bugün kolumu sakatladım. kırıldı sandım iki üç saat hareket ettiremedim, çok ağladım. incinmiş ama yok böyle incinme canım inanılmaz yanıyor.
en zor zamanlarında yanında olduğum, hastalandığında baktığım, rica ettiği her şeyi yerine getirdiğim, kısaca kendimce değer verdiğim bi insan hiçbir şekilde umursamadı. dedim ki ya hiç umrunda olmadı, bir nasılsın diye sormadın. öfff geber nefertiti diye güldü bana. şakadan!
sildim falan numarasını da. istemiyorum hayatımda bana geber diye şaka yapanı. ama çok ağladım. kendi omzumu sevdim geberme sen nefertiti dedim.
insanları böyle ortadan ikiye kırmayın be.
ya bana niye böyle ağır konuşuyor bi de çevrem? babamı aradım dedim hastaneye gidiyorum kolum kırıldı galiba hareket ettiremiyorum dedim. bi yerinde duramıyon sen de ya diye bağırdı. ne diceğimi bilemedim. sonra da nasıl oldu diye sorunca, kızarak soruyor bu arada, ben geçiştirince anlatmazsan anlatma ya sizle mi uğraşcam diye tavır yaptı. benim gözlerim şişmiş ağlamaktan. ablamlar bile sormadı nasılsın diye. kendi ağrı kesicimi kendim ağlaya ağlaya gittim aldım. sistem bile görmedi lan beni eczanede, devlet bile karşılamadı, parasıyla aldım ilacımı. kendi kendime hıçkıra hıçkıra sürdüm koluma bandaj yaptım.
bu kadar umursanmadığıma göre kötü bir insanım galiba.