aile evi

Huzurun kolay kolay bulunmadığı ortam bana göre.

Bana az önce bundan oldu... Ders anlatılıyor diye kapı kitlendi...gorsel İzin çıktı... gorsel

Ailemi ve onlarla yaşamayı çok seviyorum. Ama... Ama burada salata malzemelerinin büyüklüğünü bile kendi isteğinize göre ayarlayamıyorsunuz.

Aile evi haricinde bir yaşantım olmadı. Online eğitim ne kadar verimsiz olsa da aile evinden ayrılmadığım için mutluyum. Çünkü dışarıda afedersiniz tuvalete bile giderken zorlanıyorum. Seneye büyük ihtimalle ayrılıyor olacağım bu evden. Konfor alanım bir nevi ve bu bana zarar veriyor. Neyse odacığımı özleyeceğim...

Ruh sağlığımın bozulmasındaki en büyük etkenlerden biri. Ailemi çok seviyorum bu yanlış anlaşılmasın.onların canı yanarsa benimki de yanar ama gel gör ki hiçbir şekilde anlaşamıyoruz. Ben ilkokuldan sonra hatta ilkokulun küçük bir kısmı da dahil olmak üzere evde çok kalmadım.lise hayatım yurtta, üniversite hayatım da hep uzakta geçti.üniversitede onlardan uzakta olduğum dönem 3.5 yıldı.sonrasında pandemi oldu zaten.bu 3.5 yıl icerisinde toplasan 4 yada 5 ay eve gelmişimdir.belki fazla bile söylemiş olabilirim.lise dönemim zaten yurtta geçti.dolayısıyla ailem benim hakkımda çok az şey biliyor.beni tanımıyorlar,neyi sevdiğimi,neyi sevmediğimi,nelerin beni üzüp nelerin mutlu ettiği konusunda çok bilgi sahibi değiller.bunun en büyük etkeni belki de doğru bir iletişim kuramamış olmamızdır.bu yüzden evde çatışma hiç eksik olmuyor.onların düşünce yapıları anlıyorum ama onlar beni anlayamıyor. Bu geçirdiğim bir yıl benim için tamamen bir işkence, psikolojik bir şiddetti.çok defa kendimi anlatmaya, açıklamaya çalıştım ama olmadı.onlar beni hala ilkokuldaki o kız gibi görüyorlar sanırım, bilemiyorum.Şuan ben kendimi bu eve ait hissetmiyor,hissedemiyorum ve ayrılacağım günü iple çekiyorum.

günlük yaşam tarzı farklılığından dolayı ve belli dönem de olsa uzak, ayrı yaşamışlığın mental olarak rahatlığını görünce artık zor bir hale geliyor aile evi. sessizliği seven biriyim ve üniversitenin bir kısmını aile evinden uzak yaşadım. mental olarak verdiği rahatlığı tadınca artık 'bıhtıh ya bıhtıh bi değişiklik olsun' modunda zaman geçiyorum şu sıralar. yüksek sesli konuşma, saçma tv programlarına maruz kalmak gibi bir takım şeyler yoruyor insanı. belki kuşak farklılığından kaynaklıdır bilemiyorum. ve en büyük eksisi, yaratıcılığı öldürmesi.

ne senle ne de sensiz dizeleri tam aile evi için yazılmış gibi.

çoğu zaman nefes alamıyorum burada. tüm duygularımı, inançlarımı en önemlisi benliğimi köreltiyorlar gibi hissediyorum.

hasret duyduğum yer. ayrı yaşamayı bir şekil beceriyorum ama duyulan özlem biraz sıkıntıya sokuyor insanı.

evde kimsenin kimseye tahammülü kalmadığı için kavga çıkmasın diye herkes başka odaya gidiyor :d

Annem gittiğim gün Mevlüt okutacakmış çünkü benim gitmemi benden daha çok istiyormuş. Aslında bıkıp sıkılan onlarmış. Bir corona belasıymış bir de benmişim çekilmiyormuşum :dd

Ev var da aile var mı tartışılır

bazen akıllara zarar bir yer haline gelebiliyor. yemek yemediğim için azarlanacak yaşı yıllar yıllar önce geçtim. buna rağmen ekmek yemediğim için azar işitiyorum.

artık yaşamaya (yaşayamamaya) katlanamadığım yer. yüzlerini göreyim diye odamdan çıkıp yanlarına gidiyorum, 5 dakika geçmeden gittiğime pişman oluyorum. herkes gergin, herkes tartışmak için yer arıyor, herkes birbirinin eksiğini bulma peşinde. hiç kimsenin kimseye tahammülü kalmamış durumda. gerçekten yıllardır bu evde psikolojim nasıl sağlam kaldı merak ediyorum. tek isteğim biraz huzur. allah'ım duamı biliyorsun, lütfen.

Bilemedim tam ama tuhaf bir şey ya. Bazen çok güzel bazen kaçıp gitmek istiyorum diyorum ki gideyim başka bir şehre uzakta da olsalar sağlıklı olduklarını bileyim yeter. Sonra kendime kızıyorum böyle düşündüğüm için. Ama sürekli duygularını saklamak zorunda kalmak insanı çok yoruyormuş.

annemden izinsiz parka gittiğim için hayırsız evlat ilan edildim

bu kadar ayrı düşünceden bireyler nasıl da aile olmuş arkadaş dedirten bir ortamı var. ha bir de aile evinde ortanca çocuksanız hayata beş sıfır geriden başlıyorsunuz. (bkz: ben böyle hayatın amk)

14 yaşımdan sonra hep aile evi olarak kaldı bende. Ben çıkmak istedikçe artık burdan da aile evine dönülmez, iş bulurum, atanırım, yoluma bakarım dedikçe bir şekilde pılımı pırtımı toplamış halde aynı odada buluyorum kendimi. Yıllar geçiyor ilerliyorum diyorum ama sanki bu eve dönünce her şey baştan başlıyor.

hasretiim ben sana deli gibi hasretiim dirrimm uzaktayken özlüyorum ama gittiğim zaman lan diyorum acaba buraya dönülür mü tekrar..

Yakın arkadaşımın sırf o evden kaçmak için (ahmakça) hiç tanımadığı birisiyle evlenmeye çalışmasına yol açan yer.

Huzur yoksa cehennem huzur varsa cennettir. Tek diyebileceğim yağmurdan kaçıp doluya yakalanmayın huzur yoksa kendi evinizi kurun. Hamdolsun verdiğin nimetlere Allahım.

insan hayatı yalnız kaldığında anlıyor. gariptir ki daha önce hiç bu kadar kendi ayaklarım üstünde durmayı istememiştim.

Allahım akıl sağlığımı kaybetmeden bu evden kurtulmayı nasip et, amin yarebbim.

Kardeşim olmasa mükemmel bi ortam ama kardeşim var işte. Lütfen okullar açılsın da evden yollayayım şu kunduzu artık. Annem, babam ve kendimin yaşadığı ev.

Bugün sadece evde ağzımın azıcık açtım ve yemediğim laf kalmadı üstüne bir de ağladı lan. Sonra tekrar konuşalım dedim neyse mevzu çözelim ve tek haklının kendilerinin olmadığını ya bu kız bunu dedi ama neden ya bu kız biz çok kırdık o bizi kırdı dedikleri bir durum oldu. Bilmiyorum ki bundan sonra bir şeyler düzelir mi ki hiç hiç sanmam.

Baskı var ama yok gibi de modern ama bi o kadar da ilkel değişik bir ev...

Belli bir miktar para biriktirdim biraz daha biriktirip kimseye söylemeden sessiz sakince siktir olup gideceğim amına kodumun evi.

Benim kaderim burası. Kurtulmam mümkün değil gibi. Boğuluyorum, kaçıp gitmek istiyorum ama ne gidecek yerim ne de cesaretim var.

25 yaşında erk*k birisini bile bezdirdi bu ev.. Yeter artık karıya kaçıcam bu evden kurtulmak için

belli bir süre sonra beraber olmuyor, olamıyor. hele de aynı kafada ve frekansta değilsen, anlaşamıyorsan, anlaşılamıyorsan, sevgisizlik ilgisizlik almış başını gidiyorsa, kelime muhabbetin olmayan yabancılarla aynı yerde durmaya katlanmaya dönüşüyor...

ekonomik açıdan rahat, mental açıdan insanı yorgun düşüren yaşam yeri.

(bkz: asosyal itiraf ) (bkz: iç döküş) (bkz: uzun entry uyarısı ) Sevgi dolu, şefkatli ve bazen de aşırı korumacı olan bir ailem var. Allah yokluklarını göstermesin, hayattaki en büyük şansım çekirdek ailemdir. Ama (ama gelecekti elbette) Ablamla İki yetişkinin aynı odayı paylaşmak zorunda olmasıyla ilgili problemlemimiz var. Ablam 34 ben 24 yaşındayım ve aynı odayı paylaşıyoruz. Allah razı olsun annem babam, evlenip gidersiniz, eşek kadarsınız, boşuna yapmayalım demeden her eşyamızı yakın zamanda yenilediler. Ülkenin şu zamanında büyük masraf ettiler sırf ablamın huyunu bildikleri ve beni bi nebze rahatlatmak için. Ama durum hiç öyle olmadı. Bazı geceler uykum olduğu halde odaya gitmiyorum. O uyuyana kadar.. hatta iyice dalana kadar salonda, abimin odasında ya da yatak odasında takılıyorum. O evde yokken ya da uyurken, odam bana o kadar güzel geliyor ki. Çıkmak bile istemiyorum. Kitaplığımda makyaj malzemesi, aksesuar görmeye tahammülüm yok. Bunlar için zaten devasa bir şifonyerimiz var. Hayatı boyunca kitap okuma alışkanlığı olmadı. 2 sayfa okusa aşırı sıkılır. Yargılamıyorum, yanlış anlamayın. Yemin ederim hiçbir görüşüm yok. Olur. Okumayabilir. Ülkemizin büyük bir bölümü böyle. Beni bağlamaz okuyup okunmaması. ..Ama hayatı boyunca çalışmayacağı tüm sınavların test kitaplarını öylesine almış olmasına tahammül edemiyorum. Şimdi dışarda geldim. Romanlarım, defterlerim, her şeyim kitaplıktan çıkıp yere koyulmuş. Tüm kitaplığı asla ilgilenmeyeceği Ales, yds, kpss kitaplarıyla doldurmuş. kitaplar hala matbaa kokuyor. Gıcır gıcır. Tek çizik yok. "İhtiyaç sahibi birine verelim, kullanmayacaksın" diyorum. Yok.. onu da kabul etmiyor. Bi ara bakarmış. Siz hiç bi ara bakıp kpss de başarılı olan birini gördünüz mü? Mümkün mü bu? Halbuki o test kitabıyla bi insan, bi öğrenci çok mutlu olabilir. (bkz: istif ) huyu var. Mesela 16 yıllık bi badi, derisi atmış çantalar, topuğu sağlamlığın kaybetmiş topuklu ayakkabılarla dolu odamız. "ama ya işime yararsa" diye saklanıyor. Ki sadece yeni işe girdiğinde 8 çift ayakkabı almış bi insan. İstiflediklerini hatırlamıyor bile. Birkaç parça bir şey de değil he bu. Belki lazım olur diye koskoca bir dolap dopdolu duruyor. Çiftlerin kullandığı dolaplardan bile büyük dolabımız. Bizzat ben çizdim. Yüksekliği bile dev gibi. Standart üstü. Ama ona yetmiyor. Ve bu saçmalıklara artık tahammülüm kalmıyor. Sinir krizi geçirecek gibi oluyorum ufak bi şeyde. Küçük şeyler gözümde dağ gibi oluyor. Boş hacimleri kalsın istedikçe yeni mobilya siparişi verelim diyor. Odadaki seçimlerini, ben minimal tutmaya çalıştıkça onun bi yerlere bi şeyler tıkıştırdığını görünce beynime kan sıçrıyor. Şimdi diyeceksin ki hiç mi paylaşmadın bunu onunla? Arkadaşlar her gün.. her gün.. Hiç dün kavga edilmemiş gibi bu konuda tartışıyoruz ve hiçbir şey değişmiyor. Yine boş beleş bi şey incık cıncık alıp bi yerlere sıkıştırmaya çalışıyor. Ben kendi dolabımı ve çekmecelerimi, şifonyerimin gözlerini, sakin, hafif tutmaya çalıştıkça "sende çok boş yer var. Bir şeyleri sıkıştırsan da orayı ben kullansam olur mu? " demeye başlıyor. Nah olur amk. Yeter bu kadar iç döküş.. Çünkü konuştukça sinirleniyorum. Şunu eklemeden edemeyeceğim çünkü sık sık şunu düşünüyorum.. İki yetişkinin ortak bi alanı paylaşmak zorunda olması mutsuz bi evlilik gibi.

Arkadaşlar ben göndermedim bu sefer, onlar gidiyor. Cuma günü hayırlısıyla yola çıkıyorlar. Aile evi artık boktanın evine dönüyor, disko disko partizaneeee dıpdıs dıptıs dıptıss

haftasonu için geldim. 5 aydır falan kendi evimde yaşıyodum ama hala aile evi daha bi ev gibi hissettiriyo be. Huzur ve mutluluk var mk istifa edip dönesim geldi

Bir kere ayrıldıktan sonra artık orası senin evin değil. Sadece misafir olarak bulunabiliyorsun. Anahtarım ablama verilmiş, evde tek olduğum için çıkıp markete gidemiyorum. Ekmek yoksa pankek var dedim, mutfak robotu benden başka doğru düzgün kullanan olmadığı için kutusuna koyulup kaldırılmış bulamadım. Onu buldum, bu sefer pankek yaparken kullandığım spatulayı bulamadım. Spatulayı buldum pankek tavamı bulamadım. Bi pankek yapıcam, cinnetin eşiğine geldim geldim gittim. En sonunda bütün malzemeleri tamamlayıp o pankeki bir şekilde pişirdim, şimdi de hevesim kaçtığı için yiyemiyorum. Bu mutfakta ve bu evde artık sadece bir misafir olduğumu net bir şekilde anladım bugün.

[görsel pazar sabahı evin gerginlik seviyesi]

Tatile diye gelip psikolojik olarak yıprandığım mekan. Bi evime gideydim...

Okuldayken fark etmiyordum ama kadınlara ne kadar kötü davranılıyormuş akraba evinde. Çıldırma eşiğine geldim iki günde, hep emir, hep istek Dayım dışarıdan geldi, yemek hazırlayın dedi oturdu. Ya adam senin elin kolun tutuyor, biri hasta diğeri yaşlı iki kadın sana yemek hazırlamak zorunda mı? Su getir, çay yapın! Yemin edetim cinnet geçirmelik.

Entryleri okudukça mutluluğum arttı. Yanlış anlamayın mutsuzluğunuzdan keyif aldığımdan falan değil yalnız olmadığımı gördüğümden. Zira evden kurtulabilmek adına fırsat kolluyorum bir süredir. Kendi yaşamımızı kurmanın vakti gelmişte geçiyormuş...

cennettir cennet. yaklaşık 3 gün kadar. sonrası cehennet..

Bizim ev aile evi değil cinnet evi. Sınama evi ne kadar sabrın var ölçüyorsun son patlama noktan nasıl öğreniyorsun zor bı tecrübe aslında

Baba 20 dedin mi durmucan. Amk gerekirse sadece kira için çalış ama o ayrı eve çık. Ben alışkın olmadığım için mi nedir baskılıyor beni darlanıyom. Lan ben yıllardır "neredeydin?" sorusuna cevap vermemiştim bugün soruldu bir tuhafıma gitti amk. Yayılamıyorum. Rahat değilim. Dolapta teee ebesinin nikahında açıp bitiremediğim israf olmasın diye de geri koyduğum lezzeti kaçmış biramı içerken mal mal ne sebeple aldığımı hatırlamadığım kitapları okumayı özledim lan?!?! Sikerim haaaa çekyatın altında bı dal sigara bulunca negzel mutlu oluyodum ben başlarım ulan aile evi sıcaklığına da cartınada curtuna. Çok gerginim ulan?!???!

Vallahi çok özledim. Özlemimi kaç günde gideririm, kaç gün sonra sıkılırım bilemem ama 2 saat sonra da aile evinin fertlerini toplamak için yola çıkacağız.

evden çalışıyorsanız ya da kendi kendinize bir şey öğrenmeye çalışıyorsanız insanın hevesinin ve dikkatinin içine eden yer. bir şey ile uğraşıyorsundur hoop odaya gelip gereksiz bir şey sorup ya da isteyip dikkatinizi bozup giderler. en son kapıyı kitleyip zaruri ihtiyaçlar dışında odadan çıkmayacağım.

ailem ayrı eve çıkmam konusunda baskı yapıyor ama ben bu faturasız, kirasız hayata alışmışken nasıl yaparım bilemiyorum.

bana 3 sokak uzaklıkta olsa da çok özlediğim ev. ailemle arkadaş gibi olmam bi yana, birilerinin benim adıma karar vermesini falan özledim. evli olmak çok güzel, çalışmak falan hepsi çok güzel. aile evinde "ehhhhh yeter" dediğim günler de oldu tabii üniversitede yalnız yaşadığım için dönüşünde alışamadım hemen. ama yine de aile evi başka ya.

aile evi iyi hoşta bir yaştan sonrası psikoloji kalmıyor

Kaçabileceğiniz bir yer varsa iyi bir yer bence. Asdfghjklşi Yani çoğu günlük yaşamsal aktivite derdin olmuyor yemek, çamaşır, bulaşık, temizlik gibi ama uzun vadede sende olmuyorsun. Son üç yıldır sade 30 gün kadar gidebilfim ailemin yanına. İyiyiz sıkıntımız yok. Her zaman söylerim uzakta olan iyi olur diye. Kavgalarımız bile bir telefon konuşma süresi. En fazla bir saat yani. Muhteşem daha ne olsun ki.

Evdeyken evde olmamayı istiyorum.