sonbahar etkisinden midir bilmiyorum ama bir süredir öyle tuhaf ruhsal buhranlardayım ki ne dışarı çıkasım var ne evde durasım ne ders çalışasım var ne oturup dizi izleyesim. dışarı çıkmak istiyorum arkadaşım yok gibi geliyor meşguldür, çıkası yoktur diye diye her biri tarafından kendi kendimi reddediyorum kendi içimde. kimseyle de bi şey konuşasım yok ama bi yandan da sosyalleşmek istiyorum. aileme ayrı uyuz oluyorum bu aralar hep evde olduğum için biraz fazla muhatap olduk iyi gelmiyor bu. en yakın arkadaşımla da birbirimizi anlayamadığımızı düşünüyorum son zamanlarda. imdat diye bağırmama çok az kaldı. ne istediğimi kendim de bilmiyorum gerçekten hayatta bu kadar zorlandığım kendimden bu böylesine şüphe ettiğim bir dönem daha olmamıştı