Düşünmesi bile elimi ayağımı buz gibi yapandır. İntihar etmeyi hiç düşünmedim. (Anksiyete ve panik atak ikilisinin beni aralarında top gibi sektirdiği dönemde bile) Aksine elimden gelse sonsuza kadar yaşarım öyle bir yaşama hevesi. Hayatım çok mu iyi kusursuz mu hayır. Yine de her şeye rağmen seviyorum yaşamayı. İntiharı düşünen ya da direkt eyleme geçenlerin ruh dünyasını anlayamıyorum bu sebeple. Çünkü bana göre hiçbir şey aldığım nefesi kendi ellerimle sonlandırmama değmez. Empati yaptığımda tek hissettiğim göğsüme oturan bir ağırlık. Çaresizliği hissedebiliyorum fakat benim için intihar bunun çözüm yolu değil. Bir de her türlü kötü bir şey ama en kötüsü küçük yaşlarda görülen intihar vakaları. Ramazan biterken teyzemlerin blokta oturan bir kız kendini 14. kattan aşağı attı. Henüz 13 yaşında çocuk... İç organları patlamış kırılmadık yeri kalmamış çok korkunç. Sebep ise babasıyla çok tartışıyorlarmış en son ona söylediği bir sözden sonra odasının camından atmış kendini. Şu an gidip bakın anne baba normal hayatına geri döndü bile. Kimseye bir şey olmadı. O yavrucak da daha yaşamaya bile başlamadığı hayatını bitirdi yok yere. Bunu neden anlattım tam olarak son kısmını belirtmek için. Sizin gitmenizin kimseye bir zararı yok üç beş göz yaşı dökmenin dışında. Kendiniz intiharı düşünüyorsanız mutlaka iyi bir terapistle görüşün, çevrenizde düşünen biri varsa eğilim görüyorsanız da mümkün olduğunca yanında olup iyi yönde destekleyici olun. Hiç kimse böyle bir sonu hak etmiyor. Dahası hiçbir şey için değmiyor. Çünkü hayat devam ediyor sadece ölen kendini akıştan eksiltmiş oluyor.