unutmak

bana bahşedilmemiş bir eylem

gerçekleştirilmesi zor olan eylem

eger gercekten unutmak istiyosa acimasiz olmali insan silip atabilmeli. ha eger yapamiyosa da ugrasmali dusunmekle bise olmuyo arkadaslar. kendimden biliyom dokunmya kiyamadim lan bana her baktiginda terledim ayrildik ben gun boyu onu dusundum ruyamda onu gordum neler gecirdim aklimdan ama o bilmedi cunku soylemedim unutmak ve unutulmak istedim olmadi belki o unuttu ama ben yapamadim baskasina gidemedim bi turlu yandigimla kaldim

arkadaşlar istediğiniz kadar unutamıyorum deyin gün gelecek o sevdiğiniz yavaş yavaş unutulacak, yok olacak.

unutmaya çalışmayın da sadece iyi anıları hatırlamaya çalışın böylece harcanan emeğin ve zamanın boşa gitmediğini anlar üzülmekten vazgeçersiniz.

bu saatte hâla akliniza geliyorsa sittin sene unutamazsiniz

hafifledigim an , her sey farkli olabilirdi dusuncesi hala aklımı kurcalasada artık aci cekmiyorum onu düşündüğümde, gördüğümde kalbim sıkışmıyor geçiyor her şey bir gün bitiyor herkes bir gün unutuluyor

bir de unutmanın nasıl bir şey olduğunu unutmak var tabii...

şüphesiz ki insanlığa verilen en büyük nimetlerden birisi. ben örneğin çok unutkan bir insanımdır ve önemli, unutmamam gereken şeyleri çok unuturum bu durumdan da şikayetçiyimdir. ama bazen öyle şeyler olur ki bu şeyleri unutmak için gerekirse başka her şeyi unutmaya da razı olurum. işte o zaman anlarım ne büyük bir nimettir unutmak..

"unutmak kelimesi undan çıkmış. bildiğimiz un yani, hamur işi, öyleymiş. unutmak için un ufak etmek gerekiyomuş. birini bütün olarak unutamazmışsın zaten, öyle pat diye unutamazmışsın. öyle yavaş yavaş gidermiş, yavaş yavaş unuturmuşsun. gözleri, kaşı, burnu ile kulağı, sesini yavaş yavaş. unuttuğun zaman da o kişi olmazmış. hatırlamazmış. sonra unuttuğunu unuturmuş. ben unutmak istiyom la. her gün ne zaman unutcam diye soruyom kendime, her sorduğum zaman da her şeyi yeniden hatırlıyorum ben, daha net. unutamıyom ben."

unutamam seni, unutamam gülüm unutamam canım, unutamam.

bir defterim vardı. pembe kaplı, üzerinde "my heart was here." yazılı. iki sene sevdiğim bir adam vardı; mustafa. ne zaman mustafa ile konuşmak istesem yazardım bu deftere. ne zaman yazsam en başından itibaren tek tek okurdum her bir cümleyi. derin bir of çekerdim sonra "of mustafa off!" diye. o yazdığım her satır canımı yakardı. en çokta şunlar: "(...) her mustafa'yı sevdim, sırf senin adını taşıyor diye." neyse, az önce yine aldım defteri elime. mustafa'ya karşı bir şey hissettiğimden değil ama öylesine. ilk defa 16.09.2014 tarihinde yazmışım o'na. sonra her gün yazmışım, daha sonra araya günler girmiş, en son aylar girmiş araya. defter bitmek üzere ve ben bugün son kez yazdım. son sayfaya "bence artık sen de herkes gibisin" adlı şiiri layık gördüm. ve şiiri yazarken samimiydim. bu sevimli, pembe kapaklı defter beni çok üzdü vaktinde. bugün üzmedi, "vay be nisyan" dedirtti. galiba sevmişim ben bu sivaslıyı. sevmişim ama zor da olsa unutmayı bilmişim. defter benim dert ortağımdı. kimseye itiraf edemediğim şeyleri yazabildiğim tek yerdi. sırrımı hiç kimseye söylemedi biliyorum. evet, deftere tekrar yazdım ve en baştan okudum. sayfaların arasına koyduğum güzel anıları tek tek yaşadım. ve hiçbiri üzmedi beni. defter güzel bir hediye oldu mustafa'dan bana. okudukça gülümseyebiliyorum şimdi. ileride daha çok gülümseyeceğim, bunu da biliyorum. defterin ön kapağında "ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim" "ben sende yaşıyorum sen bende hüküm sürmektesin" " bana seni gerek." yazıyor. arka kapağında ise yukarı bahsettiğim şiir. kimse unutulmaz değilmiş. hafıza-ı beşer nisyan ile maluldür

boğulurken daha çok çırpınıp en dibe batmak gibi denedim olmadı boşa çaba

unutmak kolay olsa çoktan unuturdum

unutmuş gibi yaptığım her şeyi hatırlıyorum. biliyorum hangi acımın hangi yarama denk düştüğünü. ve sırf bu yüzden lorianna, aynaya bakarken gözlerimi gözlerimden kaçırıyorum. ne olur kimseye söyleme ama... çok yoruldum.

sevilen unutulmaz, unutulacak sevilmez.

unuttun mu? diye sorduklarında "neyi" demek yerine evet diyorsan unutmamışsın demektir unutmak budur, ya da unutmamak..

zaman ilaç değildir. insanlar unutkan. herkes unutur, herkes unutulur.

unutacaksak niye sevdik ki? anlık hoşnutluklar için mi?

unutmak istemiyorum, beni unutmasini da istemiyorum. birbirimizde guzel anilar olarak kalalim istiyorum.

artık ozlemiyorum, nasıl acaba diye merak etmiyorum. gün içinde bir kere bike aklıma gelmiyor. umrumda değil ya umrumda. oh be dünya varmış

unutulmaz sadece hatırlanmaz kokusunu ezbere bildiğin birini nasıl unutabilirsinki

unutulmuyo unuttum dediğin anda bile hersey herkes sanki sana onu hatirlatmak istiyomus gibi oluyo herkesi ona benzetiyosun ama hiç kimse onun gibi onun gibi olamiyo insann özellikle içinde biriken sözleri cam kırığı gibi batıyo kalbine kalbine neden gittin oysaki sen beni sevseydin bu dünyanın en mutlu insanı ben olurdum ,olamadım

unutmak kelimesi undan çıkmış (bkz: behzat Ç)

unuturum sandım. unutur gibi oldum yeniden çıktı karşima..başka erkeklerle flört ettim unutamadim. böyle her gece sarhoş oldum unutamadim. unuturum sandım olmadı yapamadım. onu tanıdığımı sanıyordum sonra hiç tanımadığıma karar verdim.onu çözdüm bu sefer diyorum yaklaşamamişim bile. ama bu sefer unutacağim geldiginde kapımı açmayacağım unutacağim unutacağim. kendimi unutmuştum..

i̇nsana ağır gelir. unutmak ve unutulmak.

en ağır eylemdir.

çok zor, neyi unutman gerektiğine göre değişir elbet ancak bazı şeyleri unutmak imkansız oluyor

(bkz: unutmak o kadar kolay mı sandın) murat kekilli çok güzel yorumlamış

unutmak diye bişey yok arkadaşlar alışmak diye bişey var yokluğuna alışmak ben alışamadım siz alışın..

mümkün olmayan eylemdir. o an 'hatırlanamasa' da daima bilinçaltında kalacaktır

beynin unutur belki ama ya kalbin kalbinde unutabilcekmi

"unutmak olmazsa insanoğlu nasıl yaşardı bunca acı ortasında." mustafa kutlu mavi kuş

unutmak mı? ben unutmayı unutmuşum

"i̇smini bilen son kişi öldüğünde hiç yaşamamış olacaksın" biz de unutucaz unutulucaz

lan keşke, keşke bu kadar zor olmasaydı bu eylem.

ansızın unutulanlar amansız dirilirler

''her alanda, asıl yenilgi, unutmaktır, özellikle de sizi neyin gebertmiş olduğunu unutmak, insanların ne derece hırt olduklarını asla anlayamadan gebermektir.'' (bkz: louis-ferdinand celine)

istersin ama yapamazsın . hep kalır bir yerlerde ..

unutmadım, vazgeçtim.

yokluğunda hayatın zindan olacağı bir nimettir, yüce yaratıcıya sonsuz şükürler olsun... düşünsenize ölmüşleriniz, geçmişleriniz, dertleriniz, kederleriniz, acılarınız, sıkıntılarınız vs. hep aklınızda, yaşanır mı?

hatırlamamak var sadece, unutmak falan hikaye

unutmak diye bir şey yok. daha az hatırlamak var. yoksa insanın ona acı çektiren herhangi bir şeyi unutması için hafıza kaybı gerek. sadece daha az hatrına geliyor. olay bu.

ne demiş ceceli unutmadım unutamam kara sevdam

güzel şeyler çabuk unutulur kötü ne varsa ilk gun ki gibi kalır bu da hayatın cilvesidir

çok garip bi şey bu eylem. şimdi düşünüyorum şöyle, zamanda geri gidiyorum biraz. kimlerle ne yaşadığımı anımsamaya çalışıyorum. anılarımı zihnimin yüzeyine çıkarırken bi bakıyorum ki boşluklar oluşmuş zamanla. her şey kopuk kopuk beynimde sıralanmış. en çok geriye acı kalmış. kırgınlıklar birikmiş üst üste. böyle midir ki acaba? hep ağladığını mı anımsar insan. gülümsediğimi hatırlamak niye bu kadar zor anlamıyorum. i̇nsan tebessümü neden unutur? bize küçüklüğümüzde insanı insan yapanın unutmak olduğu öğretildi. oysa insanlıktan çıkarmaz mı bu illet? ne bileyim bana öyle geliyo. mesela yıllar önce hayatın anlamı olarak bellediğin insanın soyadını anımsayamamak? ne bileyim en güzel anılarını kaybetmek.