asosyal itiraf

bıktım artık, yoruldum. kendimden çok sevdiklerime üzülmekten yoruldum. ruhum yaşlandı. kendimden çok sevdiklerimin yükünü üzerimde hissetmekten bıktım. dayanacak gücüm kalmadı artık. ya beynim beni yiyip bitirecek ya ben onu... madden ve manen sağlıklı değilim ve bu durumdayken hala bir taraflarımı yırtarak ders geçmeye ve şu okulu bitirmeye çalışıyorum. şu an çok üstün bi çaba göstermezsem -ki bu gücü kendimde bulmuyorum- bu projeyi geçemicem ve halâ sanki geçebilecekmiş gibi uğraşıyo olmak yetti artık canıma.

bugün gerçekten olgunlaştığımı anladığım gün. eskiden olsa insanlardan bir şeyler beklerdim, beklentilerim gerçekleşmeyince üzülürdüm. şimdi, kimseden bir şey beklemiyorum. yapmak isteyen yapar, yapmak istemeyen kendi bilir diye düşünüyorum. kuş gibiyim.

Büyüyünce avrupa yakasında ki gibi bir gençliğim olacağını sanıyordum, bugün iş bulamadığım için dinlene dinlene ağladım, o kadar umutsuzum ki iş başvurularında sırf işe alınayım diye asgari ücretin de altında maaş beklentisi verdim hep. Ama yok, saçımın boyasını dert edeceğim, gezme planı yapacağım yaşlarımda iş bulamadığım için gizli kapaklı odalarda ağlıyorum, inanır mısınız rüyalarımda görüyorum beni arayıp iş görüşmesine çağırıyorlar, gerçi ne kadar umutsuzsam artık işe alındığımı değil iş görüşmesi için aradıklarını görüyorum. Ben bu ülkeye küstüm gerçekten.

bazi insanlarla yakin miyim uzak miyim anlamiyorum. bazen cok samimiler bazen hayatimda yok gibiler. aylarca akillarima düşmüyorum sonra dün konuşmuşuz gibi yazıyorlar. konuşsak sanki dünyanın en samimi arkadaslariyiz göbek bagimiz birlikte kesilmiş, her sıkıntımı anlıyorlar kendilerince tavsiyeleri de var, konuşmuyorken resmen yokuz, yokuz yani hayatlarımızda. hem çok yorucu hem kafa karıştırıcı. ne yapmalı?

Bugün doğum günüm, dağlara taşlara kadar haykırasım var. Doğum günlerini oldum olası çok severim ya, içim içime sığmıyor, çocukça biraz ama.. Yarin erkenden uyanıp kendim için iki tane pasta yapacağım, çünkü niye yapmayayım

Bir gün bu başlıkta gerçek bir itiraf göreceğiz. İnsanlar çılgınca eksileyecekler. Pascal'la Ali'yi IP adresini paylaşması için darlayıp boykot başlıkları açılacak. Nick altında hakaretler küfürler savuracaklar itirafın sahibine. Siteler karıştırılacak ve sözlükte @egm diye emniyeti mentionlamaya çalışan salaklar olacak. Avukat, hakim yazarlar göreve davet edilecek. Tüm bunların ardından itirafın sahibi, girdiği entrynin ve ardından yaşananların kendisine iyi geldiğini ve adeta günahlarından arındığını söylediği ikinci bir itiraf entrysi girecek. Hiçbir şeyden utanmıyorum artık, kendinize iyi bakın deyip gidecek. Sonra bu kıvılcımla gerçek bir arınma gecesi başlayacak. Herkes gerçekten kirli çamaşırlarını dökecek buraya. Kimse kimseyi yargılamayacak ve herkes birbirinin günahlarına capslock açık randomlarla gülecek. Aramızdaki Sosyal adalet savaşçıları, feministler ve proveganlar siteyi terk edecek. Uzaktan bakanlar bu ne leş ortam amk diyecek belki ama içerideki herkes o güne kadar tatmadığı bir mutluluk ve tatminle dolacak. Ben o gecenin hayalini kuruyorum.

Keşke hep arabam senin gibi koksun demiştim bir gün. Benim için keçeden F1 arabası şeklinde araba kokusu yapmıştı. Bana hediye ederken, istediklerine dikkat et unicorn bir gün hepsi gerçek olabilir demişti. Şimdi soruyolar arkadaşlarım, neden atmıyorsun? Hala takıyorsun zaten kokusu da gitmiş çıkar at artık diyorlar. Güzel duruyor F1 arabası işte seviyorum diyorum. Bilmedikleri, onlara söylemediğim bir şey var, eğer parmaklarınla hafifçe sıkıp biraz oynarsan kokusu parmaklarına geliyor. Aşırı güzel tarfsiz bir koku. Hala birazcık da olsa benimle kokusu.

Ben de artık istediğim mesleği yapıp kendi ayaklarım üzerinde durmak istiyorum allahım lütfen

İki gün sonra doğum günüm. Yeni yaşımın ilk günü ama içimde gram heves yok. Yaşamak için sevinç yok. Saatlerce duvara bakıp düşünmek istiyorum. Dışarıdan çok umursamaz görünsem de içimde kopan fırtınaları sadece ben biliyorum. Her şey üst üste geliyor ve omuzlarım bu yükü taşıyamıyor artık. Gencecik yaşımda çaresiz hissetmek yoruyor fazlasıyla. Çabalayıp yorulmak isterdim mesela ama çabalamak gibi bir seçenek sunulmuyor bazen. Doya doya hayatımı yaşayacağım günlerde düşünmekten saçlarımın beyazlaması koyuyor artık. Benim gibi hisseden birçok kişi vardır eminim. Bizi bu hale getirenler utansın ne diyeyim.

ben doğduğumda babam anneme eğer 3 katlı binaya karşılık alırlarsa verelim bunu birine, soran olursa öldü deriz demiş ama annem kabul etmemiş. bi anda öyle aklıma geldi söylemek istedim.

Haha kimsenin bana yeterince tahammül edemeyeceği aydınlanması geldi az önce. Son tahlilde baya çekilmez bir insana dönüştüm. Hiç de memnun değilim bu durumdan. Sürekli özür dileyesim var ama ne için özür dileyeceksin ki? Hayat yokuş aşağı gidiyor ve ilerledikçe hızlanıyorsun, hızlandıkça değişimler daha öngörülemez ve beklenmedik oluyor. Giderek kar topu gibi büyüyorsun işte. Büyüdükçe problemlerin de, arızaların da, defoların da aynı oranda hatta belki birkaç kat daha hızlı bir şekilde büyüyor. Bir karanlık senaryom vardı hayatımın sonu için. Kafamdaki o adam olmaktan çok korkardım. Hala korkuyorum ama sanki korktukça giderek ona doğru çekiliyor gibiyim. Ne güzel.

ben hep yalnızdım. küçükken de yalnızdım. anne baba çalışıyor, kardeş yok... dedemlerde kalırdım. onlar da benimle ilgilenmez, bir odada kendi kendime bırakırlardı. yemek yedirir, elime bir boyama kitabı verir, başka hiçbir şeye karışmazlardı. arkadaşım da yoktu orada. e normal tabii, bütün çocuklar o mahalleden, ben sonradan gelmişim. almadılar aralarına. ben de pek ilişmedim. annem artık kendi başıma kalabileceğime karar verince dedemlere de gitmedim. hepten bir başıma kaldım. karnımı kendim doyurdum, odamı kendim temizledim, ödevlerimi kimse yardım etmeden yaptım. yalnız uyudum. kimselere de ne kadar yalnız olduğumu söyleyemedim. acınası bir durum gibi geldi hep. alıştım yalnız olmaya. kimseyi istemedim, kimse de olmadı zaten. şimdi biri beni sevdi mi kaçıyorsam bundan. ben bilmiyorum ki sevilmeyi. dayanamıyorum biriyle birlikte olmaya. sevilince ne yapar insan, bilemiyorum. kaçıyorum hep, bırakıyorum beni seveni. ben birini seversem de acı çekmek için seviyorum. hayal kurmak için seviyorum sadece. ben kimseyle birlikte olamayacağım. hep hayal ettiğim ölümsüz aşkı yaşayamayacağım. yapayalnız doğdum ve öyle de öleceğim.

İnternetten aldığım yüzüğün kutusundan bu çıktı. Evlendiğim gün eşime vermek üzere saklamaya karar verdim :)))

evin yolunu kaybetmiş gibi hissediyorum. nerde olmam,nerde durmam gerektiğini bilmiyorum. gurbetlerden geri nereye dönerim bilmiyorum. her şey koca bir boşluk. ama bunun tesellisini bir kemerde,bir kırbaçta,bir kelepçede bulacağımı,acısını öyle dindireceğimi çok iyi biliyorum.

Beni babam bile sadece sevdiğini sanıyor gidip birinin beni sevmesini bekliyorum. Büyük aptallık.

(#4094930) Artık istesem de (çünkü istemiyorum) yapamayacağımdan emin bir hale geliyorum yavaştan. Benden bu kadar. Bir daha kimse rüyasında bile göremez o çiçekleri. Hepsini kendi penceremin önüne, kendi yoluma koyacağım. Tam olarak böyle (#2351377). Çizgimden çıktım ama daha net ifade edemezdim. (bkz: ışıkları kapattık bizi bulmak isteyen kendini yaksın)

Evde eksik kalmış ve bir türlü ihtiyaç duyduğu duyguları hissedememiş; sosyal çevrede de dışlanmış ve bu eksikliği de roman ve fimlerle tamamlamış çocuklardandım ben. Bu yüzden bir çok şeyin filmlerdeki ya da romanlardaki gibi olacağını düşünüp hayatı fazla sinematografikleştiriyor, bazı şeylere de aşırı anlam yüklüyorum. Bazen bazı şeyler göründüğü gibi.

Yeni mezun bi mühendis adayıyım kendi işimi tecrübem olmadığı için yapamıyorum, başka işlerde de sen mesleğinle ilgili iş bulup bırakıp gidersin diye çalışamıyorum. Bazen diyorum ki okumasam en azından iş bulurdum. Depresyona girmemek için zor tutuyorum kendimi belki de girdim farkında değilim bilemiyorum.

bazı şeyleri düşünmemem lazım yaşayabilmem için ama şayet onları düşünmemem demek yaşamamam demek. her an hangisini yapacağıma karar vermeye çalışmakla geçiyor ve bu çok zor. bazen sadece bitirmek istiyorum :)

ne zaman çamaşır assam yağmur yağıyor. ama ne zaman assam yağmur yağıyor. sonra ben titreye titreye onları topluyorum. ressmen yağmur yağdırma ritüeli gibi bir durum söz konusu. zaten şu hayatta en sevmediğin şeylerden birisi de, ki sevmediğim çok şey var, çamaşır asmak ve çamaşır toplamak. sonra ben kuruması gereken o çamaşırlarla ne yapacağımı bilmiyorum. hayat bana götüyle gülüyor.

nefret ederek seviyorum sanırım.. hoşsun ama imkanlar dahilinde değilsin gibi yapamayız ama olsa güzel olurdu itirafım sözlüğe değil sana ama bunu hiç bilemeyeceksin gibi.

Bu erkekler beni dengesiz bi ruh hastası yaptı :)

Hiçbir zaman sevgime karşılık bulamadım. Sevilecek bir adam değilim herhalde

Yine sıkıldım ve soluğu burada aldım sözlük.O kadar bunaldım ki saçma işlerin peşine düştüm.Kendimi anlayamıyorum zıt kutuplarda geziniyorum.Duygusal olmak beni çok yoruyor.Hemen yıpranıyorum sözlük.İstediğim yolda ilerliyordum ama devamlı olmak çok zormuş.Kendimi kaybetmekten korkuyorum yine.Kendini kendin mutlu edemedikten sonra işe yaramazmış.Bağlanmayın kimseye sadece yaratana inandığınız şeye bağlanın.İnsan bu bir gün kafası eser başka şey yapar siz de öyle kalırsınız.İyi geceler sözlük...

Bundan bir yıl önce bu zamanlar bir arkadaş grubu tartışması yaşandı ve ben iki arkadaşımın arasında kaldım. Ve birinin yanında olmayı tercih ettim haliyle de diğer arkadaşımla aram açıldı. Seçtiğim kişinin doğru olduğundan emindim. Yani 5 ay öncesine kadar. Seçtiğim insan tarafından o kadar kalbim kırıldı ki, o kadar aklıma asla gelmez dediğim şeyleri yaşattı ki... İkisiyle de konuşmuyordum uzun zamandır. Dün gece yanında olmayı tercih etmediğim (bakın etmediğim) arkadaşım başıma gelen bir durumu duyup iyi misin dedi. Diğerinin de her şeyden haberi var ve tek kelime etmedi. İnsan hep doğru insanları hayatında tutmayı beceremiyor işte. Böyle bir kırık kalp itirafı sadece..

aynı ırktan aynı mezhepten aynı düşüncede olmadığımız için olmadı. Varsın olmasın biz alıştık böyle olmamalara

20 dakika önce 4-5 cm çapındaki çam ağacını kaval kemiğimle kırdığım için öküz ilan edildim. Üzücü.

Stres sıkıntıdan dolayı yüzüm o kadar kötü ki... Ergenligimin zirve noktasında bile bu kadar değildi, her tarafı yara oldu. Gevsemeye çalışıyorum, her şeyden uzakta olduğum birkaç haftam daha var, ama hala her gece rüyama giriyor, çıldıracağım artık. Durup durup aklıma düşüyorlar. Allahim, nefret ediyorum hepsinden. Aq telefonda arkadaşımla konuşuyorum, uc dört senedir arkadaşız, ona bile bi sey söyledikten sonra kırk kere düşünüyorum lan yanlış bi sey mi söyledim acaba diye. Üzerime o kadar tesir etmişler. Saçıma beyaz düşmüş... Tek tel beyazım yoktu ve üç ay içinde yanlar komple beyazlamış. Ulan, ben bu çalışma hayatını yapamayacağım galiba... Ömrümden ömür eksiliyor, bu ne? Ay bide bir kilo aldım, bir kilo aldım. 53'tüm... Suan rahat 63 vardır, en az o da.

İki gündür durup durup ben kötü bir insan mıyım diye soruyorum. İki gündür. Eskiden sadece kendime soruyordum. Şimdi aptal gibi etrafımdakilere de soruyorum. Vicdanen sorulmuş bir soru değil, sadece böyle biri olmadığımı duymaya ihtiyacım var gibi. Çünkü sürekli kötü bir insan olduğum imasını görüyorum. Anlayışsız, sevgisiz, çiğ süt emmiş, halden anlamayan, yarak kürek bir adam... Ben böyle biri değilim. Yemin ederim değilim. Öyle olduğuma azıcık şüphem dahi olsa bu zamana dek kendime tahammül edemezdim. Kabul ediyorum oek uyku uyumuyor ve sağlıksız şeyler yapıyorum ve bu en son yapmam gereken şeylerden. Belki de bu yüzden böyle düşünüyorum. Bilmiyorum. Beni artık ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum. Cidden. Sadece uzun bir soluk almaya ihtiyacım var. Benim için bir nefes alın. İsteyenler iki kere de alabilir.

Birlikte çalıştığım mentörüm yazar olduğumu keşfetmiş. Kendi kitabı için bana görev verdi. “Ben o kadar uzun süre çalışabilsem oturur kendi kitabımı bitirirdim. Paşalar gibi de Can’dan yayınlatırdım. Üşeniyorum.” diyemedim. Bir de gölge yazarlık çıktı başımıza.

Öncelikle iyi geceler. Bugün aslında güzel geçen bi günümdü. Pek hazetmediğim sevgili babacığım evde yoktu hala daha yok ve nedense ben o evde yokken daha bi mutlu ve huzurlu oluyorum. Annemle gülüp eğlenebiliyoruz sözlük, şuan annemin kollarında uyuyorum. Uzun zaman olmuştu annemle beraber yatmayalı. Durup düşünüyorum da babamın yokluğu neden bana mutluluk veriyor. Neden evimizde daha neşeli olabiliyoruz. Kavga gürültü yok, yüksek ses yok. O kadar huzurlu bi gün geçirdim ki. Ve geceye annemin kollarında veda ediyorum. Hava deseniz gecenin kasveti üzerinde dışarı da hafif yağmur ve fırtına var. Bu havada sigara içmesi de pek keyifli. Pozitif olayım, mutlu olayım diyorum her seferinde kendime ama yüksek sesli kavgalar bütün enerjimi alıp götürüyor. Benliğimi, ruhumu parçalıyor. Gece en çok da bu saatleri seviyorum yalnız kaldığımda. Düşünecek çok şeyim oluyor. Aklımdan şuan binbir türlü dert geçiyor. Bunları burada anlatmaya pek de halim yok açıkçası. Her seferinde itiraf başlığına hüzün dolu cümleler kurarken, bu gece mutlu cümleler dökmek istiyorum. Hayat güzel diyorum. Yaşamaya değer. Sağlığım yerinde,annem yanımda.. Dertler derya olmuş derler ya heh işte öyle ama yatağa girip yorganı üzerime çektiğim an beynimi susturmak istiyorum. Susmuyor bu amına kodumun kafası. Bi sus be biraz rahat uyku çekeyim. Yarını düşünmeden bu geceyi sakin geçireyim. Ama yok illa bi kaygım olacak. Beni bu hale kim getirdi ne getirdi bilmiyorum, daha 20nin başındayken nasıl 80 yaşında hissediyorum kendimi sözlük? Bu kadar düşünceyle nasıl akıl hastası olmadan gün devirebiliyorum. Aynada kendime baktım bu akşam, soruyorum kendime seni bu hale ne getirdi? Önceden neşe saçan insandın sevgili ben, şimdi ne oldu. Ne eksik, kalan parçalar nerede? Bulabilecek miyim bilmiyorum. Çabalıyorum, vazgeçmek üzereyim.. Ama yanı başımdaki nefesin sahibi için vazgeçmiyorum. Kendimden geçtim artık annem için yaşıyorum. Hayatı sevmeye çalışıyorum başarılı olur muyum bilmiyorum ama deneyeceğim. Mutlu cümleler dökeceğimi söylemiştim başta değil mi? Bizde mutluluk ne arasın be..

Küçükken ağladığım için dayak yemiştim o zamandan beri hiç ağlamamıştım hatta beni dövdüklerinde hep güldüm sözlük yaşım 21 bazı geceler hayla çatı katına çıkıp sessiz sessiz ağlıyorum sırf kimse görmesin diye

Herşeyden o kadar sıkıldım bunaldım ki. Yeni bir insan tanıyıp hayal kırıklıkları, mutsuzluk umarsanmamaktan. Sürekli hafta içi işe git gel, ardından hafta sonlarında da boş boş duvarları izleyip nereye kadar böyle gidecek sorusundan. Hiçbir şeyin tadı tuzu yok. Bazen diyorum gidiyim buralardan uzaklara memleketime, bir ev tutuyum bahçesi olan müstakil bir ev. Ne evlilik ne de mal mülk sadece herkesten uzak sakin bir hayat sürdürmek istiyorum. Düşünmek istediğim tek şey ev, bahçe sorunları olsun. Odunum bitsin odun kesiyim ya sabah akşam odun kesiyim ama kafam rahat olsun be.

az önce bir youtube videosunda beni en iyi anlatan tanımı duydum: "üzerine britney spears kaydedilmiş ümit besen kasedi."

Bir şeyi çok merak ediyorum erkekler niye hep güçlü kendinden emin ayağı yere basan başarılı kadınlardan kaçıyor tecrübeyle sabit bir durum bu yani gerçekten mıy mıy beceriksiz bir öyle bir böyle ne istediği belirsiz kızları mı seviyorsunuz kahramanlık yapmak mı hoşunuza gidiyor

Bugün ilk kez kendimi tanıyamadım. Hayatım boyunca önyargılı, karşısındaki insanı düşünmeden dalga geçen, vurdumduymaz insanlardan tiksinmişimdir. Ancak bu insanlarla hep kendim olarak, seviyemi koruyarak mücadele etmişimdir. Bugüne kadarmış demek, öyle seviyesiz oldum ki kendimden utandım. Oldukça üzgünümde. İnsanın en önemli şeyi özüdür ve ben özümü kaybettim. Tüm yazarlardan özür dilerim, sanırım bir süre ara vermem gerekiyor.

Gece uyurken kendime sarılıyorum. Biri sarılıyormuş gibi hissederek uyumak için.

beş gündür diyet yapacam diye ortalıkla dolanıp dünyayı yiyorum

Bugün ablamı bir güzel ağlattım, bunun için inanılmaz üzgünüm ama olması gerekiyordu yaptığı hataları , üslubundaki sivriliği, memnuniyetsizliğini, uyumsuzluğunu her şeyi saydım döktüm , mutsuz olduğunu mutluymuş gibi davranmaktan vazgeçmesi gerektiğini 4/4 lük olmadığını olamayacağımızı söyledim ... Ağladıktan bir süre sonra davranışlarında değişiklikler oldu ,salya sümük ağlarken vücudundaki negatiflikleride akıttı herhalde , hadi hayırlısı

birkaç gündür düşünüyorum, çok düşünüyorum. ilk defa düşünerek bir yere vardım ve böylesi benim için daha iyi olacak sanırım. ben hep sevdiğim insanları kendimden önce tuttum her şeyde, önce onları düşündüm. çünkü onlar mutluysa ben de mutlu olurum dedim kendi kendime. bundan sonra kendi hislerimi, isteklerimi, kendimi her şeyden ve herkesten önce tutmaya karar verdim. ne kadar başarılı olabilirim bilmiyorum ama gerçekten deneyeceğim. sadece, beni içten içe yiyip bitiren; yaşama enerjimi emen bir şey var. onu bulup onunla ilgili bir şey yapmam gerekiyor gibi hissediyorum. bir sürü eşikten geçtim. bazısında düştüm, bazısında sadece önüme baktım, bazısında korkup geri kaçtım. şu an önümde olan nasıl olacak bilmiyorum, tek bildiğim nasıl olursa olsun bir şekilde üstesinden gelmeye çalışacağım. ya başka ne yapabilirim ki zaten, dünyaya bir kere geliyorum onu da kendime elimde olmayan şeyler yüzünden zehir edecek değilim. bunu iyice fark ettim artık. 2021’in başında birkaç karar almıştım, kendime birkaç hedef koymuştum. bir ay geçti, bir tanesinin yarısını bile yapamadım. bunu görmek ve hissetmek çok koydu bana. ne yapıyorum dedim kendi kendime, cevabını hala bulamıyordum ama bundan sonra yapmayacağım. kendimi daha çok sevmeye çalışacağım artık. kendim için daha fazla şey yapacağım çünkü kendimde çok sevdiğim bir şey var; ne istediğimi çok iyi biliyorum. yapmak istediğim ilk şeylerden biri de kapağı yurt dışına atmak, her türk genci gibi... gorsel ben bıktım artık her gün bu ülkede ziyan olan çocuklar, öldürülen kadınlar, gelecekleri ellerinden alınan gençler ve göz önünde olmasına rağmen kimsenin bir şey yapmadığı şeyler görmekten. önceden ülkemde kalıp ülkem için bir şeyler yapayım, eğitimci olayım en azından birilerinin hayatına dokunurum, birine bir şey katarım diye düşünürdüm ama artık düşünmüyorum, içimden gelmiyor ya. ben fransa’da uyanmak istiyorum artık, her sabah lanet ederek değil huzurla uyandığım bir evde. sabah kalkıp camdan bakınca çirkin binalar görmek istemiyorum, sabahları kalıp perdeyi açıp estetik binalar ve güneşi görmek istiyorum. karşımdaki sekiz yüz katlı apartmanın kenarından gelen güneş ışıklarını değil. ya en basitinden ben sabah yürürken gördüğüm insanlar gülümseyip günaydın demek istiyorum -günaydın demeyi çok severim bu arada-, bu ülkede mümkün mü tanımadığın bir insana günaydın demek? cevap vermeyi bırak yüzüne bile bakmazlar. hele tanımadın bir erkeğe gülümseyip günaydın dersen aranıyor ilan edilirsin. bugünden sonra hayattaki en büyük amacım yurt dışına gitmek için bir şeyler yapmak, bunun için çabalamak. dil bilmeyi, dil okumayı bunun için bir avantaja çevirmek. istediğim şey gerçekten çok zor, biliyorum. ama beni mutlu edecek şeyin bu olduğunu anladım iyice ve önümüzdeki yıllarda bunun üzerine çabalamamak için bir sebep göremiyorum. artık her şeyi kendim için yapacağım. bunu da kendim bir söz vermek amacıyla yazdım. artık sadece başkalarına değil kendime de iyi geleceğime, kendim için bir şeyler yapacağıma ve hayatımı daha güzel kılmak için elimden gelini yapacağıma söz veriyorum. şu şarkı gün içinde sürekli karşıma çıktı durdu, canım acıyarak dinledim, üzülerek dinledim. bugünümün özeti oldu, o yüzden onu da iliştirmek istiyorum buraya. link --- spoiler --- ouch I have lost myself again lost myself and I am nowhere to be found yeah I think that I might break lost myself again and I feel unsafe ***** ah, yine kaybettim kendimi kayboldum ve bulunmayacak bir yerdeyim evet bence ara vermeliyim yine kaybettim kendimi ve tehlikede hissediyorum --- spoiler ---

Buraya girmeyeli de oldu biraz. Bu başlığı sebepsizce seviyorum. En son bu başlığa yazdığım yazdıdan sonra değişti bazı şeyler. Aslında hayat aynı hayat ama akışını değiştiren bazı şeyler oldu. Ölü toprağını atıyorum üzerimden. Gülebiliyorum. Dünya çok farklı bir yer. İstediğini alamayan yüzbinler var. Ve ne istediğini bilmeyen. Meğer bu hayatın anlamı tüm yorgunluğunu taşıyan kafanı bir omuza yatırabilmekmiş.. Okyanusta dev dalgalarla mücadele ederken son anda bir limana yetişebilmekmiş. Uçurum sandığın yükseklerden tüy gibi yere inmekmiş. Geçmişin yaşattıklarını bir çift göz silebilirmiş. Olmaz demeyin. Oluyor. İnsan değişken bir varlık. Herkes aynı kaldım zannediyor. Herkes farklı. Güzel günlere olan inancınızı yitirmeyin. Gece ne kadar uzun olursa olsun güneş yüzünü gösterecek. Dinlediğiniz şarkılardan, giyiminize kadar değiştiği zaman hayatınız anlayacaksınız. Ve bir de çok küçük detayların size hissettirdiği kadardır hayatınız. En güzel yarınlara umutla...

kahvaltı yaparken çok güzel hareketler bunlar 2'yi izliyorum her sabah. ve gülüyorum. yeter artık "buna mı gülüyorsun" demeyin evet ona gülüyorum. hem youtube'da sansürsüz yayınlıyorlar, daha güzel oluyor.

beğenmediğim bir entry'nin sahibi bir moderatörse eksi verdim diye uçururlar diye eksi veremiyorum. burayı seviyorum ve uçmak istemiyorum. (bkz: sözlük yazarlarının korkuları)

bugün ilk defa bir intihar notu yazdım. hiç intihar notu gibi olmadı ama. eşyalarım falan var birkaç tane önem verdiğim. ya da bana kalan eşyalar var. onların kimde kalmasını istediğimi yazdım. ama fark ettim ki bu notu verecek kadar güvendiğim kimsem yok ahaha. intihar notu miras şeysine benzedi. sanırım bir avukata falan ihtiyacım var. lan olm, lan, çok üzgünüm lan ben. ağlarken kahkahalar atarak kendi kendime gülüyorum. yolcu yolunda gerek moruk.

neden böyle oldu benim hayatım ya.. umursamaz olduğum için mi, korktuğum için mi?

Evet açıp sihirli annem izliyorum özellikle yemek yaparken güzel gidiyor. Heh bi sey daha arka sokaklar Suat'ın ölümüne hala ağlıyorum:(

En son yüzünü göreli tam bir yıl olmuş, bir mevsim önce sesini duymuşum son kez ama aklıma gelmediğin tek bir gün bile olmadı. Olur olmadık her an aklıma gelmenden nefret ediyorum, seni düşünmeyi bırakamadığım için de kendimden nefret ediyorum.

Ağladığım zaman mutlu olduğum zaman hemen sözlüğe giriyorum çünkü gidecek başka hiçbir yerim yok

Ölmekten çok korkuyorum

Ağlamaktan kaçınıyorum. Çünkü o zamanlar vücudum kontrolümden çıkıyor. Söz geçiremiyorum. RUhum yırtılıyor gibi oluyor. Bu yüzden, en son doğarken ağlamışım. Doktor kıçıma vurunca, evet. Babam diyor, öyle bir ağlamışım ki, ben çocuğu olduğumu bilmeden, yattığım yenidoğan ünitesinin önünde babama sabır dilemiş. aq.