aile evi

genelde mutlu olduğum yerdir. değerli hissederim bu yerde ve sevgiyi en çok burada tattım. tek bir konuda kızıyorum onlara. online eğitim sürecinde rahat edeyim diye hayatı durduruyorlar evde. odamın kapısını kapadığım an, sesleri de yok oluyor ama onlar hala beni rahatsız edeceklerini düşüyorlar. şu düşüncelerini değiştiremedim. ben dersteyim diye çamaşır makinesini çalıştırmıyor annem mesela. ya diyorum ben yurtta ne seslerde ders çalıştım senelerce, otobüslerde paragraf çözdüm. bu ses mi beni etkileyecek? olsun diyorlar. hey allahım. bu konuda içimi en çok burkan an da şuydu; yine ben ders çalışıyorum. salona girdim, babam televizyonun sesini kısmış iyice ben rahatsız olmayayım diye. ama mesleği hakkında bilirkişinin de programı var o an. adam rahatça koltukta oturmak yerine gitmiş sandalyede televizyonun dibine girmiş, konuşmacıyı dinlemeye çalışıyor. o an gelen ağlama isteğimi unutamam. 22 yaşındayım ve en sevdiğim kürkçü dükkanım burası. aile evi.