15 yaşındayım çoğunuza göre küçüğüm belkide.sabah kalkıp sınıfa gidince mutlu oluyorum. arkadaşlar fln ortam var hoş güzel anılarımız oluyo. ama eve gidince odama çekilince orda olan huzur hiçbir yerde olmuyo. kendimle kalmayı seviyorum. okulda bağırırım çağırırım hep gülerim bazıları deli sanar beni ama eve gidince ağzımdan bir kelime çıkmaz odama gider bi kitap açar çalışırım. yalnızlık güzel bişey insan kendini tanıyo. siz ne kadar iyilik yaparsanız yapın insanlar bi hatanızla sizi bırakıyo dönüp bakın arkanıza bi hatanızla üstelik karşı tarafın onlarca hatasına karşı affetmenize rağmen bi hatanıza sizi siler atar. i̇ki yıldır bunu yaşadım herkesin iyiliğini istedim yardım ettim ama yardımımın sonucunu görmeden yardım edilirken olan kötü şeyleri görüp kızdılar bıraktılar ama sonuca bakınca yine onlar kazandı yanınıza geldi ve yine "kanka"nız oldu. ama bu sene öyle olmadı pek iyi arkadaşlarım var onları kaybetmekten korkuyorum. yalnızken de onları özlüyorum kaybetmekten korkuyorum. ama yalnızlık yalın olmaktır. 10 kişiyle de yalnız olunur. eğer etrafınzda sadece 10 kişi varsa başka kimse yoksa siz ve o 10 kişi de yalnızdır. ama o tatlı bi yalnızlıktır. biraz saçmaladım umarım ne dediğimi anlamışsınızdır