-
hiçbir zaman "iyiyim" diyebilecek kadar iyi hissetmedim. kötü de hissetmedim, hissetmiyorum. bir çıkmaz sokakta bir ileri bir geri yapıp duruyorum. belki kapısı açılır diye basmadığım, aşındırmadığım zil kalmadı apartmanların. hepsinin perdesi ardına kadar kapalı. tüm camlarda demir parmaklık, balkonlardaki saksılar boş. hiçbirisinde çiçek açmamış, üstelik olanlarda solmuş. çatıların hiçbirisine yuva yapmamış serçeler. beterin beteri vardır derlerdi. dört duvar arasında sıkışmaktan daha beteride varmış; insanın kendi içinde sıkışıp kalması...
-
eskiyi özlemiyorum esasen...
eski bi zamanda kalan, eski bi defterin arasına konmuş ve unutulmuş "eski beni" özlüyorum !
gülüşümün gözlerime yansıdığı yaş'ımı
bunca acıyı sırtıma yüklenmeden önceki kahkahamı, uyuyabildiğim geceleri, ağız tadıyla içtiğim suyu , yuttuğum lokmayı!
herşeyden çok da güvenmeyi özlüyorum insanlara !
etrafımda tanıdığımı sandığım ama tanıyamadığım insanlara!
i̇nsan er yada geç bi yerde yığılıp kalıyor olduğu yere!
daha ağır işitiyor kalabalığın sesini ve göremiyor bazı şeyleri!
adına "yalnızlık"diyorlar ;
bense insanın dışarı susup ,içine kustuklarına bu adı veremiyorum!
hissin kaybı bu !
hissetmemek için sahip olduğun tüm duyguları bi uçurumdan aşağı bırakıp boşlukta kaybolmak gibi...
anestezi altındaki hastanın herşeyi görüp acıyı hissetmemesi gibi...
şimdi sen buna yalnızlık diyebilirmisin ?
"şamil akay/gece yarası kitabından"