hayat belirsizler üzerine kurulu bir olgu.
yaşanılası olması için belirsiz olduğunu kabul etmek zorunda olduğumuz bir olgu hem de. ve mutluluğumuz çoğunlukla bunu yönetebildiğimiz ölçüde şekilleniyor.
eğer ki risk almayıp belirsiz ortamları yönetemiyorsak ''devlete sırtımızı dayayıp ne oluyoruz ne ölüyoruz'' ve bu da mutsuzluğu beraberinde getiriyor.
yirmili yaşlarımdan beri hayatımda hep kısa orta uzun vadeli planlar yapıp, çalışıp bunların olmasını temenni ederdim. yeterince azimli hırslı dirayetli olursak ulaşılamayacağımız şey olmadığına inanırdım. daha çok dinci bir varoluşcu vizyonuydu bu ancak bunun zaman içinde çocukça geldiğini fark ettim. bu inanca sahip olduğum için mutluluğum da hep şartlı olurdu. tıpkı ödevini yapan çocuğun bilgisayar oynayarak ödüllendirilmesi gibi, hedefine ulaşan pırasa da mutluluk hormonunu salgılamaya hak kazanıyordu. hayat bu kadar ''tik-tak'' değildi. haliyle bu da artık irrasyonel gelmeye başladı. çünkü ipin ucunu ben hiç tutamamıştım ki sonuna varayım.
işte benim hayatım da iç ve dış dengelerin ying-yang misali dengesizliğine anlam arayışıyla akıp gidiyor.