birkaç sene önce kendi aile evimde bi süre yalnız yaşadım. ondan önce ve sonra da yalnız yaşadığım oldu ama oralar bizim ev değildi. akşamları teyzede, halada, anneannede, amcada anlayacağınız orda burda yemek yiyordum. tüm davetlere icabet. bazı günler kendim yaptığım da olurdu bazen dışarda da yerdim.
bi gün dedemin evdeyim işte. dedem çoktan öldüydü de orası dedemin evi işte, adı o. halamlarla falan yedim sonra elinize sağlık dedim kalktım. sokaktadır o ev. bizim ev gibi cadde değil. lan çıktım sokağa. tam da balık zamanı. biri hamsi yapıyor. lan canım nasıl çekti ama. içimden öyle bi geçirdim. lan babama diyim de hamsi alsın bi yiyelim diye. unutmuşum, lan baban burda değil amk. öyle bi koydu ki bana orda bu, o sokağın bitimine kadar yaşlandım. sokağın bitiminde kendimi bi fotoğraf çektim sonra.
geldim eve, üstümü değiştim. babamı aradım. nabıyon falan dedim öyle. normalde ben böyle bi arama yapacak birisi değilim. öyle yetişmedik amına koyim nabim. sonra he iyi tamam öylesine aradım vs. deyip kapadım. sonra gittim lavaboya aynanın karşısına geçtim. yüzümü yıkadım. daha adımımı atmadan bi ağlama tuttu beni. lavabonun karşısında ufak bi köşe var. küçükken orada otururdum ben bazen. oturdum oraya. lan hüngür hüngür ağladım. öyle böyle değil. salya sümük gözyaşı ne varsa döktük.
bu anımı çok net hatırlarım. çünkü bu benim kendime itirafımdı. daha önce de sinirlenirdim, kızardım, öfkeyle bağırır çağırırdım. bazen üzüldüğüm de olurdu. ama böylesine bir yalnızlık beni orda o köşeye oturtup yolda annesini kaybetmiş üç yaşında çocuk gibi ağlattı. sonra kalktım hiçbir şey olmamış gibi devam ettim. o sokak başı çektiğim fotoğraf da yıllardır instagramda pp. çok severim ben o fotoyu. insanlar kaldır bu ne amk falan diyor da ben kendimi o anlardan birinde tutmaya çalışıyorum. gayet iyi foto bence. canım da hamsi değil de babamdan bir şey istemek çekmişti bence.