tanim:kürkçü dükkanidir. her çıktıgında geri donersin. bu ucuncu dönüşüm oldu
(bkz: pandemi). Babam ilk günlerde anneme "ne güzel bak çocugumuz bizimle tekrar" dedi gülerek, "babacım kapıyı açık bulduğum an istanbula geri döncem ama biliyosun bumerang gibiyim hep geri dönüyorum üzülmene hiç gerek yok" demistim. onun uzerine babam basit bir anjiyoda beyninde emboli atmasi sonucu, ben beynimdeki kist sebebiyle ameliyat olunca, sonrasinda annem babam ben korona olup hastaneya yatip yine babamin yogun bakimda kalmasi gibi hadiselerle hayati tehlikeler atlatinca; ben anladim ki galiba bana bir gidis daha yok. artik bir kisi gibiyiz ucumuz. kardesim sinir oluyor, insan cocugunu koronada nasil dislar diye. hakli, butun yegenlerim dahil hepimiz olduk garibim kardesim ise gidip geldigi icin bize bulastirma korkusuyla bizden olabildigine uzak yasiyordu, o sebepten kendisi olamadi, cok kirgin. cok zamandir entry girmeyince icimde birikmis. okuyanlara kolay gelsin. kisacasi aile evi belli bir yasa gelince kiymeti anlasilan guzel bir yerdir.