Hayatımdaki insanlara karşı oldukça verici bir yapıya sahibim. Hatta benimkisi biraz abartılı desem yeri var. Sevdiğim, değer verdiğim insanları mutlu görmek, onların mutluluklarına vesile olabilmek beni de mutlu ettiği için bu konuda kendimi frenleyemiyorum. Hâl böyle olunca insanlarla olan alma verme dengesini asla koruyamıyorum. Bunu yaparken içimden gelerek yaptığım için bu durumdan hiç rahatsızlık duymuyorum. İşin ironik kısmı ise; verdiğimin yarısını bile bana vermemiş olan kişilerin gün gelip verdikleri şeylerin hesabını yapıyor olmalı. Böyle olduğu zaman o kişiden anında buz gibi soğuyor, aramızda alacak verecek bir şey varsa hesabı kapatıp vedalaşıyorum. Hesap, kitap yapıp çıkarcı düşünen insanları hiç sevmiyorum. Hele nankör olanlardan rabbime sığınırım...