asosyal itiraf

Bugün bütün arkadaşlıklarımı düşündüren bir itiraf aldım... 5-6 ay önce arkadaslarimin bana karşı tutumlari için çok üzülmüştüm ve baska bir arkadaşıma dert yakinmistim saatlerce aglamistim hasta hasta ve bana tavsiye vermişti. Bugün aldığım itiraf ise o gün bana tutumlarına üzüldüğüm arkadaşımdan birindendi. O gün dert yakindigim arkadaşım meğerse ağlamama sebep olan kisiymis... Diğer arkadaşlarıma bana karşı öyle davranmalarini o söylemiş... Buna rağmen ben ağlarken yanımda durmuş....

Bugün bütün arkadaşlıklarımı düşündüren bir itiraf aldım... 5-6 ay önce arkadaslarimin bana karşı tutumlari için çok üzülmüştüm ve baska bir arkadaşıma dert yakinmistim saatlerce aglamistim hasta hasta ve bana tavsiye vermişti. Bugün aldığım itiraf ise o gün bana tutumlarına üzüldüğüm arkadaşımdan birindendi. O gün dert yakindigim arkadaşım meğerse ağlamama sebep olan kisiymis... Diğer arkadaşlarıma bana karşı öyle davranmalarini o söylemiş... Buna rağmen ben ağlarken yanımda durmuş....

Garip geliyor şu yaşa kadar kimseyi sevmeyip sevilmemiş olmak. Bazen düşünüyorum da kuzenim birini sevdiği için ailesini bile geri bırakıp sevdiğiyle olabilmek için kaçtı gitti. Birini bu denli sevmek çok garip geliyor. Kendime bakıyorum ne aşk var ne başka bir şey. En azından kuzenimin aşkı var, sevdiği adam var ben de hiçbir şey yok. Ben de sevip sevilmek istiyorum. Ama sonra düşününce ben kendime sevmiyorken bir başkası beni neden sevsin diyorum. Zaten birisi sevse de inanamıyorum kimsenin sevgisine, aşkına. Önce kendimi sevmem lazım biliyorum ama nereden başlayacağımı bilmiyorum. Birisinin bana ilgisi olduğunu fark ettiğimde ardıma bakmadan kaçıyorum. Nasıl olacak bu işler bilmiyorum.

çok değer verdiğim birisini kaybettim. sebebini içten içe bildiğim ama bilmemezlikten gelmeyi tercih ettiğim, salağa yattığım bir nedenden dolayı üstelik. keşke her şey istediğimiz gibi olabilse ama olmuyor işte. 1-2 ay önce de 4 yıllık arkadaşımı kaybetmiştim ama daha 1 yıldır tanıdığım kişinin hayatımdan çıkması beni daha çok etkiledi nedense. sanki çocukluk arkadaşımı kaybetmişim gibi acıyor canım. gece ağlaya ağlaya uyuya kalmışım. önceden olsa hayatımda kalması için yalvarırdım. ama benden uzak olması zaten onun için çok daha iyi. okursa; umarım her şey istediğin gibi olur. sana çok değer verdiğimi zaten dün de söyledim. tekrar ediyorum allahın belası çünkü aksini düşünmen beni üzer. hayatımda olduğun, destek verdiğin her an için çok çok teşekkür ederim. bi de her gizli numarayı sırf canın sıkılıyor diye açma. son olarak; sonucum şu an temiz çıktı aklın kalmasın. bir süre daha hayattayız

Psikolojik sebeplerden dolayı kendimi intihar aşamasına getirdim. Aşırı alkol ve yasaklı madde kullanarak mental ve fiziki şekilde dibe battım. Babamın beni hastaneye yetiştirmesi ile su an belki de buradayım. Bir süredir psikolojik destek alarak ayakta kalmaya çalışıyorum. Bu noktaya nasıl geldim? Cevabını bazen ben bile bilmiyorum. Son 10 sene pek de parlak geçmedi benim için. Dışarıdan bakıldığında mutlu görünüyorum çoğu insana göre ama içimdeki karanlık tarif edilemez. Bazen diyorum her şey eskiden mi güzeldi? Çocukken ki saf duygularımı özlüyorum. Mahallede hunharca top oynadığım güzel günleri yad ediyorum. Şimdi ise bu güzel hislerin hepsine çok uzak olduğumu biliyorum ve bu bana acı veriyor. Önümde bana verilen bir hayat var ve bu hayatı en güzel şekilde yaşamalıyım. Yaptığım hatanın bilincinde olmam beni mutlu ediyor. Bu hata beni hayattan koparabilirdi evet ama büyük bir ders çıkardım. Hayat ne olursa olsun yaşamaya değer. Çocukluğumun o güzel günleri asla geri gelmeyecek ama önümde uzun bir yol var ve her gününü doya doya yaşayacağım. Dipnot: Kendinizi kötü hissettiğinizde psikolojik destek alın. Bu hayatta çözüme kavuşamayacak hiçbir problem yok.

Gerçekten yolumu kaybettim gibi hissediyorum neyin doğru neyin yanlış olduğunu bulamıyorum. Elimdekinden mennun değilim. Yeni bir şeye erişmek için harcayacak enerjim yok. Her şeyi akışına bırakayım aksın istiyorum. O zamanda huzursuz oluyorum. Karar vermekten bıktım artık. Keşke bir video oyundaki karakter olsam da biri benim yerime kararlar verse. Sadece izlemek istiyorum hayatı. Hiçbir şekilde aksiyon almadan. Gerçekten yoruldum. Huzurlu hissetmiyorum. Ne yanımdaki kişi bunu anlıyor ne de başka birisi. Sanırsam bir duvara anlatıyor gibiyim dertlerimi. Aradan yıllar geçer arada eskiden attığım entrylere bakarım. Acaba yıllar sonra bu satırları okuyup ne hissedeceğim? Aranızda bir psikolog danışman varsa yeşillendirsin benim bu kafanın gidişatı hiç iyi değil.

mutsuzum

Karar verdim çok deli intikam alacağım insanlar var

aga yurtdışında sevdiğim saydığım bir abimin Türkiye’de yaptırdığı işlere hatrı için aracı oluyorum tedarikçi ayarlıyor işini çözüyorum.. çalışanlarına şirket logolu tişörtler bastırmak istedi ok dedik burada da bir tanıdık akraba var onunla hallederiz siparişi verdik Allah var logoları gayet güzel yaptı ama bedenlerde problem var 2xl 3xl olarak gönderdiğimiz birinci partideki ürünlerin dar olduğunu söyledi kalıp farklılıkları olabilir dedik geçen yine yaptıralım dedi bu defa büyük bedenleri daha da büyüttük 3xl ve 4xl dün gece mesaj atmış oradaki herhangi bir 2xl tişört bizim gönderdiğimiz 3xl tişörtten yanlarda nereden baksan 3-4cm daha dar adama ne diyeceğimi bilemedim 🤦🏻‍♂️🤦🏻‍♂️🤦🏻‍♂️ işini layıkıyla yapan kişilere hasret kaldık amkdum dünyasında..

sözlükteki psikologları göreve çağırıyorum. biz ölmüşüz de ağlayanımız yok. çoğumuz bir çıkmaza girmiş ne yapacağını bilmiyor. Mental bir mahvoluş içindeyiz.

az önce arkadaşım sen kilo mu aldın görmeyeli, dedi. en son geçen hafta görüşmemiz dışında bir sorun yok. ben hiç farkında değildim hatırlattığın için teşekkür ederim.

Yemin ederim yoruldum ya. Hayat o kadar b*ktan gidiyor ki ben artık yetişemiyorum bu hayata. Bi köşede durup izlemeye başladım artık olanları. Sanki kendim çok normalmişim gibi hayatımda kötü hisseden insanlara da güç vermeye çalışıyorum. Onlar güçleniyor belki ama ben yerimde sayıyorum. Yaşam enerjim tükendi. Bugün, dünün aynısı, dün de önceki günün. Yarına çıkmaya dermanım yok. Aslında ben böyle değildim. Çok enerjik çok pozitif bir insandım. Ne ara bu seviyeye düştüm bilmiyorum. Kendimi kaybediyorum. Uyku uyuyamıyorum. Çalışamıyorum. Saatlerce boş duvarı izliyorum. Kendimle bile konuşmuyorum bu sıralar. Halbuki çok severdim kendimle dertleşmeyi kendi yaralarımı öpüp sarmayı çok severdim.. Bana güç olsun diye birini aldım hayatıma o da benden beter birbirimize güç veremiyoruz yere düştük kalkmak istemiyoruz. Onu kaldırmaya çalıştıkça kendim daha sert düşüyorum. Ne olacağına dair en ufak bir fikrim yok. Ama yolu biliyorum kalkacağıma da inanıyorum. Sadece bi süre yatmak keyifli geliyor sanırım. Bu hayat için de çok fazla debelenmeye gerek yok doğrusu. Sıkıldım artık hadi bişeyler olsun bi mucize bişe olsun biz de gülelim nolursun ya..

O kadar yorgunum ki hiçbir şeye tutunamıyorum. Yeni insanlar tanımak, tanıdığım insanları görmek, geçmişi ve geleceği düşünmek, biriyle telefonda konuşmak, görüşmek, bir odadan diğerine gitmek, hatta yataktan kalkmak bile istemiyorum. Daha doğrusu bunların hiçbirini yapacak gücü kendimde bulamıyorum. Her seferinde bir öncekinden daha beter oluyorum ve içim çürüdü artık.

Para karşılığı rapor ayarlıyoruz. Dün bir arkadaşa ücreti mukabilinde rapor ayarladık. Bilale anlatır gibi anlattık adama tırnak batması sonucu rapor alıyorsun diye. Bugün şef aramis rapor ayarladığımiz adamı neyin var diye üşütmüşüm diye cevap vermiş. Sefte tırnak batması yazıyor raporda deyince bu mal da şefim o zaten var bir de üstüne üşüttüm grip oldum demiş. İnşallah bir sıkıntı çıkmaz ekmek teknemizden olmayalım .d

başımın sol kulağımın üst tarafında iki gündür ağrı var. beynimde tümor olduğunu düşünmeye başladım bile

Cidden bu aşk beni ne zaman bulacak bu düzenli ilişki muhabbetini ne zaman yaşıcam ben ya

3 sene önce bir arkadaşımla israil’e gitmiştik. mescidi aksa bölgesine (mescidi aksa bir mescidin değil bölgenin adıdır) girmek istediğimizde bir israil askeri bizi durdurdu ve müslüman olup olmadığımızı sorup, güvenlik sebebiyle müslüman olmayanları sözkonusu alana alamadıklarını ifade etti. tipimiz artık ne kadar kafire benziyorsa, 10 dakika boyunca polisi müslüman olduğumuza ikna etmeye çalıştık (bu arada arkadaş ateist) en sonunda fatiha’yı biliyorsanız okuyun, sonra geçebilirsiniz dediğinde, nedense bizde inanılmaz bir duyar hasıl oldu ve kuran’ı asla dini sebepler haricinde okumayacağımızı belirterek, böyle tekliflerin müslümanları incitebileceğini güzelce izah ettik. adam hem utandı, hem teşekkür etti. “bir daha olmasın” minvalinde bir şeyler dedikten sonra, 2 dakika önce kastığımız duyarın tamamen aksine olacak şekilde, fatiha’yı kendisinin okumasını, varsa hatalarını düzeltmemizi önerdik (adam zaten içeri alacaktı, birazdan da anlayacağınız üzere dünyanın en gereksiz hamlesiydi). adam israil polis üniformasıyla (şu sürekli televizyonda gördüklerimizden) fatiha’yı sesli bir şekilde okuyunca yanımızdan geçen araplar duygulanıp ağlamaya başladılar, sanırım adamı müslüman ettiğimizi sanmışlar. bizi izleyenlerden biri yüksek sesle “israil” ve “islam” kelimelerini aynı cümlede kullandığında, kuvvetle muhtemel topluluğu yanlış yönlendirmiş. ben ise hala işin gırgırındayım, müslüman olduktan sonra din değiştirme ritüeli kapsamında polise mısırlı kuran okuma şampiyonu abdussamet’in adını vermişim, yanımdaki araplara da bu şekilde söylüyorum. olay gittikçe daha da garipleşti. önce bana sarılıp mübarek sakallarıyla beni bir güzel öptüler, sonra polisi öpmeye kalktılar, polis geri durduğunda ise birbirlerini öpmeye başladılar. neyse girdik sonunda içeri. kahramanlar gibiyiz, her şey çok iyi. millet gözleri kalp şeklinde olan smile gibi bize bakıyor. arapların erdoğan’dan sonra en çok sevdiği türkler olduğumuza yemin edebilirim. aradan bir 10 dakika geçti geçmedi, hz ibrahim’in hz ismail’i kesmeye çalıştığı kayanın yanında arkadaş sigara içince 10 dakika önce şahsımı öpen adamlar hakaretlerle, küfürlerle bizi bölgenin dışına attılar (aklıma geldikçe arkadaşa hala söverim). yahudi polisi müslüman yapmış ama aynı zamanda kutsal miraslarına hakaret etmiş insanlar olarak adamlara unutamayacakları bir gün yaşattık resmen. bu da böyle bir anımdır.

sözlükte 6. nesil kullanıcı gördüm. ben ilk geldiğimde en yeni nesildim

bir gün kafayı kırıp şunlardan birine katılacağım diye çk korkyrm; link

hayatımın askını buldum sanmıstım suan vazgecmek üzereyim , büyük hayal kırıklıgı yasadım..

Her şey o kadar anlamsız ve boş geliyor ki. Hiçbir şeye hevesim yok ve her geçen gün daha da tatsız oluyor her şey. Günler tükensin diye bekliyorum sadece.

aylardır mesai sonrası eve dönerken hüngür hüngür ağlıyorum ve bu ağlamalar sonrasında asla bir rahatlama hissi gelmiyor. insanın sevmediği bir işi yapması cehennem.

Kendimi kadın gibi hissetmiyorum. Çocuk gibi hissediyorum. Kadınlıkla alakalı hiçbir şeyi yapamazmışım gibi geliyor.

Demin sevdiğim kızı erkek arkadaşıyla storysini gördüm sadece izledim çünkü o mutlu. Herşey bambaşka olsun isterdim bu dünyaya sadece kaybetmeye gelmişim sanırım.

Deli, manyak, belalı, serseri, beş para etmez... Bunları duymaktan bıktım galiba. Amk biri de çıkıp sen iyi birisin desin. Komiksin desin. Aferin desin. Yıldım amk.

Galiba hep mutsuz olucam. Zor işmiş falan.... Çok abarti sevinmişim. Gitmişim de ne olmuş üniversite için başka şehire. Ona da sevinmişim. Şimdi sevindiğim şey de matah değilmiş. Ben de biliyorum matah olmadığını. Çok yoruldum ya. Adam akıllı sevinemeden yoruldum. Azıcık ya azıcık kafamın rahat olduğu günleri görecek miyim acaba ****

Olum öyle bir yerde çalışıyorum ki 1 ay izinden sonra nöbete geldim herkese banane olum diyip duruyorum ya ben bu zamana kadar iyi niyetliydim yada 1 ayda bunlar kafayı yedi duymadığım şey kalmadı nasıl bir dedikodu kazanına düştüm yarabbim

Çok yalnız hissediyorum birileri var sanki etrafımda ama o his geçmiyor yaklaşık bir yıldır hayatım okuduğum kitaplarda geçiyor sanki. itiraf bu kadar.

3 günlük dünyanın 2.günündeyim ne dünün heyecanı var nede yarının korkusu

kalabalıklar içinde yalnızlığı hiç böyle derinden hissetmemiştim.

ortada hiçbir şey yokken birden ağlamaya başladım. sanırım deliriyorum.

Ben ikili ilişkilerde yaşanan şeyleri birilerine anlatmayı sevmem. Özellikle tartıştığımda ve hemen. Çünkü o öfke haliyle çok sağlıklı yorum yapmayabilirim. Genellikle oturup üzerinde düşünür içime sindirir öyle arkadaşlarımla paylaşırım. Geçenlerde bir arkadaşımla tartıştık benim kabullenemediğim şeyler oldu aramızda ve çok öfkelendim kalbim kırıldı. O an başka bir arkadaşımla konuşuyordum ve istemeden onun hakkında konuştum biraz. Yani böyle hakaret vs etmedim ama alışık olmadığım ve kendime yakıştıramadığım bir şeydi. Çok pişmanım ve vicdan azabı çekiyorum.

Yoo.

bir şeyler yanlış gidiyor ama henüz çözemedim. (bkz: galatasaray) (bkz: hayatım) (bkz: genel)

Kendimle gurur duyuyorum.

bugün ankara’ya geldim, tren garında sağım solum birbirine kavuşan sevgililerle doluyken beni 12 kişilik asker arkadaşı grubum karşıladı. bazen ben de duygusal bir top olabiliyormuşum onu öğrendim.

O kadar yorgunun ki bir tek ona anlatmak, ona sarılmak isterim ama onun da benim de iyileşmemiz için ondan uzak durmam gerek… bir rüya gibi başladı ve bittik

evde canım sıkılıyoooo

aga çevremde arkadaşlarım dostlarım var ancak konuşmak için kimseyi arayamıyorum.. aslında arsam buluşup konuşabilir dertleşebileceğim Kişiler var ama kimseye bir şey anlatmak konuşmak içimden gelmiyor.. akşam iş çıkışı eve gitmeden önce arabayı sahile çekiyorum normalde sigara içmeyen ben yakıyorum bir sigara denize karşı içiyorum düşünüyorum ne düşündüğümü bilmeden hiçbir neticeye varamadan sigaram bitiyor.. --- spoiler --- yalnızım müthiş surette yalnız.. bu kadar kalabalığın içinde yalnızlık ne acı oluyor ya rabbi --- spoiler --- (bkz: sabahattin ali)

Sözlükte biri var aslında çok benzemiyoruz bence ama ben kendime çok yakın hissediyorum. Nickini görünce falan kırk yıllık dostumu görmüş gibi hissediyorum. Tabii ki kim olduğunu söylemeyeceğim çünkü söylesem ona söylerdim dbndbdbdbd Ben sosyal medyadan arkadaşlık kurmaya baya bir süre (ölene kadar falan) ara verdim çünkü. Kimseyle yakınlık kurmaya gerek yok, öyle uzaktan uzaktan yakın hissedeyim yeter. (Öz güvene bak, sanki benimle arkadaş olmak için can atıyor da ben istemiyorum xbnsbxnsbfndbdb)

Yanlış hatırlamıyorsam 12 yaşlarında falanım, kafa yine zehir çalışıyor ama ingilizceye yönelik hiçbir şey yok normal olarak. Bayram öncesiydi alışveriş yapacaktık ve annemle mağaza geziyorduk. O zamanlar Boyner yerine YKM vardı ve satılan ürünler ciddi anlamda kaliteliydi. Her neyse polodan bir gömlek beğendik alıcaz fiyatına baktık her şey okey. Tam fiyatın altına ise “Size 2” yazmışlar. Aldım gömleği bir koşu kasaya koştum ve dedim ki: “ Bu gömlek bize özel 2 ytl mi? “ Hiç unutamadığım bir rezil oluş hikayesiydi kasada ki kadın bi güldü anlatamam. Kesin biz gittikten sonra daha çok gülmüşlerdir. Neyse yaş 25 oldu ara sıra hala bu şakayı yapıyorum travma olarak kaldı…

Bugün nefesim kesiliyor. Yine bizi mutsuz etmeyi başardı travmalarımın başrolü.

Bugün birine "nerdesin gel meydana" yazdım cevap olarak "kskskkskskskskskskks" dedi. Geçende kuzene nabıyon dedim Ahaudhfjkshsjshdhs dedi. Olum yeni bil dil oluştu da ben mi anlamıyorum amk sinir bastı beni .... Ulan yazarken neyi itiraf edeceğimi unuttum.

B*ka battık. Teşekkürler.

Sene de bir defa buraya gelip bakıyorum neler var diye. Bugün yazayım dedim. Valizlerimi alıp bir şehirden diğerine sürükleniyorum. Kök tutamayan ama inatla toprağı değiştirilen ve bir şekilde canlı kalmaya çalışan fidan gibiyim. Hayatımla ilgili plan yapmaya çalışmaktan o kadar yoruldum ki. Herşey yeterince zor değilmiş gibi bir de inatla çelme takmaya çalışan insanlardan yoruldum. Valizlerimi kendimi bir binanın tepesinden aşağıya bıraksam diyorum. Kolayca bitse herşey. Yoruldum. Ağlayamayacak kadar doldum.

itiraf etmesi bazen zor ama ben artık sevmek, sevilmek istiyorum. sonra kendime şu dizeleri hatırlatıyorum. “ben seni severim belki de rabbim buna hazır değil. her şeyin güzelini sever o ideal birliktelikler ister. seninle benim yan yana oturacağımız çekyata, ne ilahi adalet sığar ne de diyalektik.. içime çöreklenmiş sığ bir sığır var benim. ben seni severim sevmesine de iş çıkarmasana şimdi ne gerek var güzelim...”

Yaşamak adına bir savaşım ve sen tarafından sevilmek gibi bi gayem vardı bi zamanlar.. Elimi eteğimi senden ve bu yerden çektim.

yıllardır yemek yaparım, 2 yıldır tek yaşıyorum ve meslek olarak da aşçılığı icra edebiliyorum ama istediğim kıvamda, parçalamadan yumurta haşlamayı dün öğrendim

dolara sinirimden sözlükte online oldum, puh amına koyayım

ben çok mutsuzum. yaşamak fazla saçma gelmeye başladı son zamanlarda. hiçbir şeye katlanamıyorum, dayanamıyorum. resmen yaşamak için kendime işkence ediyorum ama nereye kadar??