yalnız yaşamak

hiç deneyimlemedim ama muhteşem olsa gerek. kimse hayatına burnunu sokmuyor, kimseye hesap vermek zorunda değilsin. ev tamamen sana ait, ne istersen yapabilirsin. kafa dinleyebilirsin. eğer çok sıkıldıysan dışarı çıkarsın ya da arkadaşlarını çağırırsın. tek negatif yönü tüm evin işini yapmak zorundasın, ona da katlanıver artık.

bazen ihtiyaçtır. fazlası ise zulüm. 10 gündür yalnız yaşıyorum. gündüz okula gidip geldiğim için sorun olmuyor fakat geceler berbat geçiyor. kaç gündür alkol alarak erken uyuyorum. bu gece içmedim ve kendimi yine tuhaf hissetmeye başladım. yalnızlık midemi bulandırıyor. mecaz anlamda değil ciddi ciddi midemi bulandırıyor. kusmak istiyorum.

güzel olay bence. tüm gün yorulmuşsun. trafik, gürültü, zihin yorgunluğu... evine geliyorsun ve seni koca bir sessizlik bekliyor. mükemmel bir olay mükemmel. sessizlik çığlık attıkça senin ruhun dinleniyor. çok mu sıkıldın sessizlikten ve yalnızlıktan. ya bir taksiye atlamana ya da bir "alo" demene bakar. çok harika bir olay, yazarken fark ettim. seviyorum bu hayatı.

huzurdur.anlatılmaz yaşanacak bir huzur.ruhunun yaralarına ilaçtır.ben kafa olarak yalnızlıktan konum olarak doğada iyileşiyorum.şehir hayatından bir nebze sıkılmış insanlara özellikle.

yemek dahi yiyememek

herkese selam sana hasret be yalnız yaşamak.. deli gibi özlüyorum yalnızlığımı vallahi özlüyorum. çünkü dile kolay 5 yıl aileden uzak bir başıma geçirdim şimdilerde kalabalık bir aileyle yaşamaya çalışıyorum. bunu ben nasıl tarif ederim bilmiyorum. alışkanlıklarım artık eskisi gibi değil. ben revizyonistim ebeveynlerim statükocu. çünkü amına kodumun hayatında edindiğim en haz verici özellik; odaya kitlenip tavana bakarken saatlerce düşüncemin beni götürdüğü yere gitmek. bu haz bir zaman sonra ihtiyaç haline geliyor. olmazsa olmazınız oluyor. amına koyayım her gün düşünmek için saatlerce yürüyorum lan var mı böyle bir işkence. korna sesleriyle düşünüyorum, sokaklara tüküren her tarafa izmarit fırlatan insanlarla düşünüyorum. çin işkencesi amına kodumun şeyi. herkesle konuşuyorum ama bir kendimle konuşamıyorum artık. i̇nsan en çok kendisinin yokluğunu çekermiş benimki de o hesap.

sanırım asla yapmayacağım eylem, yapamam. zaten evde yalnız bir gün veya akşam geçirince bile sıkılıyorum birde yalnız yaşayacağım ha? asla.

her daim zil çaldığında "kapıya bak" diyebileceğin, evde yoksa "gelirken ekmek al" diye mesaj atabileceğin, üşündüğünde yanına kıvrılıp yatabileceğin, canın istediğinde romantik film izleyip ağlayabileceğin, çekirdek çitlerken dedikodu yapabileceğin, beraber demliğin dibine vurabileceğin birilerinin olmaması.

zaten tadı olmayan hayatımı iyice öldürmek istediğimde karar vereceğim eylemdir. zira tuttukça güçlendiğim bir annemin elleri var şuan. hadi biraz umutsuz olmazsak belki de eş ruhumun ellerini bulduğumda onu daha uzun düşleyebilmek adına yalnız yaşarım.

yalnız yaşamak bir tarafa sanırım yalnız yaşlanacağım..

zamanla insanı psikolojik olarak derinden etkileyeceğini düşünüyorum. ilk başlarda ne kadar güzel gibi gelse de zamanla farklı bir boyuta taşınarak kendi içinize kapanmanızla sonuçlanabilir. ayrıca yaptığınız işlemlerden canınız sıkıldığında ev içinde gezip yüzünü görebileceğiniz bir insanın olmaması sizi moralmen olumsuz etkiler yani en azından benim için öyle. ayrıca (#392390) biraz sert bir dille girmiş ama güzel anlatmış

6 sene yurtta kaldım son bir senedir de evde kalıyorum. staj yüzünden evde yalnızım. yalnızlık çok zor ve sıkıcıymış. bir paket makarna bile pişirmiyorum bitmez diye tek kişilik bir tabaklık yapıyorum. keyfim kaçık. :/

algıları açar. ve kişisel gelişim için kesinlikle gereklidir. yoksa, bir insan asla gerçek kişiliğine kavuşamaz. yıllarca etrafındaki ya da aynı evi paylaştığı kişileri taklit eder. onların ve toplumun hoşuna gidecek şekilde davranır. düşünür. konuşur

hayalini kurduğum tek şey diyebilirim.

az kaldı buna cidden herkesin belli zamanlarda daha çok ihtiyacı olan bir şey. benim içinse tamamiyle ihtiyacım olan bir şey.. hayali bile mutlu eder beni.

allah'ım nasip et. amin. (ama yanlış anlaşılmasın anne babama aileme bir şey olmasın. ben kendi başıma eve çıkayım hatta annemler düzenli aralıklarla misafirliğe gelsin işten çıkınca onları karşımda göreyim uyumaya gitsinler evlerine dnndnd)

hem buna çok ihtiyacım var hem de bunu yaparsam delireceğimden korkuyorum. bilemiyorum altan..

bizim insanımızın bu durumu acziyet olarak görmesi inanılmaz. oysa yalnız yaşamak bir tercihtir. ve inanın, güzel bir tercihtir. hele bir de o süreci kendinizi geliştirmek için kullanırsanız hayatınızın ortalarında şahane bir insan olursunuz. son cümlem gençler için geçerli. maddi-manevi yönden imkanı olan her insan yalnız yaşamalı.

İmkanım olduğu anda kendime hediye olarak vereceğim şey. Kendine bir şeyler katmak isteyen her insan yalnız yaşamalıdır. Çok net ve değişmez bir kural.

(bkz: Cehennemde yalnız yanmak)

(#3902623)

Hastasın, bakıcı sensin. Açsın, aşçı sensin. Ortalık pis, temizlikçi sensin. Konuşuyorsun, dinleyen sensin. Boya yapılacak, usta sensin. Mobilya taşınacak, amele sensin. Para lazım, çalışan sensin...

Karantinadan sonra en en çok istediğim zaman. Ah biricik yurt odam

her şey çok güzel ama insan arada evden bi ses çıksın da sohbet edelim diye bekliyor.

Güzel olsa gerek dışarı çıkınca yeterince insan var evde de tek kalalım bence

Bazen böyle tv'yi kapatıyorum ışığı kapatıyorum. Zifiri karanlıkta bı sigara yakıyorum. Ne yapıyorum lan ben bu hayatta diyorum. bı yastık alıp halı üstüne yastığa sarılıp karanlıkta kıvranıyorum. Dışarıdan görseniz dağ gibi adam dersiniz ama bazen yalnızlık ve bir kenarda unutulmuş hissi çok aciz hissettiriyor.

Çok özeniyorum yalnız yaşayan insanlara. Nasip olur inşallah. Edit: yalnız yaşadığım evde, balkona bir kanepe atıp sürekli orda yaşamak istiyorum.

bazen sorgulatsa da temelinde oldukça keyifli olandır. dairenin kapısını kapattığınız anda kendiniz dışında her şeyi dışarıda bırakmış oluyorsunuz. tam olarak hayatınızın dışında... telefon çalsa, açmak istemeseniz "telefonun çalıyor" diyerek getiren yok. keza aynı şekilde zil çalsa, sizden başka açacak yok kapıyı. kendinle kalmak denen kavramı sonuna kadar yaşıyorsun. (bkz: seviyoruz çok)

O kadar istiyorum ki bunu.. sadece kendim için bişiler yapabilmek.. evdeki her şeyin sadece benim olması.. yanlış anlaşılmasın bencillikten değil bu. Aileyle beraber yaşayınca ister istemez bir şeylerini sürekli paylaşıyosun eve bişi alman gerektiğinde soruyosun. Ben artık ikeadan kendi evime çiçek bakmak istiyorum. Küçücük balkonumda arkadaşlarımla oturup çay içip sohbet etmek istiyorum. Evin içinde istediğim kıyafetle dolaşabilmek istiyorum. Bornoz keyfi yapabilmek istiyorum. Çok mu şey istiyorum bee?

bazılarının deli gibi sevdiği bazılarının ise nefret ettiği durumdur. ben seven taraftayım. sadece evde yalnızken dinleyebiliyorum. istiyorum ki etrafımda çıt çıkmadan huzurlu huzurlu işime gücüme bakayım. kalabalık aile, gırgır şamata eğlenceli tamam ama bi yerden sonra çekmiyor bu kafa. covid öncesine kadar bi arkadaşımla yaşıyordum. birbirimizi görmüyorduk bile. kafam rahattı. hayatımda bir sürü etmen benim bu kafa rahatlığıma iple bağlı olduğundan bi süredir işler rayından çıktı. kafam rahat değil çünkü

ömrümün şu evresine atın artık beni. evdeki rejim özgür ruhuma prangalar vuruyor, bildiğin yakasım geliyor buraları. (bkz: faşizme karşı omuz omuza!)

Bu aralar ciddi ciddi düşünüyorum artık. Aile evi , yurt ikisi de çok sıkıntı. İnsanlarla yaşamak bu kadar zor mu yoksa sorun bende mi anlayamıyorum.

Yalnız yaşamak isteyip evde tek başınayken korkma sorunsalı..

gün olsa tabağa sayılı konup tadına doyulmayacak koca bir leğen mercimek köftesini tek başına yemektir. aldığın bir kalıp peynirin ölçüsünü ayarlayamamaktır. "kaç gram yerim ki ben ya? her gün kahvaltı da etmiyorum aslında, biri gelir mi ki, neyse az olmasın da fazla olsun değerlendirilir bir şekilde..." süslü sofraların hevesini "şu gelirse bunu koyarım..." diyerek hayale ve ihtimale bırakmaktır. her defasında geride kalan olmaktır; yalnız yaşayan bekleyendir. tercih hakkı olsa yalnız yaşamaktan vazgeçmeyecek dahi olsa, yer yer kendi yalnızlığını ve hatta yalnız kalmayı tercih etmesini, aslında varoluştan gelen "zorunlu bir tercih" olarak addetmektedir. o öyle yaratılmıştır çünkü, onun sınavıdır. maneviyatı ve zihni kadar mevcudiyetinde payı olan her şey insanlığa bir adım geride kalmalıdır. daha az insan ve iş yükü, ancak daha fazla masraftır. kadınsa, konu komşunun gözdesi ve merakıdır. ketum bir kadınsa, konu komşunun sakızıdır. eve girerken arkayı kollamak ve kargoculardan, kuryelerden korkmaktır. yabancı bir ortamdayken açık yüreklilikle söyleyememektir; tehlikedir zira. kadınsa yalnız yaşayan, özgürlük anlayışı mutlak bir edepsizliğe meyillidir. koruyup kollayanı yoktur. olası bir erkek arkadaş durumunda ve ayrılıkta, kullanılan duş jelinden, uzanılan çarşafa kadar; acıdır. izlenecek film için kulaklık takmamak, mastürbasyon için köşe kapmaca oynamamak, sabah geç kalındığında yatağı dağınık bırakıp "sikerler öz saygıyı da..." diyebilmektir. genellikle arkadaş çevresinin uçkuruna hizmet etme potansiyeli uyandırmaktır. "kanka, şey... senin evi kullanabilir miyiz?" gibi sorulara maruz kalmak ve o dakika kendinizi pezevenk olmadığınıza ikna etmeye çalışmaktır. çoğu kez dejenere olmasın diye arkadaşlıkları bitirmektir de hatta... soğuk gecelerde doğalgazı köklemeye götü yemeyenler için, "ne olurdu şimdi bi kedim olaydı" düşüncesine kapılmaktır. kendi kendine konuşmak ve kendi sohbetine de alışmaktır. iyisiyle kötüsüyle arttırılabilir birçok maddeye sahip, değişik bir tecrübedir. güçtür, özeldir, tadılasıdır.

Uzun süre yanlız yaşamaya alışan insanın tekrar birine ihtiyaç duyması zor. Duysa bile ataleti kırıp hayatını değiştirmesi bir hayli güç. Yalnız yaşamak her ne kadar havalı gözükse de bu kararı verirken sonuçlarını göze almanız gerekir.

Kulağa geldiği kadar kötü değil. Kulağa geldiği kadar iyi değil. Kime iyi kime kötü geliyor bilirsiniz. Yalnız yaşamak korkulacak da tapılacak da bir şey değil. Biraz nasip, biraz çaba işi.

Yalnız yaşamanın tam kararında, tam kıvamında bir hayatım var. Buna rağmen bazen bazı anlar zorlanıyorum. Basitçe; Geçen çok yorgun gelmiştim eve sızıp kalmışım üstümü değiştirmeden ışık açık. Gecenin bir yarısı her yanım tutulmuş üşüyerek uyandım. Biri olsaydı keşke en azından üzerimi örterdi dedim. Bu kötü yanı. Dün gece yine gecenin bir yarısı ağlayarak uyandım ya da tam uyumamıştım emin değilim. Hıçkıra hıçkıra ağladım kör karanlıkta. Kimse duymadı sadece ben biliyorum. Bu iyi yanı.

Keşke yalnız yaşasam. Deli dolu, mutlu, gamsız bir insanken her şeyden nefret eden birisi haline geldim. Benim için en iyisi kendimle baş başa kalmak olur bence.

kalabalık bir ailede büyüdüm. akrabalarıma her zaman çok yakın oturduk. bayram sabahları en az 20 25, pazar sabahı büyük aile kahvaltilarimiz hala 10 12 kişi... iyi guzel hos tabi de çok sıktı artık. bir de hiçbir şey çocukluğumdaki o samimiyeti vermiyor bana. o yakınlık yok artık sadece kalabalık var gibi. gecen yıl ev arkadaşımla baska bir ildeydim ve inanın o kadar mutluydum ki. bazen onun cok fazla misafiri gelirdi. o zaman bile tek başıma mi çıksam diye dusundum. sonra pandemi girdi falan derken yine kalabaliga döndüm.. bir kaç aya yalniz yaşamak nasip olacak inşallah. cidden ne abartmis demeyin, yaşayan bilir sadece. evde bir ses yokken, kimse angel hadi bir çay koy kizim, hadi amcanlara bir kahve daha yap vs demeden sessiz sakin, çıt çıkmayan bir haftaya coook ihtiyacım var. okuyan bi amin desin ya. lutfen.

Yalnız değil de, aklımda hoş bir çekirdek aile hayali var. Minimini bir sevdicek, belki yanına kedi, kocaman bir kütüphane, taşarcasına sığışmış kitaplar, sade döşenmiş bir ev, plaklar, bisikletler... Şarkıdaki gibi işte; Dinlendiren bir birliktelik. Eve gelir gelmez çantamı bırakıp, hızlıca üstümü değiştirmek, sonra koşa koşa salona inip, pickup'a hoş bir plak koymak ve günün tüm yorgunluğunu kafamı sevdiğimin göğsüne koyup sıkıca sarılarak atmak istiyorum. Böyle kokusunu içime çekeyim. Sıcacık ısıtsın beni. Bazen de o koşa koşa sarılsın belime. L koltuğa devirmiş gibi yapayım, sonra da böyle uzun uzun saçlarını seveyim, kafasını öpeyim. Oh ya. Valla var ya, huzur. Saatlerce ayrı kalmışız. Hakkımız bence. Bu kadar şanslı değilim ben. İki kere sarılırım, üçüncüye "Eeeeeh, kene gibi yapıştın bi siktir git artık." cümlesini işitirim gibime geliyor. Her ne kadar, bu kadar mutlu olabileceğimi düşünmesem de, olacak olmasına olan umudumu yitirmek istemiyorum. Neyse ya. Genciz. Güzel şeyler olacak. Olmalı. Lütfen.

Bilmezler yalnız yaşamayanlar, Nasıl korku verir sessizlik insana; İnsan nasıl konuşur kendisiyle; Nasıl koşar aynalara, Bir cana hasret, Bilmezler.

Yalnızlık değil de buna alışmış olmak kötü. Başta depresyona falan sokuyor bi sigara yakıp sabaha kadar arabesk dinleyip eski günleri düşündürüyor. Alıştıktan sonra da kimseyle hiçbir şey konuşasın gelmiyor. Hayatına sokmak istediğin tek şey bir köpek oluyor. Bu durumda olmak güzel olduğu kadar berbat olabiliyor.

Kimseye tahammülüm kalmadı. Keşke yalnız yaşasam.

tek başına yaşamak güzeldir. belli bir plan ve bunun sürekliliği oturmadığı zamanlarda çileden çıkarır insanı. uğraşmaktan keyif alınabilecek şeyler ile doldurursanız bu planları çok da zorluk çekmezsiniz diye düşünüyorum. duygu durumunuzu hep siz şekillendirmiyorsunuz, çevreniz de şekillendiriyor. ferah bir ortam kurmak, evde sigara içmemek, bakılası tablolar, çiçekler istiflemek, mümkün olduğunca dağınıklıktan uzak kalmak, işleri biriktirmemek, temizliği zor hale getirmemek için hemen her gün 10-15 dakika temizlik yapmak. bu kadar geldi aklıma. o an yaşadığınız duygudan ibaret değilsiniz, bir sonraki aklınıza/kendinize mahcup olacağınız duygu durumları içerisine girmemek için çevresel etkilerden arının; kötü hissetmenize dağınıklığın sebep olmaması gerektiği gibi iyi olmanızı da çiçek sağlamasın. evde işleri pratikleştirin, görsellik sizi düşünce safhasında uğraştırmasın.

İlk bir kaç ay sanki cennetteymişsin hissi veriyor. Sessizlik, sakinlik, kimseye hesap vermeme, duştan sonra bornozla vakit geçirme, tuvaletin kapısını bile kapatmayabiliyorsun. Sonra tak ediyor bir yerde her şeyden sıkılıyorsun, sessizlik boğacak gibi oluyor. Hele bir de pandemi döneminde bir yerden sonra tırlatacak gibi oluyordum. Şehir yeni arkadaş çevren yoksa hele aman aman aman. Ama yine sonra bir aşama geliyor böyle de gidiyor yani. İnsan alışıyor her şeye.

Bugün aile bireylerinden kimse evde yoktu. O kadar uzun zamandır evde yalnız kalmamış gibiydim ki... Güzel;sesli düşünebileceğini bilmek, ağlayabileceğini bilmek, bağıra bağıra gelişine şarkı söylemek, istersen sen gibi olmayabilmek... güzel kendinle kimse görmeden vakit geçirmek. Az önce saydıklarımdan şarkı söylemek ile ilgili olan dışında hiç birine dolu dolu ihtiyaç duymadım. Yani, çünkü benim ihtiyacım olan asıl şey yalnız kalmak,fiziksel olarak yalnız kalmak. Etrafımda herkesin algılayabileceği bir yalnızlık hüküm sürdüğü sürece; ben yalnızlığı severim. "Nasılım" diye daha az düşünmek istiyorum... Tek yaptıkları şey beni her şeyin içinde oyalamış olmak olan insanlarla, kelimenin tam anlamıyla "vakit geçirmek" istemiyorum.

Bayılıyorum. Üniversite yıllarımı o yüzden çok ama çok özlüyorum. O başıboşluk hissini anlatamam, o kadar çok keyifli ki …

Yaşarken ölmek…

allahım yalnız yaşamaktan sıkılmayı nasip et.

Hayalimdi, artık değil. Sandım ki ufak bir evim olsa bir başıma çok ama çok mutlu olurum. Ama yalnızlık gerçekten Allah'a mahsusmuş. Yalnız başına bütün ama bütün işlerini halledebilen bir insan olarak bana bile tak ettiği nokta oldu. Özellikle pandemide, her yer kapalıyken. Kafa dengi ve kişisel alana saygili biriyke yasamak mi yalniz yaşamak mı dense kafa dengi biri derim ama soru biriyle yaşamak mı yoksa yalnız yasamak mi olsa yalnız derim. Ama onda da muhakkak ve muhakkak insanın bir sosyal hayati, haftada bir iki gorusebilecegi arkadaşları olması lazım. Yoksa, ay aman insanın canı sıkılıyor ya. Kendi kendime konuşuyordum yalnızlıktan.