-
derler ki; 7 kere düştüysen, 8 kere kalk. fakat sormazlar, “kalkmaya mecalin var mı?” diye. “ver elini, gel, düştüysek de beraber kalkalım” demezler. hayatın, insanlarla ne çok benzer yanı var. dönüp bakmaz arkasına, aklı kalmaz, merak etmez; öyle bir gider ki elinden, sen daha vaziyeti kavrayamadan o çoktan yola düşmüştür. ne hayat ne de insanlar, her zaman sezen’in şarkıları gibi yaşanmaz; ‘git, git… gitme dur ne olursun…’u işitmez kulakların. git, der; gitme, demez. istisnalar yok mudur? vardır, onlar da bize denk gelmez. kendime çekiliyorum artık. hissetmek için yalvardığım geceler de affetsin beni ama hissizliğin kapılarını aralıyorum şimdilerde. benim bile aşamayacağım duvarlar inşa ediyorum kendime, belki de. zıtlıklardan, yıkıcı, olumsuz duygulardan usanarak, kendimi ifade etmekten yorulmuş bir şekilde artık içimdekileri kusmayı reddediyorum. gerçek benliğimin buna başkaldıracağını bilsem de, yürüyeceğim bu yolu. bu yolda yaşayacağım değişimi, nereye gideceğimi yahut ne halt edeceğimi merak etmiyor değilim lakin bilemem. kimse bilemez.
şamil akay