güzel olay ama belirli bir süreliğineyse. sürekli olduğunda bir süre sonra sıkılıyorsun yalnızlıktan ve etrafında bir ses, bir nefes arar hale geliyorsun bazen. bir şeye gülüyorsun ya da üzülüyorsun, yanında o an anlatacak bir insan yok. canın sıkıldığında sana herhangi bir şekilde eşlik edecek birisi yok, etrafındaki dört duvardan başka. özellikle geceler geçmez, bitmez oluyor. televizyon, bilgisayar arasında kurduğun kendi sikindirik sanal hayatını yaşamaya başlıyorsun boş boş. hadi hepsini geçtim, en kötüsü de şu; es kaza düşsen kafanı bir yere çarpsan, ne bileyim bir şey olsa kimsenin ruhu duymayacak. belki haftalar sonra kira zamanı geldiğinde ev sahibin tarafından falan fark edilecek başına bir şey geldiği.. geri kalanına yine bir şekilde alışılıyor da en çok bu zoruna gidiyor insanın.