aile evi

Kedi köpek kuş vs dolu yeşillik bir alanda ufacık bir ev. Tercihen göl akarsu vs. Olabilir.

sana git diyemezler ama kal demekte gelmez içlerinden.

Ne yaparsan yap yaramadığın yer

Dünyadaki en rahatsız ama en rahat yer.

Gayet de güzel olan, memnun olduğum ev. Herkesin burayla ilgili bir sıkıntısı var ama benim yok. Bende mi problem var diye düşünüyorum zaman zaman

Seviyorum, çok seviyorum ama keşke bana gelen kargoları açmasalar. Ablam doğum günümde bana sürpriz yapmak istemiş. Annem hemen ablan sana bir şey almış koş diyor. Yaav onu bırak da ben odama girince göreyim. Ablam da mesela bana alınan hediyeyi hemen açar inceler, sonra al sen de bak der; verir bana. Eyv reis.

Beni bakırköyde yatmaya sürüklüyorlar bari ziyaretime gelirken çikolata alsalar lokum sevmiyorum da.

evet size bayılıyorum, çok seviyorum sevmesine de; anne neden aramızda 2 km olmayan teyzemlerle 24 saat görüntülü konuşuyorsun. Bakın sadece merak ediyorum sizde de böyle mi yoksa benim şahsına münhasır aileme özgü mü bu durum????

(bkz: bırakın da yaşayalım)

Dünyanın en içten ve sıcak yerii..

Okullar kapandığından beri evdeyim. Doğru düzgün evden çıkmadım pandemi boyunca artık mental olarak çöktüğüm zamanlarımdayım. Geçen haberlerde uzaktan eğitime devam edilecek dendiğinde babamın gözleri parladı resmen ama benim gözümün feri kalmadı be

tanim:kürkçü dükkanidir. her çıktıgında geri donersin. bu ucuncu dönüşüm oldu (bkz: pandemi). Babam ilk günlerde anneme "ne güzel bak çocugumuz bizimle tekrar" dedi gülerek, "babacım kapıyı açık bulduğum an istanbula geri döncem ama biliyosun bumerang gibiyim hep geri dönüyorum üzülmene hiç gerek yok" demistim. onun uzerine babam basit bir anjiyoda beyninde emboli atmasi sonucu, ben beynimdeki kist sebebiyle ameliyat olunca, sonrasinda annem babam ben korona olup hastaneya yatip yine babamin yogun bakimda kalmasi gibi hadiselerle hayati tehlikeler atlatinca; ben anladim ki galiba bana bir gidis daha yok. artik bir kisi gibiyiz ucumuz. kardesim sinir oluyor, insan cocugunu koronada nasil dislar diye. hakli, butun yegenlerim dahil hepimiz olduk garibim kardesim ise gidip geldigi icin bize bulastirma korkusuyla bizden olabildigine uzak yasiyordu, o sebepten kendisi olamadi, cok kirgin. cok zamandir entry girmeyince icimde birikmis. okuyanlara kolay gelsin. kisacasi aile evi belli bir yasa gelince kiymeti anlasilan guzel bir yerdir.

büyük bir bunalım. eskiden birinden duyunca yadırgardım yıllardır yaşadığın yerde tekrar yaşamak ne kadar kötü olabilir diye. çok kötü oluyormuş arkadaşlar. büyük bir cinnet ve bunalımın eşiğindeyim.

yemek yeme harici kullanmadığım ev. bugün, boş yere elektrik yakma diye sitem ettiler. bir gün kalayım madem dedim. gerilimi hissettiğim an sıvıştım. çekilmiyor.

özlediğim ev. gidemediğim ev.

burada giydiğim çoraba bile karışıyorlar. "giydiğim çorap"

2 gündür bulunduğum evdi fakat bugün kendi evime geçtim. Kısa süreli dönüşler çok tatlı oluyor çok özleniyorsunuz ve somut olarak da o özlem duygusunun getirdiği yoğun sevgiyi hissediyorsunuz fakat bu süre uzarsa nötrlenip kavgalar ve tartışmalar başlayabiliyor. Tecrübeyle sabit. (bkz: başka bir covid tecrübesi)

Kendimi kötü hissettiğimde ilk gitmek istediğim yerdi üniversite yıllarımda. Sanki o eve girince tüm dertlerim cozulcek herşey o kapının arkasında kalacakmış gibi gelirdi bana. Eve gidemediğim için arar konuşur biraz olsa içimi rahatlatırdım annem kötü oldugumi anlamasın diye görüntülü aramazdım. Şimdi ailemle aynı evde yaşıyoruz bazen kaçıp gitmek istiyorum yada evde kafa dağıtmak özgürce takılmak istiyorum eski günlerdeki gibi olmayınca da dışarı çıkıyorum. Ne kadar tartışsak fikirlerimiz yaşama şeklimiz farklı da olsa iyi ki varlar.Yinede onları öpemeden uyuduğum her gece için yatmadan bir kaç kez öpüyorum hepsini hatta bazen yataktan kalkıp tekrar öpüyorum.Aile evi yakınken bıkılan uzaktayken özlenen garip bir konum

Bazen birinin buyrun bu bir simülasyon ve buna beş dakika ara veriyoruz demesini o kadar çok istiyorum ki. Sadece beş dakika ya. Öyle bir boğulmuşluk, batmışlık, hapsedilmişlik var ki... ne kadar iyi davranırlarsa davransınlar ne kadar karışmazlarsa karışmasınlar yine de kurtulamıyorsunuz bu durumdan. Ve ciddi anlamda bir terör içeriyor içi. Çünkü düşünsenize birbirinden tamamen farklı karakterde insanlar sırf kan bağı var diye aralarında birbirlerine uyum sağlayıp aynı ortamı paylaşmaya çalışıyorlar. Üstelik birine “anne” birine de “baba” dendiği için her türlü alanınıza girebilmeli hakkı görüyorlar kendilerinde. Bir süreden sonra hiç çekilmiyor. Hiç hem de.

genelde mutlu olduğum yerdir. değerli hissederim bu yerde ve sevgiyi en çok burada tattım. tek bir konuda kızıyorum onlara. online eğitim sürecinde rahat edeyim diye hayatı durduruyorlar evde. odamın kapısını kapadığım an, sesleri de yok oluyor ama onlar hala beni rahatsız edeceklerini düşüyorlar. şu düşüncelerini değiştiremedim. ben dersteyim diye çamaşır makinesini çalıştırmıyor annem mesela. ya diyorum ben yurtta ne seslerde ders çalıştım senelerce, otobüslerde paragraf çözdüm. bu ses mi beni etkileyecek? olsun diyorlar. hey allahım. bu konuda içimi en çok burkan an da şuydu; yine ben ders çalışıyorum. salona girdim, babam televizyonun sesini kısmış iyice ben rahatsız olmayayım diye. ama mesleği hakkında bilirkişinin de programı var o an. adam rahatça koltukta oturmak yerine gitmiş sandalyede televizyonun dibine girmiş, konuşmacıyı dinlemeye çalışıyor. o an gelen ağlama isteğimi unutamam. 22 yaşındayım ve en sevdiğim kürkçü dükkanım burası. aile evi.

canın sıkkın olduğunda rahatça ağlayamıyorsun bile. iki surat asınca başlıyorlar sorguya. ne yapalım yani her gözümüz dolduğunda duşa mı girelim?

varlık içinde yokluk çekiyorum her şey var ama huzur yok

kapana kısılmış gibi hissettiriyor

iki ucu boklu değnek gibidir. ailenle olmak güzel bir şeydir ancak rahat edemezsin. yukarı tükürsen bıyık aşağı tükürsen sakal olayı.

An itibariyle annemin yeter hadi yataklarınıza yatın diye bağırdığı evdir. Hayır anne biz de uykumuz gelse gidip uyuyacağız zaten bu ne kadar çabalamak. Her konuda böyle üstelik. Sonra da bana senin istediğin hayatı yaşıyoruz diyor. Oysa kesinlikle buna fırsat vermeyecek biri kendisi. İnsanın içini bunaltan yerdir yani kendileri.

Aynı anda hem cenneti hem cehennemi yaşatır

Beni çağırıyor. (bkz: Maceraa bizi bekliyor ) (bkz: yukarı bak) (bkz: up)

Bugün annem bi akrabamızla konuşurken şöyle bir cümle kurdu "ne çocuklar varken oluyo ne de onlarsız oluyo" şu dönemde sanırım ağzından çıkan en mantıklı cümle olabilir..

Hem iyi hem kötü mesela bazen o kadar yalnız kalmak istiyorsun ki ama kalamıyorsun

Nerdeyse 7 ayın üzerine sonunda gelebildiğim için şükrettiğim yer. O kadar özlemişim ki, canlı canlı anne diyebilmek bile çok garip geldi. Aile evi terörü diyorsunuz ama çook şanslısınız

Bazen aşırı tepkili olduğumu düşündüğüm yer. hiç karışmasalar bile ben bir şey buluyor hale geliyorum çünkü iyice tahammülsüzleştim ve en ufacık bir şey bile rahatsız eder hale geliyor artık. Onlar bir şey demese ben söylenmeye, şikayet etmeye başlıyorum. Şunu bilmeliyiz ki biz artık bu aile evi denen yerde hayata tutunamıyoruz.

İnsanın bu kadar özleyip bu kadar uzaklaşmak istediği başka bir yer daha olamaz heralde. Evde uzun süre kalınca otomatik olarak sorunlar başlıyor. Evden uzun süre ayrı kalınca da hasret. Ama en güzeli yine de home home sweet home

en azından bizim ev için söylim huzurun en çok olması gereken ama hiç olmadığı yer gibi .. keşke daha iç açıcı bir entry olsaydı üzgünüm

bu başlığı her gördüğümde alevi diye okuyorum algıda seçicilik işte

Covid 19 dan önce farklı şehirde okuduğum için aile evine baya bı uzaktım.ne varki ilk vaka çıkması ve okulların tatil olduğunun açıklanması sebebiyle büyük bir baskıyla geri döndüm.7 aydır da gelmiyordum.basta her şey güzel çünkü büyük bir özlem var bir de evde küçük kardeş olunca özlem büyüyor.1 ay böyle ufak tefek tartışmalar hariç sıkıntı yok.sonradan tamamen berbat. Alışılmış yalnızlık yerini kalabalık aileyle değiştirince bünye kaldıramadı tabi. Buradaki odam öğrenci evindeki odamdan iki kat büyük,yatağım daha rahat ama oradaki huzurum burada yok.naparsam yapayım da bulamıyorum Eğer bir de en büyük çocuksanız daha beter hale geliyor.en küçüge birşey denmez ortanca zaten ne yapsa görünmez büyük çocuk olduğunuz için günah keçisi de siz olursunuz. Biraz uzun oldu ama daha neler neler.hani demişler ya her şey burada bedava ama bedelini ruh sağlığımla ödüyorum diye aynen öyle.

Hem hemen gitmek istiyorum hem de sanki burdan gidince başka yerde yapamayacakmışım gibi geliyor.. bakalım gidince anlarız

kardeşlerim olmasa uzun süre boyunca çekilebilecek potansiyeli olmayan yer

Dün aile evi o kadar da kötü bir yer değil diye buraya bir şeyler yazmamıştım. Ama sabah erken uyandırılmamak için kapının kolunu söktüm. Huzurla uyuyacağım.

psikolojik şiddet nedir nasıl yapılır, oynat bakalım

Üniversite dönemi = intihar sebebi

Üniversiteyi kazanınca anladım bu evde artık hep misafirim.Acı veriyor...

aile evinde olmak da acı verici, aile evinden uzak olmak da (bkz: ne seninle ne de sensiz)

ne zaman uyuyup uyanacağına karar veren yer .. aile evi ..

aile evi atsan atılmaz satsan satılmaz dedikleri yerdir.

Üniversiteye gidip döndükten sonra artık sizin eviniz olmaz, kendinizi oraya ait hissetmezsiniz.

Sıcak yemek, sıcak bir ortam ve sınırsız sevgi gibi vaatleri olan bir yerdi. Geldik, gördük ve gerçekten haklı olduklarına karar verdik. Bu yüzden onlar beni evden atana kadar burada kalmaya devam.

(#3908475)

birkaç gün önce daraldığımı söylerdim şimdi ağlayarak yurt bavulu hazırlıyorum (bkz: ne seninle ne sensiz )

Kendi evinde yaşamaya başladıktan sonra geldiğine kendini sığıntı gibi hissettiğin yer. Eşyaların valizinde kapıya yakın durur her an gidecek olduğun aklına gelir.

O evden bir kere çıktıysan geri döndüğünd kendini misafir gibi hissedersin Aile evinde değilken it gibi özlersin dönüncede gitmek için gün saymak gibi bir ikilem