Yıllar önce liseyi bırakmaması için dil döktüğüm, hatta bu böyle olmaz diyip ilk bulduğum uçakla yanına gittiğim, önce derdini sıkıntısını dinleyip sonra sorununa çözüm aramak istediğim, psikologlara mail atarak en anlayışlı doktoru bulmak için gecemi gündüzüme kattığım, kendi kız kardeşim olsa bu kadar sevebileceğim kız (arkadaşımın kardeşi) liseyi okudu, çok başarılı bir öğrenci oldu, müthiş enstrüman çalıyor ve üstelik harika bir sese sahip.
O kadar güzel abla diyo ki bana, duymanız lazım. İçim eriyo o bana öyle seslenince. Bu gün o kız bana üniversite sınavım için yardım ediyo inanabiliyor musunuz? Arıyor, ses kayıtları atıyor, mesajları hiç bitmiyor, kaynaklar buluyor, bıdır bıdır bütün gün neşe saçıyor.
Bu gün bana "sana inanıyorum biliyor musun? Çünkü bana annem inanmazken sen inandın, sen benim en zor zamanlarımda koştum geldin, gücüne hayranım ve ben sana çok inanıyorum başarıcaksın, bunu da başarıcaz!" dedi.
İtiraf etmeliyim ki ilk defa gurur ve mutluluktan bu kadar çok ağladım.