Çok canım sıkıldı bugün. Bir mesele var bir türlü çözüme ulaştıramadık arkadaşlarla. Hepimizin iş birliği ile üstesinden gelebileceğimiz bir mesele, kimse taşın altına elini koymak istemediği için elimizde patladı resmen. Tek başıma altından kalkabilir miydim? Evet belki kalkabilirdim ama bıktım artık sorumluluk duygusu gelişmiş biri olduğum için enayi yerine koyulmaktan. Böyle devam ederse ben yokum dedim ama olan yine bana oldu.
Takıldı ya bi kere kafama gram uykum yok. Kafamda kurup duruyorum. Çok yoruyor bu durum beni. Son zamanlarda kalbim sıkışıyor. Geçen doktora gittim bu yüzden. Her şeyin normal bir şeye canın mı sıkılıyor dedi bana. Nefes alamıyorum kalbim sıkışıyor ama fiziksel bir sorun değil diyorlar anlatamıyorum derdimi.
Bütün bunların üstüne 2 yaş sendromlu bir bebe tuzu biberi oluyor gerçekten. Her şeyden ve herkesten uzak hiçbir şey düşünmediğim bi 5 dakikam bile olamıyor. Hayatın çok daha basit olduğu zamanları özledim. Hayatı tersten yaşasak her şey daha güzel olurdu sanki.
Resmen günlük muamelesi yapmış bulundum ama kafada kurmaktan iyidir.