yalnız yaşamak

sıkıcıdır.

geceleri korkmasam çok güzel şey.

bağzen güzel şey, ama bağzen işde

önümüzdeki 1 hafta boyunca karşı karşıya kaldığım durum. çok sıkıcı.

yalniz yasayip da duzenli olan insanlari anlayamiyorum. ben gunu 27 saat filan yasiyorum. her gun uyudugum saat 3 saat filan sarkiyor. bi de yemek olsa omur boyu yasarim.

eskiden şöyle anlatmışım; sesler duymaktır. bir kulağın sahip olduğu ya da sahip olabileceği ses duyma eşiğinin çok çok ötesinde sesleri duyup huzursuz olmaktır. yalnızlık kötüdür. bakmayın siz burada çoluğun-çocuğun yalnız yaşamak üzerinden prim yapmaya çalışmasına. öyle yağma yok. ölseniz haberi olmaz birilerinin. kalsanız sikinde olmazsınız hiç kimsenin. yalnızlığın her türlüsünün amına koyayım ben. yalnızlık bu kadar menem bir şey olsaydı eğer şu koca dünyada tek bir insan olur, o da kendi bokunu yiyebilecek raddeye gelir, delirip geberir, giderdi. öyle değil işte. insansın ırzını sikeyim. etli-butlu, kanlı-canlı, duyguları ve hisleri olan bir et yığınısın. canın acıyor gece olduğunda. gündüz sorun yok. çünkü etrafında seni meşgul edecek fazlasıyla ses ve görüntü var gündüz. peki ya gece? gecenin o kendine has öldürücülüğü? gecenin kendine has uğultusu? karanlığı? boşluğu? tek bir şeyden ibaret oluyor yalnız insan, gece olduğunda. tek bir uzuvdan. gözlerimi bilirim ben. tek bir nokataya kilitlenip kalan gözlerimi. bedenimin tamamının bir anda yok oluşunu. ellerimi bir de. küçük kedimi okşarken, yedi milyar asalağı düşünüp, yedi milyarına aynı anda küfrederken sadece sol elimin altındaki küçük kedimin boynunda gezişini. ve kendimi sol elimden ibaret sayışımı. güzelmiş yalnız yaşamak! siz ne bilirsiniz ki zaten! kadınlığı annenizden, erkekliği ise arkadaşlarından öğrenen koca bir sürüsünüz. bilmezsiniz siz. gecenin dört buçuğunda polis kapınızı çalsa altınıza sıçarsınız. ama hiç düşünmezsiniz; ulan polisi bu saatte kapıma getirecek kadar hareketli bir hayatım yok ki benim. cesaretsizliğiniz toprak olup da üstünüze örtüldüğünden, saklanırsınız aslında. yalnızlık ve yalnız yaşamak kamuflajınızdır. bu yüzden rahat ettiğinizi sanıp, konforlu yaşadığınızı kendinize telkin edip, söylediğiniz yalana ilk siz inanırsınız. makyajla uyur kadınlarınız. erkekleriniz ise grand tuvalet. işte bu hale sokar yalnız yaşamak sizi. yemekleriniz interaktif sepetlerden gelir, aşk ve seks ihtiyacınız ise gri ekranlardan. insan olduğunuzu unutursunuz gram gram. dirhem dirhem. morfin yemiş hayvanlar gibi yaşarsınız hayatı. hissiz ve ruhsuz. öfkeniz bile kalmamıştır içinizde. işte bu yüzden modern çağın vebaları ise size ilaç gibi gelir. siz de yutarsınız. hiç dokunmaz ama. ne midenize. ne de kalbinize. *** şimdi memnunum açıkçası. insan her şeye alışıyor demek ki. (bkz: insanın zamanla her şeye alışması)

yalnız yaşamak... ilk zamanlarda güzeldir. yalnız yaşamak istersin. her daim kendi başının çaresine bakarsın. özgürsündür, her istediğini yapabilirsin, kimse sana karışamaz, gün boyu uyuyabilir, veyahut sabaha kadar film/dizi izleyebilir, istediğin yemeği yapabilir, istediğin saatte eve gelebilir, günlerce dışarı çıkmak istemeyebilir, banyo kapısını açık bırakıp duş alabilir, sıçabilir, gün boyu kitap okuyabilirsin özetle özgürlük kısmı güzeldir. öte yandan karanlık çöktümü şehrin üzerine, artık yalnızlık ruhunuzu, bütün bedeninizi kaplar. ve farkedersiniz artık kendi başınasındır. kendi başına kurduğun küçüçük dünyanda sadece bir evin vardır ve sen, o küçük bir kutu gibi olan evinde yalnız yaşamaktasındır.. sen, kendinden sorumlusundur. ve yine sen, kendine emanetsindir. evet gün batıp karanlık çöktüğünde , gölgeler kuşatır evi. bir zalim yalnızlık kaplar insanın bütün bedenini, ruhunuzu öpen kimse olmaz. evin içinde tek dostunuz gölgenizdir. evin içinde gezerken, volta atarken gölgeniz size arkadaşlık eder. artık her sese aşinasınızdır. küçücük bir sesi bile işitirsiniz etrafa bakarsınız ne oluyor diye. oysa ki herşey en başından ne kadar güzel başlamıştır, insanlardan bıkmış, yorulmuş, ve bağımsız yaşamak istemişsinizdir. fakat bağımsızlık beraberinde yalnızlığıda alıp evinize konuk olarak getirmiş ve sizinle yaşamaya karar vermiştir. artık çok geçtir. yalnızlık bütün bedeninizi sarmıştır, sırtınızda yalnızlık hırkasıyla günleriniz gecer ve bu hırka her gecen gun genişler. bir gün öyle bir hal alır ki yalnızlık hırkası icinde boğulur insan. oturduğunuz evin her yanı yalnızlıktır.. bir ses ararsınız, bir canlı varlığa muhtaçsınızdır, aynalara koşarsınız, kendi kendinizle konuşursunuz. orhan veli anlatır sizi; bilmezler yalnız yaşamayanlar, nasıl korku verir sessizlik insana insan nasıl konuşur kendisiyle nasıl koşar aynalara bir cana hasret, bilmezler bundan kurtulmak için kendinizi artık kalabalıklara atmak istersiniz. fakat artık ne kalabalıklar sizi, ne de siz kalabalığı kaldırabilecek haldesinizdir. hassasiyetiniz buna kapanmıştır artık, bu neticeyle yalnızlığınız gittikçe artar. yakanıza yapışmıştır yalnızlık, onu kovmak ve onsuz yaşamak mümkün değildir artık. başka çareniz yoktur. günden güne erir, tükenirsiniz. ve herşeye rağmen yaşamaya çalışırsınız. yaşanmadan bilinmez.

bazen iyi oluyor ama bazen de delirtiyor insanı uyutmuyor yapacak bir şey bulamıyorsun falan ev desen pislik içinde yemek yok zaten evde nası yaşamsal fonksiyonlarımı devam ettirebiliyorum arada bende sorgulamıyor değilim.

en büyük hayalim inanır mısın ?

yanlış kalpte olmaktan çok daha iyi olan eylem.

sıkıcıdır. hiç tahmin edemeyeceğiniz kadar sıkıcıdır. kendimi asasım var :/

insanların hayatımda yarattığı karmaşadan sonra ciddi anlamda düşünmeye başladığım mevzu.

i'm mr. lonely

gelecekte yani bundan bi 5-6 yıl sonra başlayacağım ve ömrümün sonuna kadar süreceğini düşündüğüm şey. yukarıdaki madridli bela adlı büyüğüm çok güzel açıklamış. kedide iyi fikir hani. artık koca bir ömür kaç kedimi gömerim,kaçına yas tutarım kim bilir...

hiç bir kız bakmassa mecbur yalnızsın

mal bir kedinin deli gibi koşturuşunu izlersiniz.

güzel olay ama belirli bir süreliğineyse. sürekli olduğunda bir süre sonra sıkılıyorsun yalnızlıktan ve etrafında bir ses, bir nefes arar hale geliyorsun bazen. bir şeye gülüyorsun ya da üzülüyorsun, yanında o an anlatacak bir insan yok. canın sıkıldığında sana herhangi bir şekilde eşlik edecek birisi yok, etrafındaki dört duvardan başka. özellikle geceler geçmez, bitmez oluyor. televizyon, bilgisayar arasında kurduğun kendi sikindirik sanal hayatını yaşamaya başlıyorsun boş boş. hadi hepsini geçtim, en kötüsü de şu; es kaza düşsen kafanı bir yere çarpsan, ne bileyim bir şey olsa kimsenin ruhu duymayacak. belki haftalar sonra kira zamanı geldiğinde ev sahibin tarafından falan fark edilecek başına bir şey geldiği.. geri kalanına yine bir şekilde alışılıyor da en çok bu zoruna gidiyor insanın.

balkonuma dadanmış kuşları saymazsak ben de yalnız yaşıyorum. maalesef... dünyanın en sıkıcı ve bunaltıcı şeylerinden biri olabilir.

şu an en çok ihtiyacım olan ve imrendiğim şey. tek başıma yaşayayım ışıkları bile açmayacağım, sokaktan yansıyan lambanın ışığıyla oturacağım geceleri aha buraya yazıyorum.

bu eylem bazen tek başına olmaktan farklıdır. konuşursun insanlarla, arkadaş dersin onlara birlikte bir şeyler yaparsınız.. telefonlarınız kayıtlıdır. ama... oturup dertleşemezsin hiçbiriyle çünkü hep bir duvar vardır arada iş arkadaşı okul arkadaşı vs.. herkesin arkadaşısındır ama hiçbiri senin gerçekten arkadaşın değildir.

22 yaşindayim. istanbula universite için geldiğimden beri, yani 4 senedir, yalniz yaşiyorum. dedemlerin evinde kaliyorum ancak onlar senede 1-2 ay kaliyorlar en fazla. antalyada yazliklari var, senenin çoğunu orada geçiriyorlar. bu dört sene içerisinde genelde okula gidip geldim, akşamlari pek dişari çikmadim, okuldan çikinca direkt eve geldim. evdeki saatlerimi oyun oynayarak, video izleyerek, yani pinekleyerek geçirdim. pek gelen gidenim de olmadi. bir defa şehir dişindan gelen bir arkadaşim bir gecelik kaldi, sabah uyandiğimda gitmişti zaten. bir gece de okuldan bir arkadaşimla içmeye gitmiştik, o gece bizde kalmişti. yalnizliğimi twitter'da anonim hesaplar açarak gideriyordum. insanlarla rahat rahat sohbet ederek, nasilsa kim olduğum belli değil diye sağa sola mention atarak vs. absurt bir şekilde bir suru guzel arkadaş edindim bu sekilde lakin yalnizliğima çare olmadi. yalnizim diyip duruyorum ama bahsettiğim bu dört senenin ucunde kiz arkadaşim vardi. 3,5 sene suren bir iliskiydi. yine de yalnizmisim ruhen ki böyle hissetmişim bunca zaman. ta ki geçen seneye kadar. geçen sene hayatimda tanidiğim en tuhaf ve en guzel kadinla tanistim. sevgilimden ayrilmistim ve uzun bir ilişkiden çikan her insan gibi uzun bir sure kimseyle beraber olmak istemiyordum. flört ettiğim kadinlarin bana mesaj atmiyorsun, neden haber vermedin gibi 1-2 tribinden sonra aniden soğudum her birinden. sonra o çikti karşima. daha önce bir kere gormustum okulda, içimden "hassiktir ya çok guzel" diye geçirmiştim ama o zamanlar sevgilim vardi, tanişmak gibi bir girişimim olmadi. aylar sonra, ben butun bunlari yaşarken işte yeniden çikti karşima. bir gun bir yerde buluşmak için anlaştik. bulusmaya gittiğimde ellerimi nereye koyacağimi bilemedim. hiç konuşamadim. o bir şeyler anlatti, ben "ya gozlerine bak, nasil guzeller. allah kahretsin" diye geçiriyordum içimden. o gunden sonra sohbetimiz surdu, ben her gun onu dusundum. olaylar gelişti, sevgili olduk ve bir sure sonra birlikte yasamaya basladik. 9 ay boyunca okuldan eve birlikte geldik, birlikte yemek yaptik, birlikte dizi izledik, birlikte kafayi çektik, birlikte uyuduk. kedi bile sahiplendik, beraber baktik. sonra hayatin kaçinilmaz kurali: şartlar değişti. korkmayin, ayrilmadik; sadece birlikte yaşamiyoruz artik. o gunden beri ev aşiri sessiz. elim surekli sigaraya gidiyor. evde yemek yapmiyorum. para çok gitmesin diye de gunu tek bir öğunle geçiştiriyorum, haliyle kilo verdim. artik gunes dogmadan uyuyamiyorum. sabah 7 ve akşam ustu 3 arasi saçma bir uyku duzenine girdim. yani yalniz yasamak bana yaramadi onca guzel gunden sonra. neyse vardir bir hayir.

kafa dengi birini bulamamak ve kafayı sıyırtabilecek durum.

ilk başlarda güzel ama sonradan boka sarıyo

zor zor çok zor. hele eskişehir'de daha bir zor. merkezi bi yerdeseniz hele of of. olmayan sabahlar. bitmeyen geceler. neyse derdimi anlattığımı düşünüyorum. iletişim dm.

istedigin zaman yemeğini yapıyorsun istediğin eşyayı istediğin yere koyuyorsun temizliğini istediğin zaman yapıyorsun evde istediğin gibi dolaşabiliyorsun yalnız yaşıyorum çokta rahatım mis.

korkak insanlar için imkansız bir şey.

bazı geceler işkence haline dönebilir. onun dışında 10 numaradır.

yalnız yaşamak, eve girip de kapınızı kapattıktan sonra sizi takip eden düşmanlarınızdan sıyrılmış ve bugün de hayatta kalmayı başarabilmişçesine derin bir nefes almaktır." -yalnız yaşamak, tatile çıkarken evdeki tüm fişleri prizden çekmiş, elektriği ve suyu kapamış olduğun halde, deniz kenarında güneşlenirken birdenbire evi hatırlayıp "acaba buzdolabının fişini çekmese miydim lan?" diye düşünmektir. -yalnız yaşamak, istediğin televizyon programını izlemek, istediğin şarkıyı dinlemek, istediğin zaman temizlik yapmak ve hatta yapmamak demektir. -yalnız yaşamak, eve gelen bütün kurye, kargo, ne varsa, hiçbiriyle karşılaşamamak ve gidip tırıs tırıs şubelerini bulup sana gönderilen şeyleri oradan almaktır. -yalnız yaşamak, eğer normal mesai saatleri dahilinde çalıştığın bir işin varsa, evde bulunmanı gerektiren her türlü halde (örneğin, doğalgaz bağlanması, su fıştırması, tadilat, telefon-internet şeysi vs.) "hasktir, nerden bulcam lan şimdi birini, hadi işin yoksa öğlene kadar izin al" diye düşünmek, izin alıp akşama doğru eve gelen ptt'ci amcayı tüm gün kös kös beklemektir. -yalnız yaşamak, evde çırılçıplak dolaşırken tam bu sırada zil çaldığında, eline geçen en ucubik kıyafetlerle kapıyı açmak, ordan oraya koştururken serçe parmağı mutlaka bi yerlere çarpmak demektir. -yalnız yaşamak, istediğin zaman ağlamak, istediğin zaman gülmek, banyonun kapısı açıkken duş yapıp, tuvalete girebilmek demektir. -yalnız yaşamak, buzdolabını sadece içeceklere ayırmak, evde ne zaman sıcak bir şey pişirdiğini hatırlamamak demektir. -yalnız yaşamak, bütün faturaları takip etmek, kiranı her daim hatırlamak, hesabını kitabını sağlam bir şekilde yapabilmek demektir. -yalnız yaşamak, buna çok fena alışmak ve biriyle yaşama-evlenme-ev arkadaşı olma fikrinden giderek uzaklaşmak demektir. ----alıntı----

her özgürlüğün bir bedeli vardır

kalabalık içinde yalnızlıkta sayılır mı?

tuvaletinin kapısı açık sıçmak demektir.

asosyaller icin en guzel hayat tarzi

en kötü yanını söyleyim mi. ekmeğe gitmek. hiç bir şekilde hadi kalk bugün sıra sen de deme lüksün yok. dün de sıra bendeydi bugün de.

10 yıldır yaptığım şey. gayet de güzel şey 😊 tavsiye ederim

ilerde inş. gerçekten istiyorum lan bunu, ekmeğe gitmek benim için problem değil.

yaş ilerledikçe katlanılmayan eylem.

i̇lk zamanlar bi heyecan daha sonradan anne özleminin verdiği hezeyan.

ne güzel söylemiş hz.ali "i̇nsanları tanıdıkça yalnızlığın değerini anladım."

atılması gereken bir şişenin 3 hafta boyunca masanın üstünde durmasıdır.

mecburiyet değil de tercihse iyidir, güzeldir

yalnız olmaktan iyidir. kırıkkale'de dostum diyebileceğim tek kişi var. sınıftan arkadaşlarımız var, iyi çocuklar. ama bu dostum dediğim adam memlekete gidince diğerleriyle kurduğum samimiyet azalıyor. bu niye oluyor dostlar bilen var mıdır? -kendimi sürekli yalnız hissediyorum agalar-

15 yaşındayım çoğunuza göre küçüğüm belkide.sabah kalkıp sınıfa gidince mutlu oluyorum. arkadaşlar fln ortam var hoş güzel anılarımız oluyo. ama eve gidince odama çekilince orda olan huzur hiçbir yerde olmuyo. kendimle kalmayı seviyorum. okulda bağırırım çağırırım hep gülerim bazıları deli sanar beni ama eve gidince ağzımdan bir kelime çıkmaz odama gider bi kitap açar çalışırım. yalnızlık güzel bişey insan kendini tanıyo. siz ne kadar iyilik yaparsanız yapın insanlar bi hatanızla sizi bırakıyo dönüp bakın arkanıza bi hatanızla üstelik karşı tarafın onlarca hatasına karşı affetmenize rağmen bi hatanıza sizi siler atar. i̇ki yıldır bunu yaşadım herkesin iyiliğini istedim yardım ettim ama yardımımın sonucunu görmeden yardım edilirken olan kötü şeyleri görüp kızdılar bıraktılar ama sonuca bakınca yine onlar kazandı yanınıza geldi ve yine "kanka"nız oldu. ama bu sene öyle olmadı pek iyi arkadaşlarım var onları kaybetmekten korkuyorum. yalnızken de onları özlüyorum kaybetmekten korkuyorum. ama yalnızlık yalın olmaktır. 10 kişiyle de yalnız olunur. eğer etrafınzda sadece 10 kişi varsa başka kimse yoksa siz ve o 10 kişi de yalnızdır. ama o tatlı bi yalnızlıktır. biraz saçmaladım umarım ne dediğimi anlamışsınızdır

universitedeyken deneyimledigim hadiseydi.basta hosuna gidiyor belki ama camasirdir bulasikti utuydu yemekti hepsi eline bakinca s.kerim boyle yalnizligi diye isyan ediyosun bi sure sonra:)

fazla sorumluluk gerektiriyor. ev işleri bir süre sonra çok zor geliyor. günlerce dagınık bir evde yaşamak çok zor. evi özledim.

insanların arasında da yalnız kalır insan (bkz: le petit prince)

bence nur nimet

ef sa ne bişey...

emmaaan yalnızım nolcek