unutmak

birini unutmak istiyorsanız önce ondan nefret edin böyle olunca her şey daha kolay oluyor mesela tenin konusu diğer bütün canlıların hiçbirisine benzemediği içim nefret edin göz çukurlarının içindeki boncuk gözleri gibi başka hiçbir insan size bakmadığı için nefret edin yüzünün her bir milimini size ezberlettiği için nefret edin son olarakta size onsuz hayal kuramayacak kadar muhtaç bıraktığı için nefret edin sonra küçücük bir anıyla darmadağın olup her şeyi başa sarın çünkü tamamen unutmanız ancak beyniniz durduğunda mümkün olacak

aklın zamansız öldürdükleri, yürekte amansız dirilir. (bkz: en iyi unutma yöntemi zamana bırakmak )

aslında unutmak diye bir şey yok bence. i̇nsan sadece alışıyor. belki zorla belki kolayca ama unutmuyor, alışıyor. unutmamak için çok fazla sebebimiz var ve elimizde olmayan sebepler bunlar, koku gibi. evet 1 sene uğraşırsın unutacağım diye, sonra 2 sn aldığın koku o 1 seneyi çarpar suratına "bok unuttun" diye. anlam yüklüyoruz her şeye. bir şarkıya, sokağa, hayvana, yemeğe, cafeye, filme, diziye, carta curta. belki unutmak için o anlam yüklenen her şeyden kaçıyoruz ama sen koştura koştura arkadaşına aldığın hediyeyi koymak için afilli bir paket ararken mağazada o şarkı çalıyor ya, kimin aklına gelir dimi? çakılıp kalıyorsun. bir bileklik görüyorsun, sanki o kişinin bileğinde gibi. heh işte onun tarzı. nasıl unutacaksın? allah kahretsin bak karşıdan gelen çocuğun montu da onun montundan. hadi buyur buradan yak. kitapçıya giriyorsun ve karşına en sevdiği kitap çıkıyor. unut unutabilirsen. yemek yiyorsun, aniden aklına geliyor bu yemeği iyi yapardı diye. elma çayı mı içsem yoksa kırmızı meyve çayı mı diye düşünüyorsun aklına onun verdiği tavsiye geliyor ve elma çayı içiyorsun buruk gülümseme ile. sokakta bir kedi görüyorsun "ne kadar tatlı" diye düşünürken, onun da en sevdiği hayvanın kedi oluşu geliyor aklına. bla bla bla hiçbir şeyi unutmuyoruz, eşek gibi alışıyoruz yokluğuna. nickimi de boş verin.

4-5 senedir fazlasıyla canımı sıkan hayat standartlarım çok yüksekmiş gibi aşağıya çeken tedavi sürecinin dahi işe yaramadığı başa bela bi olay. herkes unutmak istiyo ama ben inadına ve fazlaca hatırlamak isterken niye unutuyorum anlam veremiyorum hiç

“bilinçdışı, bilinç ile aralıksız bir algı etkileşimi içerisinde yaşar ve çalışır. yoğunluklarını ya da güncelliklerini kaybeden bilinç içerikleri bilinçdışına doğru batar ve biz buna unutma deriz.” diyor gustav jung

aga sol kanatta bir şarkı sözünde birini hatırlamak başlığını görünce ulan acaba eski sevgililerimden hangisi aklıma geliyor diye şöyle bir düşündüm de hiç biri aklıma gelmiyor bildiğin geçmişime format atmışım haberim yok amk bunun sizin için önemide yok her neyse.. t1: unutmak, belleğinde kalmamış olmak, aklından çıkıp gitmek, aklında kalmamak, anımsamamak.

şu aralar tedavisini gördüğüm illet şey. hayat standartlarım çok yüksekmiş gibi ağzına sıçıyo o standartların bu illet.

bu konuda üstad olan kişi eski sevgilimdir. anlattığı şey karşısında şok yaşadım ya. geçen onca zaman üzerine mesaj attı. eskileri konuşmaya başladık, bana merak ettiği şeyleri sordu vs. sonra bana aynen şunu dedi: "ben o seneleri hiç hatırlamıyorum. sanki biri hafızamı sildi. senle neden ayrıldık onu bile bilmiyorum. hatta senle ayrıldıktan bir sene sonra bir kız bana beni sevdiğini söyledi. ben istemedim. 'neden hala nisyan'ı mı seviyorsun?' dedi. seni de o zaman hatırladım." tamam beyin kötü anıları siler de 2 seneni yok edecek kadar mı kötü anındım zalımın evlâdı?

unutmak pek mümkün olmuyor. i̇lla ki aklınıza geliyor . ama alışmak mümkündür. hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını bilmek ve hatırlamamak en iyisidir.

unutmada zirveyi yaşıyorum şu an. biriyle aramızdaki tüm ilişkiyi bitirip yollarımızı ayırdığımızı unutup uykudan uyanıp sınav sonucun nasıl diye mesaj attım. ya ben premium sarhoş oldum galiba..

bu konuda kimse elime su serpemez açıkçası. bazen oturup 10 dakika düşünüyorum, dün ne yemek yedim diye. (bkz: aa bu yaşta alzheimer)

herkesin zihninin sıkıntılara karşı savunma şekli var. benimki de unutmak. ne güzel değil mi? hayır, değil. görüp görebileceğiniz en lanet şey. belki de benim lanetim, bilmiyorum. şöyle ki beynimiz o kadar da zeki değil. bir şeyleri silerken 'şu güzel şu kötü' diye silmiyor. sel gibi önüne ne katarsa götürüyor. canının sıkıldığını da köşede bırakıyor. en güzel en mutlu günlerin hangisiydi, cevap veremezsin mesela. en utanç verici, en komik anın neydi?sanırım olmadı. hayır oldu, trilyonlarca belki, sen o an hatırlamıyorsun sadece. giden sadece kötü anılar olsaydı bile her şeyi silmen mümkün olmuyor. bir dükkanı görüyorsun sokağı birinde, orada ne olduğunu bile hatırlamıyorsun ama karnına tarifsiz bir sancı giriyor mesela. neyin olduğunu bilmediğin bir anının acısını çekiyorsun tüm gece. kavgalarda zihnin bomboş bir yazı tahtası olduğu için yapılan hiçbir şeyi kimsenin yüzüne vuramıyorsun. neyi niye yaptığını hatırlamadığın için sebepsiz yere kalpler kırıyorsun. her şey gitmiyor, alzaimer değil sonuçta. i̇ki yıl önce vitrinde gördüğüm elbisenin rengini söyleyebilirim ama iki saat önce arkadaşıma hangi cümleyi kurduğumu söyleyemem. bu kadar dengesizken aklında kalan anılara da çevrenden rağbet gelmiyor bir süre sonra. keşke her şeyi unutsam, keşke şu şu şu anılara reset atsam diyen insanların kafasına sandalye fırlatasım geliyor sırf bunlar yüzünden. hatıralarınızı sevin millet, onlar sizi siz yapan şeyler. lütfen geç olmadan bunu fark edin.

bir şeyi unutmak değil unuttuğunu hatırlamak insana huzursuzluk veriyor

unutmaya çalışmak hatırlamakmış

bir yerde gerçekleşmesi imkansız bir eylemdir diye okumuştum.

ne demiş teoman "unutmaksa intikamın unuttuğunu da unutmaksa"

güzel fill keşke gerçekleştirebilsem... geçen ilk okuldan bir arkadaşımla sohbet ettik o anda aklım bir geçmişe gitti ulan çoğu şeyi hala hatırlıyorum yaa. gerekli gereksiz insanlar hakkındaki bilgileri beynimde tutmaktan bıktım anlamıyorum ki sorun bende mi neden böyle oluyor. i̇ş artik öyle bir boyuta geldi ki insanlar unutmuyorum diye benle kendi dedikodularını yapmıyorlar zjdjdjdj

unutmak denilen bir şey bence yok çünkü unuttum derken bile hatırıyorsun zaten.

bu aralar öyle oldu ki az önce içimden birine “lan biz senle sikişmiş miydik” dedim. buradaki sikiş mecazidir..

unutmak bir sesi bir nefesi hatta tek bir heceyi. bir emoji mesala. unutmak ne mümkün. kalbin hatırlamak istediğini zihnin silmesi imkansız. hafızamı kaybetsem yine de unutamam gibi geliyor...

öğrenilen bilgiyi uzun süreli bellekten (usb) kısa süreli belleğe geri getirememe ya da getirmekte zorlanma durumu. ekstra anlam çıkarmayın üzülürsünüz

Unutmak kolay demiştin, alışırsın demiştin. Öyleyse sen unut beni yeter ki benden isteme Barış Manço

öyle ha diyince unutamıyorsunuz. 'nasıl unuttum ama' derken bile kendinle çelişip unutamadığının farkına varıyorsun. velhasıl kelam zor. çok zor.

Unutmalar yoktur, alışmalar vardır.

Kimseyi unutamazsınız, sadece hisler değişir. Hissetmemek de en iyisidir. Malum birinden nefret bile etseniz onu nefret edecek kadar önemsemiş ve hatırlıyor olursunuz.

Yakınlarınız ölür, ihanete uğrar, travmalarla boğuşur, aşık olur, sever, sevişir... Bir sürü hatıralar biriktiririz. Peki sonra? Sonra unuturuz. Unutamadıklarımız da hafifler. Artık eskiki kadar da acımaz içimiz. Çünkü beynimiz unutmaya programlanmıştır. Yoksa yaşayamayız. Her sabah kalbimizi yoklayan bir acıyla uyandığınızı, yahut sadece bir kere aşık olup bir daha kimseye bakamadığınızı düşünün. Zaman. Emin olun, zamanla geçer. Geçecek.

İnsanoğlu için hem en büyük ödül hem de en büyük ceza. Ödül çünkü artık canın daha az yanar. Ceza çünkü en ihtiyacın olduğu anda kendini zorlasan bile ne sesini hatırlayabilirsin ne kokusunu.

zaman ilaç değil insan unutkan. sahici bir duygudur

Rahmetli İbrahim Erkalın dediği gibi ; Gönül seni unutmayı unuttu..

Hayat bir hatıradır, unutursan ölürsün. (bkz: şahsiyet) Edit: başlığa daha önce yazmış olduğumu unutmuşum shsnjxjssj

entrisiz başlık. başlığın hakkını vermek diye bunu derim..

“UNUTMAK İNSANA VERİLMİŞ EN BÜYÜK HEDİYEDİR!”

Bu başlığa sabah entry girdim ama birini unuttuğunu yazmak unutmadığını gösterir diyip geri sildim. Bir gün bu başlığa uğramayı bırakıp girilen entryleri okumayı bıraktığımda unutmuş olucam her şeyi

Az önce 2 sene önce yazdığım entrynin artılandığını görünce okudum ve artık orada yazan çoğu şeyi hatırlamadığımı farkettim. "Beni biliyorsun, takıntılı manyağın tekiyim. Hiçbir şeyi kolay kolay unutmam. Öylesine söylenmiş rastgele sözleri bile. Bu daha da zorlaştırıyor tabii hayatımdan çıkan insanları hayatımdan çıkarmamı. Gittin ama işte hep benimlesin. Erik görünce bile içim burkuluyor, evet sen sevmiyosun diye. Kardeşime bir ayakkabı almıştım iki ay önce, ayakkabıyı alırken seninle konuşuyordum diye ayakkabıya bakınca bile gözlerim doluyor. Ben böyle hastalıklı bir insanım işte. Hayatımı o kadar zorlaştırıyor ki bu durum. Çukur izleyip izleyip bana anlatıyordun diye nerde görsem boğazım düğümleniyor mesela. Şarkı listemin yüzde sekseni zaten senin önerdiğin şarkılar, dinlemeyi bırak gözümün ucuyla bile bakamıyorum. E haliyle çok yoruluyor ve üzülüyorum." yazmışım. Eriği sevmediğini unutmuşum mesela ve bu sene hiç yemediğim kadar çok erik yedim, hiç aklıma bile gelmedi. Kardeşime aldığımız o ayakkabı küçüldü ama hâlâ dolapta, her dışarı çıktığımda onu görmeme rağmen gözlerim dolmuyor aklıma bile gelmiyor. Çukur amblemi tam odamın karşısında ama hiç aklıma getirmiyor onu ve o şarkılardan sadece birkaçını hatırlıyorum. Zaman müthiş bir şey arkadaşlar. Zaman gerçekten ilaç. Şimdi, tam bunları yazarken hayatımda olmamasının verdiği huzuru hissediyorum, aklıma bile gelmeyecek kadar unutmuş olmak huzurlu hissettiriyor.

Dünya dönmeye, insan unutmaya mecburdur. Ne çok hatıra var zihnimizde kaybolup giden.

çok güzel bir özellik. yaşanılan kötü şeyler, tanıtan kötü insanlar ve kötü sözleri unutamasaydık normal olarak yaşayamazdık. iyi olan şeyleri istesek de unutamıyoruz zaten.

zor tabi ama gamsız olan kazanıyor arkadaşlar

İyileşmektir.

Bana göre oldukça zor bir eylem. Sadece birisini, bir yeri, bir anı unutmak değil. Yaşadığın hayatın bir kısmını silmek.

zihnin bizi bazen ödüllendirme bazen de cezalandırma sistemi.

Unutmak diye bir şeyin gerçekten var olduğuna inanmıyorum ben derinlere gömmek olur olsa olsa gün geliyor beyin hooop atıyor yukarılara gömdüğümüz o anıları hatırlıyorsun....

Benim cezam unutamamak. Bazen unutmayı isterdim, bu bana iyi gelirdi.

Herhalde şu hayatta en kolay yapabildiğim eylem.

Sanıldığı kadar kolay değildir. Bir ses,koku,eşya,kişi bile hatırlatır. Zaman geçtikçe unuttuğunu ertelersin sadece ama aklının bir köşesinde daima vardır ve bir araç bunu arada bir açığa çıkarır.

Kişiyi, sana hissettirdiklerini unutmak değil de, yanında nasıl güldüğünü, kızdığında kaşlarını nasıl çattığını, sana nasıl baktığını unutmak, hayal etmek isteyip hayal edememek.. Zaman olmuş evlilik hayali kurmuşsun, yanında kahkahalar atmışsın ama zaman geçmiş unutmuşsun işte.

Bu ara unutmamam gerekenler üzerinde de istemsizce uyguladığım eylem

her acı elbet bir gün unutuluyor ama pişmanlık...

1. bilinçli bir unutmak söz konusu olamaz; unutmak edilgen biçimde gerçekleşen bir eylemdir. unutmanın bu sebeple bir yöntemi, en iyi yöntemi şeklinde şeyler söz konusu olamaz. 2. unutmanın artık bir meşru bir hakka dönüştüğüne ilişkin kişinin kendisini motivasyon yüklediği (bu bir unutmak değil, hatırlamayı/hatırlananı bilinçli şekilde göz ardı etmek, yok saymaktır.) bir tutumdan bahsedeyim; x üzerine hüznün kotasını doldurmak ya da hüzünlüyü değiştirmek: - 'yeterince' acı çekmiş olmak - olayın yarattığı ruh haline 'katlanır' gibi bir müddet yaşamış olmak. ( insan ne olursa olsun yaşamış olacaktır. bu, yaşamın bazen mesuliyet, bazen çile, bazen içine doğulmuş bir şey olarak örneği olsun bizlere) - kendi varlığını uzun süre manipüle etmek. uyuşturucu ya da alkol kullanımı gibi bir örneğin yanı sıra yoğun bir şekilde sosyal kimliğini yaşamak. yani kendini kendi toplumsallığında kaybetmek. 'ben bir göklere çıkayım ya da bir fransa turu atıp döneyim zihnime, ülkeme... muhtemelen zihnimde bir şey kalmamış olacaktır. kalmış olsa da cam parçacıklarının artık tenime batmasına müsaade etmeyeceğimi savunacağım başka tecrübelerden hareketle bir cüretim olacaktır.' 3. insanoğlunun faydası, dünyaya sadece kasvetli ya da meliorist bir gözden bakmaması için fonksiyonu elzem. sıradanlığın, toplumsal hayatın idamesi de denilebilir buna. 'büyük toplumların büyük unutmaları' gibisinden bir eser yoksa duygusal bir referanstan sosyolojik-tarihsel bir çalışmanın konusu olabilir. lakin unutmak ne tarihselcidir ne de tarihsicidir; o gerçeği, kişiyi, olayı, durumu vs. büsbütün silmek ondan çıkarılabilecekleri de, onun örnek olabileceği her şeyi de göz ardı etmek demektir. unutmak, bir şekilde unutmanın ögesi olacak şeyin tekerrürünü göze almak demektir. hazırlıksız olmak, yine tüm götürülerini şimdiye, şimdinin hissettirdiklerine inanır bir şekilde göze alarak eskiyi hafızadan silmek gibidir. unutmak, bir fidanı ölsün diye mezar toprağı ile örtmektir. - bile isteye çalışılan unutmak, temenni edilen unutmak hatırlama işlevi taşır, uyarılmışık doludur. 'nasıl unutuyorum ama' diye kendini belli edebilir. - unutmak nankörlüktür. unutmak sıradanlıktır. unutmak gözlerinin ve kulaklarının tecrübelerine bir hiçlik perdesi çekmek, onun çevreden duyumsadıklarının varlığını inkar ya da o tecrübelerden noksan bir kendiliğe, muhteviyatında iyilik olduğuna inanılan kendiliğe sığınmaktır. - unutmak bir çiçeği evin güzelliği için sevmiş bir kimsenin çiçek solduğunda onu aklının bir köşesinde bile yeşertmeği düşünmemesidir insanın. - kaya aşağı yuvarlandığında sisifos'un zihnine bilinç nüfus eder; insanoğlu kayanın aşağı yuvarlandığını hep unutmak ister. ... Bin dokuz yüz kırk üçte biri öldü Boynu değil, bir karanfilin sapıydı, yana düştü Düşünce öldü Bir ölülük sindi ellerime Bir ölülük bana sindi Ona sergimde her zaman bir yer ayırırım Kimseler bilmez Ben işte gizli gizli onu sularım Karanlık bir karanfilliği Yoklukta bir karanfilliği ... * konu hakkında yazdığım önceki entrymi silip daha kapsamlı, anlaşılır olduğuna inandığım bu entryi paylaştım. anımsayacak olanların bilgisine.

unutmaaak o kaaaaadaar kolay mı sandıınnn ayrılık banaaa aşktır artıık