kabullenmek

kabul etme durumu. insan yenilgiyi,sevgisizliği ya da yapılanları bazen kabullenemez ama eninde sonunda görür gerçeği. ama en güzeli ilk başta fark etmektir

kabul kelimesinin kökeni arapça'da 'kabile' kelimesine dayanır;yani 'yüz yüze gelmek,benimsemek,direnmemek' demek.böyle olunca cesaret işi mi çaresizlik mi karar vermek zor.aslında duruma göre de değişir.bilemedim.

bir nevi yenilgi. olaylara yeniliyorsun ve "tamam" diyorsun. "tamam öyle olsun" diyip susuyorsun. kabullenmek hissizleştiriyor biraz. zaten kabul etmekten başka bir durum söz konusu olmadığından dolayı, acıyı bile kabulleniyorsun. ölümü bile bir zaman sonra bakmışsın ki kabullenmişsin

sevgiliyi her haliyle kabul etme durumunda en güzel şeklini alan söz

boşvermek

bedenine ruhuna ağırlık ve izler bırakan zincirlerin kırmak demektir. kabullenmek beyaz bir sayfa açmak gibidir aslında. biraz daha iyisindir, kalemi daha sağlam tutarsın, yazan kalem çizer hesabı acımazsın. tecrübelerin en büyük yenilgilerinden oluşmuştur. daha güçlüsündür. istediğin kişi olma hakkı sendedir, o zincirleri kırmakla beraber başlattığın bu zincirleme olayda daha güvenle basarsın yerlere. mantık her şeyin ötesinde görünür senin için. ama hayat işte hiç beklemediğin yerlerden vurur.

her şeyi bir gün kabulleniyorsun abi. istemesen de kabulleniyorsun. milleti kırmamak için paramparça oluyorsun ama kabulleniyorsun.

çok zor zanaattir. her baba yiğidin harcı değildir. ben mesela yapamıyorum, kendimi kandırmak daa kolay geliyor

zordur. ama bir kere kabullendin mi bir şeyi geri dönüşü kabullenişinden daha da zor gelir. ama asıl zor olan kabullendiğini kabullenebilmektir.

az önce yaptığım davranış. misafirlerin artık gitmeyeceğini kabullenerek, isterseniz yataklarınızı hazırlayayım dedim. hazırlandılar, gidiyorlar. pişman değilim.

gösterdiğim her çaba boşuna galiba

her ne kadar inkar etsem, görmezden gelmeye çalışsam da duygusal bir insan olduğumu farkettim. kabullenmek zor ama bu bir gerçek. son derece kırılgan biriyim. ve insanlara güvenmek ihtiyacı duyan, sevdiklerine umut bağlayan.. i̇nsanlar karşısında bu denli beklenti içine girmem beni içten içe mahveden bir zehir gibi. çünkü asla beklentimi karşılamayacaklarını biliyorum. ama bu bilme yetisi beni umut etmekten alıkoyamıyor. sonra ihanete uğruyorum, sonra kepçeyle verdiğim değeri kaşıkla aldığımı hatta bazen hiç alamadığımı görüyorum. sonra içime kapanıyorum. gün ışığını görmek için heyecanla yapraklarını açan ama karanlığın içinde olduğunu görünce, yapraklarını kendini kötülüklerden korumak için kapatan bir çiçek gibiyim. i̇nsan insana muhtaç ya, kaçsam da tutunacak dal bulamıyorum. gerçekten yoruldum.

beni ne kadar sevmediğini kabullendim

inkarı bırak kabullen, kabullenmekten başka çaren yok 366. gün

beni kabullenmeyişini kabullendim.

yanındayken beni sevdiğini söylemene rağmen gözlerinin sevmiyorum deyişini kabullendim.

kabullenmek zordur

gidisini terkedesini kabullenmek. umut bitiriyor insani ne kadar cok kabullenirsen o kadar umut baglamaz ve daha kolay atlatirsin

ben mecnun, sen şirin.

kabullenmemek diye bir şey olamaz bence. eninde sonunda eğer bir şey neticeye ulaşmışsa ve değiştirme şansı sıfırsa, yenik düşüp her şeyi kabullenebiliyorsunuz.

he he tamam tamam

keşke kabullenmekten anladığınız sadece eski sevgilinizi başkasıyla görmeniz olsa. ölümü kabullenmek,daha derin şeyleri kabullenmek var. edit:yeni sevgilisinden ayrılan birinin yarasına tuz bastım sanırım eksi ondan..

daha vizeler bitmedi ama biri sınıf grubuna büt tarihleri belli mi yazdı (bkz: kabullenilmiş çaresizlik)

Kabullenin, yaranızın farkına varın.. ve izin verin yaranız iyileşsin.

becerebilen varsa helal olsun. şu zıkkımı bir becerebilsem hayatıma devam edebilirdim belki. belki daha farklı bir konumda olurdum farklı bir insanda farklı bir şehirde farklı bir meslekte her şey daha farklı olurdu belki de.

Ben her şeyi kocaman kocaman yaşayan, her duyguyu devleştiren, kendime yok yere eziyet eden bir malım. Hatta biraz gerizekalıyım. Kabulleniyorum. Yaşadığım hiçbir şey düşündüğüm kadar trajik değil.

Sakatlıktır biraz. Kabullenmemem gereken her şeyi kabullendim. Siz yapmayın.

İnsanı müthiş rahatlatan bir eylemdir. Kabullenmeniz gereken şeyin ne olduğunun hiçbir önemi yok, önemli olan içinizde bitmek tükenmek bilmeyen o savaşın artık son bulmuş olması, beyaz bayrak çekerek teslim olmuş ve huzura kavuşmuş olmanızdır. Bu teslimiyet aslında bir mağlubiyet değil tam tersine galibiyettir. Ayrıca bazen her şeyin sizin elinizde olmadığı, ne yaparsanız yapın istediğiniz sonucu elde edemeyecek olduğunuz durumların mevcut olduğunu anlamanızı sağlar. Her şeyi kabullenin demiyorum ama bazen kabullenmek gerektiğinin farkında olmak ve kabullenip huzura ulaşmak en iyisidir.

Bazen o kadar da kolay olmayan eylem. İnsan düşünüp duruyor ya bunlar niye benim başıma geliyor, ben nerede hata yapıyorum diye. İşte tam bu nokta bizim kabullenmemizi engelliyor. Düşündükçe bir çözüm bulamıyoruz ve süreç uzuyor. Nihayetinde kabulleniyoruz ve rahatlıyoruz. Bir olayı kabullenmek her ne kadar zor olsa da bir gün kabulleneceğinizi bilmek bile rahatlatıyor. Umarım kabullenmeniz gereken üzücü bir olay olmaz ama olursa bir gün kabulleneceksiniz. Biraz da olsun rahatlayın ve o günü bekleyin.

Son 5 gündür neler oldu hayatımda. Bende tık yok. Yaşama sevincim elimden alınmış. Hiçbir şeye tepki veremiyorum artık. Sanırım öldüm. Ayıp olmasın diye yaşıyorum.

Çaresizliğin meydana getirmiş olduğu bir nevi teslimiyet, vazgeçiş halidir. Belki de kabullenmek çaresizliklerin en büyüğüdür. Belki bu yüzdendir bu sürecin uzun ve acı verici olması. Bu durum ancak sonunda yersiz bir mücadele içinde olduğunuzu anlamanız ve bu mücadeleden vazgeçmenizle son bulur. İnsanın herhangi bir şeyi kabullenebilmesi için duygu ve düşüncelerinin aynı paralele denk gelmesi gerekir. Kabullenme süreci dediğimiz zaman dilimi bu ikisinin aynı paralele gelinceye kadar ki geçen süreçtir. Genellikle insanlar hayatlarında beklenmedik bir olayla karşı karşıya kaldıkları zaman duyguları ve düşünceleri aynı doğrultuda olmaz. Beyniniz size içinde bulunduğunuz durum hakkında gerçekleri ve mantıklı olanları sunuyor olsa da, kalbiniz bunları bir süreliğine inkar edecek ve olmasını istediğiniz şekliyle size sunacaktır. Zamanla kalbiniz tarafından size empoze edilen duygular ile düşünceleriniz aynı paralelde buluşacak ve kabullenme gerçekleşecektir. Albert Einstein'ında dediği gibi; "Hayat bisiklet sürmek gibidir. Dengede kalmak için hareket etmek zorundasınız." ve düşmemek için pedal çevirmeniz gereklidir. Asıl düşüşü pedalları çevirmeyi bıraktığınız zaman yaşarsınız... Kabullenmek oldukça zor ve can yakan bir süreçtir ancak sonu şifadır. Önemli olan çok fazla yara almadan bu şifaya ulaşmaktır. Ancak bu gerçekleri söylemek ne kadar kolay olsa da, kalbe söz geçirmek maalesef o kadar kolay değildir...

Kabullenmekle ilgili güzel bir tanıma denk gelmiştim onu bırakayım buraya. "Aylardır cebelleştiğim bir şeyi bir gün anahtarı kapıda çevirirken kabulleniverdim. Bir şey tık diye yerine oturdu. Kabullenmek uzun ve ani bir eylem."