unutmak

her seyimle ben de çok sevdim. hani tüm hücrelerimle. baya uzun süredir. çok sevdim. ama sonra olmadı işte. bazen yetmiyor ya. şimdilerde etten tırnağı ayırır gibi tüm hücrelerimden attım onu. acıya acıya. kanata kanata. söndürdüm yüreğimin ateşini. attım tüm hayallerimi suya. şimdi benden geriye bir iskelet. "vazgeçtim gözlerinden. vazgeçtim sözlerinden. bir ah de yeter."

o necə bir söz idi

unuttuğunu sanarsın unutmazsın sadece aklına getirmezsin ama o hep arkalarda bir yerdedir

işin içinde eğer duygular varsa bunun imkansızlığı sizin başınız altından çıkıyordur. eğer bir şeye istemsiz sebep oluyorsanız ortadan da kaldıramazsınız zaten. misal benim duygusal olarak unatamadığım şeyler var. birçok futbol maçının acısını unuttum ama hala onuncu yaş günüme girerken liverpool'dan yediğimiz sekiz golü unutmadım. hayata karşı duyduğum en sağlam nefretin tohumlarındandır. ufakken düğüne gitmiştim. düğünün olduğu yerde ufak bir oyun salonu gibi bir şey vardı. orada bir jetonumu attığım oyun çalışmadı, jetonu da alamadım. o bir lira hala aklımda. kandırıldım ve unutmadım. bi de hala o ilk aşık olduğum hanımın acısı daimdir içimde. onu unuturum belki de o acıyı unutmam. başka hanımlar da üzdü, üç gün sürdü, beş gün acıttı ama hepsini ilk beşiktaş maçında unuttuk. misal son üzülüşümden tam üç gün sonra bi arkadaş bahsi geçen kızla konuştuktan sonra ben konuyu ''olm şampiyonluğa gidiyoruz. olan oldu artık siktir et'' diyerek kapamıştım. ama kapatmıştım bi daha da aklıma gelmedi. işte o ilki gitmiyor. velhasıl dostlar bunları arkada bırakmaya çalışmayın. kabullenin ve öyle devam edin yolunuza. aksi kendinizi kandırmak olur. sizin nasıl biri olduğunu belirlediğiniz şeyleri unutamazsınız.

fark ettim ki, donem donem hayatımdan bazı kesitler yavaş yavaş siliniyor. yok oluyor. ve isin ilginç yani silinen bu dönemler genelde çok üzgün olduğum dönemler. hayretle zorluyorum bir şeyleri ama hatırlamıyorum. öncesini hatırlıyorum ama o zaman dilimini hatırlamıyorum. kocaman boşluklar oluşmuş oluyor geçmiş değerlendirmesi yaptığım zaman. unutmak çok tuhaf bir olay bomboş kalıyor ya insan. hem büyük bir nimet hemde zihinde bir şeyleri animsayamadığında insani hissizlige sürüklüyor.

görmeden duymadan kolaymış dillere gelmesi. bir gözler görsün, kulaklar duysun. nasıl özlemişim öyle sanki her gün görüyormuş gibi. "en güzel yarınlarla ah sen açtın aramı"

düşünmek için vaktin var ,unutma unutmadan olmuyor

öylesine zor bir durum ki. gidişinin üzerinden 1 ay gecti. ama kafamın içinde biyerlerde hala ordasın. bazen yalnız başıma oturduğum zaman böyle boş bos bakiyorum. o an gülüşün aklıma geliyor. böyle kafamın içinde gülüşme sesleri. deliriyorum galiba ufaktan .

kozalamaktır. bir tırtıl gibi ezilen kalbimizi sarar sarmalar kozaya hapsederiz. kısık zaman alevinde pembeleşinceye kadar beklettikten sonra rengarenk bir kelebek olur kanatlanır çıkar o kozanın içinden anılar. siyahımızdan bıkmışçasına binbir renge boğarız da hafif acımsı bir gülümseme ile yad ederiz unuttuk dediğimiz tüm yaraları. kendimize söylediğimiz en meşru yalandır. yoksa acı değişmez kesilip kanatıldığın yerden. yine dokunup yanmamak için camın arkasına atar seyrederiz. adı da unuttum olur. unutmak olur..

bazen en büyük düşmanın ama bazen de en çok istediğin seydir

saniyeler geçmek bilmez önceleri. canın yanar, kabullenemezsin. kim ne derse desin seni anlayamazlar. uğruna her şeyini verdiğin insan bir hiç uğruna ellerinden kayıp gitmiştir. ne yapacağını bilemezsin. yeri gelir martılarla sohbet edersin iç sesinle deli demesinler diye. yeri gelir miş gibi yaparsın. desinler ya da demesinler için yaşarsın uzunca bir süre. zaman geçtikçe nefes almaya başlarsın. parça parça hissedersin yaşadığını ve nefes aldığını fakat bir bütün olamazsın. uzun zaman geçer. tamam işte oldu bir bütünüm artık dersin. ama aslında unuttuğunu sandığın şey alışmaktır yalnızlığına. mis gibi serin bir istanbul akşamında çıkar karşına, dağıtır seni. keşke dersin, keşke seni bu kadar sevmeseydim. keşke hayallerimin tek sahibi olmasaydın. keşke çıkarmasaydı bu hayat seni karşıma, yanmasaydı bu kadar canım. keşke.

yapamadığım eylem. halbuki çok güzeldi her şey ne güzel aklıma bile gelmiyordu. arkadaşlarımla dışarı da gezerdim gittiğimiz cafeye giderdik hiç bi şey hissetmezdim. geçen hafta babamın işi çıktı onun ilçesine ben gitmicem dedim , babamla her şeyi konuşuruz kızı da anlatmıştım orda rastlamışlar eve gelince anlattı onu gördüm felan dedi. üzerinde durmadım yine tuhaf bir rastlantı dedim geçtim. 1 gün sonra en yakın arkadaşımla dışarı çıktık. evden çıkmadan once kesin onu gorucem adım gibi eminim demiştim bunu arkadaşıma soyledim. 10 dk sonra karşımdaydı hemen kaçtım ordan. koştum arkama bakmadan koştum. beni fark etmemişti eve geldim msj attım sosyal medyadan sen miydin o diye. evet bendim dedi bir dahaki sefere gelip bir selam verirsin artık dedi. geçen yıl da tam da böyle tanışmıştık. hayatın bir oyunu yoksa lanet bir rastlantı mı bilmiyorum sözlük. biraz zaman geçti bir daha ne zaman geleceksin buraya diye sorunca da ailemle ve arkadaşlarımla geliyorum yalnızca dedi. yani kısa yoldan siktir git dedi. bir şey diyemedim sözlük yutkundum kaldım. kendimi oyunlara verdim flimlere dizilere. i̇yice asosyal oldum. spor salonuna dahi gitmiyorum çok boktan durumdayım. sözde unutmuştum onu sesini , mimiklerini bakışlarını gözlerini. 1-2 dklık bakışla birlikte yine hepsi canlandı. sesi de kulaklarıma geldi tekrardan. ozlediğimin farkına vardım. ama yine o kalın soğuk duvarlarını ordu sözlük. ben ise bir elimde kahvem bir elimde kitabım zamanı geçiriyorum. bazen onu stalklıyorum bildiğim şeyleri tekrar ve tekrar okuyorum. çok boktan lan cidden çok boktan.

unutamazsında alışırsın belki. başarabilen varsa bir kaç taktik versin

amirim bunu bakınız efsane güzel açıklamıştı. (bkz: unutmak kelimesi undan çıkmış)

"hatırlamak bir refleks, unutmak ise bir sanattır." murat menteş

ulan bi fiil olmasa şarkı sektörü çökecekmiş

insan beyni öyle birşey ki unutulması gereken şeyleri unutmaz ama unutulmamasi gerekenleri hep unutur ama keşke herşeyi unutsak

unutulan bir şeyler varsa gerçek değildir.

zor iş vesselam

'unutmak yoktur alışmak vardır sadece' diye bir söz okumuştum. yıllar geçtikçe doğruluğunu daha çok anlıyorum.

(#318340) ilk entrynin aksine ben çok kolay yapıyorum yeterki bunu isteyeyim

unutmak veya unutamamak falan hikaye, mühim olan meşguliyet.

unutmak kelimesi undan çıkmış. bildiğimiz un yani, hamur işi, öyleymiş. unutmak için un ufak etmek gerekiyormuş. birini bütün olarak unutamazmışsın zaten, öyle pat diye unutamazmışsın. öyle yavaş yavaş gidermiş, yavaş yavaş unuturmuşsun. gözleri, kaşı, burnu ile kulağı, sesini yavaş yavaş. unuttuğun zaman da o kişi olmazmış. hatırlamazmış. sonra unuttuğunu unuturmuş. ben unutmak istiyorum. her gün ne zaman unutacağım diye soruyorum kendime, her sorduğum zaman da her şeyi yeniden hatırlıyorum ben, daha net. unutamıyorum ben.

(#2076275) meğerse vitamin eksikliği varmış o yüzden unutuyormuşum

benim için duyguların en nefret edilesi. bi daha yaşayamayacağınız şeyleri düşünürken bile mutlu olurken biri çıkıp diyor ki unut. yani hiç yaşanmamış gibi.hiç iz kalmasın ondan diyor.evet sen de biliyorsun bi daha hiç yaşanmayacak ama unutmak ihanet gibi geliyor bana.haksızlık gibi

ya çok unutkan biriyim artık alıştım falan ama mesela bir şey oluyor biri bir şey anlatıyor falan bir şeyler hissediyorum sonra birden az önce ne hissediyordum ben diye düşünmeye başlıyorum ha neden az önce ne hissettiğimi hatırlamaya çalıştığımı bilmiyorum ama unutuyorum resmen her şeyi ya

unutmanın iki kere türevini alırsanız olan eylem. yani unuttuğunuzu unutacaksanız.

“unutmak kolay demiştin, alışırsın demiştin öyleyse sen unut beni yeter ki benden isteme”

evet sözlük bu gece saat iki suları onu unuttum... gözlerine yazdığım bütün şiirleri unuttum, yanaklarına, dudaklarına olan hayranlığımı unuttum, ellerinin minnaklığını unuttum, sarılırken sağ kulağını hep kalbime koyardı kalbimin atışını dinlemek için onu unuttum mesela, çayını açık ve şekerli severdi unuttum onu, aslında çayı hiç sevmezdi onu da unuttum, yürümeyi, sarılarak yürümeyi çok severdi bunu çoktan unuttum, gözlerine bakmaya kıyamazdım bunu bilirdi ve inadına dik dik gözüme bakardı bunu bile unuttum, sinirlenince, mutsuz olunca, morali bozulunca yanakları bulldog gibi sarkardı, unuttum, sevinince de çocuk gibi sevinir, beni bebekmişim gibi severdi unuttum, normalde nefret etsem de ondan duymak çok hoşuma gittiği için başbaşa iken minnoşum diye severdi bunu da unuttum, uzun lafın kısası ben onu unuttum arkadaşlar sizin de hayatınızda karşınıza böyle insanlar çıksın ki onunla yollarınız ayrıldığında böyle unutabilesiniz. hepinize musmutlu geceler, musmutlu unutmalar.

güneş üzerimize doğarken istemiştim bunu seni unutmayı isteyecek kadar aciz bırakma beni diye şuan seni sevmek istemiyorum aklıma gel istemiyorum uykularıma engel ol istemiyorum bana sarıl istemiyorum sığınabildim tek kapım ol istemiyorum seni hatırlamak is te mi yo rum.

unutmak.. bu kelime daha önce hiç bu kadar acıtmamıştı canımı. yavaş yavaş unutmaya başlamıştım sesini. hatırlamak için zorlamam gerekiyor hepsi bu, diyerek kandırdım kendimi. i̇şin aslı kabullenmek istemedim. hep boşa çabaladım. kaçınılmaz sonu zaten biliyordum ama ben gerçeklere gözlerimi kapadım. hata yaptım. belki kabullenmiş olsam bir gün sesini unutacağımı şuan canım bu kadar yanmazdı. sesini unuttum. dünyanın en eşsiz, en mükemmel şarkısını hatırlamıyorum artık. acının insanı gün geçtikçe sessizleştirdiğini öğrendim. ağlayamıyorum, bağıramıyorum, tepki bile veremiyorum artık. bu acıyı hangi kalıba sığdıracağım bilmiyorum. o sesi bir daha nasıl duyabilirim bilmiyorum. bildiğim tek şey nefes alamadığım. i̇nce bir çizgideyim. çok ince bir çizgide. bir adım gerisi sessizlik bir adım ilerisi cinnet. daha ne yapmam gerek bilmiyorum. şu aklımı başımda tutmak için başka ne yapmam gerek bilmiyorum. bu acı geçsin diye bekledim olmadı, uğraştım olmadı, yeniden birini sevmeye çalıştım olmadı. bu acı hiç geçmedi. tam yedi yüz yetmiş dördüncü gece bu gece. tam da bu gece unuttum sesini. asla duyamayacağım bu sesi. daha önce hiçbir gerçek bu kadar acıtmadı canımı. hafızama küfürler yağdırıyorum ama bunların hiçbiri o sesi tekrar duymamı sağlamayacak. ulan çok yanıyor canım ya, cayır cayır yanıyor. en acısı da ağlayamıyorum artık. artık daha dip diye bir şeyin olmadığını, sürekli sürekli sürekli görülecek yeni bir dip daha olduğunu anladığımdan beri ağlayamıyorum. daha kötü ne olabilir dediğim şeylere muhtaç yaşıyorum. bulaşık makinesi biter bitmez kapağını açınca aniden buhar vurur ya yüzünüze ve nefes alamazsınız ya hani, hah işte suan tam olarak öyleyim. dar geliyor bana bu oda, bu ev, bu şehir, bu dünya. sığamıyorum hiçbir yere. nefesim ciğerlerimde can çekişiyor. ulan nerden tutuldum bu kadar sana ya nerden? hiç derdim yokmuş gibi neden aşık oldum sana? ruhum daralıyor yemin ederim ruhum. ya madem unutuyorum sana dair her şeyi yalvarıyorum seni de unutayım, sevmeyeyim seni, özlemeyeyim, biraz olsun sıradan bir hayatım olsun, her sabah kalktığımda aklıma gelme ulan cidden gelme terket benliğimi yeter. ben artık yeniden mutlu uyanmak istiyorum, tamam ya da mutlu da olmayayım kabul ama artık acı içinde uyanmayayım ya. her cümlede dolma göz pınarlarıma. her adın geçtiğinde ürpermeyeyim. madem kendin tercih ettin göçüp gitmeyi o zaman özletme kendini. rahat bırak azıcık olsun beni.

‘keşke hafıza kaybı yaşasam da siktir olup gitse’ dedirten lanet anılarin başına gelmesi gerekendir. bazen üstünden onbeş yıl gibi bi zaman geçmiştir ama o küçücük çocuğa yapılan yanlış yaşanılan günü ve sonraki her günü sikmeye yetecek büyüklükte ve acımasızlıkta olduğundan, istenilen ve umut edilendir unutmak.

şüphesiz allah ın bize verdiği en güzel hediye, unutmak olmasa yaşayamazdık. ölümün acısını atlatamazdık. terkedilmenin, aldatılmanın hissettirdiği o tanımsız acılar ebediyen kalsaydı kalan ömrümüz ömür olmazdı. i̇yi ki unutmak var. i̇yi ki unutmak insanoğluna bahşedilmiş.

unuttuğunu unutursan unutmuş olursun

bugün farkına vardım da. unutuyormuşum ben. şöyle farkettim. i̇nstagram da keşfette gezerken bir profil denk geldi. lise 2 falan tanıştığım bir kız,ayrıca ilk zamanlarında hoşlanmıştımda. fotoğraflarına baktım böyle. o günlere döndüm resmen. unuttuğum ne çok şey varmış dedim. ve takıntı ya ben bir ara baya profillerinde gezerdim yani. neyse işte baya kafa biriydi bu iyi de arkadaş olurdu eminim ama bazı piçlerin araya soktuğu nifak tohumları yüzünden ve kızı doldurdukları için kız benle 3 sene boyunca konuşmamıştı. böylece garip bir durumdu işte. (bkz: i̇yi de şimdi bu ne alaka aq)

unutmazsın. öyle zannedersin kendini öyle avutursun bu kim olursa olsun ilk veya son (gereksizler hariç bunu derken bile hatırlarsın yani)

tarih; 12 aralık 2015. henüz öleli 10 gün olmuş ve defterime şöyle bir not düşmüşüm; ben sesini unutmak istemiyorum, gerekirse bu acı hiç geçmesin ama sesin de gitmesin aklımdan. bugün öleli 797 gün oldu. bu acı geçmedi ama sesin gitti. hani diyorum ki belki bir gün bu acı da geçer. belki bir gün sesini unuttuğum gibi seni de unuturum. belki yani, bir ihtimal...

unutmak aşırı saçma bir eylem ya. bence hiç bir şeyi unutmuyoruz ya sadece gerekli görmediğimiz için beyin onu bilinçaltının derinliklerine gömüyor. diğer türlü ağır vakalarda ise bilinçaltı yine onu gömüyor ama bu sefer onu dışa farklı şekilde yansıtıyor.mesela 5 yıllık sevgilisinden ayrılan bir insanın unuttum diyip o 5 yıllık sevgilisine benzeyen biriyle evlenmesi gibi.

"öyleyse sen unut beni,yeter ki benden isteme"

2015 şubat'ıydı. evdeydim telefonum çaldı, açtım okuldan bir arkadaşım arıyordu. hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. noldu diyorum, kız ağlamaktan konuşamıyor. "nazlıcan. " dedi sustu. "nazlıcan ölmüş." sessizlik. aynı sıraya oturduğumuz, iki gün önce gülüp muhabbet ettiğimiz nazlıcan ölmüş. toparlandık gittik işte cenaze falan filan. sonra yurda gittik, herkes ağlıyor. kimisi korkmuş dönmüş, onu seven çocuk zaten perişan. üzüldük tabi. ve şaşkınız. i̇nsana ölüm genç yaşta çok uzak geliyor. o ilk gün hiç unutamayacakmışız, hiç onun yokluğuna alışamayacakmışız gibi geliyordu ama iki hafta sonra onu seven çocuk dışında hepimiz hayatımıza kaldığımız yerden devam ettik. hayat devam ediyor, devam etmek zorunda. i̇lk günkü gibi kalsa yaşanmaz zaten. sabahtan beri adını hatırlamaya çalışıyorum. insan beraber onca zaman geçirdiği insanın adını unutunca da ona ihanet etmiş gibi hissediyor. ama ne demiş dostoyevski; "önce biraz ağladılar ama şimdi alıştılar. aşağılık insanoğlu her şeye alışır!" mekanın cennet olsun nazlıcan. huzur içinde uyu.

türk dil kurumu'nda unutmak şu ifadelerle açıklanmış: -belleğinde kalmamış olmak, aklından çıkıp gitmek, aklında kalmamak, anımsamamak -bir şeyi dalgınlıkla bir yerde bırakmak ya da bir işi dalgınlık nedeniyle yapmamak. -bir şeyi uzun süre yapmadığı için artık yapamaz olmak. -bir şeyi yapamaz duruma gelmek. -bağışlamak. -üstünde durmamak, gereken önemi vermemek. -hatırdan, gönülden çıkarmak. bağışlamak. bir insanın kusurlarını hoş görmek ve onu bağışlamak, unutmak mıdır? şimdi düşünüyorum da unuttuğum, yani hatırlamak istemesem ya da rast gelmesem aklıma gelmeyecek kişilerin yaptıklarını düşünüyorum; ben de yaratıkları hüzünler artık üzerimde bir kuşun tüyü kadar bile yük taşımıyor. ki zaten insan acı duyuyorsa unutmamıştır değil mi. beni korkutan bir insanda unutulmuş olmak. yani bir insanın beni bağışlaması elbet hoş bir durum fakat insanın bağışlaması; hissetirdiğiniz duygunun artık onu tesir etmemesi, yani artık o ruhta sizin yerinizin kalmamasıdır. işte bu yüzden unutulan insan bağışlanmıştır. o kişiye karşı ne nefret ne üzgünlük hissedilecek kadar yeri vardır sizde. bu oldukça korkunç. ömrünüzün kısacık bir zamanında bulunan bu sebeple de karakterinizin oluşumunda etkili olan insanlar/nesneler unutuluyor. benim, ben olmamı sağlayan geçmişimi unutmam; onları bağışlamam benim acizliğimdir. o yüzden unutmaya karşıyım, oldum olası. unutulması gereken acıysa acı, mutluluksa mutluluk; ne olursa olsun unutulmamalı. -ki zaten bir zaman sonra unutmadığınızı fark ediyorsunuz. aslında her şeyin sizde bir yeri var. bir entiri gibi düşünürsek, çok eksi yemiş entirinin silik gözükmesi gibi varlar ama yoklukları da bir. ayrıca bir şeyi akışına bırakırsanız yani eksiyi verip geçersiniz o kendiliğinden yok olacaktır fakat bir şeyin üzerinde ne kadar durursanız o sizde o derece kalacaktır. dinlediğiniz şarkıyı onun için, yürüdüğünüz yolu onun için yürürseniz unutamazsınız. unutmayın da, ama yine de akışına bırakın. akışına bıraktıkça eskisi kadar tesir etmediğini fark edeceksiniz. fakat hiçbir şey asla unutulmaz sadece akıl dosyanızın gerilerinde yer edinir. diyeceğim şu ki unutmayın, bir mana çıkarıp atın gerilere...

başlığı okuduğum an '' ağlaya ağlaya senden vazgeçiyorum '' diye şarkıyı mırıldanmaya başladım. hani bazen zorla unutmaya çalışırız, bazen de bi bakarız bazı şeyleri hatırlamaya çalışsak bile hatırlayamıyoruz eskisi kadar canımızı yakmıyor unutmuşuz. garip

mümkün mü gerçekten böyle bi şey çünkü lütfen olsun. unutamadığım her an daha çok sevdiğimi hissediyorum. bedenimin kaldıramayacağı bi yük altında eziliyorum.

i̇nsan unutamıyor, unuttum sanıyor ama unutamıyor, o yaşanmışlık, sabırla bekliyor sadece sonra en olmadik zamanlarda mesela televizyon izlerken elektrikler gidince 2 3 sn o siyah ekranda kendi yansımana bakarken veya ketılda suyun kaynanasını beklerken ayağınin birini hafif kaldırıp tık sesinu bekliyorken yakalıyor seni. kaçamıyorsun.

unutmak değil sadece hatırlamamak yetiyor insana bazen. ama bir isim bir koku bir şekil veya ta insanın kendisi hatırlatıyor kendini, en zor olanı o işte. onca çaba onca gayet boşa gidiyor. unutmayı değil de herkes hatırlamamaya çalışsın. tabii başarabilirse...