asosyal itiraf

Yine bi boklar yiyorum ama... Ne yaptığımı bilmiyorum. Ne yaptığım umrumda değil. Dün, bugün, yarın.. Hiçbirini gözüm görmüyor. Zaman öldürüyorum resmen; hiçbir tutkum, hevesim, isteğim, amacım yok. Öyle büyük tutkularım hiç olmadı ama ne bileyim bir hayal, bir amaç vardı en azından. Ama artık dünya mı yanmış? "he, yansiinn" derim. Yemin ederim ki sıfır beklentiyle yaşıyorum. İnsanlardan da geleceğimden de en ufak bi beklentim yok. Allah sağlık versin, başkasına muhtaç olmayayım, başka bi sey istemiyorum. Heyecan, üzüntü, sevinç... Gerçekten umrumda değil. Onceden baya eleştirirdim. "bir kere geliyoruz, hissederek yaşa; hayattan zevk al. başına gelen iyi ya da kötü olayların hepsini sonuna kadar hisset ama mutluluğunun da üzüntünün de sonsuza kadar surmeyecegini, bir yerde bitmesi gerektiğini hatırla" derdim. Ama artık en büyük tepkim "Hee, iyiii“ demekten ibaret.