ergenlik döneminde 1-2 kere dillendirip, ki muhtemelen ilgi çekmek içindi, sonrasında gerçekten deneyince korkunç bi olay olduğunu öğrendiğim ama yine de beynimden uzaklaştıramadığım düşünce.
şimdi şöyle anlatayım, hayatınız sizi güçlü bi insan olmak zorunda bırakmışsa ve sürekli zorlukların üstesinden gelmek zorunda kalıyorsanız bu düşünce kaçınılmaz oluyor. ama burda bahsettiğim olay şey değil, mesela bi sıkıntı çıktı gideyim öleyim bari falan. böyle bi şey değil anlattığım.
güçlü olmak zorundaysanız üstünden geldiğiniz olaylar sizin için başarı olmuyor. hatta bi süre sonra o kadar normalleşiyor ki yaşadığınız en ufak pozitif olaya olağanüstü bi tepki vermeye başlıyorsunuz. pozitif taraftan buna alışınca artık yaşadığınız kötü olaylara da normalin dışında tepkiler vermeniz kaçınılmaz oluyor.
daha somut anlatayım,
12 yıl önce annemin hasta olduğunu öğrendik. belki yaşın etkisiyle belki de bahsettiğim bu sıkıntıların üstesinden gelme muhabbetinden ilk yıllarda ben pek tepki veremedim. tabii ki üzüldüm, çok üzüldüm ama işler sonradan değişti. aynı dönem şu anki eşim erkek arkadaşımdı ve ayrıldık. üstüne üniversiteye başladım. maddi olarak kötü bi süreçteydik. işte geldi mi üst üste geldi. ben bunları o yaşa göre olabilecek en iyi şekilde aştım. ve yaşadığım kötü olaylar karşısında tepkim gayet normal seviyelerde sürdü.
kötü olayları normalleştirip hayatımın bi parçasıymış gibi davranana kadar ben de her şeye normal seviyede sevinip normal seviyede üzülüyordum. bi süre sonra intihar deneyimli o korkunç depresyona girdim. kabus gibiydi. yemiyordum içmiyordum 1 ayda 20 kilo verdim kimseyle iletişim kurmuyordum. bi gün dedim ki bitti abi ben napıyorum niye yaşıyorum. arkadaşlarım kapıyı kırıp eve girene kadar benim bilincim gitmiş.
sonra tedavi aldım bi süre ve tedaviden ziyade aslında kendimle tanıştım. hayatımı, yaşadıklarımı her şeyi düşünüp anlama fırsatım oldu. o korkunç düşüş beni resmen bi anda yukarıya fırlattı.
bi süre önceye kadar, belki hala ama bazen, yaşadığım her şeye tepki veriyordum. yani üzücü bir şey varsa direkt o an üzülüp içime atmamayı ya da güzel bi şey yaşadığımda yarınlar yokmuşçasına sevinmeyi öğrenmiştim. çok da iyi gidiyordum.
bazı kötü olaylar yaşadım, özürlerle kapatıldı bazıları, bazılarıysa konuşulmadı bile. içime atmam istendi. bunlar benim her allahın günü kendimi sorgulamama, kendimden nefret etmeme sebep oldu. bu süreçte yine düşündüm yine istedim. şu an istiyor musun deseler, net bi şekilde hayır diyemem. çünkü çok mutsuzum, çok yoruldum ve bunu gerçekten anlayan kimse yok. herkes hiçbir şey olmamış gibi davranmamı istiyor ama kendi elleriyle beni ölüme götürdüklerinin farkında değiller. çığlıklarımı duymayıp kendini bana kör eden herkesi pişman etmek için bile bu düşünceyi bi yerde saklı tutuyorum hala. çünkü hiç hak etmediğim bi hayat içerisinde her gün ağladığımı görüp bi kere bu kızın nesi var demeyi seçmeyen ve hatta abarttığımı düşünen herkesten iğreniyorum.
konunun başına dönersek ben daha önce hayatım bitti sanmıştım. bitti dediği yerden her şeyi olabilecek en iyi hale getirdikten sonra tekrar dibe batmasına izin verdim. o zaman küçüktüm üniversite öğrencisiydim. hatalardan dönmek için iyi bi zamandı. şu an değil. çünkü şu an hem açılan yaralar çok derin hem de benim gücüm tükendi. gücüm tükendi cümlesini muhatabına belki de 1000 kere söyledim. olmadı. bu hiçbir şey olmamış gibi davranma huyu bana göre değil. ve benim günlerce ağladığım şeylere hiçbir şey olmamış gibi davranılıyorsa benim ölümümün de çok etkisi olmayacaktır.
işte böyle. çok uğraştım. çok. hep kendimden verdim. artık vermeyeceğim artık uğraşmayacağım falan yazsam da boş. yapıyorum. ve kendimi bu hale düşürdüğüm için kendimden nefret ediyorum. ben bu kadar kafa yorarken, kendimi hasta edecek kadar üzülürken sikine hiçbir şeyi takmayan bi insan için şu hale gelmem en çok koyan maalesef.
geçecek mi bilmiyorum, düzelmeyecek o kesin de. mucizelerle işim bitti çok bekledim. beni ruhsal anlamda kaybetti, bedenen yapacak cesaretim yok şu an. ister miyim, o kadar yazdım cevabım değişmedi hala net olarak hayır diyemiyorum.