız evlat gibi hissettim. sonunda anlayınca mutlu oldu tabiii

Belli bir yaştan beri bir adım atamamışım gibi, ilk insan gibi hissediyorum. Sadece hissetmiyorum.

Acil diyet, spor falan yapıp kilo vermem lazım

majör depresyon yaşıyorum. Uyumaktan ölücem sanıyorum bazen. Dışarı çıkmaya halim yok, gözümün ferinden eser yok. Bomboş bakıyorum insanlara. Kimseyle muhattap olmaya halim yok. Kaydımı donduruyorum. İyi olmak istiyorum, kendimi iyileştirmem için zamana ihtiyaç duyuyorum. Zemine uzanmışım. Kalkmayı deniyorum.

az önce bi bütün tost ve çift kaymaklı bol tahinli bir şambali gömdüm. annem evde yemek yaptı bekliyo ondan da yemek zorundayım yemezsem beni vurur. eve dönünce acil bir spora başlamam lazım yoksa obez olucam :(

Ağlasam ağlayamıyorum gülsem gülemiyorum fakat içimde fırtınalar kopuyor

bu dünyada olduğum için mutsuzum. dünyaya gelmeden önce bana sorulsaydı, ben gelmek istemezdim. zaten dünyanın kötü olduğunu bile bile dünyaya çocuk getirmek, bencillikten başka bir şey değil bence. bizler bu bencilliğin birer ürünüyüz.

Sevgilimden ayrıldıktan sonra yataktan çıkmamalı depresyona girmemek için 3 aydır it gibi geziyorum. İşten çıkıp eve geldiğim gün sayısı çok azdı. Üç gündür hasta olduğum için eve geliyorum, yorgan altı triplere girmem umarım.. Geçen depresyon testi çözdüm çok acil bir uzmana görünün yazdı :/

konuşursak belki gülüşürüz diye sakladığım görseller galerimde duruyor.

Ne güzel uykum vardı kafam konuşurken kaçtı

bugün laboratuvar dersim akşam altıda bitecekti. hocaya "şehir dışına gidiyorum, sabahki grupla gelebilir miyim?" dedim. kabul etti. esenyurt'a gidicem.

bugün aşık olduğum kadına açıldım ve aldığım cevap arkadaş olarak kalalım oldu yıkıldım açıkçası o benden 4 yaş büyüktü ondan mı red etti acaba. sebebini bilmiyorum ama şimdi ne dost olabiliriz ne diğer türlü hem dostumu kaybettim hemde daha kavuşamadan aşık olduğum kadını bundan böyle gönül kapılarım kitlidir.

uzun zamandır kafamı yastığa huzurla koyamadığımı fark ettim. Çünkü uzun zamandır hiçbir şeyden emin olamıyorum kendim dahil. Her şey doğruyla yanlışın arasında volta atıyo sanki. Kafamı nereye çevirmem gerektiğini kestiremiyorum. Bu hengameden yoruldum. Hayatın gürültüsü içimdeki sesi duymama engel oluyo. Kim olduğumu unuttum. Hatırlamamak daha iyidir belki. Yeni bi ben yazıcam şimdi. Bu yolda yalnızım. Olması gerektiği gibi. Yine de korku peşimi bırakmıyo. Gel kardeş gel sen de bendensin artık.

Açım ama aklıma yiyecek bişey gelmiyor gelse de yemiyorum yiyesim de yok ama var gibi de üşeniyor da olabilirim bilmiyorum karnıyarık tadında serum istiyorum

Ben bı yolunu bulurum. Hep buldum çünkü. Ama yol bulmaktan yoruldum artık. Neyse düzelticez bu durumu da olmadı bı yol buluruz.

Yeter, bunu hayata demek gibi triplere de girmiyorum. Kendime diyorum;durmayı bırak, düşünmeyi bırak, insanları bırak zaten sende olan kimse yok, uğraşıyormuş gibi mi yapıyorsun? Hayır onu da yapmıyorsun,sen değişiyorsun farklı noktalara geliyorsun ama durarak yapıyorsun bunu(bkz: zenon paradoksu)...Bu kadar erken olmaz, hiçbir şey olmamışken olmaz.

Bazen içime hüzün çift taraflı doluyor ve bu zamanlarda yutkunmayı bile özler oluyorum çünkü benim için ciddi manada zor zamanlar oluyor. Çaresizlik dünyanın en boktan şeyi. İnsanları değiştiremeyecekleri özellikleri yüzünden yargılayan herkesin aq. O kişiyi kendinden nefret ettirip bir de onun çevresiyle ilgilenen, arkadaşlarının yanında küçültmeye çalışan da herkesin aq. Saçma sapan kan bağı yüzünden tahammül etmek zorunda olduğumuz ve sadece belli bir yerden sonra onay kodu almak için arayan ailenin aq.

Aklıma geldi lisede sıra da uyurken burnuma toz kaçma suretiyle hapşırınca artık tüm çıkışlara vücud nasıl baskı uyguladı bilmiyorum ama altıma sıçmıştım.

Az önce pencereden kafa mı çıkarıp "Semiiiiiiih semiiiiih semiiiiih semiiiiih semiiiiih viyanaya gidiyoruz viyanayaa" diye bağırdım. Gereksiz mi? Evet. Yapmalı mıydım? Evet. Mantıksız mı? Evet. Deli miyim? Hadi lan ordan.

dokunsalar ağlayacağım

Ulan çok yalnızım!! İnşa etmem gereken bi hayat. En güzeliyle yapıcam kendim için. Ben bu oyunu bozucam lan.

Az önce 15 sene önce lisede teklif eden çocuğun karşısında nasıl mal gibi kaldığımı hatırlayıp yapamadığım mantıklı konuşmayı yaparak medeni bi şekilde reddettim