aile evi

yıllar önce üniversiteye gittiğimde koptuğum canım ailemin yaşadığı ev. okul bitti iş bulduk çalışıyoruz özlemişler gel dediler yıllık izin aldım geldim gerçekten bende çok özlemişim allah başımızdan eksik etmesin kimse de söylediklerimi yanlış anlamasın ailesini kaybetmiş olan var sonuçta ama insan dışarda uzun yıllar yaşayınca ve geri dönüp uzun vakitler geçirince bir daralma hali oluyor şuan o durumun tam da içerisindeyim.

Canını isteseler hiç düşünmeden verebileceğin kişiler ile kimi zaman canla başla tartışılan, kimi zaman huzur dolu, kimi zaman yaşama bağlayan, kimi zaman yaşamaktan bıktıran. Atsan atılmaz satsan satılmaz, kalbini verdiğin kalbini sana verdikleri yuvan.

Konforlu rahatsızlık.

Aile eviiii sinir krizine ne yakınsın....

Trajikomik bir sürü olayın yaşandığı ne onunla ne onsuz olabildiğim mekan. Uzaklaşsam özlüyorum içinde olsam hep mutsuzum. Ortasını bulmak için benim evin içinde yatır falan olmam lazım. Çok mantıklı...

Muhteşem bir şey hizmetlerin hepsi bedava hatta üstüne para bile alıyorsun.

birbiriyle anlaşamayan anne ve babaya sahip olan insanlar iyi bilir ki aile evi huzurun doğru adresi değildir. aksine aile evinde sürekli bir kaos vardır. gergin anne babalar hırslarını çocuktan çıkarırlar, ya da bu hataya düşmemek için çocuğu fazla boş verirler. iki türlü de kötü.

üniversiteye gittikten sonra kendini artık tam olarak oraya ait hissedemediğin ortam. en fazla 1 ay özlem giderildikten sonra tartışmalar, gerilmeler artıyor. hem çok seviyorsun hem de uzaklaşmak istiyorsun. özellikle bu dönemde aile evinde herkesin gerildiği noktadayız

Aile evinde olamamak. Çok zor Allahın unuttugu yerde askerlik yapıyorsan çok özlüyorsun evini aileni sıcak yatagını sıcak yemekleri evde hiçbirşey yapmıyorsun burda saatlerce ayakta nöbet tutuyosun

Ulan aklımda bin tane fikir, heves var salın da yapayım be

Ne senle oluyo ne de sensiz.. Ne gitmek istiyorum ne kalmak.. Bi gün ağlatsan bi gün güldürüyosun çok garip.. Ama ben artık çok darlandım :( liseden beridir her sene yalnızca 2 ay yaz tatilinde evde bu kadar uzun kalıyodum dile kolay 6 yıldır evde misafir gibi yaşıyorum ama bu aptal virüs yüzünden hiç kalmadığım kadar evde kaldım ve daha da çok kalıcak olmak beni manyak ediyo, delirmek üzereyim okullar açılmazsa bakırköye yatışım için başvuruda buluncam

Cehennet.

Konforlu rahatsızlık. Sanırım benim için tek tanımı bu. Uzaktayken özlerken her şey daha güzeldi sanki. Böyle de kötü değiliz ama iyice alıştım yalnız yaşamaya. ister istemez anlaşmazlıklar, tahammülsüzlükler oluyor.

Uzaktayken annemin yemeklerini, aile ortamını falan özlüyorum ama yan yanayken de tartışmalar falan olduğu için kaçmak istiyorum bazen. E insan arkadaşlarıyla goygoy yaptığı vakitleri de özlüyor. Ben okumak istiyorum yaaaaa

Çok haşır neşir olunca kaçar tadımız Uzaktan aile evine geldiysen eğer, çok hoşuna gider Üç gün sonra misafirlik biter Moralimiz araya bir gidip gidip gelir *Aile evi gibisi yok ama bazende aksaklıklar olmuyor değil, gayet normaldir. Fazla takılmayın :D

Ne öldürüyo ne de güldürüyo.. çok rahatsın ama çok da rahatsızsın.. ne yaşıyosun ne de ölüsün. Daha ne diyim..

Aile evinde aralık ayından beridir genel olarak yalnız kalıyorum. Annenizin babanınız kardeş/büyüğünüzün kıymetini bilin. Bir çok çok uzakta, babamlar hasta bakıyor. Gelsinler diye yol gözlüyorum. Söz meclisten dışarı, götü başı dağıtamayan "aile evi çok sıkıcı abi yea" dediğinde iki elimi tek yumruk yapıp balıklama ağzına dalasım geliyor.

4 yıldır ailemden ayrı evde yaşıyorum. Bazen aile evini özlüyorum , aile evine gidince de kendi evimi özlüyorum kısır bi döngü içerisindeyim.

ne kadar kötü bir durumda olsan da sığınabileceğin tek güvenilir yer. içindekiler ne kadar farklı düşünse de senden, farklısın diye seni dışarı atmayacakları tek yer. sen beğenmesen de rahatsız olsan da sığınabilecek tek liman.

Finansal stabilite, ruhsal buhranlar.

Lütuf mu ceza mı? Çözemedim gitti.

az önce annem kahvaltı için saat belirledi. o saatten sonra kahvaltı yapamazmışız. güzel yanlarıyla birlikte böyle dezavantajları da var.

İki ucu boklu değnek. mi acaba?

Başlıktaki girdilere bi baktım da içim acıyor şu an. 4 aylık yeni bir anne olarak bakmaya doyamadığım, bir gülüşüyle içimi eriten, onun için her şeyi feda edeceğim oğlumun evimiz için böyle şeyler yazması beni kahrımdan öldürürdü heralde. Anne olunca anlarsın bu olsa gerek.

Normalde çok eğlenceli, hayat dolu, sinirlenmeyen, her şeyi seven biriyken eve geldiğimden beri değiştim. Çabuk sinirleniyorum, tahammül seviyem kalmadı. Ben artık ben değilim. Yurt hayatı beni değiştirdi sanıyordum ama yanılmışım aile evi beni mahvetti.

Biraz kafa açıcam kusurabakmayın.. Bu sabah yine anacığımın birtakım söylenmeleri üzerine çıldırdım. Oturdum düşündüm ve farkettim ki şu ana kadar ki en büyük mutsuzluklarımı aile evinde yaşamışım en büyük hayal kırıklıklarımı da keza öyle. En çok aile evinde ağlamışım. Mutlu olduğum zamanları hatırlamaya çalıştım hepsi arkadaşlarımla okuldaki anılarımdan ibaret aile evinde ya 1 dir ya da 2. İnsan kendini büyüten kişilerin arasında nasıl mutsuz olabilir ki vallahi de çok mutsuzum. Her gün verilen yığınla sorumluluklar yetmezmiş gibi bir de beğendiremiyorum ya en çok da o zoruma gidiyo. Mesela 1 kere bile bir şey yaptığım zaman 'aferin' denmiyo ya da iyi yapmışsın kızım denmiyo.. annemin babamın bana hiç 'nasılsın' diye sorduğunu da hatırlamıyorum ama yüzüm asık olduğu zaman mutsuz olduğum zaman 'yine senin içinde kaynayan bi şeyler var bu surat ne böyle başlarım senin suratına' tarzı şeyler diyolar. Arkadaşlarımın anneleri bile bana daha çok 'kızım, yavrum, bitanem..' demişlerdir. Hasta olduğumda bile inanmıyolar sözlük biliyo musun ndsnnss 'ay şuna bak gören de kanser olmuş sancak' tarzında tepkiler veriyolar çünkü onlar için hasta olucaksan kanser olman lazım gerisini bi şekilde halledersin kendin.. Velhasıl kelam şu an için akıl sağlığım gayet iyi ama ilerde böyle olur muyum bilemiyorum. Teşekkürler..

Az önce bütün aile bireyleri mutfakta olduğu halde odamdan çayın altını kısmam için çağırıldım

Benim için özet olarak ; yorgunluktur.

Yük, Belli bir yaştan sonra ağır bir yük, Kesinlikle bir sürü şeyin yok sayıldığı bir alan, İnsanlar, onlarla aynı evde yaşadığınız için sizi köleniz gibi görüyor, imkanları olsa kırbaçlayacaklar Aile yapısı falan filan hikaye sağlam ailelerde herkesin birey olarak saygı gördüğüne inanıyorum diğer türlü kesinlikle birbirine yük oluyorlar

Aile evi beni duvara attı, boğdu boğdu duvara attı. Çığlıklar, yardım çığlıkları...

Bihter’in “boğuluyorum artık nefes alamıyorum ruhum sancıyor dayanamıyorum” dediği noktadayım.

Sadece tek bir gün kaos olmadan geçse şaşırıyorum o derece oldu artık. Welcome to sinir krizleri

Sabırlı olmak lazım biraz. Evet insanız sabirda bir yere kadar ama sabırsız olduğumuz zamanda tadımız tuzumuz kalmıyor. Aile evindeysen en iyi ilaç çalışmak oluyor veya Kendini meşgul edecek bir şeyler bulmak ( şiir yazmak, deneme yazmak, bahçe ile uğraşmak gibi ). Gezme felan bir yere kadar. Zaten akrabalar ile pek anlaşamıyorsan daha değişik bir durum oluyor.

Okul dolayısıyla, şehir dışında arkadaşlarımla yaşamaya alıştığımdan mütevellit aniden eve kapanmak, bu duruma ayak uydurmak biraz zor oldu. He diyeceksiniz ki okuyana kadar zaten o evdeydin, ama öyle olmuyor. İnsan büyüdükçe fikirleri değişiyor, anlaşmazlıklar yaşanıyor, yalnız kalmak istiyor.. Bu durumdan mutsuz muyum? Çok da değilim. Tek özlediğim kendi alanım sadece. He bir de okumak istiyorum ya.

Birkaç gündür sinir krizi geçirmemek için büyük çaba harcadığım yer

Uzak kalınca özlenen , gidince kaçmak istenen. Ben özleyen moddayım

Özledim artık. Bit ulan korona bit...

İnsan bir kere aile evinden çıkıp sadece kendine ait bir alan bulunca tekrar dönmek istemiyor. Dönse bile bazı şeyler eskisi gibi olmuyor bu aileden uzaklaşmak değil fakat artık yavaş yavaş kendine özgü bir yaşam kurmak gibi bir şey

yıllardır gitmek için hayal kurduğum yer.

Huzur yuvası.

büyük bir sosyoloji saha çalışması

Yurtta hiç tanımadığım insanlarla kaldığım oda kız kardeşim ile kaldığım odadan daha huzurluydu.

Herkes bağırıyo bu evde ve bağırılmasından hoşlanmamam bi kenara çok korkarım.. Uykumdan uyandım bağırışlar yüzünden. Lütfen rüya olsun allahım dedim değildi.. zaten bok yemiş gibi uyanmıştım uyanır uyanmaz kurtlar sofrasına düştüm resmen.. büyük kardeşim küçüğüne bağırıyo annem bunlara bağırıyo sussunlar diye. Oturdum ağladım. Çığlıklar yardım çığlıkları..

Daha önceki entirilerde yazdılar mı bilmiyorum ama yakında Öyle Bir Geçer Zaman Ki dizisinde Mete'nin yaktığı gibi yakmama ramak kalmış olan yer. Nasıl hem bu kadar rahat hem de bu kadar rahatsız edici olabiliyor anlam veremiyorum. Sanki evin içinde beni boğup boğup duvara fırlatıyorlar çığlıklar yardım çığlıkları allahın belaları diye bağırmama rağmen bir kişi bile yardım etmiyor sanırım ben bu aileden değilim ya.. Üniversite için başka şehire gidip kendi ayaklarının üstünde durmaya başlayınca, kendi kararlarını alıp bir birey olduğunu fark edince yeniden aile evine dönüp kısıtlanmaya alışmak hiç de mümkün olmuyor. Büyüdüğünüzü fark ettirememek en büyük sorun bence gençlerle ailelerinin arasındaki. O yüzden aile evi çekilmez bir yer haline geliyor. Neyse..çıldırmıycam...

Rahat rahat depresyona bile giremediğin yerdir.Ağlayacak olsan boş oda bulamazsın.Ağlıyorken dolabını düzeltirsin,atıştıracak bir şeyler hazırlarsın sonra ne için ağladığını unutursun. Evdeki her kardeşin kendine has bir derdi vardır.İş,evlilik,askerlik,sağlık sorunları...Aynı evde bazen yabancı olursun herkese.Kendini soyutlayabileceğin tek bir köşe bile bulamazsın. Bir şeyler başarmaya çalışırsın ve arkana bakarsın koca bir boşluk.Herkes artık yaşamaktan bıkmış,yaşamaya çalışmaktan yorulmuştur. Maddi durum her zaman yetersizdir.Asla hiçbir gün gerekene ulaşamazsın.Sürekli olmayan bir şey vardır: para.Çoğu zaman olmayan başka şeylerde vardır: sevgi ve anlayış. Herkesin o kadar fazla derdi vardır ki bırak bir bütün olmayı tek bile olmak yeterince yoruyordur. Sonucen o kadar ilginç bir yerdir ki aile evi, hem insanın şahsi konfor alanıdır -her ne durumda olursak olalım kaçıp sığınmak istediğimiz bir yatağımız vardır- hem de sanki bir gitsek bir daha asla önünden bile geçmeyeceğimiz yerdir.

1 haftadır annemle konuşmamamla beraber daha da zehir olan yerdir. hem konuşmuyorum,hemde konuşmadığım için gizli gizli üzüntüden ağlıyorum dlfklds :( gerçekten kendimi hiç iyi hissetmiyorum. uzun süredir beklediğim bişey vardı,gerçekleşti. ona rağmen hala mutsuzum. şu an allah beni çulsuz beş parasız bıraksa yeridir.

Kalmak için para vermiyosun ama kendinden çok ödün veriyosun