asosyal itiraf

Asansörün aynasını ben kırdım daha doğrusu taşınırken arkadaş kırmış

Dalga geçtiğim bazı şarkıları radyo dinlerken denk gelince değiştiremiyorum.

Merhaba, ben eglog. İtiraf edebileceğim bir şey bulamadım.

Sütle sigara içiyorum anlık. Beni çok üzerler.

Kafayı yememe ramak kaldı yarım saat önce ağlıyorken şimdi en gülünmeyecek şeye bile gülüyorum bu aralar böyle bir döngüye girdi (bkz: Kafayı sıyırmış sözlük yazarları)

bazen gece gördüğüm rüyamdan çok etkilenip sanki gerçekten gördüğüm rüyayı yaşamışım gibi düşünerek geçiriyorum o günü. ama cidden kendimi çok kaptırıyorum, sürekli olanları düşünüyorum daha iyi hatırlamaya çalışıyorum, kendimce yorumlayıp bi mesaj çıkarmaya çalışıyorum.

Önceden burayı ciddiye alıyordum insanlar ne derse önemsiyordum hatta hesabımı uçurmuştum ama artık burayı ve kimseyi sikime takmıyorum. Çünkü burada fark ettim ne yazarsan yaz illa eleştiriliyorsun illa eleştirilecek bir şey buluyorlar hshdhd

Benim en sevdiğim arkadaşlarım yok yanımda. Beni de çok merak etmiyorlar belli ki. Üzülüyorum işte napıyım

Heyy sözlük, ben bugün resmen avukat oldum

Her düştüğümde yahut her üzüldüğümde bir kez daha fark ediyorum, gerçekten güzel dostluklarım ve arkadaşlıklarım var. Az önce, beş dakika arayla iki farklı "Nasılsın?" mesajı alınca fark ettim. Bir konuşma geçmişine bakayım dedim, dört saatim telefonda geçti bugün. Son bir ayın ortalaması da, aşağı yukarı böyle. İşin duygulandıran tarafı, %80'ini ben aramadım. Ortalama her hafta bir tane farklı tatil davetini reddettim mesela. Merak edilmek, düşünülmek, özel hissetmek ne kadar güzelmiş. İki hafta önce stresten ve üzüntüden cildim pul pul dökülüyordu. Şimdi tekrar film alıntıları yapmaya başladım. Hehe. %95'i bu yazıyı okuyamayacak olsa da, ben yine de yazayım. "Yaşadığım ilk yirmi yılın intikamını alıyor gibiyim. Bilmiyorum. Kimse görmesin diye kıyıda köşede ağladığım zamanlar biri bana bunları söylese inanmazdım. Gerçekten inanmazdım. Her birinizle yılllar yılı devam eden bir arkadaşlığım/dostluğum var. Umarım ölene kadar devam eder. Her birinizi canımın ciğeri kadar seviyorum." Edit: Şu sözlükte bile ne kadar çok arkadaş biriktirmişim. Yazmadığım kısacık zamanda bile tanıdığım tanımadığım o kadar çok insan yazdı ki... Teşekkürler yakışıklı adamlar ve güzel kadınlar.

Bir itiraf daha yazayım. İyi geldi gece geceç Kimseye kızamıyorum, kin de tutamıyorum. En sinirlendiğim insana bile maksimum bir hafta kızgın kalabiliyorum. Sonra geçiyor. Bu durum beni ilk fark ettiğim zamanlar rahatsız ediyordu. Hala arada eder. Ama, iyi ki böyleyim. Diğer türlü yaşanmaz.

geleceğimle ilgili kafamı kurcalayan birkaç problemim vardı kendimce. her şey çok belirsiz ve bu yüzden karar almaktan çok çekiniyordum. en yakınıma, sevdiğim adama danıştım "benim için bile olsa hayallerinden vazgeçme" sözünü duydum. belki size o kadar önemli bir söz gibi gelmeyebilir ama bu söz aklıma geldikçe gülümseyerek iyi ki hayatımda diyeceğim. arkamda kocaman bir destek var gibi hissediyorum, düşündüğüm hayal ettiğim her şeyi bu sözle yapabileceğime inanıyorum.

Çok realist bir insanımdır. Bildiğiniz doğrucu Davut. Sonuçları ne olursa olsun her zaman doğruyu söylerim. İnsanlar duymak istedikleri şeyleri duyamadıkları zaman çok kırılırlar bu gayet normal ben de böyle durumlarda çok kırılıyorum. Ancak şu var ki kırılmamım en büyük sebebi söylenenlerin gerçek olması. Her ne kadar gerçekleri duymak acı olsada gerçek gerçektir. Bu huyumdan nefret etsemde Polyannacılık yapmanın ileride daha çok acı çekmenize neden olacağından eminim.

İnsanlar nasıl güzel yazıyorlar ya. Başından saçma bi olay bile geçmiş olsa okuyunca vay be ne güzel yazmış diyorum. Ben nasıl başlicam diye iki gün düşünüyorum

Yaklaşık 10aydır uyku problemi yasıyorum, asırı stresli güvensiz ve karamsarım. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum artık

O kadar mutluyum ki... İçim içime sığmıyor, bazı şeyleri size bağıra bağıra anlatmak istiyorum. Ama nazar değmesinden korktuğum için de çenemi tutuyorum. Bunu yaparken de oldukça zorlanıyorum. Edit: Yok. İmkanı yok söylemem. Bir mutluluğumu daha etrafa yayarak kem gözlere hedef etmek istemiyorum.

Geçen gece rüyamda birinin önünde diz çöküyordum uyandım ve hayatımda hiç bu kadar korkmamıştım.

vicdanımın en rahat edeceği günün katil olacağım gün olmasından kuşku duyuyorum.

Son zamanlarda birine aşık olurum diye çok korkuyorum, ya mutlu olacağız ya perişan hadi bakiim.

Çok aç olduğum için uyuyamadım ve bir şeyler yiyorum. Üzgünüm 7 aydır veremediğim kiloları vermeye başlamışken tekrar alacağım. Bir de nerden gelsiyse bu umursamazlık makyajımı silmeden uyuyorum bu gece tabi uyku tutarsa.

Bazı başlıklara böyle bir şeyler yazıyorum sonra atmadan çıkıyorum atsam ne olucak sanki ama neden atamıyorum bilmiyorum anonimliğimin arkasında bile çekingenliğim beni bırakmıyor.

düşün ki o bunu okuyor başlığında hoşuma giden entryleri kendi üzerime alınıyorum. kim bilir kimlere diyosunuz ama sorry bizim de güzel şeyler duymaya ihtiyacımız var...

bir kitap okuyordum. karakterin yaşadıkları bana çok acı vermişti. okurken perişan olmuştum ağlamaktan. sonra aynısı benim başıma geldi. tek bir damla gözyaşı bile dökmedim. niye böyle oldu bilmiyorum.

Yalnızım. Derdimi benimle paylaşacak kimse yok. Yekim. Hem de öylesine... Ya yalnızlık öyle kötü bişi ki anlatamıyorum. Her neyse çok sarhoşum hem de anlatamicaam kadar not: bu cümleleri elli kes yazdım not 2: doğru yazmak içinn yırtınıyorum fkkfflfl

Az önce şöyle bir söz duydum.Duyduğum andan beri beynimin içinde sürekli bir tekrar içerisindeyim. "Bazen bir çiçeğe vaktinden önce su verirseniz kaybedersiniz.Herkes kaldıramaz."

Mutluyum gayet az önce ruh hastası dengesiz hafif saldırgan bir kediyi uyuttum fakat kendi Kedim yanımda değil

öyle bir yola girdim ki iki ucu da boklu, her gün farklı, değişken. gün içinde otuz farklı ruh haline giriyorum, sürekli kendimi ikna etmeye çalışırken buluyorum kendimi, zor dayanıyorum artık gücüm de kalmadı ama bu kadar uğraştıktan sonra çöpe atmak istemiyorum emeklerimi. belirsizlikten nefret ederim ama mutlak bir belirsizliğin içine hapsolmuş gibiyim, belirsizlik artık kaderimmiş gibi, hayatım boyunca peşimden gelecekmiş gibi. istemediğim konumlara düştüm, istemediğim şeyleri yaptım, kaybettim. olmadığım biri oldum. peki buna değer miydi, bu sorunun cevabı da belirsiz. keşke bazı sorularımın cevabını bilebilsem. kimseyi de hatırlamıyorum artık, kendimi bile unuttum. akışına bırakmak tam olarak bu sanırım. biraz at gözlüğüyle bakmak gibi. etrafına bakıp düşünmemelisin, girdiğin yolda ilerlemelisin, bu şekilde akışına bırakabilirsin ancak. umarım bu akışın sonu güzel olur da tüm bunlara değer.

asla yapmam dediğim her şeyi yaptım ve sonunda kendimden nefret ettim. asla başaramam dediğim her şeyi başardım ve gücümü kabul etmek yerine başardığım işi küçümsedim. beni zaten kimse sevemez ki diye diye kalbini açan herkesi harcayıp geçtim. zaten okumayacaklar diye yazmaktan vazgeçtim. zaten anlamayacağım diye kendimi dinlemekten vazgeçtim. her şeye yetebilmek için un ufak oldum, toparlandığımda mayam bozulmuştu, eskiye dönemedim. daha çok başındayız diye derin nefes aldığım her şeyin aslında toprağını attığımı fark ettim. kaygısını güttüğüm her dünyevi zorluğu kendi içimde bir acz ve çocukluk bildim; sorularımı reddettim, mücadelemi hor gördüm. herkes takıyor diye takmaktan, herkes gidiyor diye gitmekten, öyle düşünüyorlar diye savunmaktan kaçtım. kalabalıklar önünde bağır çağır sahne almaya gözü kara, kendine doğruları söylemeye korkaktım ben. iç savaşım hiç bitmedi. kendime sahip çıkamadım. ve bir tek kendime yaranamadım.

bugun beden olarak L'den XL'ye geçtiğimi öğrendim :/ seri üzdü.

Önceden iyi giden mutlu hissettiren bir şeyler olduğu zaman sevdiklerimle paylaşırdım. Paylaştıktan sonra genellikle bok olurdu o mutlu eden şey. Şu bir kaç gündür mutlu eden şeyi kimseyle paylaşmıyorum her şey bok olmasın diye. Yine yiyoruz bir bok ama hadi bakalım :d

Bahçemde hiç çiçek yok hep dikenli dallar ..

abla kardeş ilişkisi olanları çok kıskanıyorum. hiç öyle olamadım ben ablamlarla. görüyorum böyle kimi abla kardeşler var sırdaşlar, kankalar ne bileyim çok seviyorlar birbirlerini, sarılıyorlar falan. ben ablamlara sarılamıyorum. içimden hiç gelmiyor. benc onların da içinden gelmiyor. iki tane ablam var. sohbet edemiyorum, hiçbir şeyimi anlatamıyorum. yabancıdan farkımız yok. aynı evin içinde üç kız çocuğu nasıl bu kadar yabancı kaldık birbirimize bilmem. şimdi ayrı ayrı evlerdeyiz. ama birbirimize de gidip gelmeyiz pek aynı ilçede yaşıyoruz. gerçi yine ikisinin arası biraz daha iyi, görüşüyorlar, gezmeye gidiyorlar falan ama ben hep dışardayım lan. niye ya ben bu aileden değil miyim kardeşim, uzaklarda mı doğup geldim ben? sordukları sorunun cevabını bile dinlemiyorlar. bişi soruyorlar dimi mesela ben anlatıyorum, bakıyorum gözler bomboş, verilen tepki hmm, sonra birden bambaşka bir konuya geçiyorlar kendi aralarında. yoruluyorum. ama instagram'da fotoğraf paylaşırken "kız kardeş dosttur, candır, baldır" diye altına yazıveriyorlar sinir oluyorum. habire kitap alıyorum diye sinir olmuş küçük ablam, saçma saçma şeylere para veriyor, evine bi tencere takımı almaz diye. iyi de benim tencerem var ki. neymiş elmas tasarımmış, tefalinmiş, bu farklıymış. noluyo elmas mı yumurtuyor? tencerem varken niye bin küsür lira vereyim ki tencereye? ben böyle deyince de saçma sapan işlerle uğraşan, saçma sapan bir insan olmakla itham ediliyorum. doğum yapacak, bebeğe gittim kıyafet aldım. olay oldu ailede. neden ona sormadan alıyormuşum, çok kalınmış aldığım, o kalın giydirmeyi sevmiyormuş, zaten baharda doğacakmış. ailede olay oldu diyorum çünkü babam bile laf etti. inceden bir kırıldım. pofidik bir eşofman takımıydı halbuki, bebiş üşümesin istemiştim. neyse, kızılay kutusuna atayım da ihtiyacı olana gitsin bari.

Evde konuşmama bile tahammül kalmamış. Neredesin eyyy YÖK. Aç kapıları da gidelim buralardan. Zaten geç kalmışız... Eksileyin anasını satim siz de vurun düşene dhfhfjgjgj

Her şey yolundaymış gibi rol yapabiliyorum, bunu bazen kendime görev edindiğim bile oluyor. Hiç keyfim olmamasına rağmen, bu gece saat 1 gibi ailemi topladım etrafıma 'hadi vampir köylü oynayalım' diye. abimi yatağından kaldırdım sensiz olmaz diyerek. Kahkaha atarak dans ederek oyun oynadım, herkesi güldürdüm. Anlık olarak bana da iyi geldi ama bu kendimi kandırma çabam mıydı acaba? Hayatımın arka fonundaki hüzün ve eksiklik hissi yüzünden mutlu olduğum anların gerçekliğini sorguluyorum artık.

Nolur birisi bi yanlışlık olmuş desin ben 23 yaşında olduğumu kabullenemiyorum

Konuşsam çok şey anlatacağım ama ağzımı açmaya halim yok

içime attığım şeyler ruhumu çürüttü

hayallerim vardı senle kimsenin bilmediği...

Kendime verdiğim ruhsal zararı hiç kimse bana vermedi vermeyecekte.

Dönem bitsin bütün gruplardan çıkacam

Uyuyamıyorum

UYUYAMIYORUM ÇILDIRICAM

hayatımdan çıkalı iki buçuk sene oldu. yaklaşık bir senedir hayatta olup olmadığını bile bilmiyorum ama bi şarkı sözünde aklıma ardı ardına 50 mesajı diziliyor. bazı şeyleri silip atamıyorsunuz o yüzden dikkatli yaşamak gerekiyor ilkleri. bitse de hiç pişman olmadım. alkolik olup sokaklarda yattığım günlerden bugün tebessümle hatırlayıp geçtiğim günlere gelmek zordu ama hepsi iyi ki oldu. neyse sisifos gibi her gün aynı taşı her gün aynı dağın başına çıkart, böyle bi şey hayat...

Bugün örgü örmeyi öğrendim. Sıcacık atkılar öreceğim bir sevdiceğim olmadığı için bir tık mutsuz hissediyorum.

kendimi asla birine muhtaç hissetmiyorum ama sevmeye ve sevilmeye ihtiyacım olduğunu hissediyorum artık.

Ben üniversite üçe gidiyorum, normalde dörtte geçmem gerekiyordu ama neyse konu bu değil hhahaahha birileriyle konuşamıyorum, tanışamıyorum karşı cinsle yani sanki okumam buna engel gibi geliyor. Geçen bi arkadaşım biriyle tanıştırmak istedi beni, gayet makul bi insandı karşı tarafta ama şimdi tanışmak istemiyorum mezun olayım öyle konuşur tanışırım dedim. Neden böyleyim bilmiyorum yani bir tek bende mi var bu özellik

var ya, herkesten ve her şeyden nefret ediyorum. gerçekten o kadar mide bulandırıcı ki herkes ve her şey nefret edilmeyecek, tiksinilmeyecek gibi değil. keşke dünyadaki tüm insanlar kaybolsa bir haftalığına, bu mide bulandırıcılıktan uzak yaşasam az da olsa.

Az önce bir zamanlar aşık olayazdığım kişinin inci sözlük hesabını buldum. Çok şaşkınım, çok üzgünüm. bazı sözler zihnimde yankılanıyor bir daha şaşırıyorum. Bu kadar tutarsızlık çok fazla ya da ben çok abartıyorum bilmiyorum. Çok çok eski bir hesap ve kısa süre kullanılmış gibi kendi içimde affediyorum sonra tekrar kızıyorum. Sayfasına şöyle bir göz attım içine girip hepsini okuyamadım bile bunu bilmek, bu üslubu görmek istemezdim. Kendisine karşı bir şey hissetmiyorum büyük bir mevzu da değildi ama gözümde bu kadar düşmemeliydi. Sevgimi kirlenmiş hissediyorum.

Aile iç huzuru yok denecek kadar azaldığı bir dönemdeyim evde. Az önce her gün en az 5 saat görüntülü konuştuğum arkadaşımla yine rutin gece konuşmamızı yaparken arkadan babamın bağırtısıyla ve yanıma gelip en ufak bişey için azarlamasına arkadaşım da şahit oldu. inanır mısınız arkadaşım ailemi o kadar çok sever ki ailem de onu kızı gibi sever. Ama ben az önce yerin dibine girdim ve öyle girdim ki telefonu ne diyerek kapattım hatırlamıyorum bile kendimi banyoya attım sessizce kapı arkasında ağlayarak yazıyorum bu satırları da. Çok bunaldım artık dayanamıyorum bazı şeylere.. İyi geceler.. (bkz: sahiden iyi mi geceler? )

ben birini çok üzdüm. sonra da dönüp arkama bakmadım bile, bugüne dek. bütün fotoğraflarını silmiştim ama bugün aniden bir tanesi denk geldi. o kadar uzun zaman geçmiş ki üstünden varlığını bile unutmuşum. oturdum eski mesajları okudum tek tek. söylediğim yalanlarla yüzleştim. nasıl yavaş yavaş onu bıraktığımı gördüm. bok gibi bir insanmışım ben. uğruna o kişiyi feda ettiğim şey de elimde patladı. yalan yok, hiç özlemedim onu. ama aynı şeyleri şu an yaşasam çok daha farklı olurdu. keşke numarasını silmeseydim, keşke her yerden silmeseydim. özür dileyebilmeyi çok isterdim.