yalnız yaşamak

22 yaşindayim. istanbula universite için geldiğimden beri, yani 4 senedir, yalniz yaşiyorum. dedemlerin evinde kaliyorum ancak onlar senede 1-2 ay kaliyorlar en fazla. antalyada yazliklari var, senenin çoğunu orada geçiriyorlar. bu dört sene içerisinde genelde okula gidip geldim, akşamlari pek dişari çikmadim, okuldan çikinca direkt eve geldim. evdeki saatlerimi oyun oynayarak, video izleyerek, yani pinekleyerek geçirdim. pek gelen gidenim de olmadi. bir defa şehir dişindan gelen bir arkadaşim bir gecelik kaldi, sabah uyandiğimda gitmişti zaten. bir gece de okuldan bir arkadaşimla içmeye gitmiştik, o gece bizde kalmişti. yalnizliğimi twitter'da anonim hesaplar açarak gideriyordum. insanlarla rahat rahat sohbet ederek, nasilsa kim olduğum belli değil diye sağa sola mention atarak vs. absurt bir şekilde bir suru guzel arkadaş edindim bu sekilde lakin yalnizliğima çare olmadi. yalnizim diyip duruyorum ama bahsettiğim bu dört senenin ucunde kiz arkadaşim vardi. 3,5 sene suren bir iliskiydi. yine de yalnizmisim ruhen ki böyle hissetmişim bunca zaman. ta ki geçen seneye kadar. geçen sene hayatimda tanidiğim en tuhaf ve en guzel kadinla tanistim. sevgilimden ayrilmistim ve uzun bir ilişkiden çikan her insan gibi uzun bir sure kimseyle beraber olmak istemiyordum. flört ettiğim kadinlarin bana mesaj atmiyorsun, neden haber vermedin gibi 1-2 tribinden sonra aniden soğudum her birinden. sonra o çikti karşima. daha önce bir kere gormustum okulda, içimden "hassiktir ya çok guzel" diye geçirmiştim ama o zamanlar sevgilim vardi, tanişmak gibi bir girişimim olmadi. aylar sonra, ben butun bunlari yaşarken işte yeniden çikti karşima. bir gun bir yerde buluşmak için anlaştik. bulusmaya gittiğimde ellerimi nereye koyacağimi bilemedim. hiç konuşamadim. o bir şeyler anlatti, ben "ya gozlerine bak, nasil guzeller. allah kahretsin" diye geçiriyordum içimden. o gunden sonra sohbetimiz surdu, ben her gun onu dusundum. olaylar gelişti, sevgili olduk ve bir sure sonra birlikte yasamaya basladik. 9 ay boyunca okuldan eve birlikte geldik, birlikte yemek yaptik, birlikte dizi izledik, birlikte kafayi çektik, birlikte uyuduk. kedi bile sahiplendik, beraber baktik. sonra hayatin kaçinilmaz kurali: şartlar değişti. korkmayin, ayrilmadik; sadece birlikte yaşamiyoruz artik. o gunden beri ev aşiri sessiz. elim surekli sigaraya gidiyor. evde yemek yapmiyorum. para çok gitmesin diye de gunu tek bir öğunle geçiştiriyorum, haliyle kilo verdim. artik gunes dogmadan uyuyamiyorum. sabah 7 ve akşam ustu 3 arasi saçma bir uyku duzenine girdim. yani yalniz yasamak bana yaramadi onca guzel gunden sonra. neyse vardir bir hayir.