derler ki

- derler ki; 7 kere düştüysen, 8 kere kalk. fakat sormazlar, “kalkmaya mecalin var mı?” diye. “ver elini, gel, düştüysek de beraber kalkalım” demezler. hayatın, insanlarla ne çok benzer yanı var. dönüp bakmaz arkasına, aklı kalmaz, merak etmez; öyle bir gider ki elinden, sen daha vaziyeti kavrayamadan o çoktan yola düşmüştür. ne hayat ne de insanlar, her zaman sezen’in şarkıları gibi yaşanmaz; ‘git, git… gitme dur ne olursun…’u işitmez kulakların. git, der; gitme, demez. istisnalar yok mudur? vardır, onlar da bize denk gelmez. kendime çekiliyorum artık. hissetmek için yalvardığım geceler de affetsin beni ama hissizliğin kapılarını aralıyorum şimdilerde. benim bile aşamayacağım duvarlar inşa ediyorum kendime, belki de. zıtlıklardan, yıkıcı, olumsuz duygulardan usanarak, kendimi ifade etmekten yorulmuş bir şekilde artık içimdekileri kusmayı reddediyorum. gerçek benliğimin buna başkaldıracağını bilsem de, yürüyeceğim bu yolu. bu yolda yaşayacağım değişimi, nereye gideceğimi yahut ne halt edeceğimi merak etmiyor değilim lakin bilemem. kimse bilemez. şamil akay

kaybolmak için evvela kaybetmek gerek

derler ki yaşlı teyzeler "kız mısın gelin misin"

derleer

derler ki, geride bıraktıklarımızın kalbinde yaşamak ölmek sayılmaz.

derler ki, geride bıraktıklarımızın kalbinde yaşamak ölmek sayılmaz.

bir yerden sonra acımaz daha fazla

yatakta ve batakta eşin iyi değilse eline güveniceksin

derler ki seni seviyorum.alayı yalan...

derler ki, "alma mazlumun ahını çıkar aheste aheste..."

- sıkıldım insanlardan, yoruldum koşturmaktan,bıktım inanmaktan, ümit edip her defasında yeniden başlamaktan… başarı hırsıyla ilerlerken, yolunu kaybetmiş bir gemi gibi kalakaldım okyanusun ortasında, halbuki yüzmeyi öğrenmiştim ben, yıllardır bata çıka aşıyordum tek başıma şu hayatta. ama yalnızlık ağır gelmeye başladı boğulunca, dönüp arkama baktığımda bir iki kişi dışında kimse kalmadığını görmek hem üzdü hemde sevindirdi beni. gerçek yüzlerini gördüm birkez daha insanların…bende güvenmek istiyorum. sevmek istiyorum. paylaşmak istiyorum. sevilmek istiyorum. huzur istiyorum ve rotamı çizip koşturmak istiyorum.yaşadığımın farkına varmak, gülmek istiyorum. hayal gibi geliyor herşey… sanki hiç gülmedim ve mutlu olmadım. hep böyle değildi hayatım. herkesi telkin eden ben şuan çıkmaza girdiğimi hissettikçe, ruhum daralıyor ve gözlerim doluyor. bir odaya kapanıp ağlamak istiyorum. yapıyorum hatta gözyaşlarımın hafifçe süzüldüğünü hissediyorum aşağıya doğru akıp gidiyor sessizce, ürperiyor içim rahatlamaya çalışıyor belli ki kalbim. sıkıldım çok sanırım belirsizlikten yüzüm gülse de saklayamıyor kalbim ve aklım acımı. konuşmak ve anlatmak istiyorum. herşeyi her anı, anlatmak ve boşaltmak içimi. düşünceler beynime ağır geliyor artık, sorguluyorum hayatı sürekli.geçecek biliyorum bunlarda sona erecek. ama istediğim hayatı yaşayacak mıyım? belirsizlik bitmiyor sanırım. anı yaşamak istiyorum. sadece o anın tadını çıkarmak, iyi insanlar tanımak istiyorum. sevmek ve sevilmek istiyorum. güzel dostluklar ve huzurlu bir hayat .ve alıp başımı gitmek istiyorum. öğrenmek için keşfetmek istiyorum. yeni insanlar tanımak, çıkarları olmayan temiz kalplerin atışını dinlemek istiyorum. sadece huzurlu sessiz sakin sevgi dolu bir hayat… şamil akay

yüreği nasılsa gecesi de öyle olur insanın

sevildiğin kadar sevilirsin. biri de deveye diken insana diken yaraşır demiş. gel de çık işin içinden çıkabilirsen, aşağı tükürsen kaktüs yukarı tükürsen diken.

derler ki sevduğini alamaysan alduğuni sevecesun. sizin zamanınızda instagram yoktu tabi. durup durup keşfette karşınıza çıkmıyordu fotoğrafı. söyleyeceklerim bu kadar

uyku girmez gözüne gönlü viran olanın.

geride bıraktıklarımızın kalbinde yaşamak ölmek sayılmaz. toretto reyis

derler ki en mükemmel insan hatalardan yoğrulmuştur. ve dahası,birazcık kötü olmak için çok daha fazla iyi olmak gerekir. (bkz: william shakespeare )

bir yerden sonra acımaz daha fazla.

“oturdum bir köseye uzun uzun düşündüm. kendime acıdım. insan kendine acır mı? ben acıdım.. meğer ne çok ödün vermişim kendimden ne çok düşmüşüm dizlerimin üstüne ne çok susmuşum haklı olduğum halde, sayamadım. boşa geçip giden günlerin arkasından bakıyorum simdi. aynada gördüğüm yüzü tanımaya çalışıyorum, inandığım en güzel yalanlar için kızıyorum kendime… dedim ya, ne yaptıysam kendime yapmışım. onlar vurmuş ben ölmüşüm."

bir tevazuu, bin anlayış vardır karın yağışında.

gözden ırak olan gönüldende ırak olur

gecenin saat dördünde acı acı çalan telefonu açtım. numara bende kayıtlı değildi. telefonun karşısındaki ağlamaklı ses "seni unutamadım, hala çok seviyorum bunu bil" diyordu. sesi yabancı değildi ama tanıdık da değildi. hüzünlü kadınların sesleri nedense hep aynı tınıyı veriyordu. sustum, "orda mısın" dedi. buradayım dedim. nasıl olduğumu, görüşmeyeli neler yaptığımı sordu. anlattım. evlendin mi? dedi tedirgin bir sesle. hayır yalnızlığa alıştım dedim. bir süre sustuk. bana başka birinin adıyla hitap edince onu tanımadığımdan emin oldum ama konuşmaya devam ettim. sanki bir zamanlar onu sevmişim gibi. kapatırken seni seviyorum dedi, "ben de"dedim. neden bilmiyorum, galiba buna ihtiyacı olduğunu düşündüm. iç çekerek telefonu kapattı. sabaha kadar uyumadım. (alıntı)

"derler ki bir yerden sonra, acımaz daha fazla. zaten aşk kötü bir şaka." son albümündeki ağır depresyonunu önceden tahmin edebilen teoman'a selam olsun.

sön şömdö öğrötmönlök okoyoson omo bo bolömön otomoso vor mo boşto kolmo sonro öhöhöhö herkes yorumlarını kendine saklasın, ataması olsa da olmasa da ben kendimi bu mesleğe adamışım. gerisine affedersiniz ama bok yemek düşer.

"daha yüksek binalarımız, ama daha kısa sabrımız var; daha geniş otoyollarımız, ama daha dar bakış açılarımız var. daha çok harcıyoruz, ama daha az şeye sahibiz; daha fazla satın alıyoruz, ama daha az hoşnut kalıyoruz.daha büyük evlerimiz, ama daha küçük ailelerimiz; daha çok ev gereçleri, ama daha az zamanımız var. daha çok eğitimimiz, ama daha az sağduyumuz; daha fazla bilgimiz, ama daha az bilgeliğimiz var. daha çok uzmanımız, ama yine de daha çok sorunumuz; daha çok ilacımız, ama daha az sağlığımız var.çok fazla alkol ve sigara tüketiyoruz, çok savurganca para harcıyoruz, çok az gülüyoruz, çok hızlı araba kullanıyor, çok çabuk kızıyoruz, çok geç saatlere kadar oturuyor, çok yorgun kalkıyoruz, çok az okuyor çok fazla tv izliyoruz ve çok ender şükrediyoruz. mal varlıklarımızı çoğalttık, ama değerlerimizi azalttık. çok konuşuyoruz, çok az seviyoruz ve çok sık nefret ediyoruz.geçimimizi sağlamayı öğrendik, ama yaşam kurmayı öğrenemedik. yaşamımıza yıllar kattık, ama yıllara yaşam katamadık. aya gidip gelmeyi öğrendik, ama yeni komşumuzla karşılaşmak için caddenin karşısına geçmekte sorunumuz var. dış uzayı fethettik, ama iç dünyamızı edemedik. daha büyük işler yaptık, ama daha iyi işler yapamadık.havayı temizledik, ama ruhumuzu kirlettik. atoma hükmettik, ama önyargılarımıza edemedik. daha çok yazıyoruz, ama daha az öğreniyoruz.daha çok plan yapıyoruz, daha az sonuca varıyoruz. koşuşmayı öğrendik, ama beklemeyi öğrenemedik. daha fazla bilgiyi depolamak, her zamankinden daha çok kopya çıkarmak için daha çok bilgisayarlar yapıyoruz, ama git gide daha az iletişim kuruyoruz. zaman artık, hızlı hazırlanan ve yavaş sindirilen yiyeceklerin; büyük adamlar ve küçük karakterlerin; yüksek kârlar ve sığ ilişkilerin zamanıdır. günümüz artık, iki maaşın girdiği ama boşanmaların daha çok olduğu, daha süslü evler, ama dağılmış yuvaların olduğu günlerdir. bu günler, hızlı seyahatler, kullanılıp atılan çocuk bezleri, yok edilen ahlakî değerler, bir gecelik ilişkiler, obez bedenler ve neşelendirmekten sakinleştirmeye hatta öldürmeye kadar her şeyi yapabilen hapların olduğu günlerdir. vitrinlerde her şeyin sergilendiği, ama depolarda hiçbir şeyin olmadığı bir zamandayız. öyle bir zaman ki teknoloji bu mektubu size getirebilir, siz bu içselliği ya paylaşmayı, ya da sil tuşuna basmayı seçebilirsiniz. yaşam, aldığımız nefes sayısıyla değil, nefesimizi kesen anların sayısıyla ölçülür."

unutmalı,zamana bırakmalı nasıl olsa düzelir bir gün

güneş belirdikten sonra yıldızlara bakıp yön tayin edilmez

çay erdal bakkalda içilir

"- her zaman güzel şeyler olmuyor. belirsiz, beklenmedik anlarda gerçekleşiyor güzel şeyler. tamda her şey tepetaklak olmuşken. köşeye sıkıştığımız, kendimizi ikna etmeye çalıştığımız ve tahammülsüz olduğumuz anların sonunda geliyor güzel şeyler. kendimizle kaldığımız bütün anlarda güzel şeyler dileriz. yatakta, pencere pervazında ya da mutfakta. olağan şeylerin içinde yani. dikkatimizin dağınık olduğu anlarda. dişimizi fırçalarken bile güzel şeyler olsun diye köpüklü ağzımızla dünyalar kurarız kafamızda. inanmak zorundayız. nerede olduğumuzun, neyle uğraştığımızın çok önemi olmadan inanmak durumdayız. zorlu anlar bitince geçiyor belki. fakat gürültülere karışıncaya değin inanmak durumundayız. hepimizin en çok kendimizle kaldığımız saatlerdeyiz. umutsuzluğumuza milyar tane çentik fırlattığımız anlardayız. arada bir yerlerdeyiz. sıkıştığımız, köreldiğimiz ve kendimizi ikna etmek zorunda olduğumuz anlardayız. ben de öyleyim. güzel şeylerin gerçekleşme ihtimalinin çok az olduğu bir andayım. içimizden ‘bu saatte ne güzel şeyi?’ dediğimiz yerdeyim. yat uyu zıbar dediğimiz tahammülsüz anlardayım. bozuk para kutumla konuşuyorum gibi düşünün. geçsin diye." şamil akay

- hiçbir zaman "iyiyim" diyebilecek kadar iyi hissetmedim. kötü de hissetmedim, hissetmiyorum. bir çıkmaz sokakta bir ileri bir geri yapıp duruyorum. belki kapısı açılır diye basmadığım, aşındırmadığım zil kalmadı apartmanların. hepsinin perdesi ardına kadar kapalı. tüm camlarda demir parmaklık, balkonlardaki saksılar boş. hiçbirisinde çiçek açmamış, üstelik olanlarda solmuş. çatıların hiçbirisine yuva yapmamış serçeler. beterin beteri vardır derlerdi. dört duvar arasında sıkışmaktan daha beteride varmış; insanın kendi içinde sıkışıp kalması... - eskiyi özlemiyorum esasen... eski bi zamanda kalan, eski bi defterin arasına konmuş ve unutulmuş "eski beni" özlüyorum ! gülüşümün gözlerime yansıdığı yaş'ımı bunca acıyı sırtıma yüklenmeden önceki kahkahamı, uyuyabildiğim geceleri, ağız tadıyla içtiğim suyu , yuttuğum lokmayı! herşeyden çok da güvenmeyi özlüyorum insanlara ! etrafımda tanıdığımı sandığım ama tanıyamadığım insanlara! i̇nsan er yada geç bi yerde yığılıp kalıyor olduğu yere! daha ağır işitiyor kalabalığın sesini ve göremiyor bazı şeyleri! adına "yalnızlık"diyorlar ; bense insanın dışarı susup ,içine kustuklarına bu adı veremiyorum! hissin kaybı bu ! hissetmemek için sahip olduğun tüm duyguları bi uçurumdan aşağı bırakıp boşlukta kaybolmak gibi... anestezi altındaki hastanın herşeyi görüp acıyı hissetmemesi gibi... şimdi sen buna yalnızlık diyebilirmisin ? "şamil akay/gece yarası kitabından"

- inanç ve umudun tüketildiği bir çağın insanı olmayı hiç istemedim. bundan kaçarak kurtulabileceğime inandığım zamanlarım da oldu. kabul edip hareketsiz kaldığım durumlarım da. fakat her iki durumda da korkunç gerçekle karşı karşıya kaldım. çağın insana kazandırdığı en büyük meziyet hareketsiz kalarak çıldırmak oldu. kimse gürültü patırtı yapmadan, etrafına saçmadan sesini, olduğu yerde çıldırıyor. devinim hiç duraklamadan etkinliğini giderek artırdı. duygular olması gereken çizgiden sıyrılıp uçlarda gezinmeye koyuldu. insanın içindeki en büyük kopuş burada başladı işte. dışarda, orada burada her heryerde bağımsız yığınlar halinde doldurup boşaltıyoruz koltukları. bir israfa dönüşmekten başka seçeneğimiz kalmadı. alıntı

- her zaman güzel şeyler olmuyor. belirsiz, beklenmedik anlarda gerçekleşiyor güzel şeyler. tamda her şey tepetaklak olmuşken. köşeye sıkıştığımız, kendimizi ikna etmeye çalıştığımız ve tahammülsüz olduğumuz anların sonunda geliyor güzel şeyler. kendimizle kaldığımız bütün anlarda güzel şeyler dileriz. yatakta, pencere pervazında ya da mutfakta. olağan şeylerin içinde yani. dikkatimizin dağınık olduğu anlarda. dişimizi fırçalarken bile güzel şeyler olsun diye köpüklü ağzımızla dünyalar kurarız kafamızda. inanmak zorundayız. nerede olduğumuzun, neyle uğraştığımızın çok önemi olmadan inanmak durumdayız. zorlu anlar bitince geçiyor belki. fakat gürültülere karışıncaya değin inanmak durumundayız. hepimizin en çok kendimizle kaldığımız saatlerdeyiz. umutsuzluğumuza milyar tane çentik fırlattığımız anlardayız. arada bir yerlerdeyiz. sıkıştığımız, köreldiğimiz ve kendimizi ikna etmek zorunda olduğumuz anlardayız. ben de öyleyim. güzel şeylerin gerçekleşme ihtimalinin çok az olduğu bir andayım. içimizden ‘bu saatte ne güzel şeyi?’ dediğimiz yerdeyim. yat uyu zıbar dediğimiz tahammülsüz anlardayım. bozuk para kutumla konuşuyorum gibi düşünün. geçsin diye. - şamil akay

derler derler ama sen siktir et.

derler ki; kimin yarasına kabuk olursan ol, i̇yileştirdiğin an düşersin.

dünya bir gündür, o da bu gündür.

derler ki; günün birinde bir adam fırına ekmek almaya gitmiş...

çok yapmayla çok çocuk olmaz

“derler ki bazı hayatlar zaman içinde bağlıdır birbirine… çağlar içinde yankı bulan eski bir çağrıyla zincirlidir ötekine.”

derler vermesende verdi derler

Derler ki, uzaylı da olsa insan insandır. Kırmamak, üzmemek gerekir.