asosyal itiraf

çevremdeki bazı insanlar,sanki ben her şeye gülüp geçermişim gibi davranıyor.kırılabileceğim akıllarına gelmiyor.herkes her duygusunu açıkça yaşamak zorunda değil sonuçta.konuşurken biraz ince düşünmek gerek,ben bunu söylüyorum ama karşımdaki içten içe üzülür mü diye.ben de artık bu tarz davranışlar gördüğümde duygularımı açıkça belli edicem.nedir abi ben kadın değil miyim diye bağırasım geldi bak.

Genelde arkadaş grubunun komik Zeki karizmatik üyesi olarak bilinirim . Nereye girsem gözler üzerimde olur . Çoğu kişi de etkilenir. Sevilen biriyim kısaca. Kendimi övmek için demiyorum bunu . Bir şey ayarlanacak olsun herkes kaçarken ben yaparım ben organize ederim . Sınava girilecek olsa benden ders anlatmamı isterler nöbet için değişim istediklerinde benim yanıma gelirler arkadaşlarım . Çünkü para almam 500 liraya soymam onları bir kahvenizi içerim ödeşiriz derim . 36 saat uykusuz da kalırım önemli işlerini halletsinler bugün ona yarın sana . İçimi kimseye açmam .herkesin derdini dinler çözüm bulmaya çalışırım. Onlarla beraber üzülür beraber gülerim . Yarın gezmeye gidiyoruz deşeler hiç kırmam nereye diye sormam bile evet der giderim. Ama benim verdiğim değerin gün geçtikçe azaldığını görüyorum. Kolay kolay üzülen biri de değilimdir . Tek başıma Türkiye turuna gittiğim gibi tek başıma tiyatrolarda sinemalarda gençliğimi değerlendirdim . Çok da iyi yaptım . İzlemesiğim belki de bir hint sineması kalmıştır . Ama sorun bu değil sevgili sözlük. Bir şeylerin eksik olduğunu hissediyorum ve biliyorum . Bir çok kızla muhabbetim oldu ilişkim de . Birisi vardı konuşuyorduk muhabbetimiz gezmelerimiz o kadar iyiydi ki . Ben dedim ki bu sefer eksik yanımı buldum sanırım . O kadar da inanmıştım. Ama güzel hikayeler kitaplarda oluyor yada bize denk gelmiyor . Tartıştık. Tartışma sebebi de atama yerimi yanında değil de farklı yeri yazmam. Belki aranızda bilen vardır . Pratisyen hekim olmak bu toplumda hiçbir şey bilmeyen hekim demektir . Sen 20 yılını kitaptan kaldırmazsın ama elin adamı kan kaybından yakınını kaybedince pompalı ile vurulunca beyin kanaması kalp krizi geçirince doktordan bilir . Çünkü onun sihirli değneği olması gerekir . Ben de bunları düşündüğüm için altı ay sonraki uzmanlık sınavı için küçük bir ilçeyi yazdım . Maksadım nöbeti rahat olursa biraz ders çalışırım ilerisi için rahat oluruz diyeydi. Ama o bunu kendisini değersizlik olarak gördü ve konuşmayı kesti . İki hafta sadece iki haftada 9 yıllık arkadaşı ile sevgili oldu . Mesaj yazdığımda ise bana dediği şu oldu : ben uzak ilişki istemiyorum sen kitaplarını benden çok seviyorsun . O kadar ağrıma gitti ki . Ben bir şeylerin rayına oturması için bunu düşünürken bana hakaret üstüne hakaret ettiği yetmiyor gibi konuştuğum var ayıp olur dedi . İçimde bir yerlerde kalan duygu parçacıklarını da söküp attılar. . Çocukken babam ve oğlum filminde çok kötü ağlamıştım. Bugün işe başlamama hekim olmama 5 gün kala bu darbeyi yedim . Ağlayamadım bile . Bu kadar kolay olmamalı bazı şeyler .bu kadar kolay kırılmamalı kalpler Birileri ile paylaşmak istedim sevgili sözlük . İyi geceler

Hani her arkadaş grubunda olan şu böyle her şeye gülen dünya umrunda olmayan tipler vardır ya. Benim çevremde bu kişi hep ben oldum sözlük. Olmadım da işte hep öyle göründüm. Etrafımdaki insanları üzgün görmek hoşuma gitmez hiç, o yüzden her zaman ortamın enerjisi yüksek tutmaya çalışırım falan. Bunu şimdiye kadar hiçbir zaman sorun olarak görmemiştim ya da oyunculuk yapıyormuşum gibi düşünmemiştim ama bu karantina sürecinin başlarından beri bu rol bana birkaç beden büyük gelmeye başladı sözlük. Hala neşeli biliniyorum sanmayın ki değişti tavırlarım. İşin zor yanı da bu işte. Herkes her zaman gülümsememi, hep yarınlara dair benim ümit verici konuşmamı, bir problem olduğunda taşın altına benim elimi koymamı istiyor ve bekliyor. İnsanları yüz üstü bırakmak istemediğim için de kalkıp "olum bi kere de benim yüzümün gülmesi için birileri bir şey yapsaydı" diyemiyorum. Eminim ki onlar da yapmışlardır benim için bir şeyler ama ne bileyim be sözlük insan hep sığınılmak değil de bazen sığınabilmek de istiyor. Hani nasıl desem, bir kere de benim içimi rahatlatsaydı birileri, bir kere de bana denseydi sen dur ben hallederim bunu, ağzımı açtığımda hep "ya bana da böyle böyle oldu" ile gelinmeseydi bana, bir kerecik de benim omzumdan alınsaydı yüklerim bunları geçtim zaten kimseden benim derdimi üzüntümü sırtlamasını isteyemem bencillik olur bu zaten ama hani en azından birlikte omuzlayabiliriz istersen denmiş olsaydı. İstediğim değil bütün yükümün alınması, en azından teklif edilseydi nezaketen. Anlatabildim mi bilmiyorum kendimi sözlük ama vaziyet bu işte. Kalmadı benim yarınlardan ümidim, beklentim. Can sıkmak istememiştim aslında da böylesine bir günün ardından yazmak da iyi geldi. İyi ki varsın he sözlük, sen de olmasan...

hiçbir şeye inancım yok ve ayağımı sinek ısırdı.

2 yıl önce ev arkadaşımın çiçeği solmuştu, nedenini anlayamamıştı. Buradan itiraf edeyim senin çiçeğe papatya çayı döktüm len ben ondan soldu gitti o çiçek.

Arkadaşlarımla yazışırken, burada bir şeyler okurken falan komik bir şey okuyor, gayri ihtiyari sırıtıyorum. Bizimkiler de sevgilimle konuşuyorum sanıyor. Sürekli kiminle konuştuğumu soruyorlar.

Bir aylık düzenli spor ve diyete girmiş olmama rağmen az sonra animasyon izlerken cips yicemm:))

Yalnız olmamın sebebi koreliler.Dizilerini aşırı seviyorum;naif, kibar, sevecen, samimi... daha pek çok rolü oynuyorlar ve benim çocukluktan beri kafamdaki karakter bunlar. Evet dizi karakterlerine aşık oluyorum Çok tatlılar yaaaaaaaaaa Yalnız ölcem bunlar yüzünden

Herkesin hayatının belli bir kısmında olan bir insanım ben. Kimsenin hayatında sürekli olmadım,dile getirmediğim sürece kırgınlığım anlaşılmadı,sorun var demediğim sürece her şey yolunda sanıldı,anlatmadığım sürece anlaşılmadım,hatta bazen anlattığımda bile anlaşılmadım.

1 haftadır evden dışarı çıkmıyordum. Şimdi dışarı çıktım (işe gidecem) yanlış takılan maskeler, umursanmayan mesafeler, saygısız davranışlar ömürlük karantina imkanınız yok mu bu insanlarla karşılaşmamak için ve saat daha 7 sabah yedi

hayatımın çok komik bir aşamasındayım. hiçbir şey elimde değil. maddi sıkıntılar... babama verdiğim para kesildi. evin maddi huzuru kaçtı, maneviyatın da amına koyuldu haliyle. şimdi tezgahtarlık yapıyorum, yazmıştım buraya da zaten. öte yandan babamın okul baskısı sürüyor. uzaktan eğitim kararı alındı diye bana soruyor "nasıl olacak, niye yapıyorlar, nasıl ders alacaksın" vs... diye. "devlet bilmiyor ben nereden bileyim amk" diyince de sıkıntı. zaten ben de tezgahı zabıta ne zaman basar diye zaman serisi analizi yapmaktan hoşnut değilim. bilse zabıta kendisi için integral kurduğunu vallahi salar beni ama işte babam salmıyor. elinde olsa sıkıp suyumu çıkaracak, yarı zamanlı emlakçılığa da başladım o yüzden yine. vallahi bu hayattaki tüm meseleler sınıfsaldır arkadaşlar. bir komünist olarak öleceğim için kendimi gururlu hissediyorum. komünist olmayan haysiyetsizdir bu dünyada. ütopyaysa ütopya, daha iyi işte ya inansana orospu çocuğu cennet de hayal ya amk. neyse... ev huzursuzlukları da politiktir bu sebepten. bir de şu an açım. zekiyim ama işime yarayacak yerlerde hiç kullanmadım. mesela ilk osbirimi izlediğim pornodaki mantığı kendi elimle kurmaya çalışarak yarı bilinçsiz biçimde yapmıştım. boşalınca çifte haz olmuştu, aferin kafasını siktiğim kalk iki soru çöz diyip banyoya gitmiştim. hayat işte... uyumadan işe gitmecelere başladık. çalışınca yorulur uyurum derdim liseliyken, olmuyor yine. sahi ben hiç rahat bir uyku uyuyamadım bu amk memleketinde. neyse...

birkaç mesele var halledicem sözlük

Bulunduğum yerde hiç bu kadar mutsuz olmamıştım sözlük. İnsanlardan artık çok korkuyorum. İğrençler.

Birinin hayatında iz bırakmadan bu dünyayı terk edersem çok koyar gibi geliyor.

Hiç olmayacak birinden hoşlanmaya başladım arkadaşlar her artı oy bi geçmiş olsun

Şu sıralar kendimi hissetmediğim kadar değersiz hissediyorum. Arkadaşlarım var ama yok gibiler. Ailem zaten her gün bir sorun yaratıyor. Dışarda görünmez gibiyim. Bilmiyorum kimsenin hayatında bir şey ifade etmiyorum. Hiçkimse bana kendimi değerli hissettirmedi. Hiçbir zaman birisi için farklı olamadım.

Dünyaya sığamayan okyanusu kadehe sıkıştırdılar Kendimden, evimden, şehrimden kaçmak istediğim zamanlardayım sözlük. Nereye kaçacağımı ne yapacağımı bilmiyorum ama her şeyden uzak tek başıma hiçbir şey düşünmeden hiçbir şey olmamışçasına yaşamak istiyorum. Yaşamak istiyorum ama böylesine sıkıştırılmış halde değil

bazen bir insandan tamamen soğumam 10 saniyeme falan bakıyor, kim olduğu, ne kadar yakın veya değerli olduğu fark etmiyor.

İyi bir insan olmak bana bir şey kazandırmadı ama yine de vazgeçmedim:)

az önce bir farkındalık yaşadım. öyle böyle değil. çevremdeki her şey yıkıldı sanki, göz gözü görmüyor tozdan dumandan. daha kötüsü o toz inecek ve ben kendisini bir anda çırılçıplak bulan Adem ve Havva’ya dönüşeceğim. o zaman ne yapacağım ben?

Kpss'ye çalışma sürecim boyunca yedim,içtim kocaman oldum.Hep atanınca sağlıklı beslenirim ve yoğun bir spor hayatına girerim diye düşündüm.Atanamazsam minik bir penguen olarak hayatıma devam edeceğim.

Şuan son ses Ersan Er-Tanrım Remix dinliyorum. Arada tutuyor böyle kıroluğumuz. Senden kopmazsa yüreğim yazıklar olsun.

Çok güzel kalbin var diye diye ebemizi bellediler:)

Kafamda bir tartışma yaratıyorum ve ilk cümleyi ortaya atıyorum.Sonra kendime cevap veriyorum.Sonra kendimin verdiği cevabı alt edip karşı taraf olarak daha kaliteli bir cevap veriyorum.Sonra kaliteli cevap verdiğini sanan tarafıma tekrar cevap vererek egosunu yerle bir ediyorum.Egosu yerle bir olan taraf olarak diğer tarafa saldırı moduna geçiyorum.Bu böyle uzuyor.Sanırım delirmenin eşiğindeyim.

bir dönem ilgisiz kaldığımda hasta olacak kadar çok ilgi bağımlısıydım. artık ilgisizlik bağımlısıyım. ilgi görünce kusasım geliyor.

bugün bi kız bana adımla seslendi. kızın suratına bakıp ismini hatırlamaya çalıştım. hatırlayamadım.

Şu virüsle ailemin de yolu kesişti sanırım. Sinirliyim. Bulaşmasına da değil de... Bizimkilerin tutumuna. Elden bir şey gelmiyor, bekleyip göreceğiz.

hani bi söz var ya “seni her yere yazarım ama sana yazamam” diye, canlı canlı yaşıyorum, hissiyatı çok kötü.

Ben birine değer vermekten korkar olmuşum kaybederim diye peki ya değer veremediğim için kaybedersem

küçükken babamın yaptığı işten utanır,okulda babamın ne iş yaptığını,mesleğini sorduklarında hep farklı farklı meslekler,toplumun sevdiği ve saygı duyduğu meslekleri söylerdim.şimdi geriye dönüp bakıyorum da neden utanıyorsam sanki?benim babam;namussuzluk yapmamış,uyuşturucu satıp el alemin çoluğunu çocuğunu zehirlememiş,yüz kızartıcı eylemlerde bulunmamış.aksine, hayatı boyunca her daim bizim için çalışmış-alın teri,emeği,gücü ve bileği ile çalışmış-bizler için varlığını sürdürmüş.şimdi ise yine utanıyorum ama bu kez babamın işinden, mesleğinden ötürü değil;kendimden,o günlerde bu sebepten utandığım için utanıyorum. not:kötü geçen kpss sınavı sonrası moralim bozulmuş,canım iyice sıkılmıştı,bunu gören can babam,canım babam ise benimle müthiş bir moral konuşması yaptı.her daim yanımda olduğunu,beni mesleğimden,statümden veyahut kazandığım paradan bağımsız bir şekilde sevdiğini ve her daim de seveceğini dile getirdi.ee malum beni de bir kez daha utandırmış oldu.ben de ona ya da bir başka tanıdığıma dile getiremediğim için buraya dökmek istedim içimdekileri. not2:affet baba. edit:imla.

Az önce en yakın arkadaşımın yeğeninin kanser olduğunu öğrendim. Kendisini hiç görmedim ama çok bahsederdi. 14 yasında çocuk daha, hep boyundan şikayet eder derdi bana. Şimdi boyundan şikayet etmek yerine arkadaşıma, hala durumum çok mu kötü diyormuş. Çok üzgünüm ama öyle böyle değil. Küçücük çocuk Rabbim bir an önce şifa versin inşallah. Hayat bu kadar işte. Edit: az önce kendisini kaybettiğimizi öğrendim. Iyiye gittiğini düşünüyorduk, dün nabzı yüksekti sadece korkup heyecanlandığı için bu da geçecek demiştik. Ama bugün o çocuk yok.

Buraya ilk kayıt olduğum günlerde kimseyle konuşmamak için buraya kaçıyordum. Şimdi ise konuşacak kimse olmadığı için geliyorum. Hangi durum daha iyi derseniz şimdi ki durumu tercih ederim. Yıllardır arkadaş diye bildiğim bireylerin iki yüzlü olduğunu öğrendim. Geç olsun güç olmasın demişler :d

her geçen gün acımasız birine evrildiğimi izliyorum. hoşuma gidiyor.

Hayattaki tek yeteneğim elimden alınmış gibi hissediyorum. Pandemi sürecine girdik gireli kitap okuyamıyorum. Hayatta yapmayı en sevdiğim şeyi yapamıyorum, bir türlü odaklanamıyorum. Ben ki yksye hazırlandığım zamanlar bile deli gibi kitap okuyordum ama şimdi bomboş olamama rağmen okuyamıyorum. Bu döngüyü acilen kırmam lazım. Daha fazla zamanımı boş şeylere harcamak istemiyorum.

Sucuğu olmayan sucuklu yumurta gibiyim

Moralim bozuk olduğu veya zor zamanlarda çok uyuyorum. Çok uyuduğum zamanlarda fazla rüya görüyor, genellikle mutlu oluyorum. Artık en son çare buna başvurmak çok acizce geliyor ama mecbur kalıyorum. Özetle hayat kısa pırasalar uyuyor

1.Bana anlatmayıp buraya yazdığı için üzüldüğüm insanlar var. İnsanları çok çabuk kabulleniyorum çooooook.

balkonda otururken artık kimseye inancının kalmadığını fark etmek..

sevdiğim bir insan birden panikledi ve "amcam ölmüş" dedi. o an sadece üzüldüm. sonra babasını arayıp konuştu. "ne demek öldü? nasıl ya neden? şaka mı yapıyorsun yoksa bana? atmış mı kendini? niye yaptı bunu? neden?" o an elim ayağım titremeye başladı. amcası intihar etmiş. arkadaşım gitti ve ben zor kendime geldim. tek bir teselli cümlesi bile etmedim. konuşmaya cesaret edemedim. bu şekilde kanımı donduran bir hissi neden hep yaşamak istiyorum? bilemiyorum.

Yaptıklarından sonra hiç haketmediği halde bir buçuk ay önce ayrıldığım sevgilime doğum günü hediyesi gönderdim. Büyük malım kabul ediyorum. Ama insan sevince karşıdakinin yaptıklarını görmek istemiyor. Sadece sevdiğini biliyor, hissediyor. Çektiğim acıları unuttum ve hatırlamamak için o günleri hafızamda tekrar oynatmıyorum. İnsan bu hayattan ne ister? Neyi yapamadık biz?

Yirmilik çıtırım ama emekli hayatı yaşıyorum. Artık bu yalnızlığa yaşlılığa son vericek insan arıyorum sözlük.

Özgür olmak istiyorum sözlük. Özgürlüğü bütün hücrelerimle hissetmek istiyorum. Deli gibi koşmak, dans etmek, bağırmak istiyorum. Yaşadığımı hissetmek istiyorum.

Gereksiz güzel bir boş yapmaya geldim. :) Eveet yine ben :) Biraz içimi dökeceğim. Nedense bugün bir doluluk var içimde. Ülkenin barajları ben kadar dolu değildir diye abartıya bile vurabilirim. Sonra da kendime siktiri çekebilirim. Yaparım bilirsin. (bkz: benim dilbilgisimi zorlamayın) Bildiğim tek şey, kendime iyi geldiğine inandığım insanın meşguliyetidir. Beden uğraşırken bir şeylerle haliyle beyin de ona eşlik ediyor. Böylece insan kendine zulmeden keskin bıçaklı düşünce oklarını hedefi olmuyor. Bunu hep en üstte tutmuşumdur. Böyle canımın bir şey yapmak istemediği zamanlar haricinde elimde bir uğraş bulundururdum veya kafanı meşgul eden aptalca işlere meylederdim. Uzun bir zamandır yoğun bir şekilde çalışıyorum. Tam boşluğa düştüm bugün. Sebep nöbetlerime ara verdim üç dört gün kadar boşluğu var. Planlarım var ama bugün beni kemiriyor. Aklımda neler neler var; Ben konuşamıyorum. Kendime geçiyor hükmün bazen. Tutuk bir hale döndüm ben. Konuşmaktan da yıldım artık ama neyse. Sesimi çıkaralım gelmiyor. İçimde birikenler hep bana ve yakın çevreme zarar veriyor. Aptal ben. Bazen çevremde en yakınlarıma aptalca, ufacık sebeplerle patlayabiliyorum. Aynı şeye farklı tepkiler verebiliyorum. Ben hep kırıyorum zaten onları. Bana katlanmak zor. Buna rağmen olanlara çok şaşırıyorum. Konuşmak istemiyorum ama konuşmayınca da şişiyorum. Napacağımı şaştım. İnsan görünce midem bulanıyor. Kaçacak yer arıyorum ve odamdan dışarı çıkmıyorum.

İntihar eden iki arkadaşım olmuştu geçmişte. 8-1o tane sevdiğim insanı gömdüm. Ortalama... Son 6 senede, yıllık 2 cenaze ortalamam var. Cepte. Onun dışında zaten dost kazıkları(Böyle bir oyun vardı sanırım şimdi aklıma geldi), aldatılmalar, aksilikler falan da cabası. Aaa, krema olarak da bok gibi geçen çocukluğum var. Yıkılan hayaller, bozulan planlar, küslükler, hayat enerjisi ile beslenen insanlar, ağır tedaviler, travmalar, uykusuzluk ve borderline derecesinde coşkulu(!) bir yaşam ve sonunda doktorun "Olmuyor böyle, işlerini bitir de seni ara tatil boyunca yatıralım." demesiyle kafama çarpan gerçek. Ağlayamadığım için gülmeye vermiştim kendimi. Dinlenmediğim için satırlara, anlaşılmak için müziğe, üzülmemek için eğlenmeye... Boktan diyeceğim de, değil. Hepsi bana bir şeyler öğretti. Her şeyi geride bırakmaya ufacık kalmıştı. Toz kadar. İki kere. Birinde ada vapurundaydım. 3. Kattan, karizmatik bir atlayışla suya dalıp adalara yüzmeyi düşünmüştüm. Diğeri de yüksek bir binanın tepesindeydim. Şimdi o hallerimi düşünüyorum da... Ne garipmiş. Geçmişe dönebilsem gidip sıkı sıkı kucaklarım kendimi. Geçiyor ya, geçmese de geride kalıyor. Peki ya nasıl geçiyor? Anlatarak. Konuşarak. Eğer 18-2o yaşıma kadar birileri beni dinleseydi, öyle olmazdım ben. Bakın sevmelerine gerek yoktu. Sadece anlat diyeceklerdi, konuş. Ne bileyim, belki de anlatacaklarım tek iç açıcı değildi. Belki de, "Anlat." ya da "Konuş." demekle anlatıp konuşabilen biri olmadığımdan. Ya da sıkıcılıktan. Bilmiyorum. O kadar canım yanıyordu ki, insanlara anlattırmakta, onları konuşturmakta buldum çözümü. Zaten mesleğim de buydu. Böyle, onlar hafifledikçe sanki ben de hafifliyordum. Her bir teşekkür, kalbimi daha da okşuyordu. 21 yaşındaydım. Önce bireysel terapilere katıldım. Sonra da grup terapilerine. Daha sonra bireysel terapiler devam etti. Tabi bunun yanında ağır ilaçlar kullandım. Kimse yoktu yanımda. Ne ailem, ne de bir arkadaş. Cidden bakın. Ailem hala bilmez hatta o dönem neler yaşadığımı. Azala azala bitti. 5 senedir devam eden terapiler, kullandığım ilaçlar meyvesini vermiş olmalı. Son 1o doz kaldı. Sonra gidiyorum. Ya 3 ay daha uzatacak, ya da müjdeyi verecek: "Bitti." Artık ufak ufak ağlayabiliyorum. Böyle bir kaç damla. Şimdilik yeter. Adam olana çok bile. Hehehe. Velhasıl kelam dostlarım, her ne yaşarsanız yaşayın vazgeçmeyin. Kötü ve çıkarcı insanlar, hayatın getirdiği nahoş şeyler, hainler... Devam edin ya. Kurt gibi saldırın, atılın öne, geçirin dişlerinizi hayata. Bakın; kör topal bir kariyerim var. Ne kör topalı ya, fena değil. Hoşuma gidiyor hatta. Bir sürü dostlarım, yakın arkadaşlarım var. Ailemle sürekli çatışsak da, idaire etmeyi öğrendim. Onlar benim en büyük hazinem. Aklım yerinde. Zekiyim. Kitaplarım, hayallerim, projelerim... Yaşıyorum işte. Siz de yaşayın.

saçımı maviye boyadım. boyası akacak diye haftalardır duş almıyorum.

Ben gelin değil damat olmak istiyorum.

Sözlükte keşfettiğim sesi güzel biri vardı zamanında. Hâla buralarda mı bilmiyorum. Sevdalı türkülar coverını indirip kaydetmistim arada dinlerim.

en yakın arkadaşımla yüzyüze gelince asla konuşamıyoruz. nedenini bilmiyorum. az önce evime geldi konuşmadık.normalde 2 dk bile olsa herkesin dedikodusunu yapabilme yeteneğine sahip olan biz artık konuşamıyoruz bile. beni çok incitiyor ama onu bilemem. telefonda veya sosyal medyada konuşuyoruz çokça ama yan yanayken konuşamıyoruz. acaba sözlük bütün konuşulacak konuları mesajlaşırken bitiyor muyuz?

Dolandırıldım arkadaşlar.. (bkz: kafamı sikiyim)

bugün sandığım kadar iyi bir insan olmadığımı fark ettim. suratıma tükürsenize bi kere