çok bana göre bir şey olduğunu düşünmüyorum. yalnızlık bir yere kadar insana güzel gelir. özgür olma hissi, kimsenin sana karışmaması, kendi kendine yetebilme hissi güzeldir ama bir yerden sonra insanın içinde bir karanlık oluşturur. o karanlık yavaş yavaş büyüyerek insanı yutmaya başlar. çünkü insan içten içe birileriyle etkileşim halinde olmak ister. eve gelince güzel geçen gününü büyük bir heyecanla anlatmak ya da o gün yaşadığı üzücü bir olayı anlatıp sırtının sıvazlanmasını, bir destek görmeyi bekler. bunlar gibi daha nice sebep için o evde hayatını paylaştığın bir insanın olmasını beklersin. eğer yalnız yaşıyorsan ne kadar sosyal olursan ol o eve girdiğinde tek başına kalırsın. o kapılar kapandığında yanında hiç kimse olmaz. bu durumu düşünmek benim kalbimi kırıyor. ben o evde hayatımı paylaştığım insanların olmasını isterim