yalnız yaşamak

bir bucuk aydir yasiyorum. evde telefon kaybedince caldıracak kimse yok salak gibi telefon unutup ariyorum surekli. onun disinda gayet iyi simdilik.

Tuvaletteyken tuvalet kağıdı bitince kimseden isteyemiyosunuz…🙄

çoğunlukla etrafında insanlar olmadan yaşamakmış gibi algılansa da etrafın insanlarla çevriliyken de kendine görünmez bir duvar örüp kimsenin o duvarın üstünden bakmasına bile izin vermemek, işte asıl bu yalnız yaşamaktır.

İnsan tek yaparım diyor ama zamanla enerjin, modun kalmıyor. Güle oynaya yaptığın çayı artık değer mi yapmaya diye düşünmeye başlıyorsun resmen. En kötüsü de benim gibi yemek yapmayı bilmiyorsanız ve bulaşıklardan nefret ediyorsanız. (bkz: Evde çıplak gezmek)

Çok güzel bir duygu olsa da zorlukları vardır. Mesaiden yorgun argın gelip kendimi yatağa attım bugün. Yaklaşık 3 saat kesintisiz uyumuşum. Zil sesine uyandım ve bir baktım ki polis, bana ulaşamayanlar birlik olup polise haber vermiş uzun süredir haber alınamıyor diyerek. Gönül rahatlığıyla uyuyakalamıyoruz arkadaş. Bir de polis haber alınamayan bir kız varmış diyor yapabileceğim bir şey var mı diyorum O KIZ BENMİŞİM.

instada gezerken hep böyle muhteşem dekor edilmiş kendine has evler görüyorum o kadar özeniyorum ki bende yaşamak istiyorum öyle evlerde ama sonra korkuyorum acaba bende sıradan insanlar gibi bir gün daire de yaşamak ister miyim diye , tabi daire de yaşamak da kötü değil yanlış bişey söylemiş olmak istemem, ama böyle nasıl anlatsam her neyse anlayanlar vardır umarım gorsel

En kısa zamanda şunu yaşamak dileğiyle

when baba when

1.5 yıl kadar yalnız yaşamıştım çoookk vaktiniz oluyor en çok da suç atabileceğiniz kimse olmadığı için kendinizi geliştirmeye...

Sürekli eksikliğini hissettiğimi söylediğim ama aslında hiç bana uygun olmayan yaşam şekli. Ben evcimen biriyim. Evde de saatlerce yapayalnız kalmak bana hiç iyi gelmiyor. Kafamda senaryolar kurup üzülüyorum. Kendimi yalnız hissediyorum. Karnım bile acıkmıyor saat kaç olmuş biraz bir şeyler yiyorum. Bugün öğleden sonra evde tektim diye bile iyice kötü oldum. Beni yalnız bırakmayın.

4 sene yaşadım ve yaşamak eğer sizin için pek fark eden bir mevzu değilse ha yalnız ha aile ile pek farkı yok

Belli bir yaştan sonra herkesin denemesi gerektiğini düşündüğüm yaşam şekli. Ev kurma, idare etme, düzende kalma, ekonomik olarak yetkinlik kazanma gibi kavramlar çok kıymetli. Ve aile ile görüşmeler daha kontrollü olduğu için gayet seviyeli bir ilişki doğuyor. Tavsiye ederim.

hem çok istediğim hemde hiç istemediğim bir şey

bazı zamanlar her insanın ihtiyacı olan bi şey ama benlik değil, anksiyetem panik atağım var ölceksem bile bi hafta sonra bulunmak istemem açıkçası

Hastayken yaşanan duygusal çöküntü dışında mükemmel olay. Bir de bilgisayar oynarken birisi diğer odayı komple boşaltsa haberim olmaz ama 3 tane kilidi açıp da giren olursa haketmiştir zaten ne diyelim..

Birkaç aydır yalnız yaşıyorum ( 9 ay yaklaşık ) başlarda aşırı ihtiyacım olan duyguydu. Ama artık yoruyor.

Ruh haline göre çok rahatlatıcı veya çok korkutucu olabiliyor.

çok bana göre bir şey olduğunu düşünmüyorum. yalnızlık bir yere kadar insana güzel gelir. özgür olma hissi, kimsenin sana karışmaması, kendi kendine yetebilme hissi güzeldir ama bir yerden sonra insanın içinde bir karanlık oluşturur. o karanlık yavaş yavaş büyüyerek insanı yutmaya başlar. çünkü insan içten içe birileriyle etkileşim halinde olmak ister. eve gelince güzel geçen gününü büyük bir heyecanla anlatmak ya da o gün yaşadığı üzücü bir olayı anlatıp sırtının sıvazlanmasını, bir destek görmeyi bekler. bunlar gibi daha nice sebep için o evde hayatını paylaştığın bir insanın olmasını beklersin. eğer yalnız yaşıyorsan ne kadar sosyal olursan ol o eve girdiğinde tek başına kalırsın. o kapılar kapandığında yanında hiç kimse olmaz. bu durumu düşünmek benim kalbimi kırıyor. ben o evde hayatımı paylaştığım insanların olmasını isterim

İş çıkışı; "Gelirken şunu, şunu, şunu al." diye uzayıp giden bir liste yazan birisinin olmaması. Hastalandığınızda (ELİNDEN HİÇ BİŞEY GELMESE BİLE) başucunuzda olacak birisinin olmamasını yazmak dahi kelime israfı zaten. Yemek işi bi şekilde halloluyor, o konuyu bi kenara koyalım. Lakin onda da porsiyonu ayarlamak önemli. Genellikle artıyor yapılan yemekler. Çoğu zaman da tatsız tuzsuz... Bunların yanında, güzel bi yere yolculuk yaparken yan koltuğun boş olması durumu var kiii. İnsan, bi ses, bi nefes olsun istiyor yanında; yol boyunca uyanık kalmasa da olur. Uyku sersemi "Nerdeyiz? Daha çok var mı?" diye sorsun yeter mesela. Ya da bi mağazada ürün bakarken ürün satma çabasındaki bi yabancının ağzından "Bu size yakışır." cümlesini duymaktan ziyade; tanıdık birinden "Bak, bi de bunu dene." cümlesini duymak istiyor. Sahi! Siz yalnız başınıza sinemaya gittiğinizde zevk alıyor musunuz? Ya da ne bileyim, bi akşam dışarıda tek başınıza bişeyler yiyip içtiğinizde?

keyifli ve güzeldir. ne manyak insanlarsınız ya. yalnız yaşamayı yorucu buluyorsunuz. çocukluğum ve ilk ergenlik dönemlerim kalabalık bir ailede, hatta sülalede geçti, sonra üniversite için başka şehre gidip ilk yıldan eve çıktım. evde de üç kişiydik ama başka bir arkadaş grubumuz daha vardı. haftanın hemen her günü ya bizim evde ya da onların evinde toplanır, oyun oynardık. bir şeyler izlerdik. sonra okul bitti. iş hayatı ve askerlik derken istanbul’a taşındım. ilk bir iki yıl ev arkadaşlarım oldu. bunlardan biri de sözlüğümüzün coder’ı pascal borland’dır. onunla da ev arkadaşlığımız 2012 gibi bitti. yaklaşık 11-12 yıldır yalnız yaşıyorum. bir kere bile sıkılmadım. tam tersi, evim kalabalık olduğunda ya da o an sevgilim falan varsa, o bende kaldığında sıkıldım hep. ben her istediğini istediği an yapmayı seven bir adamım. banyo kapısını kapatmadan banyo yapmak ya da evde dal taşşak dolaşmak bence müthiş bir keyif ve özgürlük. keza, her eşyanı istediğin yerde bulmak da. yalnız yaşamak iyidir. insanı birey yapar ve algılarını açar. bazen düşünüyorum, şimdi evlensem nasıl bir hayatım olur diye. ben uyumluyum da karşı taraf sıkıntı. örneğin, son eski sevgilim olan kız bir öğretmendi. sabahın köründe işe gider, ben uyanmadan gelirdi. beni hala yatakta gördüğü an anasını sikmişim gibi surat yapar, trip atardı. yalnız yaşamak iyidir. en azından her sabah boktan ve meymenetsiz bir surat görme ihtimaliniz yok. keza, gereksiz kalabalık ve sese de maruz kalmıyorsunuz. bizim insanımız evlilik dahil birçok toplumsal olguyu sekse en kolay ulaşma yolu ve maddi sıkıntıları ortak halletme olarak görüyor. yanlış düşünce bu. motivasyon kaynağı hatalı çünkü. yalnızlığınızdan taviz verecekseniz, buna değmeli. mesela tam şu an kahvem önümde, tek başıma oturmuş, bir yandan onu içip bir yandan da müzik dinliyor ve bu entryi yazıyorum. bu özgürlüğü size hiç kimse sunmaz. bu yüzden yalnızlığa sahip çıkın. sanmayın ki çiftler çok mutlu ve huzurlu. tam tersi, ezici çoğunluğunun hayatı yarrağım gibi. dediklerimi ciddiye alın. işkembeden sallamıyorum. ben toplumun her kesiminden on binlerce insan gördüm. işimden dolayı hepsiyle yüz yüze tanıştım, konuştum, fikir alışverişinde bulundum. hayatın seks ve para evresini halledebilen hiç kimsenin umrunda değil yalnızlık. hatta hepsi bu durumdan memnun. diğerleri ise bombok ilişki ve evliliklerle ruhunu çürütüyor.

Evden çıkmak mı istiyorsun? Evlen çık o zaman kızım

Bok gibi bişeydir, evlenip 5 çocuk yapma hatasına itebilir. Not: denendi onaylandı.

Manevi boyutunu bir kenara bırakıyorum. Eğer ev işlerinden anlamıyorsanız aşırı zor bir eylem. Olum evin her şeyiyle İlgilenmek gerekiyor. Ütüsü ayrı çamaşırı ayrı özellikle yemek yapması ayrı temizliği ayrı alışverişi ayrı. Lan ben hangi birini yapıcam. Eve gel yemek yap çamaşırı at, kurut, bulaşığı yıka eee gece bitti. Sürekli evin bir şeyi eksik. Aklın sürekli ev işlerinde. Ekmek almayı unutmuşum çorba yapamadım. Döner vardı lavaş bitmiş onu da yapamadım. Yarısı yanmış nuggetla probis yedim lan akşam yemeğinde. Probis probis.

Ahh ahhh yemin ediyorum buraya bir saat dert yanabilirim ama değişmez bi şey, bari yormayayım kendimi. Belki bir gün beee belki bir günn

dozunda güzel fazlası zarar

Tamam güzel gerçekten güzel. Üni sebebiyle ailemin yanından ayrıldım ve son 5 senedir yalnız yaşıyorum pandemi dahil. İstediğin saatte ye iç yat gir çık eğlen karşının edenin yok. Ama bi yerden sonra amına kodumun evinde bi ses istiyor insan ne bilim kanından canından, sevdiğin biri yani olsun yeter ki. İlk zamanlar izin günlerimi çok severdim teksin kafa rahat falan ama şuan 70 yaşında emekli gibi takılıyorum ne bilim belki sıkılıyorum, ailemden uzak, arkadaşım yok öyle yapayalnız işte. Ha aile evine gitsem orada da daralıp bunalacağım. Benim sorunum kimseyle değil ki benim sorunum benim.

Özgürlüğüne, sessizliğe, rahatlığına düşkün insanlar için çok önemli bir adım. Ben de çok istiyorum ama bazen ailemle durduğum halimi düşünüyorum tek yaşarsam bu kadar hazır olur mu her şey ? Sanırım hayir. Hem zaten evde herkes olduğu zaman bile küçüklüğümden kalma bir sebepten dolayı geceleri tek uyumaya korkuyorum (evde akşamları tek kalmaktan da korkuyorum). Bunu ayrı bir eve çıktığım zaman evin bütün ışıklarını açıp uyuyarak planlasam ay sonu elektrik faturası da bana gülümser... önce şu isleri bir halletmek gerek .d Tek sorun o da değil, diyorum ya eve geldiğin zaman hazır yemek, yapılan market ihtiyaç alışverişi falan filan. Konfor alanından çıkıp her şeyi kendi başına yapmak zorunda kalma hissi yorucu da olabilir. İş biraz tembellik gibi gözükse de işin bu kısmından baktığın zaman çok da cazip gelmiyor. Ayrı bir evin olur ailenle yaşamaya devam edersin ama. Kafan attı mı, yalnız kalmak istediğin zaman çıkar gidersin 1-2 günlüğüne dönersin. Bu daha mantıklı geliyor bana şu an.

7 ay kadar deneyimlediğim durumdur. Hayatımın hiçbir döneminde bu kadar mutlu olmamıştım.

hasta olunca direkt ağlayarak ölüm triplerine giriyodum

insanın kendine bolca vakit ayırabilmesi demektir. ev temizliği bile ayrı bir keyif veriyor. 1+1 evde tek yaşıyorum bugün temizlik yapma perileri geldi bir anda ve terapi süreci başladı sdcbjs temizlik yaparken birçok sorunu hallettim, bolca farklı konularda entry yazdım aklımdan. inanılmaz bkz'lar verdim, sohbeti yarıda kesen ve günlerdir cevap vermeyen arkadaşı, önce haklı çıkarıp sonra da pekala deyip bir kenara attım, eski sevgiliyi düşünüp yaptığım haksızlıklar ve yapılan haksızlıkları puanladım, çalan şarkılara eşlik ettim (umarım yan komşu rahatsız olmamıştır) yarına yapmam gerekenleri kafamda sıraladım. en son da bir poşet fındık ayıklayıp buraya geldim. parmaklarım biraz acıyor gerçi ama olsun güzel aktivite. şükür de edip geceyi sonlandırdım. (bkz: bu kız daha napsın)

arkadaşlar bir süre sonra bayıyor. öyle böyle değil hem de. recep ivedik gibi kendinizi koltuktan koltuğa atıyorsunuz. özenmeyin.

Allahım nasip olur mu beeee Böyle şeyler diyince de aşırı çekiniyorum. Allah korusun ama detaysız dua verdim diye aman aman pu pu pu ya aileme bi şey olur da tek başıma yaşamak zorunda kalırsam diye ödüm kopuyo. Aileme bi şey olmasın güzel güzel çıkayım başka bi eve, yaşayayım bi süre allahım lütfen 🥹

Ekonomi izin vermiyor ama elbet bir gün...

Muazzam bir şey. En azından benim için öyle. Bildiğiniz üzere ben huzur insanıyım. Akşam eve gelip kapıyı açtığımda beni karşılayan o sessizliğe bayılıyorum. Evde tık yok. Gün içerisinde maruz kalınan sesler ve gereksiz insan konuşmalarından tamamen arınmış, sessiz bir ortamın verdiği huzur muazzam bir şey. Bir de tâbi kafana göre yaşamak tartışmasız insanın ömrüne ömür katıyor. İstediğin şeyi istediğin zaman yapabilme ya da canının istediği şekilde hayatına yön verme gücü harika bir his. Anlatacak çok şey var ama kelimeler yetmez, anlatılmaz yaşanır...

ne yalan söyleyelim kardeşim istiyoruz söyle bir şey siz yalnız yaşamak diyin ben huzur diyim

1+1 55 m2 evde yalnızım, dışarıda yalnızım, fakültede yalnızım. Issız adam ben olabilirim ama narsist değilim :)

bu ara twitterda falan herkesin hayalini kurduğu ama aslında bi numarası olmayan olay. annem babam çalıştığı için hep yalnızdım zaten. üniversitede bunu resmileştirip tek başıma eve çıktım. ilk başta her şey müthişti. sonradan boka sarmaya başladı üstelik bölümün ineği olduğum için sınav haftalarında sürekli herkes bana gelirdi yani ev kalabalık olurdu ama yine de sıkılırdım. sonra zaten okul falan bitince koşarak aile evine döndüm. görünürde güzel olsa da bi süre sonra sıkar ve gerçekten eksileri artılarından daha fazla.

Valla daha önce de dedim çok güzel bir şey değil. Zamanla bazı duygularınız yok oluyor çünkü o kadar çok kendi yalnızlığınızın gerçekliğinde kayboluyorsunuz ki başka gerçeklikler size sahte gelmeye başlıyor. Çok iyi maaş almıyorsanız, güzel arkadaşlıklarınız yoksa, yaşam kaliteniz belli bir zaman içinde vasatlaşıyorsa f tipi cezaevinden farksız. Koridor malta, dışarısı ise açık görüş gibi oluyor. İş yerinde dört duvar içinde kendi düşünceleriniz içinde evde dört duvar içinde düşüncelerinizin acımasızlığı ile sıkışıp kalıyorsunuz. Bir zaman sonra herhangi bir şeye karşı özlem duygunuzu, merhametinizi yitirip bir an önce eve gidip bir şeyler ile uğraşmak istiyorsunuz. Tabi bu uğraş şeylerinizi yapabiliyor musunuz orası da ayrı konu. Zamanla kendinizi sorgulama evresi hakim oluyor. Bir bakmışsınız ki çevreniz bir şekilde mutlu - size öyle geliyor olabilir - siz hala sabah 8 akşam 5 ufacık bir odada bir şekilde yaşam mücadelesi veriyorsunuz. İlk başlarda o özenli ve keyifle hazırlanan tek kişilik muhteşem lezzetli yemekler yerini tosta, gevreğe, hazır işlenmiş gıdalara, daha az bulaşık yıkamak için alınmaya başlamış plastik kaşık ve tabağa bırakıyor. İzin günleriniz ilk zamanlar olduğu gibi değil dışarda hazır yemek ve akşam bir içecek ile film izleyip uyumakla geçiyor. Tek olduğunuz için kışın evin tüm peteklerini yakmak saçma geliyor ve tek petek yakıyorsunuz. Sonraları bu da saçma geliyor zaten ya işteyim akşam da yorgan altına girdim mi tamamdır ne diye o kadar para vereyim ki oluyor. Çok lüks bir evin bahçesinde özgürce dolaşan köpekten fark yok gibi. İlk zamanlar el bebek gül bebek, lüks mamalar vs. sonraları sokağa alışıp bahçenizde ki kulübeye dönmek gibi. Bu dediklerim benim için arkadaşlar. Bu dediklerimden çok daha farklı ve güzel hayatı olup tek yaşayan insanlar olabilir. Keşke benim de onlar gibi bir hayatım olsaydı. Evi tutarken arkadaşlarımla eğlenir otururuz diye hayal kuruyordum şimdi tek bir arkadaşım dahi yok.

üniversitede de yurtta kaldığım için hiç deneyimlemediğim ama hayalim olan olay. aile evimden direkt evlenip çıkmak istemiyorum. sadece bu bile kpss'ye çalışmak için güzel bir motivasyon olsa da iki aydır ders çalışmaya başlayamayan ben yalnız yaşasam, üşengeçlikten evin içine edip açlıktan ölürüm. allah dağına göre kar veriyor halinin resmiyim.

yumurta kıramayan adama ekmek yaptırır, musluk tamiri öğretir, paspasın inceliklerini anlatır. yalnızlık, insanın hiç sevmediği ama ihtiyacı olan bir arkadaştır. hatta batman repliği daha uygun: (bkz: not the hero we deserve but the hero we need)

Zehirdir. Herkesin mutlaka hayatinin bir doneminde yasamak istedigi, yasadigi zaman da her seyin cozume kavusacagina inandigi, zaman gectikce de kendini koca bir dilemmanin ortasinda buldugu bosluktur. İnsanin kendi konfor alanindan vazgecememesi ve istedigi her anda da yaninda bir eslikci veya dert ortagi bulamamasi en buyuk sorunsaldir. Yeri gelir evin her kosesinde ozgurce yasayabilirsin, ama aslinda hicbir yerine sigamazsin. Mesela pisirdigin bir yemegi gunlerce yersin. Adetle sebze meyve almayi ogrenirsin. Sessizlige ve karanliga alisirsin. Bir de bunun cevresel faktörü vardir ki oldukca zorlu bir mücadeledir. "Aile apartmani" gibi sikko tanimlara uymadigin icin hep hedef olursun. Kimse kapini calmaz, seni muhatap almaz. Evine giren cikan takip edilir. Oyle ki ev sahibi bile, namusunla para kazanip gunu gunune yatirdigin parayi bilmesine ragmen seni hicbir zaman kalici görmez. Bu sebeple kisisel sinirlarina saygi da duymaz. Hele kadinsan, varolusun bile büyük bir ilgi ve tepki ama en nihayetinde "yetersizlik" meselesidir. Bundan birkac ay once ev sahibim turlu kansizliklar sebebiyle evden cikmami soyledi. Arayisa girdim ve o donemde icime sinen bir ilan gorup aradim. + Evin fotograflari ve yazilan rakam gercekse gelip gormem mumkun mu? - Hepsi gercek hanimefendi. Yarin gelip gorebilirsiniz. + Tabii, saat kac gibi uygun olur size? - 9'a kadar herhangi bir saat olur da, siz evli mi bekar mi? + Bekarim ben. - O zaman size olmaz aile apartmani orasi. + Dogrudur aile apartmanidir ama ben de ogrenci degi... ... ... Lafimi bile bitirmeden yuzume kapatti. Ogrenci degilim, calisiyorum diyecektim halbuki. Paraysa paraydi, verilecekti. Ama derdi o degildi. Yani bu hayatta bir kadin olarak var olmanin, barinmak gibi insana dair en temel bir ihtiyacta dahi yeterli gelmedigi, basinizda bir baba veya koca figuru yoksa geri kalanlarin onemsenmedigi bir zorluktur da ayni zamanda.

“Onu yok ederdi, dedi. Bunu hiç istemezdi, yapardı. Bunu, açıklanamayan bir şeyi bilme biçiminde biliyordu. İnsanlar yalnız kalmak için kaçarlar, dedi. Bazı insanlar yalnız kalmak zorundaydı.” William Trevor, Love and Summer.

birkaç sene önce kendi aile evimde bi süre yalnız yaşadım. ondan önce ve sonra da yalnız yaşadığım oldu ama oralar bizim ev değildi. akşamları teyzede, halada, anneannede, amcada anlayacağınız orda burda yemek yiyordum. tüm davetlere icabet. bazı günler kendim yaptığım da olurdu bazen dışarda da yerdim. bi gün dedemin evdeyim işte. dedem çoktan öldüydü de orası dedemin evi işte, adı o. halamlarla falan yedim sonra elinize sağlık dedim kalktım. sokaktadır o ev. bizim ev gibi cadde değil. lan çıktım sokağa. tam da balık zamanı. biri hamsi yapıyor. lan canım nasıl çekti ama. içimden öyle bi geçirdim. lan babama diyim de hamsi alsın bi yiyelim diye. unutmuşum, lan baban burda değil amk. öyle bi koydu ki bana orda bu, o sokağın bitimine kadar yaşlandım. sokağın bitiminde kendimi bi fotoğraf çektim sonra. geldim eve, üstümü değiştim. babamı aradım. nabıyon falan dedim öyle. normalde ben böyle bi arama yapacak birisi değilim. öyle yetişmedik amına koyim nabim. sonra he iyi tamam öylesine aradım vs. deyip kapadım. sonra gittim lavaboya aynanın karşısına geçtim. yüzümü yıkadım. daha adımımı atmadan bi ağlama tuttu beni. lavabonun karşısında ufak bi köşe var. küçükken orada otururdum ben bazen. oturdum oraya. lan hüngür hüngür ağladım. öyle böyle değil. salya sümük gözyaşı ne varsa döktük. bu anımı çok net hatırlarım. çünkü bu benim kendime itirafımdı. daha önce de sinirlenirdim, kızardım, öfkeyle bağırır çağırırdım. bazen üzüldüğüm de olurdu. ama böylesine bir yalnızlık beni orda o köşeye oturtup yolda annesini kaybetmiş üç yaşında çocuk gibi ağlattı. sonra kalktım hiçbir şey olmamış gibi devam ettim. o sokak başı çektiğim fotoğraf da yıllardır instagramda pp. çok severim ben o fotoyu. insanlar kaldır bu ne amk falan diyor da ben kendimi o anlardan birinde tutmaya çalışıyorum. gayet iyi foto bence. canım da hamsi değil de babamdan bir şey istemek çekmişti bence.

Muazzam bir özgürlüktür. Az önce evimde oturmuş dizi izlerken bir arkadaşımdan mesaj geldi. "Akşama bir planın var mı?" diye sordu, "Yok" dedim. "Bu akşam hiç evde oturasım yok, buluşalım mı?" diye sordu. "Tamam, ne yapalım dedim?" "Bilmiyorum programı sen yap." dedi. "İyi o zaman kafa nereye biz oraya." dedim. İşte yanlız yaşamak, kafana göre, hesapsızca, alabildiğine anı yaşamaktır.