Size bu gece başıma gelen bir olayı anlatmak istiyorum.
Saat 00.30 civarinda metro bekliyordum, ben genellikle arkamdan gelip gecen insanları kontrol ederim. Epi topu 10 kisi vardi zaten,aralarından biri cok naif ve biraz da kafasi dumanli şekilde yuruyordu.
İki genç oturaklarda oturuyordu, bu abimiz ise onların ortasina oturdu. Gençlerle konustugu kelimeleri az cok duyabiliyordum onlara bir beklentisi kalmadigini soyledi. Metro gelmeye baslarken ayaklandi çocuklar birbirlerine bakti, sari cizgilerin otesine dogru gitmek icin yeltendi ,adama yaklastim ve metroya ben dahil 2 kişi daha durmasi icin uyarida bulunduk sonunda adamin koluna girip gel oturalım diyerek geriye doğru cektim. Bu surecte o anın etkisi ile elim tirtir titriyordu... Metro durdu elbette, guvenliklere anons gecti.
Yıkıldığım yer ise adamla aramızda geçen iletisimdi oturup konusmaya basladik. Kendisinin sanatçı olduğunu ve her acidan bir beklentisi olmadığını, cok bunalıdigini, gücünün kalmadigini soyledi yakın zamanda birini kaybetmiş gibiydi...
Kimse olmasa dahi sen varsin dedim, hem sanatcilar insan ruhuna dokunmaz mi tarzinda bir soru sordum, toplumun ona ihtiyacı olduğunu kanitlayacak tarzda cumleler kurdum.
Bu cümlelerin sonunda gözlerinin içi güldü ve o an çok rahatladim. Sonrasında guvenlikler geldi zaten ...
Simdi acaba o adamın durumu nasıl kendisini nasıl hissediyor diye dusunmekten duramıyorum.
Arkadaşlar lütfen şunu unutmayın. Hiç kimseniz kalmasa dahi, umutlarınız tükense dahi hep gidecek daha fazla yol var. Cevrenizdekilere , ailenize, uzak akrabalariniza, çalışma arkadaslariniza, evcil hayvanlariniza , ozellikle ve özellikle kendinize bunu yapmayin. Lütfen yapmayin.