asosyal itiraf

Aaa terbiyesiz demeyecekseniz itiraf ediyorum. Kurduğum cümlelerin sonunu amık diyerek bitirmek istiyorum ama hoş mudur bilemedim sksjsj

22 yaşımda çabaladığım, yaptığım her şeyin boşa ve yanlış olduğunu fark ettim. Bundan sonrası benim için muallak napmam gerekiyor bilmiyorum.

Kendime mutlu olmayı layık göremiyorum sanırım ben. Sürekli bir yerlerimi acıtıyorum. Dizlerindeki yaraları acıyacağını bile bile soyan çocuklar gibiyim. Bazı şeyleri geride bırakma konusunda hiç de iyi değilim. Ayrıca; ölümden değil, zamansız ölmekten korkuyorum. Tam bir şeyler düzelmişken, tam huzuru bulmuşken ve mutluyken... Öyle işte.

İçince gülüp eğlenen insanların aksine, ben duruluyorum. Aklıma üzüntülerim geliyor. İnsanlar efkar dağıtmak için içerken, ben canımı yakmak için içiyorum.

Ailem, sevgilim... hiçbirine yetemiyorum sürekli bi şeyleri yanlış yapıyorum onlara göre. Hepsinden o kadar bunaldım ki keşke uzun bi süre herkesten her şeyden uzaklaşıp tek başıma kalabilsem.

herkesten bir şey beklerim ama ondan hayatta beklemem dediğim insan, beni kimsenin vurmayacağı yerden vurdu. beklemediğim anda, beklemediğim insan, beklemediğim olay. kabullenemiyorum. canım hayvan gibi yanıyor. kalbimin yerini hatırlamak istemiyorum hatta hiçbir şeyi hatırlamak istemiyorum. sonsuz bir uykuya dalmak olanları unutuncaya dek uyanmamak istiyorum.

Elimde bağlamam Neşet Ertaş çalıp söylüyorum. Geceleri gizlice star kötülere karşı izliyorum. Çok büyük itiraf bence.

aleyna tilki şarkılarını ne yalan söyliyim beğeniyorum fena söylemiyor bence geçen gün arkadaşım anlatmıştı 4 erkek arabada bağıra bağıra o sen olsan bari söylüyolarmış aslında baktığın zaman komik bi durum bence :D (bkz: pembe oralet içip okey oynayan dayılar)

Şarkıda da geçtiği gibi eksik bir şey var hayatımda ve ben bir türlü o eksiği bulup dolduramıyorum.

herhangi bir düğüne gittiğim zaman hayatlarını paylaşacağı insanı buldukları için gelin ve damada çok imreniyorum. oradaki bakışmaları, gülüşmeleri, birbirlerinin gözlerinin içine bakarak dans müziklerini söylemeleri vs vs. birbirlerine hep nasıl “işte bu” diyebildiler diye çok düşünüyorum ve onların bu mutluluğunu gördüğüm zaman da şimdiye kadar hayatıma giren flörtlerimin, sevgililerimin aslında benim için hayatımı paylaşacak kadar değerli olmadıklarını fark ediyorum, hem de içlerinden biri zamanında istese canımı verecek kadar çok sevmeme rağmen. bu yüzden düğünlerden sonra hep bi “ben evlenemiycem ya galiba” hissiyatına kapılıyorum, umarım bunu değiştirebilecek insanla tanışırım.

Durduk yeri akşam akşam strese girdim arkadaşlar. Ben kendi düğünümde nasıl dans edeceğim? Halaydan başka bir şey beceremiyorum. Mecbur eşle dostla oynamak lazım. İşin en can alıcı noktası ise bu anların hepsinin kayda alınacak olması.

twitter ve instagramdan takip ettiğim anlık olarak ex olan maniti unutmak için bir süreliğine buraları meşgul edeceğim... ilk buluşmada birlikteyken çektiği kendi fotografini iki platformda da paylaştı bir de...

Çelişkilerle dolu suratımı tek bir ifadede topluyorum :)

Diş Hastanesi'ne bilgisayar üzerinden randevu almıştım gittiğimde ise kapıda fişi kesen hanımefendiyle nsıl konuşcağımı düşünerekten konuşmamı tamamen hazırladığımda içeri daldım ve aradan geçen konuşma -kolay gelsin +Sağolun buyrun -Benim rezervasyonun vardı da (opss) +Tabii hemen bakıyorum hangi doktorla rezervasyonunuz olduğunda( gülmemek için kendin zor tutarak) Sonuç olarak diş ağrısıyla gittiğim hastanede özgüven kırıklığıyla geri döndüm.

Sözlüğe yeni geldiğim zamanlar, her sabah sözlüğün İnstagram ve Twitter sayfasına bakardım. Acaba benim bir entrymi paylaştılar mı diye. Şimdi bakmıyorum. Bir şeyler oldu sanki.

insan yasamak için çaresizce sebeb arıyor ya.Herseye umutla bakıyor sırf yaşayabilmek için her gördüğü umuda sıkı sıkı sarılıyor insan ama gelin görün ki her sarıldığı umut sahte her tutunduğu dal kuru. kırılıyor hersey içinde bin parça cam kırıkları gibi ben yasamak istiyorum artık tuttuğum hersey elimde kalmasın yaşayabilmek için bi umut olsun bi mucize olsun lütfen

ağlıyorum. hüüüüüüğğğğ

az önce babamın tw hesabını buldum, keşke bulmasaydım

Bir anlık öfkeyle sinirlenip tecilimi bozmama neden olan insanlar dışarıda gayet mutlu hayatını yaşıyor ben askeriyede bu saatlerde tek başıma salak salak oturuyorum koğuşta.

Ben çok yoruldum ya, her gece yatağa yattığımda gün doğana kadar beni uyutmayan düşüncelerimden, bunlardan kimseye bahsedememekten, “acaba bir başkası benim yaşadıklarımı, duyduklarımı, gördüklerimi bilse, yaşasa benim kadar etkilenir miydi yoksa ben mi çok güçsüzüm” diye düşünmekten çok yoruldum. Kendimle olan her savaşımdan yenik çıkmama rağmen insanlara karşı dimdik ayakta durmaktan çok yoruldum. Biliyorum hayatımdaki tüm insanlar derdimi anlatsam dinler hatta çoğu anlatmadan bile anlıyor sağ olsunlar ama ben çoğunu “yok bir şey ben iyiyim” diye geçiştirdiğim için onlar da sormuyor artık, bazen keşke onlara kocaman sarılabilsem sarılırken de öyle bir ağlasam ki bütün ağlamalarım o günde bitse diyorum, bir ağlayabilsem her şey çok daha güzel olacak gibi hissediyorum. Ben artık ağlayamıyorum bile. Dimdik ayakta duruyorum diyorum da, sanırım ben öyle sanıyorum, zayıflığımı her yerden belli ediyorum da işte çevremdeki insanlar buna alıştığı için üstüme gelmiyorlar. Yoksa gerçekten beni tanıyan insanlar dışındakiler hayatıma girdikten kısa bir süre sonra hayatımı mahvedip gitmezdi değil mi? Bazen bu konuda da çok kızıyorum kendime. “Bir insana her kim olursa olsun bu kadar kısa sürede alışılır” mı diye. Keşke sadece alışmakla kalsam bir çoğunun bir sonraki adımını bile tahmin edebilecek kadar iyi tanıyorum. “Bak” diyorum “bundan sonra aynen bunları yapacak” aynen onları yapıyor. Bu kadarına gerek var mı gerçekten? İnsanlar bu kadar kısa sürede bu kadar tanınabilir mi? Ben neden bu kadar salağım? Kendimi kaptırıyorum hemen, sanki hep varlarmış hep de olacaklarmış gibi. Ama onlar arkama baktığım zaman hayal kırıklığı olarak kalmış oluyor. Hayal kırıklığı demişken... Benim çok fazla hayal kırıklığım olduğu için bir insanın hayatında hayal kırıklığı olmamak için elimden geleni yapıyorum ama yine ben üzülüyorum. Olmasa da oldurmaya çalışıyorum bazı şeyleri. Sırf karşıdaki insan üzülmesin diye. Bu da biraz salaklık sanırım. Ben kendimi bile düşünemiyorum başkalarını düşünmekten. İstersem dünyanın en mutsuz insanı olayım devam ettirmeye çalışıyorum iletişimi. Dümdüz salaklık bu. Ben kendimi düşünemiyorum, başkalarını düşünüyorum. O başkaları da kendini düşünüyor. Beni düşünen hiç kimse kalmıyor. Bana kalan tek şey düzelmeyen geçmeyen bir mutsuzluk oluyor.

Ben mimarım. Yaratıcı olduğumu biliyorum. Ufkumun açık olduğunu, hocalarımın bana, fikirlerime bayıldığını da biliyorum, okul bitene kadar biliyordum en azından. üniversite bittikten sonra hayatımla ilgili radikal bi karar verdim. biraz evde olmam gerekiyordu kafamı toplamak için. Kısaca hemen iş aramaya başlamadım, gelen birkaç görüşmeyi iptal ettim. ekim-kasım gibi işe girerim diye düşündüm. Sonra Ekimden ocak'a kadar dışardan iş aldım. Ve evden çizim yaptım. Cebime para girdikçe sorun yok sandım. Ama o da kesildi. Şubat ve Martta bi görüşmem olumlu gerçekleşti. ardından ücret kesintisi gündeme geldi. Ardından pandemi süreci yaşadık. Abim başta olmak üzere etrafımdaki herkes kronik hasta ve toplu taşıma hatta aktarma yaptığımı düşünürsek o işlerde bozuldu. Herkes gibi bende evden dahi çıkmadım. bu sefer normalleşme sürecini bekledim. Çok para kazanan, elit ve önemli bir markada işe alındım. Çok sevildim. Fakat şartlarım berbattı. Kadınlar sürekli biz çok kazanıyoruz muhabbeti yapmaya başladı. Bi çıtır mobbingle baş ederdim de. Biz diyet yapıyoruz, sende evden getirsen bizim diyette bozulmaz deyince bende ip koptu. Ordan da çıktım. Bir başka iş görüşmesinde adam telefonda telaffuzumu överken, sesimi, sosyal medya fotoğraflarımı övmeye başladı. o işe çok umutluyken telefonu kapattım, ayakta tur atarak konuşurken, telefonu kapatıp çöktüm koltuğuma. Photoshop da illustrator de çalışmaya dijital içerik üretmeye bayılırım. Dedim niye sosyal medyada bir şeye başlamıyorum? Dedim ve birkaç görüşme yaptım. ilanda 4 bin lira yazan İnternet sitesinin kurucusu beni aradı. Beni çok sevdiklerini, yetenekli bulduklarını söyledi. 50 dakika görüştük. Sağolun umarım şöyle olur böyle olur. Tam kapatıyorduk, şerefsiz bey dedim, şartları konuşmadık? ya aslında kavunsu hanım bizde gönüllülük esas, aylar sürebilir o paraları almanız dedi. İlanda ne para yazıp 50 dakika benimle muhabbet ediyorsun pezevenk demedim. Numarasını sildim birkaç kere döndü. Ona da sadece bastım engeli geçtim. Başka bir yerlerde yine mesleğimle görüştüm. Adam süper şartlar sundu bana. İşlerim çok keyifli, altımda araba, maaşım. İnsan zaten orda işkilleniyor. Yalnız dedi, yönetici asistanlığı yapabilirseniz başka birini almayız. Yine diyemedim sıçarım yapıcağınız işe diye. Bana bu şartlar uymuyor dedim. Bir yakınım, fiziğinde güzel, telaffuzunda. Çekip çevirirsin her yeri, ne uğraşıyorsun bi arkadaşımda gidiyor. Maaşları çok iyi, ajansa vereyim numaranı hosteslik yapsana eventlarda dedi. tamam dedim. öğreniriz, birikim yaparım hiçbir şey olmazsa eve katkım olur. Bir mesaj geldi çok kısa süre sonra, şerefsiz gelmedi bu sefer adam. Saygılı, efendi. En azından ilk etapta. Dura dura konuşuyor falan, ama iş gereği sormak zorunda olacak ki, "beyaz gömleğiniz, siyah diz üstü eteği biz temin edeceğiz. Sizin siyah topuklu ayakkabınız var mı biz mi temin edelim, kaç numara giyiyorsunuz kavunsu hanım?" deyince mesajı okurken tiksinti geldi her şeyden. dedim ben başka bir iş imkanı buldum. Sağolun ilginiz için. İçimden diyorum ne işin var senin, ne anlarsın sen hosteslikten Allah aşkına. Attım telefonu uzağa. Bir yandan da diyorum yeter be kavunsu, iş iştir. Mesleğini yapmayı bekledin ama olmuyor işte. Gir bir yerden başla. Başka bir şey olsa da yapabiliyorsan yap. Ailene yük oluyorsun. Ailen de olsa evet. Yük olmasan da destek olurdun. Diğer yanım diyor, hayallerim ideallerim, fikirlerim var. Şimdi bile akademiyi özledin. Yüksek yapacaktık daha. Bu mesleğinden bahsederken ki gözünün ışıltısına ne oldu? Otur evde proje çiz, eğitimler al. Bir sürü vızıltı. Velhasıl yoruldum. Artık o kadar yoruldum ki hiçbir şey yapmıyorum. Bir şey yapmakta istemiyorum. Hayatta çok anlamsız geliyor. Dans eğitimlerine katılacaktım. Tutku ve yetenek beslediğim şeyleri bile gözüm görmüyor. Sadece biriyle bunları konuşmak istedim. Konuşmakta değil. Anlatmak istedim sadece. Bunu kimse okumasa da olur. Hatta keşke kimse okumasa, şu süreçte çok yıprandım ve öfkelendim, hepsi bu.

bir şeyler yazmak, uzun uzun anlatmak istiyorum. bazen yazıyorum da. ama sonu hep silinmek oluyor. ben yine benimle başbaşa kalıyorum. sesim, soluğum çıkmıyor.

Yaklaşık üç ay bulunduğumuz karantina sürecinde kendime vakit ayırmaya o kadar alışmışım ki; dışarıda olduğum zamanlar yanımda takılan ikinci kişi, üçüncü kişiyle muhatap olmaya başladığında aklıma ilk gelen şey, evde şunları yapmalıyım oluyor. Bu durumdan rahatsızlık duymaya başladım.

Biraz keyifsizim kendimi burda buldum niye buraya geldiğim hakkında hiç bi fikrim yok.

bugün ilkokul arkadaşımla birlikteydik, uzunca vakit geçirdik, geçen yıllardan bahsettik birbirimize. Yurt dışında birkaç yere gitmiş, yurt içinde yine birçok yere gitmiş, birçok da fotoğraf vs gördüm. İşte "x'le şuraya gittik" 'z ile şöyle şöyle planlarımız var" falan diyor ve bahsettiği kişiler de hep yaşıtlarım. Sen neler yaptın hiç gezdin mi diyince ben şehir içinde bile doğru düzgün adım atamıyorum dedim, güldüm. Sonra o da konuyu kapattı tabi hemen. Ama içime nasıl oturdu var ya...Asla asla bir kıskançlık yok ortada, yanlış anlaşılmak istemem. Daha çok gezsin, görsün, yaşasın hayatını. Dileğim o yönde. Benim içime oturan şey 22 yaşıma rağmen hala her şeyde kısıtlanıyor olmam. Gerçekten kendi şehrimde bile dışarı çıkarken kırk takla atıyorum resmen. Arkadaşlarımla gitmek istediğimde "kardeşinle git işte" diye cevaplar alıyorum sürekli. Gezmek görmek istediğim o kadar çok şehir var ki... Tüm arkadaşlarım gezinirken ben de sadece hikayelerde geziyorum işte. Bir de şu var tabi, ailem çalışıyor, kardeşimi 12 yaşına ben getirdim, hala ona ben bakıyorum. Evin tüm işleri benim omzumda. Bir gün bir yeri eksik yapsam laf işitiyorum. 10 gün sonra sınavım var, ona bile adam akıllı çalışamıyorum, ki tüm öğrencilik hayatım neredeyse böyle geçti. Sabah erken kalk o zaman diyorlar. Gece 3-4 e kadar gündüz çalışamadığım dersleri çalışıyorum diyorum susup kalıyorlar. Bu arada geç dedikleri saat de 11 civarı. Gece o saatte yatan biri için gayet ideal bence, ki normalde bu saatte yatan birçok kişinin çok çok daha geç kalktığını da biliyorum, ben yine erken kalkıyorum. Misafir gelecek, şunu yap bunu yap akşama da şu şu yemekleri yap... Daha buraya yüzlerce şey sıralayabilirim. Ya ben gerçekten normal, yaşıtlarım gibi bir hayat istiyorum. Artık gözüm şehir dışında bile değil, bari kendi şehrimi gezebileyim, ne bileyim derslerimi rahat rahat çalışabileyim, uyuduğum iki saatlik fazla uyku laf olmasın mesela. Bir şeyi eksik yaptıysam 'bu kız ders çalışıyor, bu iş de bir gün beklesin' desinler ya da. Gerçekten o kadar yoruldum, o kadar sıkıldım ki. İçim darlanıyor artık sürekli sürekli. Birazcık ya birazcık rahat bir hayat istiyorum... Bunu çok görmeseler bari.

Üniversitemin öğrenci portalına giriş yapmaya çalışıp “kullanıcı adı veya şifre hatalı” uyarısı aldığımda acaba okuldan mı atıldım diye düşünüyorum

Hayallerime ulaşmak için çok çabalamam gerektiğiyle kaçıncı yüzleşmem bilmiyorum yoruldum çabalamadan hiç bişeyin yolunda gitmemesinden

belki yaratılıştan, belki yaşadıklarımdan; hep mantıklı düşünmeye, dik durmaya, ara bulmaya, destek olmaya o kadar alışmışım ki... ben de yoruluyorum, ufak şeylere ben de üzülüyorum bazen, bazen ben de yaslanmak istiyorum. ama o zamanlarda çevremdeki herkes o kadar kırılgan, o kadar camdan ki... yoruldum, kırgınım, sigaram yok. bu kadar.

iyi gün yazarıyımdır ben. mutlu olduğumda genelde okurum sadece. mutsuz olduğumda yazarım sürekli. öyle ki, ilk defa sevgilimden ayrıldıktan sonra kaydolmuştum buraya :)

Enrtry yorumuma teşekkür edeyim burdan silmiş bulundum :'(

Hiç önemsemiyormuş gibi gözüküp, Deliler gibi önemsiyordum. Bu da benim ikilemimdi. Murathan Mungan

İçim acıyor. Bunun bir çözümü yok sanırım.

Hem çevremin kalabalık olmayışı, hem bu pandemi süreci, hem sınav derken baya yalnızlaştım ya.Annem evdeyken onunla konuşuyordum ama şimdi bildiğin tek başımayım.Arkadaşlarıma mesaj atsam iletilip cevaplanmıyor ya kendimi fazlalık gibi hissediyorum. 23 yıldır her aklıma estiğinde arayacağım bir arkadaşım olmadı.Ben niye kız kardeş kadar yakınım olacak bir arkadaş edinemedim?Niye hep arkadaşlıklarım yüzeysel? Neyi yanlış yapıyorum? Dostum diye geçindiğim insan bile boş vakti olmadıkça, kendi derdine düşmedikçe aramıyor. Hayat arkadaşından geçtim de normal, samimi bir arkadaşım olsaydı keşke.

Sıkıldım ve bunaldım soluğu yine burda aldım sözlük ,senle konuşurken bile kendisiyle konuşan insanlara sinir oluyorum biz yokuz hayatında onların sadece kendileri var Başka bir olay birine istediklerimi dedim ve hayli bozuldu sanırım bana sıcakken buz gibi oldu ama bu benim suçum değil bazen pişmanlık duyuyor gibi oluyorum ama hak etti. Eğitim hayatı da bitik galiba corona morana yüzünden aman ne bileyim ya hiçbir şey değişmeyecek hissi geldi yine

Her düşüncenin sonunda vardığım nokta uğraşmamak

Sol kanada girince midem bulanıyor.

Dalga geçmeyin ama... Ben arabada tekken, camları kapatıp, müziği sonuna kadar açıp bağıra bağıra şarkı söylüyorum. Sesim şarkı söylemeye uygun olmadığından ben söylüyorum gibi oluyor. :(

The Godfather filminde hepimizin aklına kazınan bi sahne var. Hani dostlarıyla dolu bir masada bitek kendisi kalıyordu elinde sigarasıyla.. Tam olarak bikaç yıldır kendimi öyle hissediyorum. Nedenini bilemem ama uykularım ağırlaşıyor, düşüncelerim karmaşıklaşıyor, kaybolmak gibi. Tutunacak bi dalınız varsa onu bırakmayın.

de-da yazımını sürekli karıştırıyorum. Bazen kendime mala anlatır gibi anlatıyorum ama gene unutuyorum. Bu yüzden entri girerken linç edilmekten korkuyorum. Hatta nasıl yazıldığına bakıp yazdığım da oluyor. (bkz: gerizekalı olmak )

Bi keresinde sözlükte biri bana durduk yere bağırmıştı çok üzülmüştüm. Karşılık vermedim konu uzamasın diye ama kalbim çok kırık. O yazarı affetmicem hiç. He bi de sürekli ben ne yazarsam yazıyim eksileyen birisi de var. Naptım abi ben size 'a' desem eksiliyosunuz üzülüyorum

Maskenin içinde bıyıklarım terliyor.

Ne istedigini bilmeyen insanlardan nefret edip ne istediginden tam emin olamamak.. ama kendini cok sevmek..

Öyle bir ruh hali içerisindeyim ki.. Bir yere sıkışmışımda üzerime tepeden taşlar yağıyormuş gibi. Öyle güçsüzüm ki düşmelerini engelleyemiyorum gibi. Öyle çaresizim ki çevremde yığın haline gelmiş taşların arasından kaçacak bir delik bulamıyorum. Öyle kabullenmişim ki artık çırpınamıyorum bile. Ve en acısı da öyle yorulmuşum ki bağırıp kimseye sesimi duyuramıyorum gibi. Kısacası hayatımda olup biten her şey kontrolümden çıkmış, ben ise sadece sessizce izliyorum gibi hissediyorum sözlük...

Kendime dahi itiraf etmekte zorlandığım şeyleri sizlere itiraf edemem

bitirme kararı aldığımız günden beri ne galeriye giriyorum ne de müzik dinliyorum...

(#3898811) Son birkaç gündür yine hissediyorum ama bi' bok olduğu yok, tuhaf.

İnsanların hayatlarında başına gelen çok basit şeylerde aldıkları pozisyonların büyük resimde, daha büyük meselelere karşı tutumlarını ifşa eden bir tarafı var. Bir insanın yemek yeme alışkanlığını ya da ayakkabısının ipini bağlama şeklini yeterince iyi gözlemlerseniz bazen o insanın sosyal ilişkilerindeki takındığı tavır hakkında çok büyük çıkarımlar yapabilirsiniz. Bizim evde ikili bir hoparlör vardı. Eski püskü, her yerinden kablolar çıkan küçük iki hoparlör. Ev arkadaşım zamanında almış ama bir kere bile kullandığını görmedim. Öylece duruyor sürekli bir köşede. Genellikle ben kullanıyorum onu. Ben de işte evde kimse yoksa arada film izlerken bilgisayara takıp kullanıyorum o kadar. Bir gün bu hoparlörün kablolarından bir tanesinin temassızlık yaptığını fark ettim. Arada kesiliyor ses. Ara ara arıza veriyor ama doğru pozisyona gelince çalışan bir hoparlör. Dedim ben bunu tamir ederim. Ama tamir etmek için elimde hiçbir şey yok. Bir lehim makinem olsa daha kolay olurdu muhtemelen. Neyse dedim çözerim ben bunu. Elimde bir adet tornavida, bir adet makas ve bantla hoparlörün içini açtım. 1 saat boyunca hoparlörün problemini çözmeye çalıştım. İçini açıp parçalarına ayırdım. Temassızlık problemini hallederim sandım. Ama tabii ki çözmeye çalışırken daha da berbat ettim. Bir kabloyu düzelteyim derken diğerlerini de kopardım. Temassızlık yüzünden arada sırada çalışan hoparlörü komple bozdum. Artık ses çıkmıyor. Sonra dedim ben bunu bilen birine götüreyim, tamircisi tamir etsin bunu. O da olmadı yeni bir hoparlör alırım çok eskimiş zaten dedim. Baktım bir türlü olmuyor. Bu sefer kabloları da bağlayamadan kusursuz bir şekilde geri toparladım. Sorunu çözemedim ama artık daha derli toplu duruyordu ve artık işlevini de yerine getiremiyordu. Lan dedim bu hoparlörü kullanan mı var sanki deyip eski yerine eskisi gibi bıraktım kabloyu. Aradan aylar geçti. Ben memlekete geldim falan. Hala hoparlör orada sessizce duruyor ve işlevini yerine getiriyor. Her şeyin kusursuzmuş gibi görünmesini sağlıyor. Ama birisi kullanmak isterse eğer bir gün aslında artık hiçbir şekilde işlevini yerine getiremeyecek olan bir dekor olduğu anlaşılacak. Tek mesele keşke hoparlör olsa. Neyi tamir etmeye kalktıysam şimdiye kadar her seferinde eskisinden daha kötü hale getirdim. İşin kötüsü kimse de fark etmiyor bu huyumu. Adım belki de tamirciye çıkmıştır. Dünyanın en sahtekar tamircisi olabilirim. Adımı alsınlar benden istiyorum. Taşıyamıyorum bu hileli elleri.

Ben kendimi uyanık, zeki biri sanardım benden malı yokmuş öğrendim.

geçmişi özledim.eskisi gibi sevmeyi ve güvenmeyi.en çok da sarılmayı.ben akıllanmam arkadaşlar..

Az önce evde yaşadığım bir olayı yazmak istedim sizinle sözlük. Ablam işten eve geldi anneme işyerinde yaşadığı olayları anlatıyor günlük rutin şekilde, yaşadığı olayı sözünü bir kere kesmeden tam teşekküllü bir şekilde dinledim, yaşadığı olayı aynı şekilde bende yaşamıştım ve bahsetmek istedim" bende işyerinde" dememe kalmadan ablam ve annem birden parmak muhabbetine girdi sesim git gide alçaldı ve odadan kalktım şu an mutfakta oturmuş sigaramı içiyorum. (bkz: dışlanmak)