asosyal itiraf

Bundan 3 yıl önce bir adamla tanıştım. 3 ay sonra ben ona aşkımı tam itiraf etmeye karar verdiğim gün onun evli ve 2 çocuk babası olduğunu öğrendim. O gün dağıldım. Ama yine de ona hiçbir şey çaktırmadım. Çünkü evet ona aşık olmuştum ama o aynı zamanda çok yakın da bir arkadaşım olmuştu. Neyse bu böyle 9 ay daha devam etti. Tabi evli olduğunu öğrendikten sonra benim için "...... Bey" olmaktan çıkıp "ABİ" olmuştu. Yani öyle hitap ediyordum ona. Sonra ben onun çalıştığı iş yerinden ayrıldım başka bir yerde işe başladım. Öyle arkadaşlığımız yine devam ediyordu. Ben yeni yerde çalıştıktan 2 ay sonra bunun karısını aldattığını öğrendim. Ne yapacağımı bilemedim aldım karşıma konuştum inkar etti zaten. Bunun sevgilisi aradan zaman geçtikten sonra beni arayıp onunla görüşmeni istemiyorum demişti. Bir süre görüşmedik benim İstanbul maceram falan oldu. Şimdi bu çalışmaya başladığım yerde ona ihtiyacım var. Gün içinde en az 3 kere arıyorum bunu. O da bu durumdan hiç şikayetçi değil. Sıkma kendini, Bi problem olursa hallederiz dert etme, o iş kolay bak püf noktaları var, olmazsa bilgisayardan uzaktan bağlantı ver ben yapayım falan diye baya baya ilgileniyor benimle. Daha doğrusu benimle değil işim ile ilgileniyor. Halen ona aşık mıyım? Asla.. Onu seviyor muyum? Evet.. Ondan nefret ediyor muyum? O kızla ilişkisi olduğu aklıma gelince evet. Şimdi ben ne yapayım? Onunla görüşmesek işimde sorun yaşayacam, görüşsek de içim rahat değil. Bi akıl verin ne olur..

Bu evde beni kimse anlamıyo sözlük. Kalbim kırılıyo ağlıyorum edepsiz diyolar, küsüyorum evlat babaya küser miymiş diyolar.. ama kimse neden küstün demiyo neden ağlıyosun demiyo. 20 yaşına gelmişsin hâlâ ağlıyosun diyolar sadece, ağlamayı ayıp olarak görüyolar.. sevindiğimde buna mı seviniyosun diyolar.. acaba evlatlığım da bana mı söylemiyolar?

10 senedir sapım.

artık o kadar bunaldım ki her şeyden bugün kendimi intihar mektubu yazsam ne yazardım diye düşünürken buldum daha 21 yaşındayım ama kendimi yaşlanmış hissediyorum çok yoruldum

kabuğu soyulmuş domates rendelerken bir noktadan sonra parmağımı da rendelemekten korkuyorum... bir de soğan doğramaktan hassas gözlerimle beraber nefret ediyoruz. profesyonel olarak aşçılığa meyil etmemenin en büyük sebebi bu olabilir. şimdilik bu kadar. tşk.

ilk öpüştüğümde eve koşup aynaya bakmıştım dudağımdan öpüştüğüm anlaşılıyor mu diye.

insanların yanında her şeye öylesine gülüyorum keyif almıyorum. ne bileyim herkes çok basit yaşıyor gibi kafa yordukları şeyler basit geliyor. belki de sorun bendedir

Bugün saat 19.00 itibariyle istanbul avrupa yakasına kesinlikle üzgünlük bombası atılmış olmalı ya da gezegeneler yer falan değiştiriyor moral bozukluğumun sebebini çözemiyorum yoğun bakıma kaldırılmış olabilirim

65 kiloyla diyete girdim bu akşam hadi bakalım. Bir sonraki ay görüşürüz burada

Yazamadım bile be

Millet ne güzel sevilmiş yine.

Öğretmenliği sevsem de uzun zaman boyunca yapmak istediğimin MEB’de öğretmenlik olduğunu düşünmüyorum. Ama atanıcam yüksek ihtimalle..

tam böyle bütün işsizliğimle yaşadığım sıkıntıları anlatmalık dakikalardayım. dinlediğim şarkılar beni buna itiyor, ama yapmayacağım.

Günlerdir karma puanım sabit anlaşıp beni dışladınız mı?

Kontrol manyağıyım birazda paranoyak azıcıkta takıntılı neyse kimseye zararım yok kendi kendimi dizginliyorum zaten.

İşe başladığımdan beri en büyük hayalim işi bırakacağım gün. Nir gün buraya yazacağım ki arkadaşlar ben işi bıraktım. Muhtemelen bi dört-beş yılı var ama olsun. En büyük hayalim kendileri. Rol modelimiz olan aylak adam gibi bir yaşam süreceğim. Yahut kendimi kendime yetecek kıvama indirgerim ya da rakımın bir kaç metre altına indirgenirim.

Çoraplarımın çoğunluğu siyah ve koyu lacivert tonda, genelde bir ayağıma bir tekini diğer ayağıma bir tekini giyerim farkında olmadan şuan olduğu. (bkz: Bu nasıl itiraf) (bkz: Siktir git buradan)

Sene içinde en nefret ettiğim gün doğum günüm oluyo

Yine bi boklar yiyorum ama... Ne yaptığımı bilmiyorum. Ne yaptığım umrumda değil. Dün, bugün, yarın.. Hiçbirini gözüm görmüyor. Zaman öldürüyorum resmen; hiçbir tutkum, hevesim, isteğim, amacım yok. Öyle büyük tutkularım hiç olmadı ama ne bileyim bir hayal, bir amaç vardı en azından. Ama artık dünya mı yanmış? "he, yansiinn" derim. Yemin ederim ki sıfır beklentiyle yaşıyorum. İnsanlardan da geleceğimden de en ufak bi beklentim yok. Allah sağlık versin, başkasına muhtaç olmayayım, başka bi sey istemiyorum. Heyecan, üzüntü, sevinç... Gerçekten umrumda değil. Onceden baya eleştirirdim. "bir kere geliyoruz, hissederek yaşa; hayattan zevk al. başına gelen iyi ya da kötü olayların hepsini sonuna kadar hisset ama mutluluğunun da üzüntünün de sonsuza kadar surmeyecegini, bir yerde bitmesi gerektiğini hatırla" derdim. Ama artık en büyük tepkim "Hee, iyiii“ demekten ibaret.

Buraya yazılan çoğu entrye “ulan bu itiraf mı aq malı, siktir git bu nasıl itiraf seni ilgi orospusu küçük şeytan” gibi ifadeler kullanıyorum. Haklar helal inş.

Bazen kendimi gereksiz yere diyete sokuyorum. Bizimkilerle yemek yerken felan hep az az yiyorum annem sürekli 'senin diyet yapmana gerek yok zaten dayanamazsın bozarsın' diyo. Mesela 2. gün bozmaya karar versem bile çaktırmıyorum gidip onlar görmeden bişiler yiyorum gizli gizli onların yanına gittiğimde de diyetime devam eden biri gibi duruyorum. Şaşırıyorlar ama bilmiyorlar ki hey yavrum heyyyyy

22 yaşındayım az önce eve gitmek istediğim için ağladım.

hayat belirsizler üzerine kurulu bir olgu. yaşanılası olması için belirsiz olduğunu kabul etmek zorunda olduğumuz bir olgu hem de. ve mutluluğumuz çoğunlukla bunu yönetebildiğimiz ölçüde şekilleniyor. eğer ki risk almayıp belirsiz ortamları yönetemiyorsak ''devlete sırtımızı dayayıp ne oluyoruz ne ölüyoruz'' ve bu da mutsuzluğu beraberinde getiriyor. yirmili yaşlarımdan beri hayatımda hep kısa orta uzun vadeli planlar yapıp, çalışıp bunların olmasını temenni ederdim. yeterince azimli hırslı dirayetli olursak ulaşılamayacağımız şey olmadığına inanırdım. daha çok dinci bir varoluşcu vizyonuydu bu ancak bunun zaman içinde çocukça geldiğini fark ettim. bu inanca sahip olduğum için mutluluğum da hep şartlı olurdu. tıpkı ödevini yapan çocuğun bilgisayar oynayarak ödüllendirilmesi gibi, hedefine ulaşan pırasa da mutluluk hormonunu salgılamaya hak kazanıyordu. hayat bu kadar ''tik-tak'' değildi. haliyle bu da artık irrasyonel gelmeye başladı. çünkü ipin ucunu ben hiç tutamamıştım ki sonuna varayım. işte benim hayatım da iç ve dış dengelerin ying-yang misali dengesizliğine anlam arayışıyla akıp gidiyor.

para kazanınca sevdiklerime bir şey almayınca para boş bir şey gibi geliyor

dün 9 yıl baktığımız kanaryam öldü. tüm gün ötmedi yani ötmemiş farketmemişim. annem kuş napıyor diye sorduğunda farkettim ki yem kutusuna girmiş küçücük yerde can vermiş. nasıl farketmedim bilmiyorum. tüm gün öten hayvanın ötmediğini nasıl farkedemedim bilmiyorum... başında 1 saat ağladım ölmemiş ol diye ama gözleri gitmiş, vücudu buz gibi. avuca sığan bedeni buz gibi. özür dilerim diye diye ağladım saatlerce. üzgünlülten ağlamaktan başımın ağrısıyla uyuyakalmışım gece. sabah uyandığımda kafesini yerinde göremediğimden beri şu saat olmuş ağlıyorum. ulan vicdan azabından öleceğim. kendimle ilgili bir şey olsa üzülmezdim de o can bana emanetti nasıl farkedemedim? tırnaklarımın arasında toprağın duruyor hala ya nasıl öldün sen?

--- spoiler --- Boktan entry uyarısı --- spoiler --- Bu sabah bir miktar buruk kalktım yataktan. Erkenden. Saat 9'a geliyor, annem babamı işe uğurluyordu. Havada tatlı bir kahvaltı sofrası kokusu vardı. Oocakta tıkırdayan çaydanlığın sesi... Ulan, dedim, acaba Gregor Samsa olarak mı uyandım bu sabah? O bunaltıcı düşler... Böcek olup olmadığıma bakmak için, elimi kafama götürdüm. Bir anten, bir şeysi olurdu herhalde. (Bir miktar sevinirdim sanki buna.) (Buraya kadar okuduysanız, başlayabilirim.) Oturdum ve düşündüm öylece. Gün geçtikçe kendimi çok daha güçlü hissetmeme rağmen, geleceğe dair umudumun kalmadığını fark ettim. Yoruldum sanki. Takatim kalmadı. Yukarı çıkmaya çalışıp, pervanesi yetmeyen uçaklar gibi geri geri düşüyorum. Biraz soluklanmaya ihtiyacım var. O yüzden asker olacağım. Bir aksilik çıkmazsa en az, bir yıl oralarda olacağım. En kısa zamanda... Sandığınızdan daha fazla küçüklüğümü anlattım burada. Bazılarının hoşuna gitmedi ama, evet, sandığınızdan çok daha fazla kendimden bahsettim.(Kafa açtığımı düşünenlerinizden özür diliyorum.) Eskiden sadece sevgiye ve dinlenilmeye ihtiyacım olduğunu düşündüğümden anlatırdım kendimi. Artık, benzer şeyleri yaşayanlara belki bir faydam dokunur diye anlatıyorum. O yüzden seçtim mesleğimi de. Bu şekilde bir çok insana dokundum. Bir çoğunun hayatı değişti. Ben kaldım. Artık eminim, benimle ilgili bir şeylerin anlatmakla değişeceğine zerre umudum kalmadı. Hatıralar somut olsa, yakacağım ilk şey çocukluğum olurdu. Öyle felaket. öyle boktandı ki. İçimde irin birikmiş sanki. Çökelmiş kalmış mideme. Çıkartamıyorum. Anlatamadığım bir sürü şey var içimde. Bir keresinde bunu söylediğim bir dostum, "Siktiler mi seni küçükken ne bu tavırların?" diye sormuştu bana. O günden sonra dostluğa olan inancımı da kaybettim. Yeni yeni tekrar tutuyorum birilerinin ellerini. Var olsunlar. Çok gülerim ben. Espriler falan havada uçuşur, ama üzülüyorum aslında. Sanki ağlamamak için gülüyor gibiyim. Bazen de çok üzülüyorum sözlük. O kadar üzülüyorum ki, kafam kocaman oluyor. Kendime bu dünyada bir yer bulamıyorum. Unutmam gereken bir kaç kişiyi kalbimden atamıyorum mesela. Aptal gibi iyi olup olmadıklarını, acaba kalplerini kırdığım için mi gittiklerini ya da bana kızdıklarını sorguluyorum. Takıntılı insanlar gibi... Halbuki insan sevse öyle çekip gidemez. Ya da dost dediğin, dinler. Değil mi? Öyle değilmiş ama. Çok mutlu olsunlar da, gerisi önemli değil. Her ne kadar büyük büyük hayallerden bahsetsem ve bunları yapacak gücü de ruhumda hissetsem de, umudum yok. Bazen kendimi gazlayacağımı düşündüğüm şeyler söylüyorum insanlara. Böbürlendiğimi sanıyorlar. Halbuki içimden sürekli "Ne gerek var ki?" diyorum. Yine aynı şeyler olacak. Tam mutluluğu yakalamışken birileri ölecek. Ya da ben birilerini kalbimde öldürmek zorunda kalacak, beceremeyeceğim. Yaşadığım, hedeflediğim şeyler için koşacak; ya son anda kaybedeceğim, ya da koşarken o kadar çok yorulacağım ki, elde etmemin bir espirisi kalmayacak. Hayat zor. Cidden zor. Bu amına koyduğumun hayatı sürekli çektiriyor. Sadece bana da değil, herkese. Mesele de bu değil aslında. Dediğim gibi... İnsan anlaşılmak istiyor. Bense sürekli doluyorum. Bu kadar uzun süre taşmadan nasıl dolabildiğimi de hayretler içinde izliyorum. Eskiden... Eskiden tek sorunumun sevgisizlik olduğunu düşünürdüm. Sevginin iyileştirebilen bir şey olduğunu bırakın, varlığını bile sorguluyorum artık. Sıkıldım ben. Cidden. Hiç olmamak, eğer olursa çocuklarıma iyi bir örnek olmak için çabalıyorum. Yoksa çoktan siktir olup gitmiştim. Tüm gün bunları unutmak için gün boyu eğlenmeye çalışmıştım oysa. Akacak kanın damarda durmadığı gibi, yazılacak yazı da kalemde kalmıyor sanırım. Bir miktar uzun tuttum. Vaktinizi aldım sanırım. Gerçek bir itiraf oldu mu bilmem ama, yazdım bir şeyler. Belki de silerim. Emin değilim. Tek bir isteğim var bazılarınızdan. Ne bir like atın buraya, ne de bir yorum. Aramayın da bunun için. Kendimi acıyan gözler önünde hissedince çıldıracak gibi oluyorum. Aciz değilim çünkü. Sadece yoruldum. Edit: İmla

İçinde aile toprak bayrak din gelenek olan her şey midemi bulandırıyor

Çevremde bu sıralar buz insan var

Hayatı boyunca konumunu işini gücünü üniformasını vs vs kullanarak her işini bir şekilde halledip hayatını belirli bir kaliteye getirdiğine inanan vizyonsuz insanların yükünü taşımak zorunda kalmak istemiyorum

Bu mutsuzluk, umutsuzluk bir gün beni benden edecek diye korkuyorum.

bok yoluna gidiyorum ve bok yoluna gittiğimin farkındayım. yine de gidiyorum.

çok mutsuzum.

Sanırım bir haftadır inanılmaz sancılar çekiyor ruhum. Tat alamıyorum yaşamaktan. Umudum yok. İnancım yok. Sanki çayı yıllardır şekerli içmeye alışmışım ve zorla önüme şekersiz çayı koyuyorlar gibime geliyor artık. İçsen zevk vermiyor. İçmesen eksik. Yaşasan zevk yok yaşamasan eksik. Aynen bu kafadayım işte. Ne ağlıyorum ne bir şey. Ona da takatim kalmadı. Öyle ot gibi yaşıyorum. Arada bi yağmur yağıyor üstüme. Arada bir rüzgar esiyor. Birinin gelip ezmesini bekliyorum sanki..

iki gün önce minibüse binip bir yere gittim. minibüste bir adamın telefon konuşmasını duymak zorunda kaldım (bağırarak konuştuğu için) ve dediki ‘hastaneye gidiyorum COVİD TESTİ YAPTIRMAYA’ aramızda bir iki adım vardı en fazla. çok korkunçtu sözlük (bkz: bu da böyle bir anımdır)

Arkadaşımın evine gitmiştim eve dönerken annem aradı "Koş Majoris balıklarına bir şeyler oldu" diye. 1 saatlik yolu 10 dakikada koşarak geldim ve karşılaştığım durum içler açısı. Annem yem vereceğim diye bütün yemi akvaryuma dökmüş ve aşırı yemden hepsi zehirlenmiş. Oturup balıklarım için 1 saat ağladım. En küçüğü 1 aylık, en büyüğü 4 yaşında olan balıklarımın hepsini ben büyütmüştüm. Annem ile 1 ay konuşmadım. Otopsi

Kıymet dediğimiz şeyi birini kaybetmeden önce bilmek gerek.balkondaki çiçeklere,ocaktaki çaya sesleniyorum sizi seviyorum :))

Çok süperim

Bir olay duydum anlatmak günler alır Beynimden vuruldum ciddi anlamda çok kötü hissediyorum Dışardan yüzümün güldüğünü görüyorlar..

Bu gece frekansı çekmeyen radyo gibi hissediyorum...

Çok duygusalım bu ara,biraz ağlayıp biraz ders çalışıyorum.

fazla alkol tükettiğimde dudaklarım uyuşuyor. acaba size de oluyor mu?

Normal zamanlarda asla umrunda olmayan şeylerin kederli zamanlarında ızdıraba dönüşmesi. Örneğin biraz önce instagramda ablasıyla fotoğraf atan arkadaşımın fotoğraflarına ağladım. Ne alaka ben de bilmiyorum. Bir keresinde de bir söyleşiye gitmiştim. Önümde iki çocuğuyla bir anne oturuyordu. Biri 7-8 yaşlarında abla diğeri 2-3 yaşlarında iki kardeş. Küçük olan uyuyunca ablası öyle merhametli, güzel davrandı ki kimseye belli etmedim ama ağladım. Böyle bir merhametten dünyada mahrum olduğum için ağladım. Biraz da duygusal boşluğuma gelmiş olabilir. Bazı anlar vardır ki kimse için anlam ifade etmese de sizin için acının kendisi olur, kimseye de anlatamazsınız çünkü saçma gelir herhangi birine.

kendimi geliştirebileciğim konularda paraya ihtiyacım var ama param yok. para kazanmak istiyorum ama iş yok, bu nasıl bir çıkmaz ya. artık gönüllü staj yapmaya bile razıyım ama onun için bile sigortamı ödememi istiyorlar :) yapamadığım şeyler içimi kemiriyor, öylece bekliyorum üstelik kafam da çok karışık. bu süreç yeterince büyük mü yoksa ben mi büyütüyorum bilemiyorum ama bu süreç bir eşik ve eşiği geçmek istiyorum. sizce de hayat çok kalitesiz değil mi?

Yoruldum. Ya olmazsa, o zaman böyle yaparım, o da olmazsa öyle yaparım, ya hiçbirini yapamazsam gibi düşüncelerden gerçekten yoruldum. Arkamda kimsenin olmadığını bilmek ayrı bir yük oluyor zaten. Bazen kendimi çok hırpalıyorum gibi geliyor, sonra kendime üzülüyorum, en son da acıyorum. Şansım bir yerde kötüye gitmeye başladı, o günden beri elimi neye atsam kuruyor. Hayatımda azıcık huzur olsun istiyorum sadece. Çok bir şey değil ki istediğim.

Seni böyle boylu boyunca sarıp sarmalayip getirmelerini, üzerine kupkuru toprağın kütür kütür dökülmesini hazmedemiyorum. Kaç zaman sonra hafifler bilmiyorum fakat şuan taptaze duruyorsun bagrimda. Umarım güzel bir yerdesindir.. En azından dünyadan daha güzel bir yerde...

(#3933088) hala aynı fikirdeyim

Çok büyük anlam karmaşası Ali Lidar’ında dediği gibi; Hayatımın özeti,düzeltilmeyecek kadar vahim bir anlatım bozukluğu.. Moralini düzeltmeye çalışan,seni mutlu edebilmek için emek sarf eden insan,insanlar.. İyi ki varsınız,iyi ki varız yine de şu bozukluğun içinde evet iyi ki varız Kurtarıcı terimi yeri deyimdeyse aynı anlama geliyor.Senin içini pek bilmeyen ama elinden geleni ardına koymayan,düşüncelerine ortak olup senin yükünü hafifletmek isteyen insanın; Senin içinde ki sadece sen tarafından en ağır duygu ve hislerle barındırılıp iyice saklanmış olan insanı iyileştirmek adına yardımcı olan kişinin o olması.. Bakıldığında da evet vahim bir anlatım bozukluğu

karanlıktan korkarım. ama bazen saatlerce karanlıkta otururum. öyle, havanın aydınlıkken kararmaya geçmesi değil. karanlık bir yere gider ve otururum. sadece oturur.

günde en az 3 kişiye aşık oluyorum.

Instadaki shake, sporcu ve bilumum bunun gibi kilo alma/verme postlarini dolandırıcılık diye şikayet ediyorum ndndjdjd