asosyal itiraf

Eğer babam kadir kıymet bilseydi; en çok annemin değerini bilirdi.

Eskiden film izlerken bir şey oluyor zannederdim. Olması gereken bir şey. Vayt be.

istanbul içi pasif var mı

Çok uykum var. Ama sanki uyanık kalırsam bilinçli/uyanık bir şekilde daha çok vakit geçirip mutlu olabilirim gibi geliyor. Zaman boşa geçmesin diye hep az uyuyorum

Sabah dersi açıp uyudum. Tam uykuya dalarken küçücük iki pırt geçti yorganın altindan bir yerlerden. Odamda da iki arkadas var. Aksam oldu hepimiz odadayız kızlara dedim ki sabah azcik pirtlattim baktım esra hiç gülmüyo ben olsam gülerdim falan dedim dalgaya vuruyorum. O an sok oldular meğersem kulaklıkları varmıs… Kendi kendimi rezil ettim

Canım menemenle cacık çekti

Bir gecede fakir kaldık

Hayatta en zor şeylerden birisi insanın bir seviyeye varana kadarki iç hesaplaşması, yenilgileri, itirafları, kendi hatalarını, sevaplarını kabul edip öz benliğini kabul etmesi. Aslında tek ifade ile "iç tanıklığını keşfetmesi" Bu o kadar zor bir uğraş ki, sonunda mükafatının çok büyük olduğu bilindiği halde yapılması bu kadar güç olan nadir şeylerden biridir. Sabah erkenden kalkmak gibi bir şey. Bunun iki adımı var bence. Birincisi ve en önemlisi aydınlanma kısmı yani "yanlışlanabilir olduğunun ve sürekli gelişim unsuru olduğunun bilincine varmak". Bu indikatör niteliğinde. Eğer bu olmazsa başka hiçbir koşunun anlamı yok. Suya yazı yazmaya benzer yaptığınız iş. İkinci adım ise kolları sıvayıp boku püsürü temizleme adımı. Aslında yükte ağır pahada hafif kısım burası bence. Her ne kadar can çıkar huy çıkmaz mottosunu kısmen doğru bulsam da ilk kısım işin beyin takımına ait olan parçası. Bu kısım ise davranışsal boyutunu oluşturuyor. Tasarım imalattan daha kalifiye bir iştir neticede. Bakmayın küçümseyici yaklaşımıma. Yine de her aracın lastiği bu çakıllı yolda gitmeyi kaldıramaz. Sık sık durup kafanızı kaldırıp bu karanlık yolda lastik değiştirmeyi göze alıp şarampole yuvarlanmadan yolu tamamlamak hayli güçtür. Ama inanıyorum ki birinci adımı tamamlayıp ikinci adıma geçen her bir kimse yeterli azimi gösterirse sonuca varıp dün bıraktığı kişiden çok farklı birisi olabilir. Kararlılık işin esası. Ha peki ben mi? Birinci aşamanın taslağı hazır. İkinci aşamaya geçmeyi gemi halatı ile çekiyorum. Bu tıpkı acı biber yiyip ağzın yanarken zevk almak gibi. Temennim ise zamanla daha net şeyler yazabileceğim günler. Neyse ki bizi bu buğuda anlayabilen ailelerimiz var. Var olsunlar!

normalde arkadaşlar arasında “ben çirkinim ya o bana bakmaz” dediğimde aksine inandırılmaya çalışılırdım. Bugün aksi için çabalamadılar, fikirlerimi değiştirmeyecek olsa da biraz kırdı bu beni. En yakın arkadaşlarım..

kendimi kandırdığımda çok mutluyum

bu aralar her yerde karsıma cikan cem adrianın kül sarkısı beni resmen bicakliyor... bi sarki nasil bunca his icerebilir

Her yoğun duyguma ağlama reaksiyonu göstermeye başladım. Hep hassas biriydim fakat son zamanlarda bu durum iki katına çıktı. Çok utanınca ağlıyorum, kırılınca ağlıyorum, öfkemi ifade edemeyince, çok özleyince, çok kırılınca, çok yıpranınca ve çok öfkeliyken... Lokasyon fark etmiyor.. iş yerinde ağlıyorum duşta ağlıyorum, toplantıda gözüm doluyor. Bazen maskenin altında pıtı pıtı bazen iç geçirmeli görenleri şaşkına çevirmeli bir ağlama oluyor.. Derdimi anlatayım, yatışayım diyorum sinirlenip bir daha ağlıyorum. Yetişkin bir kadın olarak kendimi böyle saçma bir duruma sokmak istemiyorum ama elimde değil aşırı aptalca ve engel olamıyorum....

Kontrolcü insan olmaktan çok yoruldum. Sürekli ya mutsuz olursam diye yaptığım eylemleri, insanlarla ilişkilerimi hep sınırlandırıyorum. Ha böyle de çok mutlu değilim ama en azından beni başkası değil kendim üzüyorum diye avutuyorum kendimi.

prosedür gereği yapılması istenen tüm angarya işlerden ölesiye nefret ediyorum. üç günlük dünyada ömrümüz belge toplamakla geçiyor. belge de belge olsa, binlerce yıl sonra arkeologlar bulsa o belgeyi onlar bile umursamaz. o derece kıytırık. dellendim yine. gorsel

Ya ben napıcam yaaa Uzak mesafe ilişkisi yaşıyoruz annem de dahil herkes yapamazsın dedi dinlemedim. 1 seneye yakındır devam ediyoruz her zaman olmasa da arada bir yaşadığım şehre de geliyo ama ona ulaşamadığımda mesaj atıp cevap veremediğinde çok kötü oluyorum. Evine gitme gibi bi fırsatım da olmuyo tabiki. Yaparız dedim herkesin inadına uzak mesafeyi de yürütürüz dedim ama sanki olmuyo. Çok seviyorum çok güveniyorum ama aması var işte. Dayanamıyorum bazen bu bilinmezliğe.

ağlayamıyorum. ne zaman gözüm dolup ağlamaya çalışsam esneme geliyor. sırf bu yüzden çoğu kişinin olmak istediği kişiymişim: "duygusuz". pehh

Böyle böyle şeyler olması hiç hoş değil.

Şimdiye kadar önemsemediğim, küçümsediğim, yok saydığım her şeyle ayrı ayrı sınandım. Artık gelecek hakkında konuşmama kararı aldım.

Çok kötüyüm ve bunun sebebini bulamıyorum. Bunu artık merak etmek istemiyorum.

Karaktersizin tekiymişim gibi geliyor bazen. Samimi miyim yoksa rol mü yapıyorum ben de bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni kendimi eleştirmeye itiyor.

sevilmiyorum. kimse beni bugüne kadar sevmedi. hiç sevgilim olmadı. flörtüm bile hiç olmadı. sadece izledim. uzaktan izledim çevremdeki insanların sevgili olmasını, mutlu anlarını, ayrılıklarını, kadınların saçma sapan tercihlerini, bir gece birlikte geçirdikleri piçlerin(arkadaşlarım olurlar bir kısmı) arkasından ağlayışlarını ve hatta bazılarını teselli edişim... sonra düşünüyorum bazen, bir kadın bir gün olaki karanlıkta görse veya görmezse gözleri de sevse beni... ne yapılır ki? ne konuşulur ki? nasıl zaman geçirilir ki? birlikte nasıl hayal kurulur ki? bilmiyorum ki hiç bir kadın nasıl sevilir? bende isterdim bir kadın için çok değerli olmayı, gece uyurken son aradığı konuştuğu olmayı, sabah ilk konuştuğu olmayı... sahilde el ele gezmeyi parkta ormanda beraber koşmayı, romentik bir akşam yemeğinde gözlerine bakıp sevdiğini söylemeyi sevildiğini duymayı... yaşlanmış hissediyoru kendimi. o kadar reddedildim, o kadar yoruldum, o kadar örselendim ki... artık hayalini kuracak enerjim bile yok. ben kabul ettim kaderimi ama yine de zoruma gidiyor. hiç kimse için bi anlam ifade etmemek, hiçkimse için değerli olmamak... ve en acısı bunların hepsinin farkında olmak... uzun uzun düşünürüm geceleri, çünkü yastığa başını koyunca hücum eder düşünceler... sonra geceleri başımı koyup yastığıma ağlarım...

Muavinken şoförün 2si1 arada kahvesine tükürmüştüm. Adam müptelası olmuştu.

çok mutluyum

Bazen birisi instagramdan paylaşım attığında hem mesaja bakmak istemeyip hem de merak edersem sayfaya girip hangisini atmış olabilir diye tahmin edip merakımı gideriyorum genelde doğru çıkıyor

Ney dinlerken önce bi hüzün kaplıyor içimi, ardından hüznün verdiği acı, daha sonra ağlama hissiyatı… Sonlara doğru ise tüm bu duygular kayboluyor ve yerini huzura, sakinliğe, şükretmeye bırakıyor.

Yine her şeyimizle tepetaklak olduk.

Beş dakika oturayım dedim neticem geçmiş bir saattir oturuyorum

Sevgilimle ayrılalı 3 ay oldu. 5 senedir beraberdik. Beraber büyüdük tam anlamıyla. Şu an üni son sınıfız. O ayrıldı. Ben de zaman zaman bir şeyleri sorguluyor, ayrılık fikrini düşünüyordum. Hatta ondan daha önce bile düşünmeye başlamış olabilirim. Ama kıyamıyordum ikimize, çok bağlanmış, çok alışmıştım, ailem gibi olmuştu, onu kaybetmek istemiyordum. O yüzden çok gitgel yaşadım içimde. Hislerimi onunla da paylaştığım dönemler oldu. Ama son zamanlara doğru içimde ufak bir ümit yeşermişti, sonumuz ne olur bilmiyorum ama sen benim için çok değerlisin, yeterince yanında olamadığımı farkettim, daha çok yanında olabilmek istiyorum şeklinde bir moda girmiştim. He o aralar aramız iyi değildi aslında, uzaktık, ama ben kendi içimde öyle bir moda girmiştim işte. Tam da o sıralar o benden ayrıldı. Çok hazırlıksız yakaladı beni. Aslında benim düşündüğüme benzer sebeplerle ayrıldı ve belki de kararsızlıktansa bir karara varmak, kendi yolumuza bakmak olması gerekendir. Ama sanırım hazırlıksız yakalanınca ve terk edilen konumunda olunca oldukça fazla etkilendim. Nerde o mantıklı ben... Gurursuz da davrandım çokça. Çünkü son aylarımızda yeterince görüşemeyerek, yeterince iletişim kuramayarak ayrılmıştık. İletişim kurduğumuz anlara da olumsuzluklar denk geliyordu. Kötü etkilendik tabi, belki de bu sonumuzu hızlandırdı. Ama işte bir şeyleri bu şekilde bırakmayı, böyle bitmesini istemezdim. Yarım kaldığımızı hissediyorum. Bu sebeple kendime yediremeyip çok kez mesaj attım, habersiz yanına gittim, duygularımı açtım. Ama ters tepti. Belki de bunları yapmasam daha çok şansım olurdu. Sabırsız ve duygusal davrandım. Kendimi tutamadım. Son 5 haftadır iletişim kurmuyorum. İyi olmaya çalışıyorum, eskisi gibi kendimi yıpratmıyorum genel olarak. Ama sosyal medyadan takipleşiyoruz. Bu 5 haftanın ilk zamanları hikayeler aracılığıyla gönderme yaptığım olmuştu ama onları da bıraktım. Ama içten içe tabii ki insan bir adım, bir iletişim çabası bekliyor, merak edilmek istiyor. Artık ayrılığı kabullendim, ama ümitler hayaller hep var. Dün bir fotoğraf serisi atmış. Captionda da game changing year. Başarılarını, arkadaşlıklarını sergilemiş. Şov yapar gibi. Şov yapmak gibi bir amacı yoktur belki de ama bana öyle hissettiriyor işte. Onun benle ayrılmadan önce çoktan pek çok konuda temeli vardı, üstüne bir şeyler koymaya da öyle veya böyle devam etti. Ama benim temelim yoktu, bu psikolojiyle de bir temel oluşturamadım, yerimde saydım. Hoş değil belki ama onun bensiz mutlu olmasına ve öyle caption yazmasına çok sinir oldum, üzüntüyle karışık bir öfke yaşadım. Sanki ben varken de bunları yaşayamaz mıydın, ben mi engeldim sana bunların önünde? Hayır. Tam da benim konserden çıktığım, kafa dağıtmaya çalıştığım bir gündü, üstüne geldi. Benim tek yaptığım kendimi dizginlemeye çalışmak, aferin şu kadar zamandır bir adım atmadın diye küçük şeylerle kendimi tebrik etmekken, arkadaş çevrem olmamasına rağmen bolca etkinliklere katılıp, yağmurda yürüyüşler yapıp kafa dağıtmaya çalışırken onu böyle görmek çok haksızlık gibi geliyor ya. Ben ayrılığı düşündüğüm zamanlarda bile, barışma garantili düşünmedim tabi, ama kaç yıllık güçlü bir bağ sonuçta, kapıyı tamamen kapatmayı hiçbir zaman düşünmedim, tamamen vazgeçmeyi. Duruma göre bakarız diyordum. Ama o çok kesin kararlı. Çok çabuk vazgeçti. Çok çabuk kıydı. Haksızlık geliyor bütün bu olanlar. Onun da acı çekmesini, pişman olmasını istiyorum, güzel anılarımızı hatırlamasını ve bizim için çabalamasını, bir şans vermesini istiyorum. Çok mu şey istiyorum ya? Ne çabuk bıraktın sevmeyi... İnanamıyorum ya.

Bugün instagram anılar da karşıma bi fotoğraf çıktı. 2 sene önce bugün çok mutsuzdum, acı çekmiştim bir olay yüzünden bi yere gittim yürüyüş falan yapmışım o fotoğraflar bugün karşıma çıktı. 2 sene olmuş o acı geçti, evet ama ara sıra aklıma geliyor çok az bir sızısı kaldı ne zaman geçer bilmiyorum seneye belki instagram anılarda yeniden karşıma çıkarsa bu sefer acıtmaz, acıtsa da napalım acısa da öldürmez.

Tuvalet fayanslarıyla sohbet ediyordum küçükken :)))) hepsininde adı vardı. Sonra değiştirdik fayansları. Ruhları şaad olsun.

Hayatımın her döneminde ilkokul lise üniversite hep arkadaş problemi yaşadım. Nedenini de bilmiyorum benim yaptığım tek şey iyi davranmaktı . İyi bi insanım demeyeceğim ama çevremde gördüğüm insanlar neler neler yapıyorlar ama ben bunların hiçbirini yapmıyorum ona rağmen niye hep aynı problemleri yaşıyorum. Resmen sar baştan aynı olaylar farklı insanlarla yaşanıp duruyor. Akıllanmıyorum ben gerçekten akıllansam böyle olmaz . Bıktım ama artık istemiyorum kimseyi hayatımda ya tek başıma takılacağım gidin hepiniz ama o zaman da yapamıyorum benim kesin bi konuda yardıma ihtiyacım oluyor . Bu kafayla gittiği yere kadar artık

yazmak bile iyi gelmiyor artık

Bazen takiptekiler kısmına girdiğimi unutup aynı başlıktan niye iki üç tane var ki diye düşünüyorum sonra neyse çok uzun sürmüyor

Bir yazarın kendini ifşa etmemesine rağmen kim olduğunu biliyorum ve kendisini gördüm. İşin en güzel tarafı ise onun bu konu hakkında hiçbir bilgisi yok.

Bugün tam iki ay oldu. Birkaç ay geçince daha iyi olurum sanmıştım ama gram azalma olmadı göğsümdeki ağırlık hissinden. Kahkaha attığım zamanlar da oldu kendi başıma saatlerce ağladığım geceler de. Neden iyi olamıyorum diye sorup duruyorum kendime. Eskiden olsa acımı yaşar yoluma giderdim, kendime dönerdim. Galiba kendime dönecek bir ben bırakmadım. Ondan bütün bu debelenişim.

çok sevecektim azcık gülseydi yüzüme...

Benimle ilgili hangi olaya koysam cuk diye oturan bir fotoğraf çektim. Hele de ilişki durumumu o kadar iyi özetliyor ki, aynı bu merdiven gibi gorsel

çok mutsuzum ve bunun sebebi benim.

dün akşam bu başlığa içimden geçenleri yazmıştım. admin ig da paylaşmış. ben erkenden görmedim. bir hanım efendi beni bul yazmış. ben gidene kadar herkes yazmışlar kendine. sonra benim insanların mutluluğunu çekememek gibi bi durum var. aslında tam öyle yaılmaz. insanlar mutlu olsun ama ben görmeyeyim diyorum çünkü insanların mutluluğu neden bende yok diyerek kendimi sonrasında çok üzüyorum. o sebeple gerçek ig hesabımı kasım gibi dondurmuştum. bi anonim hesapla takipteydim. sonra, bu hanım efendiye benim diye yazdım. o fake hesap dedi. başka hesabım olmadığını ekran fotolarıyla kanıtladım. sonra çok kisi yazdı dedi kıskandım. üzüldüm neden zamanında göremedim deyu. onun hesabı da gerçekçi görünmüyordu. bende onu dedim kendine. sonra "ne yapıyosun salak" dedim kendi kendime. tanışabilir miyiz deyince bastı engeli gitti. çıkardığım sonuçlar: 1. asosyal sözlüğün bildirimleri açılmalıymış(açtim.) 2. kadınlar karşısında salak salak konuşulmamalıymış. 3. kendisinden özür diliyorum. 4. çok bi umudum yok ama admin paylaşır kendi görür ve okursa gerçekten tanışmak istiyorum. en azından bi konuşmak. aylarca öyle yapmasam nasıl olurdu diye sormak istemiyorum kendi kendime. ÖZÜR DİLERİM TEKRARDAN

Tam bir aşk kadınıyım. Size aşık değilim ama beni öyle sanıyorsunuz. Aşık gibi davranmak hoşuma gidiyor. Aşık olmak fikrini acayip seviyorum. Herhangi bi insan veya eşyayı aşırı seviyormuş gibi yapabilirim. En yakın arkadaşlarım tanımasam aşık sanacağım diyor. Kimseye aşık olamayacağımı (büyük konuşayım başıma gelsin. ) biliyorum. İtiraf Size aşık değilim. Zaten sizde bana değilsiniz. Çokta önemli bi detay değildi.

hepiniz mi ilişkilerinizde bocalıyorsunuz ne garip, 2022 hayırlı olur umarım

Kendi kurduğum suni ilişkilerde bir an olsun dinlenmek istediğimde, bir an olsun sırtımı dayamak istediğimde hemen gerçeklerle yüzleşmek zorunda kalıyorum. Sevgi zaruret, duvar soğuk. Bu gerçekleri kabul etmek yerine yalan da olsa aksini tercih ediyorum. En başta da ailem ile olan ilişkim, ailem tarafından sevildiğim yalanı, ailem olduğu yalanı geliyor. Evlat olarak üzerime düşenin fazlasını yaptım, ufak bir teşekkür bile ne kadar mutlu ederdi beni. Ne var ki 26 yaşımda hiç gitmeyecek bir buruklukla ellerim titrerken bu yazıyı yazıyorum. İyi geceler sözlük, en az bir kere sevildiyseniz bu hayatta, ne mutlu size.

küpe takan erkeğe uyuz olan aşırı derecede homofobik olan ben daha birkaç gün önce başka bir erkekle cinsel ilişki yaşadım ve hiçte pişman değilim kaç gündür hastayım iyileştikten sonrada aynı tür ilişkilere devam etme kanatindeyim cidden nasıl ne ara bu raddeye geldim kontrolümü kaybettim bende bilmiyorum not: aktifim :/

İçimden duygusal bi manyak çıktı tahammül edemiyorum

Temizlik hazırlık misafir derken hatrı sarılır düzeyde yoruldum ama hala uyanığım ve 7yi geçerek iş için evden çıkıcam. Sinirlerim bozuluyo sözlük. Takılmayım diyorum ama sürekli yorgun geziyorum zaten. Bi de bu ölüm gibi bir iey benim için.

Normalde hiç sevdiğim tavırlar değildir ama birisi olumlu şeyler duymayı bekleyerek kendisiyle ilgili esasında olumsuz bir özellikten bahsediyorsa sessiz kalıyor ya da yuvarlak cevaplar veriyorum. Çünkü yaptığım hiçbir olumsuz geri bildirimin, şu an hayatımda olan insanlara değişim için yeterli bir motivasyon olacağına inanmıyorum.

İtiraf edeyim 'sözde' gelişen ve büyüyen türkiyemin malum şartlarında şu genç yaşımda kendimi bir çöp gibi hissediyorum. Bir boka yaramayan, baltaya sap olamamış, kardan çok zararı olan, kendine bile bir faydası olmayan aciz bir eşya gibi. Aşağı yukarı ortaokul yıllarımdan beri çalışıyorum hala dikili bir ağacım yok.

o kadar sevilmiyorum ki, sevgilisi olan herkesten nefret ediyorum

içten içe çürüyorum. Her şey anlamını yitirirken dünyanın griye dönüşünü izliyorum. Bi gün düzeliceğime inanmak gittikçe zorlaşıyo. Bütün bunları nasıl unutucam. İnsan gerçeği bi kere görünce nasıl sırt çevirebilir bilmiyorum.

Kandirilmamak, tacize uğramamak için bir yere erkekle gitmekten yoruldum. Boşanmış, yalnız yaşayan bir kadın olduğum anlasilmasin diye türlü numaralar yapmaktan da bıktım.