Bir yolunu bulurum.. Hep buldum.
Hayatımda kendimi bildim bileli bana biçilen rol. Bir yolunu bulmak. Artık kafam eskisi kadar çalışmıyor. Gülmelerim hep refleksten. Dramatik bir durumdayım ama kendime komedi çıkarmaya çalışıyorum. Nereye elimi atsam kuruyor. Müthiş bir özgüven kaybı var üzerimde. Eziklik bitkinlik yılmışlık en önemlisi yorulmuşluk. Her zaman tektim. Alışmışım tek durmaya tek yaşamaya tek sırtlamaya. Ama artık yeter dedim bugün. Ömrümde ilk defa dışarı çıkmadım belki de.. Daha doğrusu çıkasım gelmedi. Eski hallerime baktım. Sağa sola koşturan durmak bilmeyen delinin tekiymişim. Şimdi yaşlandım gibi.. İsteğim gitti. Kafam dolu. Çok dolu. Aşırı dolu. Güzel İstanbul bile bana davetkar gelmiyor artık. Ne sahiller sarıyor ne vapurda martıya tükürmek ne banklarda uyumak ne de taşın üstünde alkol almak..
Hep mutsuz insanları görüp "şu surata bak ne var bu kadar hüzünlenecek" derdim. Şimdi kendim surat asar oldum. En kötüsü de bu halde olmak değil. Sorun bu halde ilk defa olup ne yapacağımı bilememek...