intihar etmek

Dün bi üst sokakta 16 yaşında gencecik bir kız intihar etmiş. Annesinin çığlıklarını duyunca çok üzüldüm. Keşke hiçbir şey ve kimse bizim hayatımıza verdiğimiz, verebileceğimiz değerin üstünde olamasaydı.

her açıdan verilmesi en zor karar. bu aşamaya gelip, bunu gerçekleştirip hayatını kaybeden insan muhtemelen hayatını kaybetmeden önce her şeyini kaybetmişti. umudunu, sevincini, inancını, varlığını, yaşama sebebini kaybeden biri, hayatını da kaybetmekten çok korkmaz.

link 21 yaşındaki bir genç geçim sıkıntısı nedeniyle üniversite yemekhanesinde kendini asarak intihar ediyor. Üniversite ise bu olayı elim hadise diye duyuruyor. Birileri bu ülkede verilen asıl yaşam savaşı için bir şeyler yapabilir mi lütfen? Bizlere önceden bir gençlik borçlulardı, ama artık koca bir ömür borçlular...

İki hafta önce üniversitede intihar eden öğrenciyle ilgili entry yazmıştım bu başlık altında. Aradan geçen bu kısa sürede 3 öğrenci daha intihar etti. haber linki link Son olarak dün de maalesef bir genç daha intihar etti. 3 intihar vakası da KYK yurtlarında yaşandı. Bu gençlere ne yaptıklarının farkına varmaları için daha kaç canımızı yitirmemiz gerekiyor?

haklı bulmak, gerekçelendirmek, detay vererek analizini yapmak devamının gelmesine sebep olur. bu konuda sadece haber kanallarının değil ama en çok da haber kanallarının ve halkın söylemlerine dikkat etmesi gerekiyor. sebepleri evet ekonomiktir, psikolojiktir ve politiktir. yitip gidenler hep gencecik insanlar.

Etrafımdaki kimse iyi değil şu sıralar. Ben şakasına arada “en azından hayattayız be abi.” Dediğimde çoğu zaman komik bulunup gülünmüyor boşluğa bakilip haklısın deniyor. Kolay değil şuan üniversite okumak. Her anlamda kaygı dolu sıkıntı dolu. Geçen sene okulu uzattığımda ben de mental olarak berbattım. Ama en azından orta sınıf bir ailem olduğundan spora gidebiliyordum. Öyle kafayı toparladım. Bakmayın öyle bu ülkede spora aylık 500tl vermek çok lüks. Bazı arkadaşlarım var gerçekten 1250tl bursla hayatta kalmaya çalışıyor. Onlara hayranım gerçekten, çoğu mekanda da hesabı ödemeye yeltenirim ama izin vermezler. Bu çocuklar ne şartlarda ne rezilliklerde mentallerini koruyup günün sonunda hayatta kalmak bile başarıyken okuyup adam olmaya çalışıyorlar. Bizim nesilin çektiği imkanlar icindeki imkansızlıklar 1930larda sözde atlarla dereleri aşıp okumaya çalışan dedelerimizden de berbat. Ben orta düzeyde geliri olan biri olarak bile kitap alıp fotokopi çektiremiyorum. O arkadaşlar nasıl yapıyor anlamıyorum. Şuan her şey o kadar berbat ki bu haberlere şaşırmıyorum. Şu sıralar herkes kumar bağımlısı da olmuş. Sabah 9 otobüsünde sweet bonanza ceviriyo herkes. Sonra borçları varmış kendini astı diye haber oluyor. Bitmişiz biz bitmişiz. Kimsenin gelecekten beklentisi kalmamış. bir nesil kayboluyor.

ergenlik döneminde 1-2 kere dillendirip, ki muhtemelen ilgi çekmek içindi, sonrasında gerçekten deneyince korkunç bi olay olduğunu öğrendiğim ama yine de beynimden uzaklaştıramadığım düşünce. şimdi şöyle anlatayım, hayatınız sizi güçlü bi insan olmak zorunda bırakmışsa ve sürekli zorlukların üstesinden gelmek zorunda kalıyorsanız bu düşünce kaçınılmaz oluyor. ama burda bahsettiğim olay şey değil, mesela bi sıkıntı çıktı gideyim öleyim bari falan. böyle bi şey değil anlattığım. güçlü olmak zorundaysanız üstünden geldiğiniz olaylar sizin için başarı olmuyor. hatta bi süre sonra o kadar normalleşiyor ki yaşadığınız en ufak pozitif olaya olağanüstü bi tepki vermeye başlıyorsunuz. pozitif taraftan buna alışınca artık yaşadığınız kötü olaylara da normalin dışında tepkiler vermeniz kaçınılmaz oluyor. daha somut anlatayım, 12 yıl önce annemin hasta olduğunu öğrendik. belki yaşın etkisiyle belki de bahsettiğim bu sıkıntıların üstesinden gelme muhabbetinden ilk yıllarda ben pek tepki veremedim. tabii ki üzüldüm, çok üzüldüm ama işler sonradan değişti. aynı dönem şu anki eşim erkek arkadaşımdı ve ayrıldık. üstüne üniversiteye başladım. maddi olarak kötü bi süreçteydik. işte geldi mi üst üste geldi. ben bunları o yaşa göre olabilecek en iyi şekilde aştım. ve yaşadığım kötü olaylar karşısında tepkim gayet normal seviyelerde sürdü. kötü olayları normalleştirip hayatımın bi parçasıymış gibi davranana kadar ben de her şeye normal seviyede sevinip normal seviyede üzülüyordum. bi süre sonra intihar deneyimli o korkunç depresyona girdim. kabus gibiydi. yemiyordum içmiyordum 1 ayda 20 kilo verdim kimseyle iletişim kurmuyordum. bi gün dedim ki bitti abi ben napıyorum niye yaşıyorum. arkadaşlarım kapıyı kırıp eve girene kadar benim bilincim gitmiş. sonra tedavi aldım bi süre ve tedaviden ziyade aslında kendimle tanıştım. hayatımı, yaşadıklarımı her şeyi düşünüp anlama fırsatım oldu. o korkunç düşüş beni resmen bi anda yukarıya fırlattı. bi süre önceye kadar, belki hala ama bazen, yaşadığım her şeye tepki veriyordum. yani üzücü bir şey varsa direkt o an üzülüp içime atmamayı ya da güzel bi şey yaşadığımda yarınlar yokmuşçasına sevinmeyi öğrenmiştim. çok da iyi gidiyordum. bazı kötü olaylar yaşadım, özürlerle kapatıldı bazıları, bazılarıysa konuşulmadı bile. içime atmam istendi. bunlar benim her allahın günü kendimi sorgulamama, kendimden nefret etmeme sebep oldu. bu süreçte yine düşündüm yine istedim. şu an istiyor musun deseler, net bi şekilde hayır diyemem. çünkü çok mutsuzum, çok yoruldum ve bunu gerçekten anlayan kimse yok. herkes hiçbir şey olmamış gibi davranmamı istiyor ama kendi elleriyle beni ölüme götürdüklerinin farkında değiller. çığlıklarımı duymayıp kendini bana kör eden herkesi pişman etmek için bile bu düşünceyi bi yerde saklı tutuyorum hala. çünkü hiç hak etmediğim bi hayat içerisinde her gün ağladığımı görüp bi kere bu kızın nesi var demeyi seçmeyen ve hatta abarttığımı düşünen herkesten iğreniyorum. konunun başına dönersek ben daha önce hayatım bitti sanmıştım. bitti dediği yerden her şeyi olabilecek en iyi hale getirdikten sonra tekrar dibe batmasına izin verdim. o zaman küçüktüm üniversite öğrencisiydim. hatalardan dönmek için iyi bi zamandı. şu an değil. çünkü şu an hem açılan yaralar çok derin hem de benim gücüm tükendi. gücüm tükendi cümlesini muhatabına belki de 1000 kere söyledim. olmadı. bu hiçbir şey olmamış gibi davranma huyu bana göre değil. ve benim günlerce ağladığım şeylere hiçbir şey olmamış gibi davranılıyorsa benim ölümümün de çok etkisi olmayacaktır. işte böyle. çok uğraştım. çok. hep kendimden verdim. artık vermeyeceğim artık uğraşmayacağım falan yazsam da boş. yapıyorum. ve kendimi bu hale düşürdüğüm için kendimden nefret ediyorum. ben bu kadar kafa yorarken, kendimi hasta edecek kadar üzülürken sikine hiçbir şeyi takmayan bi insan için şu hale gelmem en çok koyan maalesef. geçecek mi bilmiyorum, düzelmeyecek o kesin de. mucizelerle işim bitti çok bekledim. beni ruhsal anlamda kaybetti, bedenen yapacak cesaretim yok şu an. ister miyim, o kadar yazdım cevabım değişmedi hala net olarak hayır diyemiyorum.

Yakın bir zamanda bu konuyu çok fazla düşünüyordum. ‘Hiçbir şey yolunda değil, mutsuzsam neden yaşayayım ki.’ ‘Ölmek kökten kurtuluş olabilir.’ Tarzı ve çok daha fazlası düşünceler beynimi ele geçirmişti o dönem. Yüksek bir yerden bakınca kendimi ordan atmak istiyordum, denize girince kendimi orda boğmak istiyodum, bir şey doğrarken kendimi de doğramak istiyordum. Sürekli ölmek istediğimi ve ölmem gerektiğini düşünüyordum. Kendimi bok parçası gibi hissediyordum ve o kadar salmıştım ki öliyim diye hiçbir konuda dikkatli davranmıyordum. Öldüğümü düşünüp huzur buluyordum. Düşündüğüm şeyleri yapamıyordum çünkü o kadar cesaretli değildim. İyi ki de yapmamışım. Kendimi biraz toplayınca düşüncelerimin korkunçluğunu anladım. Bu düşüncelerimden de psikiyatrim dahil kimsenin haberi yoktu.

Hayat kafanıza sıkmak istediğiniz o anda son bulmuyor bunu aklınızdan çıkartmayın. Son düzlükte falan değilsiniz yalan söyleyemem, bu yokuşu çıktığınızda karşınıza tekrar bir yokuş çıkacak. Her zaman yokuşlarla karşılaşacaksınız ama bu zorlu yokuşların çıkışları olduğu gibi inişleri de olacak.

İntihar haramdı bizde yüzümüzü astık.

Hayır ya aklıma düşürmeyin şöyle şeyler.s

Bazen sıkışıp kalırsın. Yapabileceğin, gidebileceğin yer yoktur. Yavaş yavaş kendini bitirmeye başlarsın. Tüm gün düşünmek, düşünmekten uyuyamamak, çevrene duvarlar örmek çok saçma düşüncelere atar seni. Tam olarak burada kendine zarar verme ya da hayatına son verme isteği hissedersin. En kötüsü de ne bunu yapabilecek güçtesindir ne de hayatına devam edebilecek güçte. Acı içinde yaşamaya devam edersin.

Bir sikimi çözmez kardeşim.

aşık olunca geçiyor. Edit: böyle tehlikeli konularda sikik sikik konuşmayı sevmezdim ama intihar olgusu hakkında aşık olmadan önce şöyle (#2234926) manas destanı gibi şeyler yazan birisi olarak bunu söyleme hakkım olduğunu düşündüm.

Bundan iki ay önce düşünüyordum. Hatta psikoloğum dedi ki; "Bir yol ayrımındaymışsın ya intihar ya destek almak sen son bir olay yaşasan burda olmicaktın sen o olayı beklemeden gelmişsin merak etme ben burdayım ve seni anlıyorum." Hayatımda ilk defa biri yaralarımı görüyor acımı anlıyor bu benim için nimet.

hikayenin sonunda her türlü ölüyoruz. bu kadar erken spoiler yememek lazım bence.

Arkadaşlar bir psikolog intihar etme düşüncesi hakkında şöyle demişti: yeni bir yaşam isteme ve yeni yaşama hazırlanma süreci. Bir çöküş ama yenilenme ihtiyacından dogan doğal bir çöküş.

Valla abi doğmadan önce düşünecektiniz onu. Sen git doğarken milyon tane spermi geç, onların doğmasını engelle. Sonra da "Ben intihar edicem." Kazanmışsın yaşa işte ayıptır. Senin yerinde olmak için günlerce çalışan spermlerin emeklerine yazık...

acısız olsun istemiştim. yapabileceğim tek şeyi yapmıştım. ben üşürüm. ölümüm sıcak olsun istemiştim. yaşama riskimin olması dahilinde acı çekerek can vermek istemedim. başka da hiçbir imkanım yoktu. yüzme de bilmem ama ben üşürüm. ölümüm sıcak olsun istemiştim. şu hayatta yaşarken en çok şikayet ettiğim şeyi ölürken yaşamak istememiştim. bir kez olsun istediğime ulaşabilmek istemiştim. ulaşamadım. ölümüm sıcak olsun istemiştim. bir kıyıda köşede acı çekmek istemedim. ölümüm sıcak olsun istemiştim. ve şimdi her gün içimdeki tüm soğukluk ile üşüyorum. bir kez olsun benim dediğim olsun istemiştim. o gün hiç üşümemiştim

henüz 24 yaşındayım ve hayatın devamını merak etmiyorum, yarından da bir beklentim yok açıkçası cenaze masrafı çıkmasın diye yaşıyorum denebilir. aklımda sürekli neden yaşıyorum sorusu dönerken gündemde bu başlığı görünce içimi dökmek istedim dinlediğiniz için teşekkürler iyi akşamlar

Size bu gece başıma gelen bir olayı anlatmak istiyorum. Saat 00.30 civarinda metro bekliyordum, ben genellikle arkamdan gelip gecen insanları kontrol ederim. Epi topu 10 kisi vardi zaten,aralarından biri cok naif ve biraz da kafasi dumanli şekilde yuruyordu. İki genç oturaklarda oturuyordu, bu abimiz ise onların ortasina oturdu. Gençlerle konustugu kelimeleri az cok duyabiliyordum onlara bir beklentisi kalmadigini soyledi. Metro gelmeye baslarken ayaklandi çocuklar birbirlerine bakti, sari cizgilerin otesine dogru gitmek icin yeltendi ,adama yaklastim ve metroya ben dahil 2 kişi daha durmasi icin uyarida bulunduk sonunda adamin koluna girip gel oturalım diyerek geriye doğru cektim. Bu surecte o anın etkisi ile elim tirtir titriyordu... Metro durdu elbette, guvenliklere anons gecti. Yıkıldığım yer ise adamla aramızda geçen iletisimdi oturup konusmaya basladik. Kendisinin sanatçı olduğunu ve her acidan bir beklentisi olmadığını, cok bunalıdigini, gücünün kalmadigini soyledi yakın zamanda birini kaybetmiş gibiydi... Kimse olmasa dahi sen varsin dedim, hem sanatcilar insan ruhuna dokunmaz mi tarzinda bir soru sordum, toplumun ona ihtiyacı olduğunu kanitlayacak tarzda cumleler kurdum. Bu cümlelerin sonunda gözlerinin içi güldü ve o an çok rahatladim. Sonrasında guvenlikler geldi zaten ... Simdi acaba o adamın durumu nasıl kendisini nasıl hissediyor diye dusunmekten duramıyorum. Arkadaşlar lütfen şunu unutmayın. Hiç kimseniz kalmasa dahi, umutlarınız tükense dahi hep gidecek daha fazla yol var. Cevrenizdekilere , ailenize, uzak akrabalariniza, çalışma arkadaslariniza, evcil hayvanlariniza , ozellikle ve özellikle kendinize bunu yapmayin. Lütfen yapmayin.

göt ister ve yapmak mantıklı değildir. bu dünyanın gerçeklerine dayanamazken en büyük gerçek olan ölümün gerçekleri adamı ne hale getirir düşünmek lazım

Anlık bir karar değildir geçmişten gelen ve biriken kararlar silsilesidir sadece uygulamak anlık bir karar olabilir gözlemlediğim kadarıyla intihar vakalarında intihar edecek kişinin üzerine bir sakinlik sükunet çöküyor intihar etmeden birkaç gün önce kendi kabuğuna çekiliyor ve sanki hiç var olmamış gibi takılıyor en son gördüğüm intihar vakası da öyleydi gencecik çocuk intihar etmeden birgün önce hastaneye gitti hiçbir şeye itiraz etmeden muayenesini oldu ertesi gün kendini çarşafla astı birgün öncesinde bu çocuk yarın intihar edip canına kıyacak deselerdi hadi lan oradan öyle şeymi olur derdim ama maaleesef oldu

Dikkat ederseniz intihara karar veren insanlar son zamanlarını çok mutlu geçirirler. Çünkü artık acılarının son bulacağını bilirler. Tüm o işkence gibi geçen günler artık bitecektir. Bunun rahatlığıyla o son günlerini gerçekten çok neşeli geçirir.

Selam olsun rutinime...

bir dönemdir bu düşünceyle savaşıyorum. baskıladığım çaktırmamaya çalıştığım bu düşünce feci şekilde esir altına aldı beni. kime ne söylemem lazım bilmiyorum, ne yapmam lazım bilmiyorum? ama dayanamıyorum onu biliyorum.

Araya bayram girdi hadi yine iyisin bıraktım seni bir haftadır..

Düşünmesi bile elimi ayağımı buz gibi yapandır. İntihar etmeyi hiç düşünmedim. (Anksiyete ve panik atak ikilisinin beni aralarında top gibi sektirdiği dönemde bile) Aksine elimden gelse sonsuza kadar yaşarım öyle bir yaşama hevesi. Hayatım çok mu iyi kusursuz mu hayır. Yine de her şeye rağmen seviyorum yaşamayı. İntiharı düşünen ya da direkt eyleme geçenlerin ruh dünyasını anlayamıyorum bu sebeple. Çünkü bana göre hiçbir şey aldığım nefesi kendi ellerimle sonlandırmama değmez. Empati yaptığımda tek hissettiğim göğsüme oturan bir ağırlık. Çaresizliği hissedebiliyorum fakat benim için intihar bunun çözüm yolu değil. Bir de her türlü kötü bir şey ama en kötüsü küçük yaşlarda görülen intihar vakaları. Ramazan biterken teyzemlerin blokta oturan bir kız kendini 14. kattan aşağı attı. Henüz 13 yaşında çocuk... İç organları patlamış kırılmadık yeri kalmamış çok korkunç. Sebep ise babasıyla çok tartışıyorlarmış en son ona söylediği bir sözden sonra odasının camından atmış kendini. Şu an gidip bakın anne baba normal hayatına geri döndü bile. Kimseye bir şey olmadı. O yavrucak da daha yaşamaya bile başlamadığı hayatını bitirdi yok yere. Bunu neden anlattım tam olarak son kısmını belirtmek için. Sizin gitmenizin kimseye bir zararı yok üç beş göz yaşı dökmenin dışında. Kendiniz intiharı düşünüyorsanız mutlaka iyi bir terapistle görüşün, çevrenizde düşünen biri varsa eğilim görüyorsanız da mümkün olduğunca yanında olup iyi yönde destekleyici olun. Hiç kimse böyle bir sonu hak etmiyor. Dahası hiçbir şey için değmiyor. Çünkü hayat devam ediyor sadece ölen kendini akıştan eksiltmiş oluyor.

Tabi ergenler gibi intiharı yüceltmeyeceğim ama insanın gelmeyi tercih etmediği dünyaya istediği vakit terketme hakkı olduğunu düşünüyorum. Önceleri yaşamak için binlerce sebep sayabilirdim artık gün geçtikçe sayılar azalıyor.. Umarım bir gün hadi bana eyvallah diyebilme cesareti gösterebilirim.

Hayatımda hiç böyle bir düşüncem olmadı ama bir gün o noktaya gelirsem, o noktaya gelmeme sebep olanları da kendimle beraber götürürüm gibi geliyor.