asosyal itiraf

Uyuyamıyorum, çok az yemek yiyebiliyorum, yıllardır hasta olmadığım kadar hasta oldum ve iyileşemiyorum ve midem kafayı yedi çünkü stres yönetimimle ilgili sıkıntı yaşıyorum.

Kendimi aptal gibi hissediyorum. Hayatımdaki bütün herşeyin farkındayım herkesin amacını görüyorum bekliyorum duruyorum birinin bilerek canını yakıyorum ama bunu yaptığım için de üzülüyorum bir yanım gidip sarılmak istiyor diğer yanım arkasına bakmadan kaçmak istiyor bir yanım mutlu olsun istiyor bir yanım acıdan ölsün istiyor. Ben bı erkeğin beni beğenmesi ile kıymete gelen bir insan değilim ki ama iki ay boyunca hiç vicdan etmeden canımı yakan insan şimdi beni başkasından kıskandığı için tepki gösteriyor sevgilim değil beni sevmiyor ama başka biri beni beğendiği için tahammül edemiyor. Egosunu geçemiyor.

az önce sol kanada baktığımda yardım hattı ile ulusa sesleniş zımbırtısının yerinde olmadığını gördüm. şaşırdım önce. gözlerime inanamadım. sonra sevindim. ilk kez öpüşmüş gibi sevindim. meğerse bugün yerine gündem butonuna tıkladığım için o iki lanet başlık ortalıkta yokmuş. ey hayat! senin anonim! not: bu iki başlık sözlük keyfimi feci baltalamakta. yönetim bu kısmı hâlâ es geçiyor ama kendi adıma konuşmam gerekirse benim yazma şevkim biraz da bu yüzden artık yok. ayıptır söylemesi gidin bakın yeni sözlük yazarları için sözlük tarihi 101 başlığına cillop gibi bir entrym sizi karşılayacaktır. şimdi ise koşasım yok, zemin feci kötü. gündem, siyaset, anket başlığı yorumlar; bkz vere vere yazarlık yapıp keyfime bakarım. burada kimin neden yazma derdi olsun? hahahahahha. zor..

Artık yalnızım yani hep yalnızmışım da haberim yokmuş.

bazen yoruyor kendim olmak. söyleyeceklerim bu kadar...

günlük yaşantımda kadınlardan çok rahatsız olmaya başladım. yanlarına yaklaşmaktan korkuyorum artık. sabah uyanıyorum. okula gideceğim. giderken fırından bi tane simit alacağım. her gün ekmek aldığım yer. kasadaki kızın sıra beklediğim sırada insanlara davranışlarına bakıyorum bir de bana sıra geldiğindeki haline bakıyorum sanki dünyanın en mutlu insanına dönüşüyor. allah aşkına gülerek bakma bana istemiyorum amk. okula giderken üç taşıt değiştiriyorum. yanı boş olan kadınların yanına oturamıyorum. onlar benim yanıma oturursa çektiklerimi biliyorum çünkü. ulan yanlışlıkla ayağım değer, metrobüs viraj alırken yana devrilirim falan diye ödüm kopuyor ödüm. erkekler bacaklarını açarak oturuyor diye bu kadar linçleniyoruz da kadınların bu koltuklarda neredeyse çapraz oturmasına niye kimse bir şey demiyor? ayrıca bu metro, metrobüs ve otobüs duraklarının kalabalığında da çok çekiniyorum. beni araba tutar. midem bulanır, başım ağrır/döner her gün bu taşıtlara bindikçe. geçen gün metrobüsten indim abi başım dönüyor. bilerek en son indim. yavaş yavaş yürüyeyim etrafta kimse olmaz diye. indim başım döndüğü için gözlerimi elimle falan kapattım yamuk yumuk yürüyorum. gözümü açtığımda karşımda bir göt gördüm. allahın belası ayakkabı mı bağlıyorsun porno filminde konuya mı giriyorsun o nasıl bir ayakkabı bağlamak amk. bir saniye gözümü geç açsam tacizciliğim mi tecavüzcülüğüm mü sapıklığım mı kalacaktı orada yiyeceğim dayağın sonu mu gelecekti belirsiz. o bir saniyede adeta kuğu gölü balerinine dönüştüm ve öyle bir refleksle olduğum yerde dönerek sağa attım ki kendimi yere düştüm. arkasından yere düşen birini görünce de başlar şimdi bağırmaya diye çok korktum ama neyse ki başım döndüğü için o an iyi olmadığımı anlamış. okula gidiyorum profesörümün regl tribini çekiyorum. aşırı derecede ciddiyim bu arada. her şeyi regle bağlayan bir öküz olduğumu düşünmekte serbestsiniz ama ben bir istatistiker olarak ''zaman serileri analizi'' dersini aldığım insanın böyle hareketlerinin dönemselliğini anlayabiliyorum. siz de anlayabilirsiniz zor bi şey değil. ''veriyi çektiniz mi'' diyor evet diyorsun bağırıyor hayır diyorsun bağırıyor. inanılmaz. hoca gönlü eğliyoruz sınıfta. orospu çocuğu sen benim sevgilim misin? ben senin niye huyuna gidiyorum aq? siktir git. eve döneceğim metroda yürüyen merdivene biniyorum gebermek üzereyim. kafamı bi kaldırıyorum yine bir göt. hüngür hüngür ağlayasım geliyor. istemiyorum abi görmek. mecbur musunuz bunu bu kadar çıkartmaya amk? eve gelmeden alışverişimi yapıyorum. kasada işim bittikten sonra teşekkür ediyorum. yüzüme bakıp teşekkür etmiyor kenar mahallemizin bim dilberi. kasa arkasına geç sikeceğim dedim sanki. alışkanlık işte ediyorum ben de her seferinde amk. eve geliyorum ve bugün de bir kadın yüzünden dayak yemedim diye şükrediyorum her seferinde. yolumu değiştirmek, hız değiştirmek, baktığın açıları hesaplamak, sallanma durumundaki hareketlerini hesaplamak, konuşmak yerine dilsiz taklidi yapmak gibi bir ton şeyi gün içinde uyguladıktan sonra da iki lokma zıkkımlanıp ilgilenmek istediğim kadına gidiyorum.

Gelir gelmez guzel bir itirafta bulunayım. Instagramda dolasirken -ulan ben niye sözlük kullanmıyorum ki aq- dedim kendi kendime. Hem anonim olarak düşüncelerini yazıyorsun, kafanı dağıtırsin, belki çıtırdan birileriyle tanışirsin neden olmasın ki :⁠,⁠-⁠) ? Olur olur yeriz yeriz valla. Neyse şimdi yazarlarımız hemen bir önyargı ile beni gelir gelmez azman rolüne burumesin hiç değilimdir, sohbetim hoştur içim doludur. Konuşmayı dertleşmeyi severim çıtırdan kızlarla konuşmayı daha çok severim .xd

bazen kendimi çok cahil hissediyorum. millet bir sürü şeyden bahsediyor. uygulama, platform bilmem ne. onların içinde geçen teknik terimler falan. hiçbirini bilmiyorum. sonra bir "amaaann" çekiyorum. bir bakıyorum mutluyum. cehalet gerçekten mutlulukmuş.

Okyanusun ortasındayım. Nereye kulaç atarsam atıyım tek ulaştığım sonsuz boşluk. Sikerler böyle hayatı hadi eyvallah

Biraz daha ev bulup çıkmazsam yemin ederim delircem. Tabiatıma aykırı. Yol bulmak lazım yol. Anasını sikim köprü altında göt mü siktirsem diye düşündüm geçen gece. Yok yooook ben birinin düzenine falan dahil olamıyorum. Ben canım sıkılınca 3 gibi çıkıp 5 gibi geri geldiğim yerimi istiyorum. Vallahi intihara meyillenecem az kaldı. Bu ne lan?!?? Lan siz nasıl beceriyonuz böyle aileyle falan yaşamayı ben sizi tebrik ediyorum vallahi hayranlık duyuyorum.

Yazmak için girdim ama yazılanları okudum ve sadece herkese gönül ferahlığı diliyorum. Hem kendime hem buraya yazabilenlere hem de yazamayanlara.

Uzun yola çocuklu çıkıpta tek koltuk alanı anlamıyorum,hadi o aldı lan yanını niye başkasına satıyosunuz bir sorun ya?Ben kendi yerimden oldum,bir sağda bir solda.Başkasının mağduriyetini çekmek zorunda mıyım ya?Sinirden ölüyorum anası babası çalışıyosa bu çocuğun bir koltuk fazla alınamıyor mu? Valla biz de çocukken çok yolculuk ettik böyle de annemizin ayak ucunda oturduk,kimseyi rahatsız etmedik

Kendimle alakalı çok iyi rol yapabiliyormuşum bunu öğrendim son dönemde böyle herkese iyiyimler beni üzen herkes ölsün sevgili ne salaklık resmenler ya ben yalandan nefret eden biriydim profesyonel yalancı oldum bu piçler yüzünden ya abi ben vicdansızım diyip duruyorum ama bişe olsa ilk ben koşarım malım çünkü sonra istemiyorum sevmiyorum herkes uzak dursun falan diyorum hala içim cız ediyor ya neden sevmedi ki beni diyorum birileri ilgi gösteriyor Allah var yakışıklı çocuklar ama içim almıyor kaçıyorum türlü bahanelerle reddediyorum hani şeyde diyemiyorum hala onu istiyorum seviyorumda diyemiyorum lan bı insan bı insanı sevdiği için utanırmı utanıyorum onu hala içimde bir yerde tuttuğum için kendimden utanıyorum geçen gün rüyamda gördüm hamileymişim ondan uyandım banyoda aynanın karşısına geçip kendime bakınca o kadar sinirlendim ki kendime mal gibi sırıtıyorum nasıl zoruma gitti ya rüya gördüğüm için kendime kızdım kimseye de diyemem bu malı hala seviyorum diye her hangi biri okusa bu yazdıklarımı yeminle döverler beni benim için beni döverler. Ama aşkından ölsem bir daha asla hayatıma almam onu o kadar midemi bulandırdı birini sevmekten 24 yılda ilk defa beddua ediyorum Allah dermanı bende olan derde düşürsün.

Çok canım sıkıldı bugün. Bir mesele var bir türlü çözüme ulaştıramadık arkadaşlarla. Hepimizin iş birliği ile üstesinden gelebileceğimiz bir mesele, kimse taşın altına elini koymak istemediği için elimizde patladı resmen. Tek başıma altından kalkabilir miydim? Evet belki kalkabilirdim ama bıktım artık sorumluluk duygusu gelişmiş biri olduğum için enayi yerine koyulmaktan. Böyle devam ederse ben yokum dedim ama olan yine bana oldu. Takıldı ya bi kere kafama gram uykum yok. Kafamda kurup duruyorum. Çok yoruyor bu durum beni. Son zamanlarda kalbim sıkışıyor. Geçen doktora gittim bu yüzden. Her şeyin normal bir şeye canın mı sıkılıyor dedi bana. Nefes alamıyorum kalbim sıkışıyor ama fiziksel bir sorun değil diyorlar anlatamıyorum derdimi. Bütün bunların üstüne 2 yaş sendromlu bir bebe tuzu biberi oluyor gerçekten. Her şeyden ve herkesten uzak hiçbir şey düşünmediğim bi 5 dakikam bile olamıyor. Hayatın çok daha basit olduğu zamanları özledim. Hayatı tersten yaşasak her şey daha güzel olurdu sanki. Resmen günlük muamelesi yapmış bulundum ama kafada kurmaktan iyidir.

kendime doğum günü pastası alırken pastayı hazırlayan abla “iyi ki doğdun diyormuşum”dedi ve güldü.müneccim misin be abla?

var mı istanbul içi pasif ?

--- hassas mideli arkadaşlar için uygunsuz metin --- dün akşam yemeği sularında abimin yaptığı bir espriye gülerken su içme gafletine düştüm. kahkahayla eş zamanlı olarak yutkunduğumda su damlacıkları yutağım vasıtasıyla burun deliklerime akın etti. akabinde ağzımdan ve burnumdan oluk oluk su akmaya başladı, suyun yarısını yere yarısını mutfak lavabosuna boşaltmış bulundum. bu perişan halimle bir yandan öksürüp bir yandan banyo kapısını bulmaya çalışırken babam arkamdan ne dedi biliyor musunuz? "hanım üstüne tatlı olarak ne var?" dedi. annem elindeki viledayla yerleri silerken dedi bunu. ben lavaboda can havliyle öksürerek dedi! babam acımasızca sözlerini sürdürdü. "helva da mı yok?" arkamdan fıstıklı helvamı yersin baba diyemedim. gururum hiç böyle örselenmemişti, bu korkunç hatırayı beynimden silemediğim için sizinle paylaşmak ve acımı dindirmek istedim. gerçekten de bu devirde babana bile güvenmeyecekmişsin.

Ders çalışmaktan ciddi bir şekilde nefret ediyorum. Yarın matematik sınavım var ve matematikten de nefret ederim. İyice işkence. Bir de üstüne üstlük 29 Ekim günü sunucu olduğum program büyük bir saygısızlık yapılarak pazartesiye ertelenmişti. Yarın matematik sınavı bittiği gibi çıkıp program sunacağım bir de. Artık ağlaya ağlaya, hönküre hönküre üstümden dozer misali geçmiş matematik sınavının psikolojisi ile programı sunarım

Eveet bu itirafı atmamın zamanı geldi bence... Yıllar yıllar önce bu sözlük yeni kurulmuş, abim de internetten bir yerden görüp bana söylemişti. O zamanlar küçücük çocuklarız tabii sözlük ne demek bilmiyoruz bile. Sosyal medya gibi bir şey olduğunu düşünmüş olabiliriz. Neyse, abimle ortak bir hesap açtık nick'imizin de Disney Chanel 'da izlediğimiz bir film olan "lemonade mouth" olmasına karar vermiştik (biliyorum çok komik rmcpskcşrö). Ben bir iki girip baktım pek anlamadım ne olduğunu, abim de öyle... Zamanla da sözlüğü de hesabı da unuttuk gitti. 1-2 yıl önce de ben Instagram'da dolanırken sözlüğün Instagram sayfasına denk geldim ve dedim ki "Ulan bu bana bir yerden tanıdık geliyor." Sonra hatırladım ve sözlüğe şimdiki nick'im ile kayıt oldum. Alın size itiraf gibi itiraf :))

Ben küçük şehir insanı değilim.

kadınlardan ümidimi kestim. asla tam anlamıyla bir erkeği sevemeyecekleri gerçeğinin farkındaydım fakat inanç konusunda sıkıntılarım vardı. ama artık kabullendim. sevilmeyeceğim sanırım ölene dek. annem babam sever anca. gerisi yalan. taşak geçer gibi yazdım yine. puahahhaa. ne erkekler ne kadınlar benim gibi sevebilir aq. siz hiçbiriniz sevgi nedir bilmezsiniz. ben bilirim amına koyim. ben harbi bilirim. yalancılar. hepinizi yok etme gücüm olsa yok ederim kıyameti kopartırım. böyle nefret doluyum işte. hiçkimseye merhametim kalmadı. yok. taze bitti. ve bazı acılarınızdan zevk almıyorum belki ama keyifleniyorum. hshahahahaha. herkesin benim gibi olmasını istiyorum. umarım herkes acı çeker en az benim kadar. hahahahaha. her şey bu yüzden. bağırmak çağırmak istiyorum. küfürler etmek istiyorum. kimseyi de sevmiyorum aq. benim sevgimi kimse hak etmiyor.

Bir yolunu bulurum.. Hep buldum. Hayatımda kendimi bildim bileli bana biçilen rol. Bir yolunu bulmak. Artık kafam eskisi kadar çalışmıyor. Gülmelerim hep refleksten. Dramatik bir durumdayım ama kendime komedi çıkarmaya çalışıyorum. Nereye elimi atsam kuruyor. Müthiş bir özgüven kaybı var üzerimde. Eziklik bitkinlik yılmışlık en önemlisi yorulmuşluk. Her zaman tektim. Alışmışım tek durmaya tek yaşamaya tek sırtlamaya. Ama artık yeter dedim bugün. Ömrümde ilk defa dışarı çıkmadım belki de.. Daha doğrusu çıkasım gelmedi. Eski hallerime baktım. Sağa sola koşturan durmak bilmeyen delinin tekiymişim. Şimdi yaşlandım gibi.. İsteğim gitti. Kafam dolu. Çok dolu. Aşırı dolu. Güzel İstanbul bile bana davetkar gelmiyor artık. Ne sahiller sarıyor ne vapurda martıya tükürmek ne banklarda uyumak ne de taşın üstünde alkol almak.. Hep mutsuz insanları görüp "şu surata bak ne var bu kadar hüzünlenecek" derdim. Şimdi kendim surat asar oldum. En kötüsü de bu halde olmak değil. Sorun bu halde ilk defa olup ne yapacağımı bilememek...

29 yaşındayım ve hala waverly büyücüleri'ni izliyorum. içimdeki 14 yaşındaki nefertiti habire yokluyo beni. 2008'e dönebilir miyiz? yeniden blue jean alıp, linkin park posterleri biriktirmek ve babamı, baba bak damadın diye chester'ın posterleriyle darlamak istiyorum.

Arabayı tek başına aldığım ilk gün seyir halindeyken arka kapının açılması. Trafikteki herkesin kornaya basması ve benim ne oldu ya bu ayna kapalı mı neden sağı görmüyorum diye düşünürken geçen arabaların “kapıııı” diye bağırışıyla durumu ayıkmam şoku

İlkokul sonu ortaokul başları çevremde pasaportlar hakkında çok fazla konuşmaya şahit oluyordum. Tabi o zamanlar ergenlik çağları herkes her şey ile hava atabiliyor, olur olmadık yerde yurt dışı muhabbeti açılıp zenginlerin çocukları hemen şeklini belli ediyordu. Her neyse bir gün beden dersine çıkacağız sınıfımızda bi çocuk vardı (babası memur ama nasıl oluyorsa sağlam para kazanıyor duyuyoruz vs.) o ile bi kız yine bu muhabbetleri döndürüyorlar. Hiç anlamadığım bir anda çocuk “benim pasaportum yeşil ben rahatlıkla ailemle yurtdışına gidebiliyorum hiç sorun yaşamıyoruz” demeye başladı. Bu olayları duydukça ben kafamda sürekli kurdum. Neyse her şey iyi hoşta benim bu zamana kadar ne pasaportla işim olmuş ne de gidip kimliğime fotoğraf koydurmuşum olaylara o kadar uzağım. Haberlerde de greencard falan görüyoruz duyuyoruz ama kafa basmıyor tabi sadece Amerika vs biliyoruz. İtirafım ise ben bu ibneler yüzünden yıllarca yeşil pasaportu greencard sandım. Her seferinde kendi kendime bu salağın yeşil kartı var niye Amerikaya yerleşmiyor da bu sikindirik şehirde yaşıyor diye yıllarca düşündüm. Yıllarca duyduk ettik günün sonunda üniversiteye geçince öğrenci pasaportuna başvurma isteği geldi. Üniversiteye geçtiğimde öğrenci pasaport başvurusu yaparken öğrendim işin gerçeğini…

Çok mutsuzum.

Yoruldum. Artık kimseye bir şey anlatmıyorum, anlatasım gelmiyor, anlatamıyorum zaten. 1 senedir ilaç desteğiyle depresyona karşı savaşıyorum. Kısa bir süre önce birkaç tane ilacı birlikte bırakıp yoluma son iki ilacla devam etmeye başladım. İlaçlara artık ihtiyacım olmadığı için değil ağır geldiği, çok yorduğu icin bıraktım. Bilmiyorum kurtuluyor muyum ya da kurtulacak mıyım? Aşırı umursamaz bir dönemdeyim hiçbir şey yapmak istemiyorum. Burda bile anlatamıyorum. Çıldırıcam sanırım. Ya yerin dibinde yaşıyorum ya da bulutların üzerinde. İmkansız hayaller ve avunuşlar içerisinde savrulup gidiyorum. Bu durumun ortasını bulduğum gün hayatım kurtulacaktır. Tabi bulabilirsem.

Hangi başlığa yazsam bilemedim o yüzden buraya geldim. Şimdi benim bir özelliğim var. Mesela gün içinde herhangi bir sosyal mecrada dolaşırken veya biriyle konuşurken ya da dışardayken vs yeni bir şey öğreniyorum. Bu yeni şey, bir kelime olabilir, tanımadığım bir insan-ünlü olabilir, bir film-dizi olabilir. Aklınıza her ne geliyorsa işte. Daha sonra aynı gün ya da ertesi gün o şeyi muhakkak başka bir yerde daha görüyorum. Çok sık başıma geliyor bu. Örneğin fak isimli yazarımızın buraya geldiği gün fak kelimesini birinin storysinde gördüm ve üzerine de düşündüm tuzak/faka basmak vs diye. Sonra bir baktım buraya bu isimde biri gelmiş. Bugün v for vendetta isimli filmden bir kesit gördüm ve ilgimi çekti en yakın zamanda izlemeliyim dedim. İlk kez gördüm filmi. Şimdi buraya geldim ve filmin başlığı açılmış. Bu durum algıda seçicilik olabilir ama bana nedense hep yüksek bir enerjiye sahipmişim gibi geliyor. Daha bir sürü örneğim de var ama en ilginç olanı şu bence; üniversitede bir oğlan hoşuma gidiyordu öyle uzaktan uzağa beğeniyordum falan. Kendisiyle bir toplulukta aynı gruptaydık ve o grupta herkesin doğum günü kutlanıyordu. Ben arkadaşlarıma o çocukla aynı gün doğduğumuzu hissettiğimi söylemiştim. Öyle de oldu. Aynı gün doğmuşuz ve bizim doğum günümüzü birlikte kutlamışlardı. Bu tarz şeyleri hissedebildiğimi düşünüyorum. Bir enerji var ve ben onu çekiyorum bence. Tabii bunlar benim hurafelerim de olabilir. Her neyse aslında şu an bu yazıyı göndermem biraz tuhaf olabilir ama bu kadar yazmışken silmeye de gönlüm el vermiyor. Umarım buraya kadar okumamışsınızdır :) Aslında bu bir itirafmış ya başlığa yakışan bir şeyler yazdım.

Tiksiniyorum bu kurumdan. İlk 100'e giripte burayı yazan aklıma tüküreyim,nereyi yazsan gelir gerizekalı.Bir otobüs parası mı çok geldi ,git gör di mi yazdığın yeri?böyle iğrenç idarenin olduğu bir kurum daha görmedim ben. Gerçekten nefret ediyorum

aşağı yukarı üç sene nickten göz aşinalığımızın olduğu, son üç senedir de sohbetimizin olduğu bir çıtırla buluşmaya gidiyorum. saçlarımı avucuma sıktığım yarım limon ile şekle soktuğum bir sabah oluyor.

Sevdiğim o insandan bir gün ayrılmak zorunda kalacağım ve o gün hangi gün bilmiyorum düşündükçe de ağlıyorum ama zorundayım. Gerçekten sadece sevmek yetmiyormuş.

Babamı çok özlüyorum ve bu bazen dayanılmaz oluyor. Çaresizlik zor bir şey.

Bayadır bu his yoktu ama bu gece yine bütün çıplaklığıyla önümde duruyor. Galiba hiçbir zaman iyileşemeyeceğim.

İtiraf ediyorum. Burda birşey okurken 8 satırdan fazlaysa okumuyorum. Çünkü yarısında sıkılırım okumaktan vazgeçerim karşıda ki insanın çabasına değer vermemiş gibi olur. Hele Louis bazen gözümü kanatıyor o derece.

Ben kıskanç bir insan değilim. Birinin bir konudaki mutluluğu ya da başarısını takdir de ederim tebrik de ederim ama asla kıskanmam. Ama Eğer bu tanıdığım kişi içerisinde kendime göre daha fazla kötülük barındırıyorsa tabiri caizse pislik bir insansa ve benim ulaşmaya çalıştığım mutluluğa ya da başarıya sahipse durup bir sorguluyorum. O pisliğin önde gideni mutlu ve başarılı da ben niye değilim. O pislik olmasına rağmen ben ise nispeten daha iyi olduğumu düşünmeme rağmen neden yani diyorum.

Nazar değmesin göze gelmesin diye içimde tuttuğum şeyler var. Çok zor tutuyorum kendimi ama gerçekten de kimseye duyurmayınca işler tıkır tıkır yolunda gidiyormuş. Şeytanın bacağını kırdım. Yakınımdaki iki kişi dışında kimseye açmadım. Beklemediğim şeyler oldu ve oluyor iyi anlamda. Sen artır Allah'ım. Hak eden herkes mutluluktan teletabi gibi hoplaya zıplaya gezsin inşallah. Gözü olanın da gözü çıksın. Kem gözlere şiş!

yarın terapist yolculuğumdaki ilk küçük adımlarımı -baya baya minik adımlar da diyebilirim- atıyorum sanırım. çok heyecanlıyım ve de korkuyorum. . allah’ım faydasız ilimden ve insanlara yarar sağlayamacağım işlerden sana sığınırım. .

O kadar çok yalnızım ki. Çevremde sayılı insan var toplasan on parmağı geçmez hepsi ile düzenli olarak konuşuyorum. Ama artık hepsinden sıkıldım yeni insanlar tanımak istiyorum yeni hayatlar tanımak yeni şeyler öğrenmek konular hakkında tartışmak istiyorum ama nasıl bulacağımı bilmiyorum. Help me arkadaş arıyorum.

"Yanlış bir yoldayım ama yol nasıl güzel." Şu sıralar hayatımı özetleyen cümle. İşin kötüsü, bu salaklık bana çok tanıdık. Ben gerçekten akıllanmam ya

O çok güvendiğim hislerim bile beni yanılttı. Her şey alt üst oldu. Umarım şairin de dediği gibi altı üstünden daha iyidir…

Lan ben galiba milf seviyorum. Bugün beleş tavuklu pilav için yolda giderken böyle 37-41 yaş arası esmer bir afeti devran gördüm. Ulan hakikaten içimde de bir sapık var hee. Ben buna kapıldım diye yolu uzatmışım kadın otobüse binmek için otobüs durağında durmasa baya gidiyorum ben bunun peşinden. Benim içimde mi yaşlandı noldu çıtıra düşmem gerekmiyor mu hala benim? Milfte yaşa takılan amca var içimde. Erken emekli olduk ..

uzun süredir birlikte çalıştığımız işverenimle az önce göz göze geldik. elimde onun sigarasının yedekleri vardı. "bırakıyorum odaya" dedim. "niye bırakıyorsun?" dedi. sonra ben gülümsedim. "hee tamam, bırak sana zahmet" diyerek buruk bir tebessümle o da gülümsedi. "bütün iş buradan dönüyor, ben niye ayrı odada çalışayım" diyerek yıllar önce koca fabrikada kendi odasını bırakıp benim odama masa attırmıştı kendisine. 5 yıl birlikte aynı odada çalıştık. gece yarıları, sabah saatlerine kadar çalışmalar... o çalışmalarda başladı zaten bu sigaraların bende kalma mevzusu. bir gece saat 01:00. en az 2-3 saat daha şirketteyiz. sigarası bitti. ve sigara alınabilecek en yakın yer araçla gidilebilecek bir yer. işi de bölemiyoruz. "sigara içsene sen ya" dedi birden bire. başladık gülmeye. sonra karton olarak aldığı her sigarasından 2 paketi böyle durumlar için ben de stoklamaya başladık. bugün odaya bıraktığım sigaraların hikayesi de bu şekilde işte. çalıştığımız süre boyunca çorbacıya da gittik, birlikte sahurda yaptık, bir goralı için 35 km yol da kat ettik. annesi bile sinirli anında kaçarken, ben özellikle giderdim yanına. "hadi, bağır çağır at şu gerginliğini de insanlardan çıkarma öfkeni. ya da konuşmak istiyorsan anlat bir çıkar yol bulalım" derdim. böyle deyince zaten kalmazdı öfkesi. gülerdik birlikte. çözerdik de... zaten, biz beraber hareket edersek çözemeyeceğimiz şey yoktu ki. hep böyleydi. bugün, çözemedik... atlattığımız fırtınaların sayısını ben bile unuttum. öyle ki, çok büyük kavgalardan sonra bile en fazla 15 dakika küs kalabilirdik. bu sefer olmadı... bir kelimeye takıldı her şey. bazen, bir kelime o kadar çok şeyi yok sayabiliyor ki. yok saydı işte. başkasının çok da büyütmeyeceği bir şeydi belki ama kendime kadar olmak aşamadı bu durumu. insan, kendine saygı duymalı. en çok kendisine saygısı olmalı hatta. bugün, aynı çatı altında çalıştığımız son gün. birlikte çalışmaya devam edeceğiz ancak benim isteğim üzerine sadece toplantılarda geleceğim şirkete. teknoloji çağında "sen uzakta, nasıl olacak ki. nasıl iletişim kuracağız?" sorusunu soracak kadar istemiyor aslında bu durumu ama şartlar... "ya hiç" dedirtmemek için olmazları oldurduk. velhasılı; yöneticiniz, en yakın arkadaşınız olmamalı sözlük. çünkü böyle sevdalar, ayrılıkları dahil edemiyor kendisine. bir başka ayrıldık

abi olma hissini ve sevdiklerime harcama yapmayı çok seviyorum. -detay vermiyim ayıp olur. nasılsa ileride ben bu entryi görünce anlarım neyden bahsettiğimi.- bugün öyle bir gündü ve bu durumu tekrardan teyit etmiş oldum. huzur; sevdiğin birini gülümsetmektir.

Esenler otogar köprüsünden geçerken Kamil Koç Man Fortuna otobüsüne bakınca aklıma şu geldi.. Beni kim seviyorsa uzağımda Beni kim sevmiyorsa yakınımda. Saçma alakasız şeylere bakıp aynı saçmalık ve alakasız düzeyde düşüncelere dalıyorum. Mesela bunu yazarken Axis İstanbul'u gördüm Akses kazandırıııır diye kendi kendime bağırdım.. Bak şimdi de Arel üniversitesini gördüm Omo kirlenmek güzeldir geldi aklıma.

Özgüveni düşük biriyim. Sanırım endişelerimin sebebi bu. Yetersiz hissetmemin de. Hangisi bir diğerini tetikledi bilmiyorum ama gittikçe kötüye gidiyorum. Son 2 gündür yakın bir arkadaşımın kınası vs vardı. Ortamda yakın olduğum tek kişi ove genelde tanımadığım insanlar vardı. Tek istediğim kenarda oturup olan biteni izlemek ve telefona bakmaktı. Nereye bakacağımı nasıl hareket edeceğimi hiç bir şeyi bilmiyo ve algılayamıyordum. Ortamdaki tuhaf insan olduğuma o kadar eminim ki. Vebu durumdan ciddi rahatsızlık duyuyorum. Nasıl düzeltwceğimi bilmiyorum ve yeni bir iş girişimi içerisindeyken maddi olarak terapi karşılayabilecek durumda değilim ama özgüvenim olmadan da yemi işimde neler yapabileceğimi de bilmiyorum.

benim bazen beyin fonksiyonlarım duruyormuş gibi oluyor. bi 10(on) saniye kadar sadece boşluk oluyor. hareket edemiyorum bi de düşünemiyorum sanki o an. (bkz: evet malım tuğba)

Bir yerden sözlüğün ismini görüp meraktan geldim buraya. 5 yıldan fazladır uğramıyormuşum. Bir dönem önemsediğimiz, çok sık kullandığımız, hatta yüzyüze görüşmek suretiyle sayesinde arkadaşlıklar kurduğumuz bu mecra da bizim için eskide kalmış. Yaşlanıyoruz, hayat acımıyor insana. Eski dostlara selam olsun, esen kalın...

Çok yoruldum. Çok nefret doluyum bazı insanlara karşı.Ben sadece kendi hayatımı yaşayabilmek istiyorum. Özgürce, yorulmadan, keyif alarak…

Çok uzun bir itiraf olacak, okumak zorunda falan değilsiniz. Artık ne deftere yazacak takatim kaldı ne de kalem tutacak halim. Bıkkın durumdayım, yoruldum. Kendimi kodlanmış bir robot gibi görmeye başladım, komutlarımı kusursuz yerine getiriyorum. Uyan, spora git, kahvaltı yap, duş al, işe git, eve gel, bilgisayarda zaman geçir (biraz bile kafanı dağıtsan kardır), uyu. Tekrarla, bir daha, bir daha, bir daha... Neşe doluydum ben, mutluydum, hayallerim vardı. Şimdi bulamıyorum onları. Büyük bir yalancıya döndüm ; insanlar kötü olduğumu bilmesin diye iyi numarası yapa yapa kendi yalanıma inandım adeta. Kendimden tiksinir duruma geldim. Dine yöneliyorum, bir ferahlık geliyor sonra günahlarım geliyor aklıma, utanıyorum ve uzaklaşıyorum. Sonra yaradan bağışlar diyerek tekrar ibadet ediyorum, yine utanıyorum. Kısır bir döngüde gibiyim; her konuda. En ufak bir şeye o kadar sinirleniyorum ki, tarif edemem. Yollara vuruyorum öfkemi, yürümeye bir başlıyorum ya salonda ya bahçede. Kaç tur, kaç adım takibini bile yapmıyorum, ama artık bacaklarımın kasıldığını, oturduğum zaman titrediklerini hissediyorum. Sanki hissettiğim tek duygu bu gibi gelmeye başladı. Robot olmadığımın tek kanıtı sanki bu yorgunluk. Atıyorum kendimi yatağa, sıkılıyorum. Odağımı kaybetmiş durumdayım, bir şeyler izleyemez oldum, okuyamaz oldum. Kitap okurken dalıp gidiyorum, diziyi açıyorum ve unutmuşum, kulağımda bir şeyler söylüyorlar ama dinlemiyorum farklı düşüncelere dalmış gitmişim. Odaklanabildiğim tek şey var şu sıralar, mesleğim. Zaten fark edersem bir gün iş yerinde çalışırken odağımın kaydığını fark edersem ücretsiz izin talep ederim, ya da geri planda risksiz çalışmayı isterim, başkalarının hayatıyla da oynamaya gerek yok. Profesyonel bir destek almayı düşünüyorum bu sıralar, ama ne kadar etkili olacak ki? Orda da anlatacağım, detay soracak ya da beni anlamadan yargılamaya kalkacak, belki böyle olmayacak ama önyargılarım bu yönde. Kendimle yüzleşmek ayrı birisinin yüzüne karşı söylemek ayrı, becerebilir miyim bilmiyorum. Uzun lafın kısası iyi değilim ben...