uzun zamandır kafamı yastığa huzurla koyamadığımı fark ettim. Çünkü uzun zamandır hiçbir şeyden emin olamıyorum kendim dahil. Her şey doğruyla yanlışın arasında volta atıyo sanki. Kafamı nereye çevirmem gerektiğini kestiremiyorum. Bu hengameden yoruldum. Hayatın gürültüsü içimdeki sesi duymama engel oluyo. Kim olduğumu unuttum. Hatırlamamak daha iyidir belki. Yeni bi ben yazıcam şimdi. Bu yolda yalnızım. Olması gerektiği gibi. Yine de korku peşimi bırakmıyo. Gel kardeş gel sen de bendensin artık.