asosyal itiraf

https://www.youtube.com/watch?v=dHI9yb_DkAQ çok sıkıldım. çok bunaldım ve nefret ettim. size olan güvenime yazık etmenizden, yalan söylemeye devam etmenizden, bu hırslarınızdan gına geldi artık. yapmayın lan işte. hiçbirinize zarar vermedim aq ben. huzur içinde çalışalım istedim. kardeş kardeş geçinelim, çalışırken eğlenelim istedim. sonra diyosunuz ki sen çok değiştin. ebenizin amı. sizin yüzünüzden değiştim işte. grip oldum. çok mutsuzum. aslında fena da olmadı. 2 gün izin aldım bu sayede. hiçbirinizi görmüyorum haber almıyorum hiçbirinizden. evimde huzur içinde sümüklerimi çekiyorum. artık sadece iş hayatımın değil, bütün hayatımın değişmesi gerekiyor. bırakmam gereken şeyler var.alkol. kumar. sigara. insanlarla konuşmak. bu dördünü bırakabilirsem hayatım çok daha sağlıklı bi şekilde ilerleyecek. kitap okumak istiyorum ben eskisi gibi. böyle bi oturayım saatlerce sayfalarca okuyayım istiyorum ama vakit yok. kalan vaktimde de okuyamıyorum işte keşke okuyabilsem. dün tam 3 sene oluyordu. siktir et. iyi geceler sözlük.

bazen nasıl oluyor da düşünmeyi durdurabiliyorum bilmiyorum. Böyle bir yeteneğim varsa istediğimde kullanabilmem gerekir. Tam şimdi düşünmemeye geri dönüyorum.

Enkaz altında kalmışım da çığlık çığlığa yardım istememe rağmen sesimi duyuramiyormusum gibi bir his. Eziliyorum yükün altında. Elimden geleni yapıyorum, baya baya bağırıyorum, yardım edebilecek insanlarin gelmesini beklemeden onlara kendim gidiyorum, Allah Allah yine duyuramiyorum sesimi. Kübra buradan sana sesleniyorum, beni dinlemedigin için vicdan azabı çekeceğin duruma gelmeyiz umarım.

Hem aşırı depresif hem de gamsız keyif düşkünü biriyim. Yani bir olaya şu an ağlıyorsam iki dakika sonra ağlamaktan sıkılıp gözyaşlarımı silip gezmeye giderim ya da tam tersi eğlendiğim ortamdan kalkıp eve gidip ağlarım. Bir düşündüm de geçmiş olsun bana, kafayı yemişim ya ben.

evet. psikoloğumun sebebini çok farklı birkaç olaya bağladığı depresyonumun etkisiyle 7 ay önce bir intihar teşebbüsünde bulunmuştum. herkese bir daha asla yapmayacağım sözü vermiştim ve aylardır çok iyiydim ama son günlerde eski halime geri döndüm. yine intiharı düşünüyorum yine bunu nasıl yaparım diye kafamda senaryolar kuruyorum, günlerce uyuyorum, temizlik hastası bir insanım her gün evi süpürürüm - iki kedimin olması da bunda bir etken tabii çok tüy oluyor- geçen hafta yediğim pizzanın kutusu hala salonda koltuğun altında duruyor mesela. tüm bunların yanı sıra ekonomik buhran ağzıma sıçtı geleceğe dair sıfır umudum var. hem ölmek istiyorum hem de ölümden korkuyorum. ne yapacağım hakkında hiçbir fikrim yok. iyi geceler.

Deli gibi ağlayasım var ama yer bulamıyorum delireceğim

istanbul avrupa içi pasif var mı

Bugün de malım çok şükür

hayatım bu sıralar genel olarak iyi gidiyor, ama ara sıra yalnızlığın yarattığı içimdeki boşluk kendini belli ediyor. sevmek sevilmek istiyorum. şefkat istiyorum. saçlarım okşanmayalı çok uzun süre oldu.

Aslında bu güne dek umut ettiğim her şeyde umudum ya tükendi ya tükenmek üzere. Şaka bir yana umut falan yok aslında ama umutlarımı komple tüketirsem ne yapacağımı bilmediğim için hala umut edebileceğim bir şeyler varmış gibi davranıyorum. Joker'den bir replik var ya hani; "ben arabaları kovalayan bir köpek gibiyim. Bir tanesini yakaladığımda ne yapacağımı bilemem" Biraz o hesap. İnsan umutlarını tüketirse ne yapar bilemediğim için ve bundan çok korktuğum için hala umut varmış gibi takılıyorum.

Beni tanıyanlar bilir, evet evet o eski terliksiyim ben. Çok uzun olmamakla birlikte biraz ara verdim birçok şeye. 10 ay kadar buralardaydım, sonra ağlayarak uçtum. Döneceğim günü iple çektim. Belki ilk hesabım olduğu için, belki samimi bir ortam olduğu için, belki de güzel arkadaşlar edindiğim için uçarken çok ağladım, bilmiyorum. Burada kimi zaman efkarlandım, kimi zaman ağladım, kimi zaman çok üzüldüm. Tükendiğim gecenin sabahında bile hep sabrettim. Şimdi mutlu olma zamanım geldi. Çok şükür beni anlayan biri var artık hayatımda hep var olsun! Her şeyi gözüm kapalı geride bırakıp geldim buraya. Onunla her yokuşu çıkabilirim, biliyorum. Bunun eminliğiyle geldim. Hep diğer yarımı bulmak zorundayım hissi vardı, çünkü ben birçok konuda yarım bi insandım. Diğer yarımı buldum, ben tamamım dostlar, kalın sağlıcakla! Her şey gönlünüzce olsun, hepiniz mutlu olun inşallah.

mutlu olup olmadigimi bilmiyorum. mutsuz degilim bu sebeple devam ediyorum cogu seye. ve bu cogu seyi kaybetmenin beni manevi anlamda yipratmayacagini fark ettigimden beri daha yapay ve duygusuz fakat dertsiz hissediyorum. bana ne oldugu konusunda bir fikrim yok.

bir kaşe monta sahip değilim..

Kendimi sevdikçe hafiflediğimi seziyorum

Bu zamana kadar hep her şeyi bildiğimi sanırdım. Oysa bir bok bilmiyormuşum.

bi insanda hiç mi yaşama, bir şeyler başarma hevesi olmaz yahu? içimde gram ilerde şöyle böyle yapsam bu olsam gibi hedef yok yapmakta istemiyorum. işe bile sırf annem bi baltaya sap olduğumu sansın diye girdim yoksa günlük işlerle vs bi şekilde hayatımı idare ediyorum. nolcak lan bu halim. tr'de yaşamak klişesine hiç girmiyorum zaten. vaziyetim resmen yaşayan bir bedenin ardındaki ölü bir ruh.. ig dostlar

Herkese bir şeylerin umudunu aşılıyorum. Kendim için tek bir umut yok içimde.

Telaşlarım bitsin istiyorum. Bir gece vakti yağmurlu bir pencerenin önünde sakin, telaşsız, huzurlu düşüncelerle kahvemi yudumlayayım. Yağmuru izleyeyim gecenin sessizliğinde huzura gömüleyim. Kitap okuyayım ilham perileri uğrasın, yazayım çizeyim sevdiceğim yanımda olsun omzuna yaslanayım sohbet edelim gelecekten bizden huzurdan andan. Telaşsız..

kimseye itiraf edemediğim birtakım şeyler var, sırtımda beni nereye gidersem gideyim aynı acıya götüren bir yükle geziyorum.

Güvensizliğimi kırmak istiyorum. Nedir bu benim emin olma kanıt görme hastalığım. Bunu aşmak istiyorum. Sevildiğime yüzde yüz net bir şekilde inanmak. Kuşkularımdan arınmak.. zaten hepsi aynı diyip geçmek yerine. Bilmiyorum ilgi manyaklığım da var. Aşmam gereken çok şey var.. öğrenmek istemediğim yanlışlarım. Hayatımın merkezine kalıcı bir şekilde kendimi koyabilseydim keşke. Ama bir gün güzel olacak her şey inanıyorum

İnsanlara o kadar iyilik yaparken yardımcı olurken zor zamanlarında yanlarında olurken kendime de bi o kadar kötü davraniyorum. Niye böyle yapıyorum bilmiyorum. Şüpheden korkudan güvenememekten sevilmemekten bıktım ve bunları sadece ben kendime yardım edebilirsem hallederim onu da biliyorum ama nasıl yapılır nerden başlanır bilmiyorum. Yapabildiğim tek şey oturup ağlamak oluyor

İçimde anlam veremediğim bir suskunluk var. Sebebini bilsem diyeceğim ki sıkma canını neler geçti bu da elbet geçecek. Kimseyle 1 kelime etmek istemiyorum , soruyor ailem ne oldu diyor bi cevabım yok sadece bişey yok diyebiliyorum ötesini konuşmak içimden gelmiyor. Böyle devam etmek istemiyorum ama içimden bi çaba göstermekte gelmiyor. Sadece şu şarkıyı dinleyip susmak istiyorum. https://open.spotify.com/track/7L688i0f1YjyGr0kGpMs3q?si=oj3CVxktSU2Sk4ORvsLLWw

sözlükte paylaşılan erkek yazarların fotoğraflarını yakışıklıysa affetmem muhakkak artılar öyle geçerim.

Geçen azıcık stalk yaptım bi de ne öğreneyim, sözlükte pilot varmış... sonra işte twitterını, instasını falan da öğrendim ordan da stalkladım. Maşallah ama beyfendiye lsnsksmsls

İnsan insana güvenerek ve birbirine inanarak bu bataklıktan çıkacak mottosuyla düştüğüm bu yolda hiçbir insana o kadar da güvenmemiz gerektiğine kazık kadar olduğumda ancak ikna olabildim. Herkes sonunda haklı çıktı. Kabul, ben yanıldım. Vay canına gerçekten. Bu insanlar beni yendi. İnsanlara karşı olan inancımı da güvenimi de her gecenin sabahında tel tel döke döke buralara kadar geldik. Artık inançsız ve güvensizim. Artık bana istediğiniz her şeyi yapmakta özgürsünüz çünkü artık ben de size istediğim her şeyi yapmakta özgür kılındım. İçimde kaldıysa hala ufacık bir merhamet ya da iyi niyet her sabahın gecesinde biraz daha törpülendi. Artık aradığınız, ideal düşmanlardan bir tanesiyim ben de. Ben de sizin gibiyim. Tebrikler herkese ve teşekkürler beni dönüştürdüğünüz şeye. Sizin hesabınızı o görecek çünkü. Ben yenemedim sizi o ananızı sikecekse bile benim haberim olmayacak bundan. Olum ben iyi bir insandım lan. Gerçekten bak. Öyle "Ayy benim en kötü huyum iyi niyetim, çok saf olmam, her yalana kanmam. Kimseye bir kötülük yapmadım ama hep arkamdan bıçaklandım" diyen o iki yüzlü karakter abideleri gibi bir tonlama değil bu. Ya da Arda Turan modası adam gibi adamlıktan bahsetmiyorum. Her şart ve koşulda kendini temize çıkartan o hayasızlardan bahsetmiyorum. Karakterini pazarlayan insanlardan bahsetmiyorum. Her seferinde kendi nefsime kötü davransam da, memnuniyetsiz olsam da şimdi geriye bakınca nihayetinde ben dümdüz iyi bir insandım lan. Kimseye zararım dokunmazdı. En fazla kendime zararım dokunurdu. Herkesin iyiliğini düşünür ve adil olmayı, merhamet etmeyi, şefkatli olmayı falan hayatımın merkezine koymaya çalışan günahıyla sevabıyla sıradan bir insandım lan. Geldiğim yere bak. Allah belanızı versin. İnsan, güvendiği ve inandığı insanlardan umudunu kestiği zaman ona ne oluyor, ondan sonra hangi durakta bekliyor hiç bilmiyorum. Benim için de yeni bir deneyim bu. Ama siz, bu hayat, bu insanlar, dostlarım ve düşmanlarım, bu düzen, elimden kayıp giden ve geri kalan her şey, hepiniz el birliğiyle çok kötü bir şey yaptınız. Bundan sonra olacaklardan sorumlu olmamayı dilerdim ama yine günün sonunda suçlanacak olan benim. Olsun bakalım. Her ne olacaksa olan, olsun.

Uzun uzun yazıp canımı sıkasım var bugün. Her noktanın virgülün hesabı var içimde. Neye canım sıkılıyor neden bu kadar dipteyim artık bunun bile çetelesini tutmaz oldum. Ooo önceden öyle miydim, her sorunu tek te yazar neden sorun olduğunu tartar, ölçer biçer çözüm üretirdim. Evet sayın yazarlar ben öyle biriydim buna enerjim vardı. İçime dönük olduğumdan yaşadığım olaylar az ve öz olur çözümü de içimde hallederdim. O çözümlerim bana kocaman bir dünya olmuştu. Daha doğru tanımı cep evrenlerim vardı. X sorununa çözümüm ona bağlı bir evren kurmaktı baş kahramanı tabi ki bendim ve her şey çok basitti. Ah aptallığım gerçek dünyadan ne kadar soyutsam o kadar güzeldi her şey. Gerçeklik algımdan bişi yitirmedim ama daha hafifti olanlar. Şimdi öyle mi hangi soruna canım sıkılıyor neden dibindeyim hiç bir fikrim yok. Çevrem de olanlar yine oluyor. Hayaller yine kuruluyor. Ama kendi başına hareket ediyor hayallerim bile onlar bile sorun yaratıyorlar bana... Çok yorgunum iliklerime kadar... Hücrelerim bile bir soba kenarına kıvrılıp uyumak için can atıyor... Her noktanın virgülün hesabı içimde büyüyor da büyüyor içimde sonu yok bu anlaösız döngülerimin. Sonu yok bu yorgunluğun...

iyi insan olmayin, guvenilir olun. guvenilir olunca zaten iyi insan olursunuz sanirim

Aylardır işsizim ve kafamda bir girişim planı vardı fakat bir türlü hayata geçiremiyordum. Bugün sosyal medya hesapları açtım, ürün koydum. Hepsi sürekli yanımda olan dostum sayesinde. Seviyorum kız seni. İnstagram: bellflower_butiq

eski enrtylerimi kahkaha atarak okuyorum. kim üzdü yavrum seni? 2020 ve 2021'de hayatım öyle bir tepetaklak oldu, artık öyle bir tepkisizleştim ki zamanında buraya yazdıklarımın onda birini bile hissetmiyorum. ne dost sandıklarım dostmuş ne düşman sandıklarım düşmanmış ne de aşk sandıklarım aşkmış... önceden dışa dönük, hissettiğini söylemekten çekinmeyen biriyken şimdi anksiyete hastası bir korkağa dönüştüm. buna da alışıyorum, buna da uyuyorum ancak arkada kalan anılara dönüp de bir "nooluyoruz lan?" çekmek zorunda kalıyorum işte.

Yalnız mıyım biliyorum ama şarkıların anlamlı geleceği kadar sıkkın canım. Arada bir gözüm doluyor. Rüzgardan diyorum kendime. Doğrusunu bildiğim yalanları kendime söylemek de güzelmiş aslını isterseniz. Monoton bi hayatım var. İçinde beni anlamayan milyonlarca insan ve sorumluluğun olduğu. Birinin beni kendimden kurtarmasını hiç bu kadar içten istememiştim sanırım. Çünkü ben bu dağınıklığı toparlayamayacak kadar çok içindeyim olayların. Bu tekdüzelikte başıma gelen tek güzel şey arada kendimi dinlemek. O da başkalarından kalan küçük vakitlerde. İnsanların sorumluluğum sandığı bir şey de sırf değer verdiğim için onları dinlemem :) Her neyse bu kadardı. Dostunuz kaçar.

Kara kutumu kaybettim. Sözlük benim kara kutum olur mu ?

yine olmadı be sözlük. her şey çok güzel gitmeye başlarken yine her şey bok oldu. işte her şeyi yoluna koydum diyordum. istifa ettim. ardını düşünmeden. sonrasına bakmadan. plan yapmadan hesapsızca. aylar sonra ilk defa heyecanlandıran beni mutlu eden biri çıktı karşıma. aşık olacağım biri. aşık olmaya değecek biri. ama o kadar hasarlıyız ki ikimiz de. birbirimizi mutlu etmek varken birbirimize güvenmeyip birbirimizi tartmaya çalışıyoruz. her şeyin basit olduğu eski günleri özlüyorum. ne mutlu ne mutsuz olduğum günler.

Kendimi güçlü hissetmek için aşağıya bakma gereği duyuyorum. Niye hep altı görmek istiyorum bilmiyorum. Bu tatmin duygusu kendimi bana iyi hissettiriyor ama bu etik değil bence. Kafam dolu.

eskiye nazaran kendimi çok güçsüz hissediyorum.

ayda bir gittiğim psikoterapistim bitmişsin kızım sen diyemedi, haftada bir görüşmekten yanayım dedi.

Eskiden sadece gamsızdım şimdi gamlı bi gamsızım

Kafayı dağıtmam lazım. Ama öyle kolay yoldan rakıyla şarapla değil muhabbetle şiirle...

Aşırı bunaldım artık. Iş yok, para yok, sosyal hayat yok. Düzelmesi basit aslında ama olmuyor. Çok sıkıldım bu durumdan

burada bana "sevgili sayın yazar" dediklerinde garip bir şekilde havalanıyorum. sanki kitabım varmış da tanınmış bir yazar gibi. :D

ölümü düşünüyorum, boynum bükük. ölümü düşünüyorum, bu genç yaşımda. ölümü düşünüyorum, çaresizlikten. ölüm çare midir? her şeye rağmen yaşamaya çalışmak cesaret midir? intihar etmek güçsüzlerin işi midir? güçlü insan intihar edemez mi? korkak insanlar mı intihar eder sadece? yoksa cesaretli insanlar intihar edemez mi? intiharda bir cesaret gerektirmez midir? hissediyorum. az bir zamanım kaldığını iliklerime kadar hissediyorum. aynı o zaman ki hislerim gibi. (#2344365) çok merak ediyorum sonrasını.. ya orda beni çok güzel karşılayacaklarsa? artık cehennemi düşünmüyorum. tanrı, masum bir insanı ateşte yakacak kadar cani midir? hiç sanmıyorum. bunları yazarken bir şarkı çalıyor.. “Bir Yaşamak Sancısı”. ne büyük sancı ama… nasıl bir his bilmiyorum şu an yaşadıklarınız.. bugün olmayabilir, yarın olmayabilir, belki de bu ay olmayabilir ama üç saat sonra da olabilir. intihar planlı olan bir şey değil.. nerden biliyorsunuz diye sormayın. onu da yaşadık. bir anda gelir bu istek, arzu. elin ayağın birbirine dolaşır, ne yapacağını bilmezsin. anlarsın, öleceğini, bu diyardan göç edeceğini. ve son düşüncelerin şu olur “ne olur birisi gelsin ve beni bu hislerimden kurtarsın” gelmez. bilmiyorum sözlük. belki de kabul etmek gerekiyor bazı şeyleri. güçsüz bir bireyim. korkağım. yaşadıklarımla ve yaşayacaklarımla geren güç yok demek ki ben de. bir kaç işimin bitmesini bekliyorum belki de bu eylemi gerçekleştirmek için. bir işimi yarım bırakmayı, başkasının tamamlamaya çalışmasını, onu yormayı istemiyorum benim için. artık bu düşüncelerle dolu beynimi durdurmak istiyorum. beni çok yoruyor. son intihar girişimim de (#2344365) yine bu denli bi düşünce fazlalığı yoktu. yoğun bakım olsun, kalbimin durması, aileme “yaşasa bile bitkisel hayat” diyişleri, yaşanmışlıklarıma yaşanmışlık kattı. ölmeyişim beni daha da ağır birisi yaptı. daha fazla uzatmayacağım ama şu sözü de bırakmak istiyorum.. “çünkü sorarlar, cefasını çekmediğin davanın cennetine mi talipsin diye.” yine de size birkaç şarkı bırakmak istiyorum. Manga - Zor Nihat İlhan - Bir Yaşam Sancısı Rei 6 - Bugün Senden Biraz Daha Uzaklaşmak İstedim

şu anda hayatımda ciddi anlamda beni üzecek hiçbir şey yok. dersler tıkırında, sosyal çevre desen var, aşk acısı falan da çekmiyorum. peki bu amk kafası neden sürekli mutsuz heh? neden ben üzüntüden kilo veriyorum ya? ne derdin var puşt? allahtan belanı mı istiyorsun? valla yoktan dert edinmeye başladım gidişat çok kötü

Bazı insanların huyudur mesajı veya aramayı görüp cevap vermezler. Uyuz oluyorum böyle insanlara ben seni aramışsam ya da sana mesaj atmışsam bir şey söylemek için yapmışımdır ne diye iki saat saçma salak serüvene girip canımı sıktırıyorsun. İnsanların farklılıklarına saygı duyuyorum her insanın mizacı farklıdır ama ben bu kadar düşünüyorsam karşıdaki de düşünecek kimsenin gönlünü hoş tutayım diye gelmedim bu dünyaya

Ben kesin hastayım. Bu kadar düşünmek, kafada kurmak normal değil

az önce çoraplarımı tek elimle giydim acaba ne kadar hızlı yapabilirim diye merak ettiğim için. sonuçtan memnunum. tşk.

bazı hikayelerim var ama biri o hikayelerden kim olduğumu anlar, anonimliğim bozulur diye buraya yazamıyorum.

sevdiğim birini istemeden üzdüm.gerçekten olay nasıl böyle gelişti anlayamadım.demek ki her adımını kontrollü atsan da kontrol edemediğin şeyler var.

Ben bu sözlüğe yazıyorum da her haltımı iki tane psikopat deli gibi beni arıyor burda, kendimi ifşalarsam çok fena dalga geçerler benle. Burda bile rahat yok yaa :(

asosyalim

Arkama dönüp baktığım zaman görüyorum ki geride bıraktıklarıma ilk defa bu kadar uzağım (her anlamda). Ve bu mesafeyi kapatmaya niyetim yok. Bu his bana yabancı olmakla beraber bir o kadar da harikaymış.

Yeşillenmeyeli uzun zaman oldu .d